Zondag 25 januari 2009 Een lange, koude en winderige wandeling

Alphen aan den Rijn – Woerden, ± 32,5 km

Droog, koud, zonnig, veel wind

 

Zeer onverwacht besloten we gisteravond om toch te gaan lopen dit weekeind. De hele week waren de weersvoorspellingen hetzelfde; zaterdag zou het een droge en zonnige dag worden, zondag zou het druilerig worden. Mijn jongste zus was deze zaterdag jarig dus dan zou alleen de zondag overblijven om te gaan lopen. Geen optie gezien de weersvoorspellingen. Totdat m’n andere zus gistermiddag zei dat het toch lekker weer zou worden op zondag. Dat bood perspectief! Thuis gekomen bleek dat de weersverwachting inderdaad een stuk positiever was dan twee dagen eerder, dus haalde Remco snel nog wat broodjes en flesjes water voor de wandeling terwijl ik een geschikte etappe uit probeerde te zoeken. Van de vele etappes die we nog te lopen hebben waren er al een aantal die afvielen omdat het OV niet op zondag rijdt. We hadden nog genoeg keus en keken naar afstand per auto, reistijd met OV en wandeluren. Aangezien mijn moeder ‘s avonds zou komen eten moesten we wel een beetje op tijd thuis zijn maar we hadden op zich genoeg tijd om een flinke afstand te lopen. Het werd een etappe met weinig reistijd (zowel met auto als OV) maar wel veel wandel-kilometers. Meer dan dertig kilometer, we wisten dat we dat aan het eind zouden gaan voelen omdat het al meerdere weken geleden was dat we zo’n lange afstand hadden gelopen. Toch gingen we er voor!

 

Nadat we gisteravond alles voor vandaag hadden gepland, doken we redelijk op tijd ons bed in. Niet genoeg om uitgeslapen te zijn toen de wekker ging, maar dat is eigenlijk altijd zo… Ik bedacht me opeens dat ik niet naar eventuele routewijzigingen had gekeken en besloot om vlak voordat we weg zouden gaan nog even het internet te raadplegen. Helaas, internet lag er uit… geen verbinding te krijgen. Nou ja, dan zouden we wel zien wat we tegen zouden komen vandaag. Om 6.45 uur reden we weg en zochten een half uur later een parkeerplekje bij het station van Woerden. Van de betaalde parkeerplaats bij het station snapten we het net niet; “Ons betaalmiddel was het uitrijkaartje maar je moest achteraf betalen” of zo… Het zal wel heel simpel zijn, maar wij snapten niet hoe we aan de andere kant van de slagboom konden komen en hoe het met betalen zat.

We reden iets verder en parkeerden de auto in de eerstvolgende zijstraat. Het was koud: het gras en de auto’s waren wit bevroren, de thermometer stond op -2°C. We besloten onze warme fleecetruien aan te doen en liepen naar het station. Na een klein kwartiertje wachten op een koud, winderig en naar pis stinkend station konden we in een warme en rustige trein stappen. Bij het tweede station stapten we uit, station Alphen aan den Rijn. Er werd omgeroepen dat het buiten glad kon zijn, keurig. We voelden voorzichtig of het glad was. Het viel mee met de gladheid maar toch iets voorzichtig begonnen we aan onze wandeling. Het was iets voor achten, het schemerde nog.

We moesten aan de Aziëkant het station verlaten. Aan welke kant? Nergens een bordje met Azië er op. We verlieten het station naar rechts maar dat bleek niet juist. Aan de andere kant van het spoor vonden we wel de juiste route en voorzichtig liepen we over het soms gladde fietspad. Er waren nog niet veel mensen wakker maar we kwamen wel een aantal mensen tegen die hun hondje aan het uitlaten waren.

Er stond een venijnige wind; met onze pet ver over ons voorhoofd getrokken begonnen we aan onze etappe voor vandaag. Via een trap kwamen we op een viaduct. De koude wind werd nu weg genomen door een geluidsscherm dat tussen ons en de (normaal gesproken vast drukke) weg stond. Over het asfalt liepen we tegen de wind in en staken iets verderop de Gouwe en de Oude Rijn over. We volgden hierna ruim een kilometer het jaagpad langs de Oude Rijn, langs huizen en tuintjes. Soms voelden we ons bijna een indringer, zo dicht kwamen we langs privé terrein. We zagen mensen in hun ochtendjas aan het ontbijt zitten, vaak nog met een slaperig hoofd.

We lieten het asfalt achter ons en volgden een paadje langs weilanden en sloten. We stoorden een stelletje schapen die rustig aan het wakker worden waren en volgden het door schapenhoeven vertrapte paadje langs de sloot aan de rand van het weiland, dat momenteel half bevroren was. Rechts van ons kwam de zon op boven de bomen en een boerderij. We maakten wat foto’s en video-opnamen en liepen verder. Iets verderop konden we de opkomende zon mooi op de foto zetten met één of twee molens erbij. Het uitzicht was fantastisch! Opkomende zon, mist, molens, sloten en hekjes, Nederland ten top.

Rechts van ons, naast de opkomende zon, stonden de molens van de enig werkende molenviergang ter wereld. Met deze molenviergang van Aarlanderveen werd vanaf 1786 begonnen met het droogleggen van het ontveende gebied. De diepe plas werd door drie molens leeggemalen, elke molen kon een meter overbruggen. Voor het diepste gedeelte, bijna 5 meter onder NAP werd in 1801 een extra molen gebouwd, de Putmolen. Deze molen werkte niet met een scheprad maar met een vijzel (een schroef). Met behulp van alle molens tezamen werd het naastgelegen gebied droog gelegd waardoor we er tegenwoordig gewoon kunnen lopen.

We volgden het paadje langs een sloot en kwamen bij een bruggetje. We waren blij dat we dát bruggetje over moesten want naast ons lag een bruggetje dat er behoorlijk verrot en gammel uit zag, niet echt een brug waar je overheen zou willen. Vlak bij de Putmolen, de molen met schroef die wel 6 meter kan overbruggen, namen we een korte pauze. Een korte pauze omdat het te koud was om te lang stil te zitten.

Een eind na deze molen kwamen we bij een dijk waar we het verschil in waterniveau goed konden zien; aan onze linkerhand stond het water zeker een meter lager dan aan onze rechterhand, en dáárnaast lag de nog lager gelegen polder. Het verschil in hoogte was best indrukwekkend. Iets verder kwamen we bij het plaatsje Nieuwkoop waar een bordje stond dat het ijs niet betrouwbaar was. Op dit moment lag er helemaal geen ijs, maar dit was de eerste van de borden die nog over waren van de ijspret van de laatste tijd.

Vanaf Nieuwkoop volgden we een oud kerkenpad door de Nieuwkoopsche Plassen. De wind teisterde ons en het felle tegenlicht van de zon hielp nog een beetje mee om het ons nog wat minder aangenaam te maken. De door de wind opgewekte golfjes van de plassen klotsten tegen de oevers. We snapten gelijk dat ze hier aan oeverbescherming moeten doen want anders blijft er niets van het kerkenpad over. In de verte zagen we “Pietje Potlood”, de watertoren in Meije. Bij de watertoren aangekomen was het veel te winderig en koud om lang te blijven hangen. We volgden de weg door het dorpje en langs het watertje de Meije. Sommige huisjes stonden zo dicht langs de weg dat het je niet zou verbazen als er af en toe een auto de woonkamer zou rijden! We denken dat het hier op een zomerse dag een stuk drukker zal zijn, en dan dus ook veel minder prettig om te lopen. In het felle tegenlicht zagen we de eerste sneeuwklokjes van dit jaar!

De route die we richting Woerdense Verlaat moesten volgen stond vol met borden dat de weg niet toegankelijk was. Fietsers moesten om fietsen maar voor wandelaars stond er niets. Voor ons liep een jong gezin langs de afzethekken en verderop zagen we een hardloper/jogger. Zo erg kon het dus niet zijn, toch? Dat is altijd de vraag, de ene keer gaat het goed, de andere keer niet. Het viel uiteindelijk reuze mee: er was wat modder doordat er wagentjes voor werkzaamheden aan de oevers (alleen door de weeks) rond reden. Het pad was redelijk begaanbaar, behalve dat het soms wat lastig liep door modder en opgevroren plassen. Aan de andere kant van het water waar het pad langs kwam was het zicht echter zo mooi dat we niet konden klagen. Het (deels gekapte) riet kreeg een prachtige gloed door de zon en het water was prachtig blauw door de lucht die er in weerspiegelde. We konden nog een kleine omweg maken door Lusthof De Haeck maar omdat we nog genoeg kilometers voor de boeg hadden lieten we het links liggen (ook al lag het aan onze rechterhand).

We kwamen aan bij Woerdense Verlaat, in de hoop dat we een café of iets dergelijks tegen zouden komen. Behoefte aan rust, warmte, eten en een plee. Maar nee hoor, we zagen niets. Ja, behalve een Amstelbord aan een lantaarnpaal, waarschijnlijk van het dorpshuis (dat vast dicht zou zijn, we zagen namelijk niets). We vonden het niet de moeite waard om de grasdijk af te glijden en na wat zoeken, zonder resultaat, weer omhoog te moeten klauteren. Vermoeid vervolgden we dus onze route, Woerdense Verlaat verlatend. Het enige bankje dat we tegen kwamen stond op een tochthoek, niet erg prettig met deze temperaturen… Boven op de dijk langs de Grecht vingen we nog meer wind. We liepen moedig verder, de kou trotserend, ook al waren we hard toe aan een pauze. Toe aan rust, heb je pijn aan je voeten en benen? Geen keuze, gewoon doorgaan totdat er zich een mogelijkheid aanbiedt om pauze te houden. Geen mooi picknickbankje helaas, maar wel een plekje onderaan de dijk, een klein beetje uit de wind. Achter een bos gekapte elzentakken konden we onze blaas legen, de eerste gelegenheid sinds vanmorgen (voor de dame in ieder geval). We genoten van onze rust maar voelden ons intussen ook snel afkoelen. Boven op de dijk kwamen een paar mensen voorbij. Een vrouw liet haar hondje uit maar het hondje vond het maar raar dat er iets zat op onze pauzeplek. Daar zat normaal nooit iets, het hondje vond ons maar vreemd… Na ongeveer een kwartiertje gingen we verder, nog ruim 11 kilometer te gaan.

Het landschap was prachtig, de zon scheen fel en de wind waaide hard. Mede door het felle tegenlicht en de harde tegenwind kregen we het steeds zwaarder. De wind sneed ons de adem af, het half modderige grasdijkje liet ons af en toe een stukje glijden. In de verte, heel erg in de verte, zagen we Woerden liggen. Doodmoe liepen we verder door de wind en kou. De modderige paadjes braken ons op maar we moesten door, we hadden geen andere keus. We volgden nu het jaagpad langs de Nieuwe Grecht en kwamen bij een versperring. Er stond een rattenval op z’n kant, vast gemaakt aan de hekken langs de dijk. We stapten er over heen en liepen verder. Toen we het hek dat daarna volgde over klommen, zagen we dat er aan de andere kant ‘Privé’ stond. Ja, misschien wel privé/terrein, behorende bij het huisje langs de dijk, maar mét recht van overpad. We vroegen ons af hoe je bij dat huis kon komen. Voor zover wij konden beoordelen alleen per water of over het jaagpad. Geen hutje op de hei maar wel zoiets!

Ik had geen idee waar we precies liepen, uiteindelijk bleken we nog lang niet te zijn waar ik had gedacht/gehoopt. Lang geleden dat we zo moe zijn geweest! Eindelijk bereikten we Woerden. Eerst moesten we nog een stuk over een nog modderiger en glibberiger pad, daarna moesten we een aantal meters over een twee stuks breed tegelpad precies langs het koude water. We vonden het niet echt prettig om over dit smalle, iets schuin aflopende pad met onze vermoeide benen te lopen. Gelukkig kwamen we al snel aan de andere kant van het paadje waar we het water achter ons lieten. De laatste kilometers, langs de rand van Woerden, door parkjes en langs vijvers, leken veel langer dan verwacht. Om iets over drieën kwamen we doodmoe aan bij onze auto, na een heerlijke en prachtige, maar wel vermoeiende etappe. Ondanks alle pijntjes die we voelen zijn we blij dat we deze (onverwachte) kans hebben gegrepen. Het heeft ons bijvoorbeeld weer een mooie zonsopkomst opgeleverd! We hadden spijt gehad als we gewoon suf thuis waren gebleven, nu waren we moe maar wel tevreden. Weer een stukje Nederland gekruist, weer een nieuw pad. Geen idee wanneer en waar we de volgende keer gaan lopen; Remco heeft weer een mooie blaar en ik heb wat last van mijn voetboogspier. We zien wel hoe het loopt!