Kooiroute

Maandag 12 mei 2008 (2^e Pinksterdag), smalle graskaden

Kooiroute; Benschop, Blokland, ± 18 km

Zonnig, 9-22 °C

We hadden voor vandaag eigenlijk een etappe van het Pelgrimspad op de planning staan maar door verschillende redenen besloten we toch om een andere wandeling te doen. De geplande wandeling was ongeveer 37 km lang met tussendoor 2 uur openbaar vervoer. Het zou ook nog eens een zeer zonnige en warme dag worden; niet echt verstandig om dan zo’n eind te gaan lopen in open polders. Toevallig had ik laatst van een collega het routeboekje “Tureluren en flierefluiten” te leen gekregen, een boekje met een aantal wandel- en fietsroutes in het Groene Hart. Hier pikten we een wandeling uit, de Kooiroute. Het startpunt (en eindpunt) was bij het bezoekerscentrum en boerderij de Haan (Abrona) te Benschop. Vanwege de warmte wilden we vroeg beginnen en nog voor het eind van de ochtend klaar zijn. Het viel vanmorgen echter niet mee om wakker te worden na 3,5 uur slaap! Gisteravond hadden we gebarbecued met m’n moeder, m’n 2 zusters, 1 partner en 2 oud-collega’s/vrienden. Door het zwoele weer en de gezelligheid werd het natuurlijk laat. Hartstikke gezellig en lekker om zo buiten te kunnen zitten tot ’s avonds laat, maar vanmorgen was het, zoals we al hadden verwacht, iets minder fijn.

Iets voor 6.00 uur reden we weg, het slaapzand nog uit onze ogen wrijvend. Het was nog een beetje frisjes maar zeker niet koud. We zouden het nog warm gaan krijgen vandaag. Om 6.30 uur parkeerden we de auto op de parkeerplaats van boerderij de Haan, 5 minuutjes later klommen we over het hek en stapte de graskade op. Het zonnetje stond laag aan de hemel, veelbelovend. Remco liep al in zijn korte broek, ik had de pijpen er nog aan. Allebei een dun truitje. Heerlijk.

Door het gras liepen we door de landen en kwamen bij een watertje. We hadden last van het tegenlicht van de felle zon dat op het water weerkaatste maar het was een prachtig gebied. Tussen het bies liepen koeien relaxed te grazen. Hier was het punt waar de route zich splitste. Natuurlijk kozen we precies het ‘verkeerde’ pad. We liepen nog steeds op de route, alleen nu tegen de wandelrichting in. De routebeschrijving stond in dit boekje maar één kant op beschreven. Gelukkig was het niet mogelijk om echt fout te lopen omdat er domweg geen zijpaden of andere mogelijkheden waren. We liepen nu over de Bloklandse dijk, een smalle graskade tussen bomen door, daaromheen de polders. Er waren allemaal spinragdraden over het pad, zowel op beenhoogte als op hoofdhoogte. Omdat ik voorop liep zat ik al snel onder het spinrag. Remco had alleen last van de draden waar ik onderdoor liep. Een goeie haargel, spinrag!

De temperatuur liep intussen op, we waren blij dat we al op pad waren. De graskade ging over in een half verhard karrenspoor. We kwamen langs een man die naar weidevogels stond te kijken en zeiden elkaar gedag. Iets verderop bleven we staan om naar het land te kijken. De man kwam aangefietst. We maakten een praatje. Hij vroeg hoe we waren gelopen. We hadden een goed pad gelopen, zei hij, anders had hij nog wel een mooi natuurpad geweten. Hij begon over weidevogels waarop ik vertelde dat ik jaren aan weidevogelbescherming had gedaan. Of ik ook wel eens gruttonesten had gevonden? Ja hoor, genoeg. We vertelden ook dat Remco vorige week een gruttonest had gevonden.

Het karrenspoor werd een asfaltweggetje langs boerderijen. Verderop was de man gestopt en stond weer naar het land te turen. Het leek er op dat hij op ons wachtte. Dat bleek te kloppen; hij wilde ons wat vertellen over de eendenkooien- en nesten. We stonden bij boerderij ‘Het Beloken Land’, met een kooibos me eendenkooi. In de sloten stonden eendenkorven. De man vertelde dat de eenden vaak in wilgen een nest maken (en tegenwoordig ook in de korven) omdat het gebied vroeger moerasland was. Als de waterstand dan steeg kwamen de nesten niet onder water te staan. Ook wilde hij nog even kletsen over de weidevogelbescherming, over hoe wij dat in Soest deden. Hier plaatsten ze vlaggetjes bij de nesten, wij deden het met stokjes die een witte bovenkant hadden. Hij vroeg of we ze aan de noord- en zuidkant van het nest zetten. Nee, wij deden het in de lengte van het perceel. Dat vond hij eigenlijk ook wel handig. We wensten elkaar nog een prettige dag en gingen elk onze eigen weg.

We staken een drukke weg over (nou ja, druk, het was nog zo vroeg dat er geen kip reed), en liepen over de asfaltweg door het dorpje Blokland. Een Nordic-walkingvrouw kwam ons tegemoet. We groetten elkaar en ze vond dat we er flink de pas in hadden. Zij ging echter ook niet langzaam. Iets verderop stond een mannetje met een smoezelig hemd twee emmers water uit de sloot te halen. Hij zei dat we vroeg op pad waren. Wij reageerden daarop dat het anders te warm zou worden. Hij vond dat we dan onze trui uit moesten doen en in bikini verder zouden gaan. Ja, dat zou ie wel willen!

Aan het eind van het dorpje ging de route verder over een fietspad door de polder. Gelukkig hadden we regelmatig schaduw van bomen want de zon scheen fel. We kwamen uit bij een asfaltweg langs een paar boerderijen. In de zon liepen we verder. Aan het eind van de asfaltweg stond een bankje in de schaduw, precies op het moment dat we er aan toe waren. We deden ons truitje uit en ik ritste mijn pijpen er af. Na een korte rust gingen we verder, nu over een dicht begroeide graskade. Er stond allemaal fluitenkruid te bloeien en er stond veel gras en riet. En brandnetels en distels. Het pad werd echter redelijk vaak belopen dus hadden we een mooi smal paadje zonder dat we echt last hadden van de brandnetels. Naast alle klein mugjes en vliegen waren er ook veel vlinders en waterjuffertjes (blauwe) en een enkele libel. In de sloten natuurlijk weer watervogels, vaak met jongen. Ook hier weer regelmatig schaduw van bomen, erg lekker want de temperatuur liep hard op. We waren nat van het zweet.

We staken nogmaals de ‘drukke’ verkeersweg over en vervolgden de graskade. Na een paar kilometer kwamen we bij het punt waar we vanmorgen ‘verkeerd’ waren gelopen, we waren alweer bijna bij de auto. We liepen terug over dezelfde graskade als vanmorgen vroeg, op naar de auto. Het was 10.30 uur toen we daar aankwamen. We hoopten dat we bij het theehuis van boerderij de Haan wat konden eten en drinken maar helaas was het dicht. We probeerden in Benschop nog iets te vinden maar er was niets. Ook in IJsselstein kwamen we jammer genoeg geen terrasje tegen. We reden naar huis en hoopten vlak bij huis nog een terrasje te pakken maar ook deze was gesloten. Jammer maar helaas, geen terrasje. Dan maar lekker naar huis.

Het was weer een prachtige wandeling, lekker afwisselend en mooi. Voor de echte hitte waren we klaar met lopen, beter kon het niet.