Rondwandeling Ecoductroute
De link naar de foto's werkt niet goed... Je komt soms bij een ander album uit. Klik dan links boven op het pijltje naar links en klik daarna het album DIV Ecoductroute van 01-01-2010
Vrijdag 01-01-2010 Gelukkig Nieuwjaar!
Ecoductroute Bussum, ± 18 km
Deels bewolkt, droog, soms zon, soms koude wind, -2 – 0˚C
Nieuw jaar, nieuwe kansen! Nieuw jaar, nieuwe wandelingen!
Op oudejaarsavond waren we lekker saampjes thuis. We wisten van te voren nog niet of we 0.00 uur zouden halen of dat we dan al in bed zouden liggen, we wilden op 1 januari namelijk lekker gaan lopen. Uiteindelijk gingen we rond 0.15 uur even de straat op om de buren “gelukkig Nieuwjaar” te wensen en naar het vuurwerk te kijken. Rond 1.15 uur gingen we naar bed terwijl buiten nog druk werd geknald. Het duurde echter niet heel lang voordat we in slaap vielen, gelukkig maar!
Vanmorgen reden we om 8.40 uur de straat uit. Op de weg was het nog redelijk stilletjes. De volle maan stond laag aan de hemel en zag er daardoor prachtig groot uit. Een mooi begin van het nieuwe jaar.
Om 9.00 uur hadden we de auto geparkeerd bij station Bussum-Zuid en gingen we op pad.
Zo goed berijdbaar als de doorgaande wegen waren, kwamen we er al snel achter dat de wandel- en fietspaden slecht beloopbaar waren. De sneeuw die de afgelopen tijd was gevallen, was weer deels ontdooid en daarna weer opgevroren. Eén grote ijsbaan dus!
We glibberden over een fietspad de Franse Kampheide op en zochten snel onze weg langs de rand van het pad. Hier hadden we iets meer grip, wat de kans op uitglijden met zo’n 80% verkleinde.
In het bos waren de paden onder de bomen redelijk sneeuw- en ijsvrij, maar als de begroeiing iets minder dicht werd was het weer opletten geblazen. Een paar witte koeien (begrazers van het natuurgebied) liepen ‘te scharrelen’ door het bos. In een hulststruik zag Remco opgekrulde bladeren zitten. Hij ging er eens beter naar kijken en zag dat er een soort van kleine wantsjes in zaten. Misschien komen we er achter wat het waren, maar het zal wel even tijd kosten.
Voorzichtig liepen we over een pad naar beneden en kwamen bij een gebiedje met plassen en riet. De route ging over een pad van houten vlonders. Hartstikke leuk, maar niet als de planken spekglad blijken te zijn! Een laagje ijs bedekte de planken, we hadden weinig tot geen grip met onze schoenen. Naast het vlonderpad was voornamelijk water met een laag ijs. Als één van ons zou uitglijden was de kans groot dat ie zo van de planken zou afglijden. En zou het ijs dan dik genoeg zijn, of zou je er door heen zakken??? Verderop ging het pad volledig tussen het water door. Het water was niet diep, maar er lag naast het pad ook geen ijs. Als je zou uitglijden was de kans dat je in het water zou komen nu helemaal groot… Voorzichtig liepen we, balancerend, verder over de gladde planken. Allebei gleden we af en toe een beetje uit, maar het ging goed. We moesten ons echt concentreren op het voorzichtige lopen en waren dan ook blij toen we eindelijk aan het eind van het vlonderpad kwamen.
Hier moesten we over een spekgladde zandweg omhoog lopen. Via de zijkant probeerden we weer zoveel mogelijk grip te krijgen. We kwamen aan de rand van de bewoonde wereld en maakten gebruik van het ijsvrije fietspad om richting de Crailoosche heide te lopen. Ook hier waren de paden veelal als een ijsbaan en zochten we de ‘bermen’ weer op.
De route kwam langs een restaurant van ‘La Place’, waarvan ik hoopte dat ie open zou zijn. Het was echter 1 januari, dus we achtten de kans klein. Tot onze grote verbazing was het restaurant open en konden we een warme pauze houden. We bestelden een warm drankje (Remco cappuccino en ik warme chocomel met slagroom) en een saucijzenbroodje (de grootste die we ooit hebben gehad!) erbij. Even lekker bijkomen van ruim 1,5 uur lopen door de kou. Beter binnen dan buiten pauze houden.
Na deze warme pauze gingen we verder met onze tocht over gladde paden door het bos en over de heide. Het was redelijk druk met mensen die een ommetje over de heide maakten, maar de heide was zo groot dat we maar weinig mensen op onze route tegen kwamen. Op de rand van bos en heide hoorden we een raar geluid. We stopten met lopen om te zien wat het was geweest. Een mountainbiker kwam langs op het moment dat ik een ree zag staan. Het dier bleef rustig staan om ons te bekijken, het schrok niet op van de mountainbiker of van ons. Toevallig had mijn moeder gisteravond al verteld dat de reetjes hier erg ‘tam’ zijn, ze laten zich makkelijk bekijken, zelfs overdag. Dat klopte dus wel! We stonden op een paar meter afstand en zagen zelfs nog 2 andere reetjes staan. Twee van de drie gingen uiteindelijk ‘het gevecht’ met elkaar aan (zie voor YouTube filmpje http://www.youtube.com/watch?v=uiAU8ku0pU0). Een paar meter verderop zagen we nog een paar reetjes die zich ook weer uitstekend lieten bekijken en bewonderen. Echt verbazingwekkend hoe rustig de dieren zich gedragen terwijl er zo veel mensen over de heide lopen! Over een smal paadje liepen we door de heide verder. De zendmast van Hilversum stak duidelijk af tegen de vlakte. We passeerden ‘La Place’ weer, liepen weer een heideveld op en glibberden verder. We verlieten de heide en staken via de ‘Natuurbrug’ over. De Natuurbrug bij Crailo is de langste natuurverbinding in Nederland: het overbrugt een sportpark, een bedrijventerrein, een provinciale weg en een spoorlijn. Hartstikke mooi, maar wederom erg glad. Normaal gesproken laten we de bermen links liggen (of rechts), maar nu maakten we er gedurende het grootste deel van de route dankbaar gebruik van.
Het einde kwam in zicht. Nog steeds gebruik makend van de van de zijkanten liepen we verder. Als de hard bevroren sneeuw onder je zolen kraakte, dan liep je redelijk veilig. Als het kraken op hield of zodanig reduceerde dat je het nog amper hoorde, dan moest je op passen! Dan liep je namelijk over een gladde ijsbaan waar je elk moment onderuit kon glijden. Het grootste deel van de route hadden we al afgelegd, maar het kon niet uit blijven: Remco verloor zijn grip en gleed langzaam onderuit. Op 2 handen en 1 knie kwam hij rustig neer waarna hij ongewond weer op stond. Nou ja…, ongewond… Op de muis van zijn hand was een piepklein bloedplekje zichtbaar.
Zonder verdere oncontroleerbare glijpartijen kwamen we aan het eind van de wandeling. Onze benen en lichaam waren moe van het zoeken naar balans, onze wangen gloeiden van de kou en de inspanning.
Het was 13.40 uur toen we in de auto stapten. Ondanks de relatief korte afstand een redelijk vermoeiende wandeling. Sneeuw is mooi, maar een ijsvloer is moeilijk beloopbaar. Toch hebben we enorm genoten van de wandeling, de dag en de omgeving.
We zijn het nieuwe jaar begonnen met onze passie, en hopen overmorgen ook weer op pad te gaan!
Voor de routebeschrijving zie http://www.klikprintenwandel.nl/route.asp?id=168