Rondje Soest
Zondag 26 juli 2009 Beestjes, beestjes en nog eens beestjes…
Rondje Soest, 22 km
Na een paar gezellige en late avondjes hadden we besloten om geen etappe van een LAW te lopen, maar gewoon een flinke ronde rond Soest te maken. Lekker vanaf de voordeur aan de wandel, dus geen reistijd met auto en OV. Dan hoefden we er ook niet zo ontzettend vroeg uit en waren we ’s middags op tijd om nog even een lekker middagtukje te kunnen doen. We konden net zo lang lopen als we zelf wilden omdat we de route naar eigen inzicht konden aanpassen. Om 7.45 uur deden we de deur achter ons dicht en liepen naar het fietspad dat ons naar de rand van Soest zou brengen. Langs dit fietspad, de Veenzoom, zagen we een tienvlekkenlieveheersbeestje, een licht oranje lieveheersbeestje met witte stippen (10 natuurlijk). Na een kwartiertje kwamen we bij de Wieksloterweg en liepen daar door het bos, over het fietspad, richting de Biltseweg. Bij de Biltseweg aangekomen zagen we een bruin zandoogje (vlinder) in het gras langs de weg zitten. We staken de weg over, het was nog vroeg dus weinig verkeer. Vanaf hier liepen we het bos in om bij het natuurgebied De Stulp te komen. Er stond een bouwhek verder op het pad dus namen we een ander pad, waar we het geluid van een havik hoorden. De vogel was luid aan het roepen en vloog even later ook uit een boom weg. Naast deze prachtige roofvogels zaten er ook veel winterkoninkjes en andere vogels. We raakten verder weg van de Stulp en besloten daar dan maar een volgende keer te gaan lopen. Over het erf van een boerderij kwamen we op een breder pad om even later bij het tankstation en het Spiehuis, iets verderop dan waar we eerder de weg waren overgestoken, weer aan te komen bij de provinciale weg. We staken de nog steeds rustige weg over en liepen langs het Spiehuis (gesloten op dinsdag en woensdag, op zaterdag en zondag geen lunch) over het half verharde pad langs de Charlottehoeve (Biologische boerderij, open: di-do-za 10.00 - 16.00 uur, vr 10.00 – 18.00 uur). De plassen die op het pad lagen herinnerde ons er aan dat het de laatste dagen hard had geregend. We sla-lomden tussen de modderige plassen door en kwamen weer uit in het bos van Pijnenburg. Met wederom modderige paden, mede door ruiters die niet het naastgelegen ruiterpad hadden gebruikt en fietsers die diepe sporen hadden gemaakt. We zochten het droogste pad en kwamen bij de Lange Duinen uit. Hier zagen we een paaltje bij een brandput waar een grote plas water bij stond. Dat kon niet goed zijn… Toen we de zaak eens nader bekeken zagen we dat er inderdaad water omhoog kwam en er dus ergens een lek moest zijn. Foto’s gemaakt om een melding te kunnen maken bij de gemeente (en dit direct de volgende ochtend gedaan). Op zich was het nog rustig in het bos en in de duinen, maar een klein groepje mannen (met 1 vrouw) was bezig met een stevige training. Van de trainer moesten ze ‘treintje’ gaan doen, waarop één van de mannen ons vroeg of we mee ‘treintje’ wilden doen. We bedankten beleefd en kwamen ze aan het eind van het fietspad weer tegen. Ze kwamen net terug gelopen, waarop iemand (waarschijnlijk dezelfde man als eerst) zei dat het station dicht bleek te zijn, zo jammer…
We liepen verder achter het terrein De Paltz langs. Voor insecten was het blijkbaar nog een beetje vroeg, maar we zagen wel 2 reetjes. Een stukje verderop, vlak bij de vliegbasis, zagen we (volgens mij) 3 orchideeën staan. We moeten nog uitzoeken wat het precies is geweest. In de berm langs het voormalig vliegveld zagen we veel bruine zandoogjes fladderen, een vrolijk gezicht. Tussen de vele zandoogjes zagen we een afwijkend vlindertje: een groot dikkopje. Iets verderop, op een distel, zagen we twee wantsen en één kevertje. We weten dat eentje een groene stinkwants was, maar de andere twee moeten we nog uitzoeken. Daaropvolgend zagen we (waarschijnlijk) de rups van een distelvlinder (heel toepasselijk op een distel) en een sprinkhaan. In de berm bloeiden ook een paar zandblauwtjes, prachtig zacht-paars gekleurde bloemetjes. Weer vlogen er bruine zandoogjes maar op de stengel van St Jakobskruiskruid zagen we ook een rups van de Sint-Jakobsvlinder zitten.
We namen een korte pauze op een picknickbank op het kleine stukje heide bij restaurant Het Soester Hoogt. Hier konden we een broodje eten en weer wat op temperatuur komen. Toen we weer verder gingen zagen we een prachtige libel, goudgekleurd. Onderzoek wijst uit dat het om een heidelibel moet gaan, maar we durven nog niet te kiezen uit de steenrode of de bruine heidelibel (grappig die namen, als het een goudkleurige libel betreft). Hierna staken we de provinciale weg over en kwamen uit bij natuurgebied de Stompert. Al snel zagen we een boomblauwtje bij de heide zitten. De heide zag bruin. Vreemd, zou je zeggen, heide hoort rond deze tijd paars te zijn. Dat klopt, ware het niet dat dit het jaar van het heidehaantje is. Leuk voor het heidehaantje, jammer voor de heide. Maar daarnaast ook erg leuk omdat het Hiërogliefenlieveheersbeestje (Coccinella hieroglyphica) van de larven van deze heidehaantjes leeft. Het Hiërogliefenlieveheersbeestje was hier al eerder gesignaleerd, en we hadden wel de hoop om hem ook te spotten, maar de kans was redelijk klein. Alleen maar omdat ik foto’s wilde maken van verschillende gallen op een (slecht uitziend) eikenboompje zag ik de speciale lieveheersbeestjes zitten. En ook alleen maar door de berichten op onze IVN-site wist ik dat we met dit speciale lieveheersbeestje van doen hadden. Een juichend huppelsprongetje kon dan ook niet uit blijven.
Verder zagen we daar nog een Psyche casta, de kokertjes van een zakmotje, en een klein galletje, een Eikenstuitergalwesp (Cynips longiventris) en een Viervleklieveheersbeestje (Exochomus quadripustulatus). Genoeg te zien dus! We liepen verder over de heide (hoorden soms een hagedis weg rennen) en kwamen uit bij een breed zandpad. Via dit zandpad kwamen we bij een volgend heideveldje waar we weer een smal voetspoor door de heide volgden. Hier zagen we de nimf van een Trolius Luridus, een wants. De nimf ziet er veel mooier uit dan de wants zelf. We zagen nog meer bruine bontoogjes en ook meerdere paddestoelen, voornamelijk russula’s maar ook een boleet.
We kwamen uit bij het fietspad achter het waterleidingterrein langs en liepen weer terug richting Soestduinen. In een berkenboompje langs het fietspad hing een prachtig nestje. Het was of het nestje van een winterkoning of van een staartmees. Misschien komen we daar ook nog eens uit.
Via een nieuwe tunnel liepen we onder het spoor door en doken even later het bos in richting de Korte Duinen. Op het brede en modderige zandpad zat een schorpioenvlieg. Niet veel later bereikten we de korte duinen. Ik was verbaasd dat we er al waren, maar kon het ook niet erg vinden. Over het zachte zand liepen we de duinen door en vonden een mooi schaduwrijk plekje onder een eik, perfect voor een pauze. Wat was het heerlijk: een geweldig uitzicht over het duingebied, een heerlijke temperatuur met een lekker briesje, geen mens te zien, wat een genot!
Na een uurtje genieten pakten we onze spullen weer bij elkaar en gingen verder, op naar huis. Eerst liepen we over het terrein van voormalig ziekenhuis Zonnegloren. Helaas redelijk verpest doordat er ‘nieuwe natuur’ was gemaakt. Maar goed, de rest van het gebied is prachtig! We vonden een dode nachtvlinder (moet ook nog uitgezocht worden welke soort) en kwamen uiteindelijk uit bij de kiosk bij de Lange Duinen. We bestelden hier een patatje met en aten deze in de schaduw van een parasol lekker op. We hadden nu nog een klein stukje te overbruggen voordat we weer thuis zouden komen. We bereikten de bebouwde kom en zagen op een vlinderstruik nog 2 distelvlinders zitten. Tussen de huizen door zochten we de weg naar ons eigen huis, waar we iets over tweeën aan kwamen.
We hadden een heerlijke, relaxte wandeling achter de rug, met meer dan 30 waarnemingen. Waarnemingen van van alles en nog wat; vlinders, vogels, planten, kevers en wat nog meer. Zeer afwisselend, zowel wat gebieden betreft als de verschillende waarnemingen. Een wandeling met veel zon maar gelukkig ook veel bomen. Een wandeling in vertrouwd gebied, maar net zo verrassend als onbekende streken.
