Donderdag 19 maart 2009 Met Marriëtte

Rondje Soest, ± 15 km

Zonnig met af en toe een wolkje, ± 9-12 °C

Een paar dagen geleden belde Marriëtte, een vriendin, op. Al tijden wil ze een keer mee lopen maar ik zag het niet zitten om dat op één van onze wandeletappes te doen. Stel dat het te ver zou zijn, wat dan? Het leek me een beter plan om met z’n tweetjes in de prachtige omgeving van Soest te gaan lopen, dan kon ik de route zo lang of zo kort maken als haalbaar was. Vandaag was het dan zover, we zouden een lekker stuk gaan lopen. Gisteravond had ik nog (met behulp van Google Earth, ideaal gewoon) een paar routes bedacht en gekeken naar wat de afstand ongeveer zou zijn. Ik koos een route van ongeveer 15 kilometer met de mogelijkheid om deze iets te verlengen. Ook kon ik de route verkorten indien nodig, ik kon natuurlijk nog niet inschatten hoeveel kilometer Marriëtte kon lopen. De bedachte route zou ons langs een stukje weiland (het laatste stukje Soesterveen) brengen en dan via bos langs duinen, heide en wederom duinen. Lekker afwisselend dus.

Toen Marriëtte kwam begon het zonnetje net te schijnen, een goed begin. Op het laatste moment besloot ik toch maar geen fleecejas aan te doen, veel te warm voor vandaag! Alleen een t-shirt en een dun truitje moest genoeg zijn. Zelfs Marriëtte had zich goed gekleed, ik was trots op haar! Om 10.45 uur liepen we de straat uit en liepen over een smal pad tussen huizen door. Al snel kwamen we aan de rand van Soest met links van ons paarden en rechts van ons een paar weilanden, het oude Soesterveen. Aan het eind van het pad staken we de Wieksloterweg over en volgden het ruiterpad richting de Lange Duinen. Om ons heen zongen de vogeltjes vrolijk, ze waren, net als wij, dankbaar voor het heerlijke voorjaarszonnetje. Bij de Lange Duinen genoten we even van het prachtige uitzicht over het stuifzandgebied. Nadat we het spoor tussen Amersfoort en Utrecht waren overgestoken liepen we door het bosgebied tussen landgoed de Paltz en de voormalige vliegbasis van Soesterberg. De kans om hier reetjes te zien is groot, helaas voor ons zagen we er vandaag geen. Misschien omdat we zoveel aan het kletsen waren… Een politieagent passeerde ons op zijn fiets, nog twee fietsers kwamen ons tegemoet, maar verder was het rustig op het weggetje. Op de tankbaan van de basis aangekomen kwam er ook een motoragent langs. Waarschijnlijk omdat de basis momenteel verlaten is en er iets meer wordt gecontroleerd.

Bij het heideveldje aan de Van Weerden Poelmanweg namen we om 12.00 uur een pauze van een half uur. Met een paar blokjes fenegriekkaas, wat cherrytrostomaatjes en radijsjes genoten we van het lekkere weer. In een berk vlakbij zagen we een ballon hangen met een kaart er aan. De ballon hing echt te hoog om te pakken. Jammer, we hadden graag een kaartje gestuurd aan degene die de ballon ergens had opgelaten… Marriëtte at nog een bolletje met ham en we gingen verder.

We staken de provinciale weg over en doken het heidegebied op militair terrein in. Over zandpaden liepen we in het zonnetje langs heidevelden en door eikenbossen. De eiken hier hebben prachtig gekronkelde takken, nu nog mooi te zien door het ontbreken van bladeren. Ondanks de lekker warme zon hebben we geen hagedisjes gezien, jammer maar helaas.

Een groep hardlopers kwam ons tegemoet. De één liep soepeler dan de ander maar toch heb ik er altijd bewondering voor. Ik moet er niet aan denken, rennen door dat mulle zand, maar goed, ieder zijn eigen eigenaardigheidjes… Eén van de hardlopers was trouwens een ex-collega van me, grappig waar je iemand soms opeens tegen komt! Meestal zie ik hem bij een supermarkt of zo. We verlieten het militaire terrein en gingen verder over een fietspad tussen het waterleidingterrein en het militaire terrein door. We zagen hier het (voor ons) eerste vlindertje van dit jaar vliegen. Een klein rood-bruinig vlindertje, met wat stipjes op de vleugels.

We liepen door de nieuwe tunnel onder het spoor door, liepen een stukje richting Amersfoort en doken het bos in naar de Korte Duinen. Aan de rand van de duinen zagen we een paar lieveheersbeestjes die van de zon genoten. We zochten een plekje op om pauze te houden. Op het picknickkleed (die Marriëtte in haar rugzak had mee gesjouwd) stalde ik de toastjes, kaasjes, salade, flesjes wijn, bekertjes, bordjes en bestek uit. Tijd om het voorjaar te vieren! Het zonnetje was zeer aangenaam, de kaasjes en het wijntje erg lekker. Ik legde haar uit waarom we boterhamzakjes ‘duizend-dingen-zakjes’ noemen (omdat je er zoveel meer in kan stoppen dan boterhammen). Een grote hommel kwam langs gevlogen en hield een korte pitstop bij ons. Een schoolklas had blijkbaar één of andere les in de duinen. We konden ons er niet erg aan storen maar zonder de schoolkinderen was het zeker rustiger geweest. Na veel kletsen en genieten pakten we anderhalf uur later onze spullen weer bij elkaar.

Omdat de schoen van Marriëtte niet meer betrouwbaar was (de voorkant van de zool zat los) koos ik niet voor de iets langere route maar liepen we vrijwel rechtstreeks door naar huis. Ze had ook wat last van haar heup maar ik hoorde haar wederom niet klagen! Door het bos liepen we naar de Lange Duinen. Het zicht op de zandvlakte was erg mooi. We liepen een klein stukje door het zachte zand en bereikten de bosrand weer. Hier gingen we verder over een fietspad dat ons naar de bebouwde kom van Soest bracht. We moesten nog een klein stukje langs huizen en kwamen rond 15.45 uur terug bij ons beginpunt van vandaag. Ook al had Marriëtte moeie benen na deze 15 kilometer, ik ben trots op haar. Het is meer dan de gemiddelde wandeling van de gemiddelde mens, en dat heeft ze toch maar gedaan. Ze heeft ervaren hoe Remco en ik normaal gesproken wandelen en pauze nemen. En volgens mij vond ze het leuk! Ik wel in ieder geval, weer eens wat anders dan thuis op de bank of in een kroeg bijkletsen.

Het was een zeer geschikte lentedag om te lopen en we lekker kunnen bij kletsen. Het Bourgondische leven beviel ons beide zeer goed! Ik hoop maar dat Marriëtte niet al te veel spierpijn heeft morgen…