Zaterdag 22 december 2007 Berijpt landschap

Rondje Soest, ± 15 km

Koud, onbewolkt, ± -3 °C

Het had de hele week al gevroren, en ondanks dat het niet had gesneeuwd leefden we intussen toch in een witte wereld. Door rijp waren de bomen prachtig wit, hèt moment voor een frisse wandeling. Voor kerst moesten we echter nog wel boodschappen halen dus hadden we niet echt de tijd om richting Den Haag te rijden en daar een volgende etappe van het Marskramerpad te lopen. Gelukkig kan je in en om Soest heerlijk lopen zonder eerst ergens met de auto naar toe te moeten rijden. Om 8.10 uur trokken we de voordeur achter ons dicht en stapten de witte wereld zonder sneeuw in. Het schemerde nog, het moment van de dag dat onze voorkeur heeft om een wandeling te maken. De wereld om je heen is nog rustig en begint te ontwaken. Vogeltjes zingen hun mooiste riedeltjes en er is kans op een mooie zonsopkomst. We liepen langs de rand van Soest, over de Wieksloot, naar de Lange Duinen. Soms viel er wat rijp uit de bomen wat als sneeuw over ons werd uitgestrooid. Als de rijp viel gaf het een heel helder, twinkelend geluid, erg mooi.

Bij de duinen aangekomen was het iets lichter en konden we de ijskristallen op de takken en dennennaalden goed bekijken. Ze waren prachtig! Op de dunne takjes leken het net heel grote doornen.

We liepen verder richting Soestduinen en Soesterberg, achter Landgoed De Paltz langs. We zagen een eekhoorntje en even verderop twee hertenkontjes die snel wegrenden. Overal in de bomen en op de grond waren vogeltjes. De zon kwam op en gaf een prachtig roze gloed over de berijpte bomen. Het was een onwerkelijke sprookjeswereld. We kwamen bij de heide van het Soester Hoogt, net zo mooi als waar we al langs waren gekomen. De naaldbomen waren wit met een groene gloed, de takken van de berkenbomen hingen zwaar van de rijp naar beneden. We staken de Van Weerden Poelmanweg over en liepen over de heide terug richting Soestduinen. Het waterleidingterrein is blijkbaar niet meer openbaar toegankelijk dus moesten we onze weg er achterlangs blijven vervolgen. We kwamen uit bij het spoor, waar de overgang afgesloten bleek te zijn. Handig dat ze dat aan het begin van het fietspad hebben gemeld… niet dus. We kropen onder de barricade door, staken het spoor over en doken aan de andere kant weer op onze knieën. Na deze hindernis liepen we naar Soestduinen toe en doken daar het bos in, op naar de Lange Duinen en huis. Goudhaantjes en zwarte mees gezien.

In het ochtendlicht waren de duinen schitterend! De witte wereld was hier wel heel bijzonder. Welk een schoonheid! We staken de duinen dwars door en genoten nog even van al het moois. Na een drie uur durende, onvergetelijke wandeling kwamen we weer in ons lekker warme huisje. ‘s Middags was bijna alle rijp uit de bomen.