Zaterdag 09-10-2010 Zonnen in het zand

Arnhem – Laag-Soeren, ± 25 km

Zonnig, ± 23°C

 

Het zou vandaag een heerlijke herfstdag worden met veel zon, een uitgelezen dag dus om weer eens een lekkere wandeling te maken. Om 6:50 uur reden we de straat uit, het was nog donker. Langzaamaan werd het lichter en kwamen we in de buurt van Laag-Soeren. Hier parkeerden we de auto langs de route en liepen naar de bushalte. Met de bus gingen we naar het station in Dieren vanwaar we de sneltrein naar Arnhem pakten. Rond 8:45 uur konden we beginnen met de wandeling.

Het was nog frisjes maar de zon scheen al lekker. Al snel kregen we het warm en ging het eerste laagje uit. Vanaf het station liepen we naar Park Sonsbeek waar we de route weer op zouden pakken. Bij het Bezoekerscentrum zochten we naar nachtvlinders op de witte muur (er hing een buitenlamp, trekt ’s nachts nachtvlinders aan). Geen vlinders maar wel een schietmot, een hooiwagen en een Citroenlieveheersbeestje. Langs het beekje liepen we verder over het terrein. We passeerden een restaurantje ofzo en bereikten het echte park Sonsbeek. De route leidde ons door het park en langs de rand van Arnhem. Het was volop herfst om te zien: bomen getooid in herfstkleuren en veel paddestoelen.

Al snel merkten we dat het landschap hier wat meer hoogteverschillen kent dan normaal is in Nederland. Een smal zandpaadje bracht ons omhoog en omlaag door het landschap. Remco voelde het al in zijn kuiten, maar mijn kuiten waren duidelijk nog niet hersteld van de 4 dagen Parijs met Corry vorige week. Allerlei spieren en spiertjes schreeuwden dat ze het niet leuk vonden, maar ze hadden geen keus dan doorgaan… De spierpijn van Parijs was na een paar dagen over, maar ik wist dat deze belasting opnieuw voor spierpijn zou gaan zorgen. Gelukkig was het landschap zeer de moeite waard en de pijntjes waren daardoor bijzaak.

Op een lantaarnpaal zagen we 4 nachtvlinders zitten, ’s nachts aangetrokken door het licht. Onze eerste nachtvlinders voor vandaag.

We kwamen bij het hoogste punt van een heuvel (Hoogte 80) waarvandaan we een mooi uitzicht hadden. Hierna ging de route door de bebouwde kom van Monnikenhuizen (wijk van Arnhem?). Na een smal paadje, met aan weerszijden ruige begroeiing, kwamen we aan de rand van Velp. Hier zagen we een mooie nachtvlinder bij de buitenlamp van één of ander kantoortje zitten. Het bleek een Meriansborstel te zijn. Een 2e generatie en dan ook nog eens de melanistische vorm (donker van kleur), niet alledaags.

Even liepen we mis, maar al snel zagen we de route weer. Na een stukje bos en nog wat huizen liepen we echt het bos in. Bij een vijver hielden we een korte pauze op een bankje. Ook hier weer bomen in herfsttooi, waarvan de kleuren in de vijver werden weerspiegeld. Na deze pauze liepen we verder door het bos. We kruisten een beekje die met een waterval in de vijver stroomde. De route ging over een smal bospad langs het beekje. Het zonlicht viel in prachtige stralen tussen de bomen door.

Om ongeveer 12:30 uur kwamen we bij de rand van het Herikhuizerveld, een heideveld met hoogteverschillen. We stonden aan de rand van het bos op een uitkijkpunt, het uitzicht was echt schitterend! De route zou ons naar beneden leiden, door de heide en weer omhoog. Een breed zandpad met treden bracht ons naar benee. Een Kleine vuurvlinder zat lekker te zonnen, net als een juffertje.

Voordat we weer omhoog zouden lopen was het tijd voor een pauze. Langs het brede zandpad zagen we een stukje zand op een helling met heide. Een mooie plek om ons kleed neer te leggen. In korte broek en t-shirt zaten we enorm te genieten van de zon, de rust en de omgeving. Het was te lekker, we konden wel uren blijven zitten zo. Verschillende beestjes liepen door het zand, ook blij met de heerlijk warme zon. Aan het begin van de pauze was ik erachter gekomen dat we naar links waren gelopen i.p.v. naar rechts. Gelukkig niet al te ver. Na de pauze liepen we dus een klein stukje terug en pakten de route weer op.

Het was een stevig wandelingetje omhoog, en daarna door het bos liep het pad ook lekker over heuveltjes. We kwamen een stel tegen dat de weg niet meer wist. Met behulp van het kaartje in onze wandelgids konden we ze makkelijk de weg wijzen. Het Maarten van Rossumpad volgde de weg die zij ook moesten hebben. Het was een beukenlaan, de Koningslaan. Deze laan golfde in een rechte lijn door het landschap, richting de Carolinahoeve.

Door het bos liepen we verder naar Laag-Soeren en de auto, waar we om 17:00 uur aan kwamen.

Het was een pittige wandeling door het vele stijgen en dalen, maar echt door een schitterende omgeving en met ongelooflijk mooi weer. Vooral het uitgestrekte, heuvelachtige heideveld, het Herikhuizerveld, was echt geweldig mooi, een echte aanrader om daar eens naar toe te gaan!

Wil je op de hoogte blijven van onze wandelavonturen? Stuur even een berichtje via de button ‘Contact’ (bovenaan deze pagina) en we zenden een mailtje als er een nieuw verslag is.