Rondje Sint Anthonis
Zaterdag 21 november 2009 Lopen of beestjes zoeken?
Rondwandeling Sint Anthonis heide (NB), ± 15 km
Zonnig, ± 13°C
Gisteren wilden we een wandeling van zo’n 25 km maken in en rond Sint Anthonis (NB). We hadden de route gevonden via internet en het leek een leuke wandeling door een mooi gebied. Omdat we ’s avonds iemand te eten kregen moesten we weer op tijd thuis zijn, we vertrokken dus vroeg.
Dat wil zeggen dat we om 6.25 uur weg reden om rond 7.40 uur de auto in Sint Anthonis te parkeren. Het zou een dag met opklaringen worden en in de loop van de middag regen. Maar, terwijl we op het nieuws hoorden dat het droog was, reden wij door de regen… We hadden de regencapes thuis gelaten dus regen was absoluut niet de bedoeling! Gelukkig werd het vlak voordat we onze bestemming bereikten droog, zelfs de wolken verdwenen.
Het was al licht genoeg om te lopen maar het dorpje zelf was nog redelijk in rust. Soms zag je een teken van leven, maar verder was het nog donker in de huizen. Langs de rand van het dorp liepen we richting het bos. In het bos stonden overal paaltjes met gedichten. Gedichten gemaakt door verstandelijk gehandicapten. Bij elk gedicht stond een foto van de dichter. Mooie, logische gedichten, zoals alleen mensen met een verstandelijke beperking kunnen. Erg leuk!
Verderop liepen we over een zanderig pad met links van ons bos en rechts van ons stuifzand. Een groepje kuifmezen was in de bomen op zoek naar voedsel. In een eik ontdekten we de ‘nesten’ van de eikenprocessierups. Het ziet er zo vies uit: veel spindraden tot een groot nest gemaakt waar vieze rupsen met grote haren in zitten. Of de overblijfselen daarvan. En veel uitwerpselen. Brrrr, bah, bah, bah! Ook stond er een jonge spar waarop een grote knobbel van hars zat: het ‘huis’ van de Harsbuilmot. Later kwamen we op de heide. Het was een mooi en groot heidegebied en het zonnetje scheen, heerlijk! We konden ons niet bedwingen en zochten de heideplanten langs het pad af op rupsen, vlindertjes en eventueel ander gespuis.
We zagen een paar vedermotten (Emmelina monodactyla), de restanten van de dennenspinselbladwesp (alias gewone spinselbladwesp, Acantholyda hieroglyphica) en een kleine wintervlinder (Operophtera brumata) die ten prooi was gevallen aan een spin. In een pol met heide vond Remco 2 rupsen, eentje van de granietuil (Lycophotia porphyrea) en een voor ons tot nog toe onbekende soort, al is de kans groot dat het een Geelvleugeluil (Thalpophila matura) is. Intussen sprong er een bruine kikker uit de heidepol. Genoeg te zien dus! Aan een ander heidestruikje zag ik een Grote wintervlinder (Erannis defoliaria) hangen. Ik ging op mijn hurken zitten om een foto te maken, de lens zo dichtbij als mogelijk. Opeens bewoog de vlinder heel snel; hij was gegrepen door een spin! Dag mooie Grote wintervlinder… Daarna zagen we nog een Kleine wintervlinder (Operophtera brumata) en een groene sluipwesplarve.
Het zonnetje scheen intussen en de temperatuur was zeer aangenaam, zeker voor eind november. We hadden allebei 2 dunne wandeltruitjes aan maar zelfs tijdens het zoeken (en dus stil staan) hadden we het niet koud. Tussen het mos en gras stond een rupsendoder, een klein oranje paddestoeltje dat parasiteert op de rupsen/poppen van vlinders. Op het uitgestrekte heideveld zagen we een grote vogel. Tenminste, hoe groot is groot? De vogel hupte snel over de heide, we hadden geen idee wat het kon zijn. De afstand tussen ons en de vogel was ook vrij groot, wat het al helemaal moeilijk maakte. Gelukkig konden we via het forum op Waarneming.nl aan de juiste naam komen; een Grote lijster. Niet bijzonder of zo, maar toch leuk om een naampje bij het beestje te hebben. Remco heeft er een filmpje van gemaakt (van veraf genomen, zonder statief, geen topkwaliteit dus, maar wel mooi om de vogel te zien bewegen): http://www.youtube.com/watch?v=P66BYdTN-XI
We kwamen langs een grote (afgegraven) waterpoel. Hier kunnen de schapen die de heide begrazen (en misschien lopen er ook nog wel grotere beesten) een lekker slokje water halen. Afgezien van de rupsjes en vlinders was het rustig op de heide. Een enkele jogger kwam langs, maar daar bleef het ook bij. Heerlijk, zo’n heel heideveld ‘voor jezelf’. Intussen hadden we al wel een aardig tijdje naar beestjes gezocht en waren we wat lopen betreft geen steek opgeschoten… Als we de hele dag de tijd hadden gehad was dat geen probleem geweest, maar we moesten echt uiterlijk om 16.00 uur weer thuis zijn, dat hield in dat we om 14.30 uur uiterlijk bij de auto moesten zijn. De kans dat we dat gingen halen was redelijk klein, we hadden namelijk nog aardig wat kilometers voor de boeg. We besloten nog even door te zoeken en dan een lekker vroege pauze te nemen. Daarna zouden we 10 km bos overslaan waardoor de route dus met 2 uur werd ingekort. We kwamen bij het punt dat we de verkorte route konden nemen maar liepen nog even een stukje van de lange route want iets verderop zagen we een geschikte pauzeplek. Tussen het punt waar we stonden en het punt waar we pauze wilden houden stonden meerdere eiken. Altijd leuk om te kijken wat er op de stam te vinden is! En reken maar dat we van alles zagen!!! Neem bijvoorbeeld de twee kleine, aan elkaar geplakte herfstblaadjes waar duidelijk een klein rupsachtig ietsje in zat verstopt. Ook zagen we 2 verschillende kokermotjes in hun kokertjes, zaten ‘vleugelloze’ vrouwtjes en gevleugelde mannetjes van de Kleine wintervlinder en de Najaarsspanner op de boomschors, net zoals een microvlindertje: waarschijnlijk een vrouwtje Herfstkortvleugelmot (Diurnea lipsiella) Het mannetje daarvan zijn we eerder al eens tegen gekomen, maar deze ziet er totaal anders uit. Zowel qua kleur, tekening én vleugelvorm zijn ze niet met elkaar te vergelijken. Ook hier bood het forum weer hulp. Van deze soort hebben de vrouwtjes blijkbaar ook zulke kleine vleugeltjes dat ze niet kunnen vliegen. We vonden de vleugeltjes niet echt heel klein, maar door de puntige vorm er van kan je je wel voorstellen dat het lastig vliegen is.
Toen we het 2e deel van de eikenstammen hadden onderzocht legden we ons picknickkleed neer op een grasstrook aan de rand van de heide. Op het kleine heideveldje achter ons (verder lag er achter ons bos) kwamen steeds meer schapen tevoorschijn. Ze waren best nieuwsgierig maar bleven op veilige afstand en liepen ook gelijk weg toe we in beweging kwamen. We genoten van het zonnetje, de temperatuur, het uitzicht, we genoten van alles. Van alle beestjes die we hadden gezien, van de relaxte wandel/zoektocht en ook alvast van alles wat nog zou komen.
Na deze pauze liepen we langzaam terug naar de aftakking van de verkorte route. Langzaam omdat we de eerste helft van de boomstammen ook wilden bekijken. We zagen een Grote wintervlinder, kokermotten, eikenprocessierupsen/nesten (nogmaals bah, bah, bah), Kleine wintervlinders, een Kromzitter (Asteroscopus sphinx) en een paar dode Najaarsspanners (het zijn allemaal vlindersoorten trouwens!)
We lieten de heide achter ons en kwamen door een smalle strook bos opeens bij akkers en weilanden terecht. Blijkbaar hadden we de heide plotseling verlaten voor boerenland, heel apart. In het zonnetje liepen we verder, richting het dorpje Oploo. Ergens raakten we iets van de route af maar vonden hem in het dorpje gelukkig weer terug. Vanaf hier was het nog een paar kilometer lopen naar de auto in Sint Anthonis, waar we om 12.45 uur aan kwamen. Op het moment dat we weg reden was de zon plotseling verdwenen achter een wolkendek, we hadden dus echt mazzel gehad met die mooie ochtend!