Zondag 8 februari 2009 Nieuwe schoenen

Delft NS – Zoetermeer Buytenwegh, 22,5 km

Hals bewolkt, half zonnig, winterse bui, weinig wind, -1 – 5°C

 

Dit weekeind wilden we gaan lopen, we wisten alleen nog niet welke dag. De weersvoorspellingen lieten ons een beetje in onzekerheid. We besloten om toch maar op zondag te gaan lopen, dan hadden we wat meer tijd om verschillende boodschappen te halen en kon Remco zijn nieuwe schoenen in Houten op halen. Toen we gisterochtend wakker werden waren we blij dat we voor de zondag hadden gekozen; het was donker en miezerig weer. Veel slechter eigenlijk dan er was voorspelt.

Tot zover niets aan de hand, totdat gistermiddag bleek dat de versnellingsbak van de auto flink aan het lekken was en een raar geluid maakte. Op zaterdag aan het eind van de middag er achter komen dat je een probleem met je auto hebt is niet echt heel handig… Geen monteurs aan het werk en weinig tijd om een vervangende auto te regelen. Bij onze garage waren alle huurauto’s uitgeleend, knap balen dus. Gelukkig kon mijn moeder de auto missen waardoor we vandaag toch konden gaan lopen en maandag ook nog naar het werk zouden kunnen. Extra mazzeltje was dat het autobedrijf/garage vandaag tot 17.00 uur open zou zijn, dus zouden we onze auto er na het lopen naar toe kunnen brengen. Wel even stressen hoor: je hebt plannen en alles wordt opeens door een apparaat, in dit geval een auto, door de war gegooid. Mazzel dat we toch een oplossing hadden gevonden!

 

Natuurlijk was het vanmorgen weer een drama om wakker te worden. Toen we bij de auto kwamen bleek het te hebben gevroren. Er zat een hardnekkige laag ijs op de ruiten die we er met veel moeite af kregen. Er moeten toch enkele buurtbewoners van ons gekrab zijn wakker geworden…

Nadat we alles zo goed en zo kwaad als mogelijk hadden verwijderd reden we weg. Om iets over half acht parkeerden we de auto bij het NS station Buytenwegh in Zoetermeer. We hadden nog even tijd voor de tram zou komen. Bij het instappen gleden we bijna uit; aan de rand van het perron lag een flinterdun laagje ijs. We namen plaats en schoten iets later in de lach toen er werd omgeroepen wat de eerstvolgende halte zou zijn: wat werd dat hard omgeroepen! Geen kans om in slaap te vallen tijdens de rit (arme Remco) en je kon ook de juiste halte niet missen. Het is niet eerder gebeurd dat we bijna schrokken van de omroepdame/heer! Bij halte “laan NOI” stapten we uit om even later de trein naar Delft te nemen. De zon kwam op en de wolken kregen een mooie kleur.

In Delft aangekomen vonden we al snel de route en liepen het nog slaperige stadje door. In de verte zagen we de Oude Kerk een beetje overhellen richting de gracht. Bij de Markt aangekomen kwamen we langs het stadhuis en de Nieuwe Kerk, waar de Oranjes zijn begraven en zich het praalgraf van Willem de Zwijger bevindt. De graven hebben we (natuurlijk) niet gezien, we liepen alleen maar een rondje om de kerk, maar het idee is wel bijzonder. Toen we even omkeken naar het reeds gepasseerde stadhuis zagen we dat de gouden versieringen prachtig uitkwamen in het ochtendlicht. Langzaamaan verlieten we het centrum. Bij het Doelenplein moesten we naar rechts. We kwamen wel langs een pleintje met wat eetgelegenheden maar zagen geen bordje ‘Doelenplein’. We twijfelden en keken nog eens goed om ons heen en op het kaartje. De conclusie was: ‘Geen idee’. Toen we verder wilden lopen werden we geroepen door een man. Hij zei dat als we het Groene Hartpad liepen we naar rechts moesten i.p.v. recht door. We bedankten hem hartelijk voor zijn bemoeienis, dit soort attente en meedenkende mensen tref je niet altijd, fijn als je er één op het juiste moment tegen komt! We liepen nu zonder al te veel zoeken en oponthoud verder en kwamen uit op een voetpad langs de gracht/singel om iets later onder de A13 door te lopen.

We lieten Delft achter ons en liepen het open land in, langs het water van de Tweemolentjesvaart (wij hebben de naam niet bedacht!). Mijn geheugen zei dat we aan de overkant van het water een keer een pauze hadden gehouden: we hadden toen al een etappe gelopen en wilden nog ergens op een leuk plekje parkeren om even een paar toastjes te eten. We vonden toen helaas geen leuk plekje maar wel een soort van parkeerplaats, vlak langs de snelweg. Ook goed. Remco kon het zich niet meer herinneren, terwijl ik ons juist nog precies zag zitten… Grappig hoe het geheugen werkt.

Over een paar smalle graspaadjes (half modder en glad van ijzel) liepen we door een nat bos en kwamen weer uit op het fietspad waar we even daarvoor ook al hadden gelopen. De kleuren van het riet, het half bevroren water en de soms donkere winterwolken gaven het landschap een bijzonder aanzien. Hoewel het zonnetje scheen zagen we links van ons toch wel aardig wat donkere wolken. De wolken om ons heen waren indrukwekkend donker gekleurd, en dat terwijl het zonnetje nog vrolijk scheen. Er waren voor vandaag winterse buien voorspelt, zouden we er één over ons heen krijgen?!

Het duurde niet lang voordat de bui bij ons aan kwam, het begon te hagelen. Remco had zijn pet al op (ja, weinig haar, dus snel koud) en ik vroeg Remco om mijn hoedje uit mijn tas te halen. Al snel kwam de hagel strak naar beneden en werd alles om ons heen langzaam maar zeker wit. We liepen door een ‘jong’ bos langs de Grote Plas van het Delftse Woud en de hagel kwam steeds harder naar beneden. Op het moment dat we een schuilplek zagen besloten we daar even een korte pauze te houden. We zaten nog niet op het bankje of de hagel werd minder en stopte, bijna gelijk konden we weer verder.

We liepen door en kwamen langs een ‘afgeknotte’ molen. Een molen zonder wieken e.d., duidelijker omschreven dan een bepaald gedeelte van de routebeschrijving… We volgden een pad maar konden er geen touw aan vast knopen waar we nu eigenlijk liepen. De beschrijving gaf een paar aanwijzingen, maar we kwamen veel meer kruisingen en bruggetjes tegen dan in de tekst werd vermeld. We zagen wel af en toe (niet wanneer het echt nodig was) een markeringsteken zodat we soms wisten dat we nog steeds goed liepen. We kwamen wederom door saai, nieuw bos, drassig en zonder afwisseling. Niet heel erg hoor, alleen niet erg spannend of interessant. Weer lieten routebeschrijving- en markering ons in de steek. Volgens de beschrijving moesten we naar rechts richting het huisje met de rode pannen en dan bij het bankje naar links. Tot zover lukte het maar het voetpad naar links leidde naar een brede sloot en riet. Niet echt een route… Aan het voetspoor te zien waren wij niet de enigen die het niet begrepen!

We draaiden om en namen een ander pad (we gingen links waar we volgens de tekst rechts hadden moeten gaan). Markering was weer aanwezig, gelukkig.

Links van ons zagen we kassen waar dikke rookpluimen uit kwamen. De rook kwam prachtig uit tegen de donkere, winterse wolk er achter, met vanaf de andere kant een prachtig zonlicht dat het tafereel bescheen. Tijdens een kronkelend pad door het saaie en kale bos werden we verrast door een bonte specht die vanaf de grond een boom(pje) in vloog. We konden hem (of haar) mooi bekijken. Door het bosje kwamen we bij de rand van het terrein van een kweker met kassen. Deze eigenaar wil (nog) niet verkassen voor het ‘bos’. Kan je hem ongelijk geven? Wij weten het niet. Echt bos of natuur is het nou ook weer niet, eigenlijk is het meer een stadspark. Dus wat kan die kan kwaad?! Voor wie hier een andere mening over heeft: laat het ons weten!

We bereikten de rand van Zoetermeer: een mooi park met een waterpartij, daarachter gekleurde, hoge gebouwen. En daarachter een indrukwekkend donkere lucht. De winterse bui had ons nog niet bereikt dus liepen we vrolijk verder langs de waterpartij. We kwamen langs meerdere kunstwerken, leuk maar weinig interessant. Terwijl we langs kantoorgebouwen richting het NS station van Zoetermeer liepen zag ik een groene vogel opvliegen. In eerste instantie dacht ik dat het een Halsbandparkiet was maar twijfelde daar over. Het bleek een groene specht te zijn. Rare plek hoor, zo midden in de bebouwing…Een stukje verderop kwamen we bij het station. Via de Mandelabrug staken we het spoor en de A12 over, een glazen brug. Hier hadden we gehoopt op een snackbar of zo. Ter vergeefs… er zat wel iets maar niet echt sjofel en in een galmende Mandelabrug… We liepen door. Naast het voetpad lag een fietspad, net een jeus-de-boulles baan. We hadden hier de tram naar de auto kunnen nemen… We lieten de tram links liggen.

Nog geen pauze dus, we moesten nog even verder. De route leidde ons door een bosje tussen de snelweg en een ‘nieuwbouwwijk’ langs de rand van Zoetermeer. We namen een korte pauze op een bankje aan de rand van een woonwijk voordat we de laatste kilometers zouden aan gaan. Parkieten lieten zich horen en zien. Mensen (vaak) met honden kwamen langs gelopen.

De laatste kilometers, en nog steeds geen blaren met onze nieuwe schoenen. Wel moeie benen maar dat hoort erbij. De route leidde ons nu over een terrein waar allerlei sporthallen- en velden waren; bv. een skipiste, een klimwand, mountainbikeroutes, honkbalveld en een BMX parcours. We liepen heuvel op en heuvel af, best zwaar voor de benen. Boven op de top was het uitzicht prachtig! Het omringende land, al dan niet met een donkere, winterse wolk erboven, was geweldig! Na nog een klein stukje ‘klimmen’ ging de route bergafwaarts waarna we een watertje volgden. Weer bereikten we de rand van Zoetermeer. We verlieten bij de Zwaardslootseweg de officiële route en bogen af naar NS Buytenwegh, waar de auto op ons stond te wachten. Om 14.00 uur waren we bij de auto. Voordat we de snelweg op gingen namen we nog een snelle snack bij de Mc Drive, en kwamen om 15.15 thuis.

Nadat Remco zich iets had opgefrist haalde hij Corry op om onze auto naar garage Smeeïng te laten slepen.