Zaterdag 10 januari 2009 IJspret

Rondwandeling Oud-Loosdrecht e.o., ± 20km

Koud, zonnig, weinig tot geen wind, -10 - -2°C

Omdat we de laatste weken zoveel hadden gelopen, hadden we voor dit weekeind eigenlijk geen etappe gepland. Omdat het nog steeds vroor en er veel op natuurijs geschaatst kon worden leek het ons leuk om een wandeling bij schaatsgebied te doen. Goed plan, maar waar? De etappes van de LAW’s waar we mee bezig zijn boden eigenlijk alleen maar bos en polder, op 1 etappe na maar die kon in het weekeind niet wegens gebrek aan OV… Na lang zoeken op internet en in opgeslagen wandelroutes kregen we een idee. We combineerden een op internet gevonden route (9 km, veel te kort natuurlijk) met een door ons zelf bedachte aanvulling waarmee we (volgens Google Earth) op zo’n 20 km uit zouden komen. We hadden geen duidelijke kaarten maar in dit plassengebied kan je amper verdwalen, als je de plassen volgt en de paden er tussendoor maak je vanzelf een rondje. Het zou een koude maar zonnige dag worden, geen lange etappe en geen drassige paden omdat alles bevroren was. We zagen dus geen problemen voor vandaag.

Het grootste probleem van de dag hadden we al gehad: het wakker worden… We waren allebei best moe en buiten het bed was het koud. Voor de zoveelste keer verklaarden we onszelf voor gek. Zouden we gewoon blijven liggen? Nee, zonde, deze dag mochten we niet laten schieten. Maar… zo lekker warm in bed en nog zo vroeg… Het werd een compromis: we bleven iets langer liggen maar probeerden wel op tijd weg te gaan. Om iets voor half negen waren de ruiten van de auto ijsvrij gemaakt en reden we weg, drie kwartier later dan oorspronkelijk de bedoeling was geweest.

Een half uurtje later parkeerden we de auto in Oud-Loosdrecht, tegenover Robberse Eiland, een locatie van Abrona. Hier wonen cliënten van Abrona maar er is ook een dagbestedingslocatie, een café-restaurant waar je (als het niet vriest) ook bootjes kan huren. Terwijl Remco zijn wandelschoenen aantrok kwam ik in gesprek met een mevrouw die haar hondje uit liet. Ze vroeg of we gingen schaatsen. Nee, we gingen lopen en intussen genieten van alle schaatsers om ons heen. Ze zei dat je op de Kromme Rade zo leuk kon lopen, alleen moest je dan ook weer helemaal terug. Ik vertelde dat dat precies één van de paden was die we vandaag voor de boeg hadden en dat we wel aan afstanden gewend waren. Volgens haar moesten we niet hier parkeren als we de Kromme Rade wilden lopen, dat was iets verderop. Ik vraag me af of ze het snapte toen ik zei dat we nog veel meer dan dat gingen lopen…

Het was 9.00 uur toen we aan onze wandeling begonnen, op straat was het nog vrij rustig. Al snel kwamen we aan het einde van de Oud-Loosdrechtsedijk en liepen tussen de Loosdrechtse Plassen en de Loenderveense Plas door. Links van ons kwam de zon op boven de Loosdrechtse Plassen. De rode bol zette een enkele vroege schaatser in een prachtige gloed welke op het ijs weerkaatste. De eerste beloning voor het vroege opstaan! Aan onze rechterkant werd het ijs op de Loenderveense Plas en de horizon zacht roze verlicht, bomen en struiken kregen een aparte gloed over zich. Aan de andere kant van deze plas zagen we de kerktoren van Loenen. Bij een hotel sloegen we even een pad in naar de Loosdrechtse Plassen om nog een paar foto’s van de bevroren plas, de opkomende zon en een voorbij komende schaatser te maken. Iets verder dachten we een pad te kunnen nemen wat een kleine omweg naar Loenen maakte maar niet langs de doorgaande weg liep. Dit pad bleek echter verboden te zijn voor onbevoegden. Jammer hoor…

Gelukkig was het nog niet heel erg druk op de weg (wel veel politie voorbij zien komen, waarschijnlijk i.v.m. de verwachte verkeerschaos door schaatsliefhebbers) en hoorden we de staartmeesjes en andere meesjes vrolijk kwetteren in de struiken en boompjes naast ons. Ook de bevroren plassen en berijpte struiken waren prachtig in het ochtendlicht, we hadden dus niets te klagen!

We kwamen langs Fort Spion en liepen even daarna langs de rand van Loenen aan de Vecht, langs leuke huisjes en woonboten. De Vecht was redelijk bevroren maar zag er niet uit alsof je erop kon schaatsen. De echte wakken waren te herkennen aan de vele eenden die er rond hingen. In de openingen van schoorstenen zaten kauwtjes verscholen, de warmte van de vuurtjes werd nuttig gebruikt. We werden verrast door een Halsbandparkiet die, al veel lawaai makend, over kwam vliegen. We hebben ze bij Amsterdam en Den Haag gezien maar dat ze bij Loenen ook rond zouden vliegen hadden we niet verwacht.

Vlak voor Vreeland verlieten  het weggetje langs de vecht en sloegen een onverhard pad in. Links van ons zagen we veel geparkeerde auto’s staan, allemaal mensen die een dagje gingen schaatsen. Voor ons kluunden mensen het pad over naar de Loenderveense Plas. Gezien de stempelpost was hier het begin van een toertocht. We volgden nu een smal pad tussen het ijs van de Wijde Blik (links van ons) en de Loenderveense Plas (rechts van ons). Overal werd druk geschaatst, zowel toerrijders als pretschaatsers.

Verderop dit pad stond een bankje, precies goed om een korte pauze te houden met een broodje en een kopje koffie/thee. Een sneeuwveger kwam langs: een man op schaatsen achter een gemotoriseerd voertuigje met een grote borstel maakte een smal schaatsspoor sneeuwvrij.

Na een broodje en een warm drankje konden we er weer tegen aan. We waren uiteraard afgekoeld in dit korte tijdsbestek maar dat was niet erg. Het was zo leuk om iedereen te zien schaatsen en aan onze andere kant (plassen Wijde Blik, niet schaatsbaar) zagen we de mooiste ijsvormingen bij boomtakken, boomwortels, rietstengels etc. We genoten met volle teugen, dit soort dagen zijn een zeldzaamheid, pakken als je ze pakken kan! Vlak na onze pauze (en veel ‘ijs’ foto’s later) kwamen we langs een vogel-observatiehut. Meestal bedoeld om vogels te kunnen bespieden, deze keer geschikt om mensen te bekijken. Tientallen mensen waren op de schaats en kluunden van onze rechterkant naar onze linkerkant. Normaal gesproken kan je daar niet komen (waterleidingterrein) maar nu was alles mogelijk! We volgden het pad weer en stopten regelmatig bij de prachtige ijsvormen die bij de boomwortels links van ons waren gevormd. Dat was de kant waar niet geschaatst kon worden, aan onze rechterkant kon dat wel maar waren er geen ijsvormen. Dat heeft vast te maken met wind en zo.

Pas aan het eind van dit pad kwam Remco er achter dat hij nog niets van deze ijsvorming op video had gezet. We dachten dat we nog wel wat zouden tegen komen, zoals langs het hele pad, maar nee hoor, niets meer. Zal je altijd zien. Dan blijkt maar weer dat je de momenten moet grijpen, niet moet laten schieten. Alleen ben je je daar niet altijd van bewust, soms geniet je zo van alles om je heen dat je de rest vergeet.

Aan het eind van het pad kwamen we uit op de grens van Oud-Loosdrecht en Kortenhoef. Hier gingen we rechtdoor. De Kromme Rade op. Dit onverharde pad bracht ons door een prachtig berijpt landschap. Rechts van ons schaatsers op de Loosdrechtse Plassen, het zoevende geluid van het ijs af en toe duidelijk hoorbaar. Jong en oud, voor de lol en voor training, ze waren op het ijs. Een kindje van een jaar of vijf, samen met pa op de schaats, valt en heeft au. Pa blijft op enkele meters afstand staan. Mannetje hijst zijn broekje omhoog en constateert dat hij bloed heeft bij zijn knie. Pa komt langzaam dichterbij (vrij vertaald: “niet zeuren knul, ik wil schaatsen”?!) en helpt het ventje niet echt. Typisch een vader?! Verder erg leuk om te zien; al die kindjes en kinderen die voor het eerst op ECHT ijs schaatsen en volwassenen die zich niet helemaal stabiel voelen op dit bevroren water. Ook waren er mensen die met een kyte-zeil het ijs op gingen; op de schaats voortgetrokken door een zeil, dat moet toch een geweldig gevoel zijn?!

Het pad werd uiteindelijk verhard en bracht ons richting de bebouwde kom van ’s-Graveland. We steken een drukke weg en het Hilversums Kanaal over. Het kanaal heeft een redelijke laag ijs maar ziet er niet betrouwbaar uit. Er wordt dan ook niet op geschaatst. Er staat een flinke rij auto’s voor het stoplicht te wachten, het is behoorlijk druk met iedereen die wil schaatsen of dat al heeft gedaan. We steken tussen de auto’s door over en komen weer in een rustig gebied terecht. Nu lopen we over het Oppad, een smal wandelpad tussen een sloot en weilanden door. Normaal gesproken waarschijnlijk een drassig paadje, nu zo hard bevroren dat we daar geen last van hadden. Na een paar klaphekjes kwamen we weer in schaatsgebied terecht. Een modderig (maar nu dus bevroren) paadje bracht ons verder richting Kortenhoef en Wijdemeren. We werden een tijdje opgehouden door tientallen kluners die ons pad kruisten. Meerdere mensen hadden het moeilijk met deze oversteek en glibberden en gleden naar de andere kant van het graspad om daar het ijs weer op te gaan. Ook op het ijs hielden ze soms met moeite hun evenwicht. Heel apart om zoveel mensen op schaatsen een pad over te zien klunen; lang geleden dat we zoiets hebben mogen mee maken. Een man en vrouw kwamen vanaf de andere kant aan gelopen. De man had de kluners al snel gekruist maar de vrouw was nog druk bezig met het maken van foto’s. Hij zei het niet, maar hoopte het wel: dat de batterijen van haar fototoestel op zouden gaan; dan konden ze weer door lopen! De rij overstekende schaatsers vulde zich telkens aan, ze bleven maar komen. Wij keken rustig toe hoe ze het paadje over kluunden. Er waren veel uitglijders maar ze hielden zich allemaal net staande. Toen er een kleine ruimte tussen alle overstekende schaatsers kwam liepen we snel verder, net zoals het andere paar.

Uiteindelijk kwamen we op een redelijk drukke weg in Kortenhoef. Er waren enorm veel verkeersregelaars en politieagenten op de been, wegen waren vanaf één kant afgesloten en kluners werden veilig over gezet. Hier was zelfs de bushalte vervallen tot “einde vorst”! In deze gezellige drukte kwam er een rouwstoet aan, niet met zwarte maar met witte auto’s. Wel mooi om te zien. Een grote verkeersopstopping was uiteraard het gevolg maar daar hadden wij niet veel last van. Eigenlijk hadden we er voordeel van want hierdoor hadden we geen last van langs scheurende auto’s en konden we redelijk relaxed langs de drukke weg lopen.

We staken het Hilversums Kanaal weer over en toen wist ik opeens niet meer zeker hoe we verder moesten lopen. Waarschijnlijk koos ik de juiste route maar toch twijfelde ik een beetje. Gelukkig was ik er al snel achter dat alles bleek te kloppen, nog even doorlopen en we zouden weer bij de auto komen. Overal langs de slootkanten lagen schoenen en tassen, op het ijs stonden her en der stoelen. Oud-Loosdrecht naderde, we liepen weer langs de Loendersveense Plas waar druk werd geschaatst. Ook liepen er mensen met kinderwagens over het ijs en waren er ‘bootjes’ die over het ijs zeilden. Overal langs de weg stonden auto’s geparkeerd, het was behoorlijk druk. Iets verderop stond onze auto op een mooie parkeerplaats, wíj waren op tijd geweest, geen gezoek naar een parkeerplekje. Voor auto’s was de Oud-Loosdrechtsedijk vandaag éénrichtingsverkeer: er stonden verkeersregelaars/politiemannen die het verkeer één kant op sluisde. Complete chaos, zoveel auto’s met mensen die het ijs op wilden (of gewoon naar hun woning aan de plassen moesten). En niet alleen de politie was druk met de mensenmassa, ook de café’s en restaurants zaten niet stil; koek en zopie, een ‘eigen’ ijsbaan op de bevroren plassen, allemaal deden ze mee aan de ijspret.

We kwamen om 13.30 uur bij de auto waar we onze rugzakken in gooiden om daarna naar Abrona locatie Robberse Eiland te lopen. Prachtige appartementen aan het water, vandaag met hun eigen koek en zopie tafel op het ijs. De warmte van het restaurantje trok ons iets meer dus namen we plaats aan een tafeltje bij het raam. We bestelden wat te eten en te drinken en genoten van alle mensen op het ijs. Aan het tafeltje achter ons zaten twee vrouwen en een man. Ze hadden het er over dat verstandelijk gehandicapten niet kunnen schaatsen omdat ze daar het evenwicht niet voor hebben. Ik wist niet wat ik hoorde, wat een vooroordeel! Daarna vroegen ze zich af “of dat er nou ook eentje was”. Eerst dachten ze van niet maar besloten uiteindelijk toch dat het er eentje was. Hij stond wel op schaatsen maar daar was dan ook alles mee gezegd, schaatsen kunnen ‘ze’ toch niet. Verbazingwekkend dat mensen nog steeds zulke vooroordelen hebben. Mijn vooroordeel in dit geval is dat het domme mensen waren…

Om 14.15 uur verlieten we de warmte en liepen naar de auto. We kwamen een cliënte van Abrona tegen en maakten een praatje. Ze bewees gelijk dat de mensen van daarnet ongelijk hadden want deze dame kon wèl schaatsen. Ze ging nu lekker warm worden in haar kamer. Wij stapten in de auto en reden langs een lange rij auto’s die allemaal Oud-Loosdrecht in wilden. In Hilversum was het ons vanmorgen opgevallen dat er allemaal verkeersborden hingen met daarop ‘Achterhoek, 102 km, 70 minuten’. Er stond een plaatje van fietsers op en het leek op een soort route-bord van de ANWB. Op de terugweg zagen we precies dezelfde broden hangen, nu dus de andere kant op. We vonden het heel vreemd, wat was dit??? Tot onze grote verbazing kregen we de verklaring voor al deze vreemde borden van de radio. Er werd gebeld met een vrouwelijk persoon die blijkbaar de hele nacht was bezig geweest om de borden in Hilversum op te hangen. En Hilversum zou niet de enige plaats in Nederland zijn waar mensen die borden hadden opgehangen! En dat alles om de Achterhoek te promoten. We waren blij dat we een verklaring hadden. Om 14.45 uur waren we thuis. We waren blij dat we vandaag in dit mooie gebied hadden gelopen, het was weer een hele ervaring met al die schaatsers en al dat gekluun. Het was het vroege opstaan dubbel en dwars waard geweest want hoe vaak maak je deze ijspret tegenwoordig nog mee?