Rondwandeling Olst en omstreken
Zondag 31 januari Weer een witte wereld
Vleuten – Woerden, 17 km
Droog en zonnig, -3 -+3°C
Eigenlijk hadden we gisteren al een wandeling willen maken, maar de ijzel van vrijdagavond en sneeuwval van die nacht deed ons zaterdag ochtend, om 5.30 uur, besluiten dat we niet gingen lopen, maar lekker in bed bleven liggen. Buiten was het prachtig wit, schitterend om te lopen, maar niet om met de auto de weg op te gaan. ’s Middags liepen we nog wel even (samen met m’n moeder) het klompenpad “Het Derde Erf” in Soest. Een korte wandeling van zo’n 5 km.
Vandaag wilden we wat meer kilometers maken. Genoeg leuke routes, maar de sneeuw was wel redelijk bepalend. We wilden niet te ver hoeven rijden, want ’s ochtends vroeg over gemeentelijke- , provinciale- en snelwegen is dan geen pretje. We hadden bedacht dat we vandaag het Daatselaarpad in de buurt van Scherpenzeel zouden gaan lopen, maar vanmorgen bedachten we dat we die al eens hadden bewandeld. Snel weer een andere route uitgezocht. Het werd een wandeling van station Vleuten naar station Woerden. Redelijk in de buurt en 17 km lang (of kort eigenlijk).
Rond 8.15 uur reden we de straat uit: heel voorzichtig want het was behoorlijk glad. Op de doorgaande weg was wel sneeuw geschoven, maar de weg was nog steeds moeilijk berijdbaar. Zelfs de provinciale weg was soms erg glad. We hadden verwacht dat de snelwegen wel redelijk berijdbaar zouden zijn. De A28 was best goed te doen, maar op de A12 bleek er maar 1 rijbaan echt goed berijdbaar. Het eerste stukje zag die baan er nog erg goed uit, maar tijdens een (rustige) inhaalactie werd de rijstrook opeens veel slechter en bleken we ons op een ijsbaan te bevinden. De auto verloor grip maar zonder veel problemen kwamen we weer op de rechter rijstrook terecht.
Om iets voor negen uur parkeerden we de auto in de buurt van station Woerden. We liepen naar het station en kwamen binnen in een overstroomde hal. Een man met waterstofzuiger was druk bezig om een paar centimeter water weg te zuigen. Er was een brandslang gesprongen (of zo). We baadden door een paar centimeter water, kochten treinkaartjes en zochten het juiste perron op. Na even kou kleumen kwam de trein naar Vleuten aan. De treinreis duurde maar 6 minuten, waarna we uitstapten op station Vleuten, waar de route voor vandaag begon.
We liepen richting de kerk van Vleuten en via meerdere wit besneeuwde straten liepen we door het dorp heen. Oranje/rode takken van kornoelje staken in de roze ochtendzon mooi af tegen de witte sneeuw. Vogels waren blij met het begin van een zonnige (doch koude) dag. Aan de rand van het dorp sloegen we rechts af richting Haarzuilens. Over een wit besneeuwd fietspad liepen we door de polder. Nijlganzen lagen te luieren terwijl er tientallen andere ganzen kwamen over gevlogen. Hazen waren aan het ravotten in de witte weilanden, renden achter elkaar aan en speelden haasje-over. Verderop langs het pad stonden prachtige, oude knotwilgen.
De route bracht ons naar de Brink van het dorpje Haarzuilens zodat we de panden met hun rood-witte luiken en schilderwerk konden bekijken. Na een rondje over de Brink liepen we weer terug om even later af te slaan richting Harmelen. In de bossen van het landgoed van kasteel Haarzuilens scharrelden wat kramsvogels rond. Een paar staartmeesjes liet zich horen (we zagen er slechts eentje) en een grote bonte specht hakte lustig los op een tak in een eik. Ook kwamen er telkens grote groepen ganzen over gevlogen, luid gakkend, prachtig. Het kasteel zelf zag er goed uit. De laatste jaren hebben ze veel aan renovatie/restauratie van de muren, het dak en het houtwerk gedaan, het is echt een kasteel voor in een film.
We passeerden het kasteel, kwamen langs een paar huisjes en sloegen af naar rechts op een fietspad. Het fietspad zag er prachtig sneeuwvrij uit, dit in tegenstelling met de paden en wegen die we deze ochtend al hadden belopen. We vonden het opmerkelijk dat dit fietspad wel schoon was. Maar na een paar stappen op het blinkend zwarte fietspad (dat ‘blinkende’ had ons al aan het denken moeten zetten…) kwamen we er achter dat het spekglad was. Voorzichtig liepen we verder. Het fietspad werd een rustig weggetje waar we zoveel mogelijk over het laagje sneeuw aan de kant van het asfalt liepen, daar hadden we tenminste een beetje grip. Intussen genoten we van de witte wereld om ons heen, het was prachtig! Misschien vooral wel omdat de zon scheen en de lucht een vaalblauwe kleur had. Het was niet grauw, het was niet kleurig, het was eerder kil. Kil en onwerkelijk mooi. Een combinatie van de koningin van de winter en de koningin van de lente die elkaar bestreden?!
Na de gladde weg bracht de route ons verder over een besneeuwd fietspad, de Hollandse Kade. Door de dikke laag sneeuw hadden we absoluut niet het gevoel om over een fietspad te lopen. Wat ons betreft had er van alles onder de sneeuw kunnen liggen. Zo’n pak sneeuw loopt redelijk zwaar, maar ook wel lekker. Op dit pad in ieder geval wel. De sneeuw was niet plat gelopen/gefietst en dus niet glad. Het knisperde heerlijk onder onze schoenen, het liep lekker, echt een genot! De kade had aan beide kanten knotwilgen, elzen en andere bomen/struiken staan, terwijl we tussen de struiken door genoeg zicht hadden op de witte polder. Tientallen groepjes kramsvogels vlogen over. Het ene groepje bestond uit zo’n 15, 25 stuks, maar sommige groepjes bestonden uit meerdere tientallen kramsvogels of zelfs nog meer. Kramsvogels zijn echte wintergasten (vogels die hier eigenlijk alleen maar in de winter te zien zijn), het is echter uitzonderlijk om er zoveel bij elkaar te zien. Dat je in deze tijd van het jaar veel, heel veel ganzen ziet: dat is normaal. Maar we hebben nu meer kramsvogels gezien dan ganzen, en dat komt niet doordat er zo weinig ganzen aanwezig waren!
Op een gegeven moment kwamen we een roodborstje tegen. Ja, we kwamen hem tegen, want hij/zij vloog niet weg. Het vogeltje keek ons met zijn glimmende kraaloogjes aan en was niet van plan weg te vliegen. Natuurlijk greep ik de kans om een roodborst in de sneeuw op de kiek te zetten, maar echt stil blijven zitten, ho maar. Het was een zeer actieve, beweeglijke roodborst, maar ook absoluut niet schuw. Op zich zijn we dat wel gewend van roodborstjes, zeker degenen die zich in tuinen en parken ophouden, maar dit was wel heel bijzonder. Het scheelde niet veel of het vogeltje kwam op m’n schoen zitten, zo dichtbij! Remco haalde een broodje uit zijn tas en gooide een paar kruimeltjes op de sneeuw. Deze werden natuurlijk direct dankbaar opgegeten. Voorlopig had het beestje weer even voldoende kunnen bij tanken om de vorst en sneeuw te overleven.
In het land zagen we veel hazen. Natuurlijk vielen ze lekker op in de sneeuw, maar het is ook de tijd van ‘vechten om de vrouwen’. En dat gaat er soms hard aan toe! De mannetjes jagen elkaar achterna en gaan een gevecht ook niet uit de weg. En reken maar dat ze flink kunnen trappen met hun achterpoten! Het kan er behoorlijk hard aan toe gaan. Wij zagen ze voornamelijk over de weilanden rennen. Ook zagen we veel sporen op de bevroren sloten. Veel hazen konden met deze vorst makkelijker op een ander perceel komen, waar ze dus ook veel gebruik van bleken te maken. Aan de sporen kon je wel goed zien dat het ijs niet overal even hard was geweest toen ze er over heen gingen, sommige sporen lagen vrij diep verzonken in de sneeuwige ijslaag. Wat mij dan doet denken: “En als ze er nu aan wennen dat ze over het ijs kunnen, maar zometeen is het ijs niet meer sterk genoeg om hun gewicht te dragen… Gaan ze er dan nog steeds overheen (en zakken dus door het ijs), of snappen ze dat het ijs niet meer betrouwbaar genoeg is?” Wie het weet mag het zeggen. Ik hoop dat ze slim genoeg zijn…
Overal lagen kleine groepjes zwanen te rusten in het land. Zwanen zijn wit, en sneeuw ook. Sommige zwanen vielen echt amper op. Een torenvalkje zat in de top van een boom, vloog op toen we naderden en vloog laag over het pad van ons weg. Aan het eind van de bijna 3 km lange Hollandse Kade zagen we een paar knobbelzwanen met een gans erbij. Vreemde combi… Gans bleek er ook vreemd uit te zien, net een knobbelzwaan, maar dan als gans. Het beest had een vreemd recht/hoekig voorhoofd met een duidelijke oranje vlek. Even goed op de foto zetten, dan moesten we dat thuis wel kunnen nazoeken. En ja hoor, we kwamen er achter dat het een Chinese knobbelgans was. Niet dat je daar iets aan hebt, maar het is toch leuk om te weten!
Aan de lucht verschenen wat wolken, maar nog steeds was het zonnig. Het eind van de wandeling kwam al in zicht. Vlak voor Kamerik konden we genieten van een stelletje ongeregelde knobbelzwanen. Als opstandige pubers staken ze relaxed waggelend de weg over, geen rekening houdend met eventuele auto’s. Gelukkig stopten de automobilisten en wachtten ze geduldig af tot de zwanen eindelijk van de weg af waren. In de sloot zaten tientallen (of honderden?) smienten, die bij het minste of geringste telkens massaal opvlogen om even later weer met z’n allen in de sloot te landen. Wat een energieverspilling!
Na deze onderbreking liepen we verder naar en door Kamerik, een leuk dorp. De route bracht ons langs de vaart richting Woerden, waar de auto op ons stond te wachten. Aan de overkant van de vaart lag een weg, best druk bereden. Aan ‘onze’ kant was het een fietspad c.q. ventweg voor de aanwonenden. Rechts van ons lagen de polders, links van ons de vaart. Tussen ons en de polders een rij knotwilgen waarvan er meerdere uitgedost waren met ijswatervallen en/of ijspegels.
We bereikten de rand van Woerden en liepen door een park richting het station. Om 13.00 uur ploften we neer in de auto en reden we naar huis. De wegen waren nu gelukkig een stuk beter begaanbaar dan ’s ochtends vroeg. Nadeel daarvan was dat het gaspedaal weer redelijk ingedrukt kon worden en we nu waarschijnlijk een mooie boete gaan ontvangen… We zagen ze net te laat… Ach ja, de pijn moet nog komen maar wordt nu al verzacht door de prachtige wandeling die we vandaag hebben gemaakt. Hoe geweldig dat we al een heel seizoen van een echte winter mogen genieten! Sneeuw, vorst en gladheid, het hoort er bij. In ieder geval bij een echte Hollandse winter, toch?! Heerlijk dat we al twee jaar op rij redelijke vorstperiodes hebben, dat de sneeuw dit jaar telkens weer terug keert en dat juist die omstandigheden de mooiste uitzichten opleveren. De nadelen laten we maar even buiten beschouwing, want genieten, dat is waar (wat ons betreft) het leven om gaat!
