Rondwandeling Goudriaanroute
Zaterdag 13 maart 2010 Overijverige mollen
Goudriaanroute, 23 km
Zon, regen, wolken en wind, 2 – 6 °C
Vandaag een rondwandeling door het Zuid-Hollandse landschap, langs water en molens, over houthakkades en graspaden. We hadden afwisselend zon en miezerregen, de wolkenluchten waren mooi en de kleuren van riet en bomen werden prachtig belicht door de zon. En zoals de titel aangeeft, we hadden last van ijverige mollen.
De dag begon vroeg, om 6:15 uur vertrokken we richting Goudriaan. We parkeerden de auto bij restaurant “Het Raadhuis van Goudriaan” en begonnen om 7:10 uur aan de wandeling. We liepen naar de Goudriaanse molen, een 8-kante grondzeiler (linkje en linkje). Over het terrein van de molen liepen we richting Nieuwpoort. We genoten van het landschap om ons heen: veel water, riet en weilanden. We hoorden de tureluurs, grutto’s en kieviten luid roepen en aanschouwden de baltsvlucht van een kievit. Nadeel was dat we hier te maken hadden met een overijverige mol: overal molshopen op het pad. En erger nog, overal had de ijverige mol gangen gegraven. Zeer regelmatig zakten we een paar centimeter naar beneden als we een stap zetten. We wilden geen verzwikte enkels dus letten we goed op waar we liepen.
Bij de Westermolen, een wipmolen uit 1652 (linkje en linkje), sloegen we rechtsaf de Goudriaansekade op, een beboste strook in het open landschap. Het is een landafscheiding die op zo’n 600 meter evenwijdig van het lintdorp Goudriaan loopt. We kwamen bij ‘het hol van de mol’: de intensiteit van de molsgangen was hier zo groot dat je bij elke stap weg zakte. Toch genoten we van de wandeling. De zon scheen met haar vroege licht op het riet en de nog kale bomen, en tegen een soms donkere wolkenpartij gaf dat een geweldig effect. In de weilanden om ons heen zagen we Knobbelzwanen en een Grote zilverreiger. We staken een weg over en liepen via een volgende kade verder. Het regende intussen zachtjes. We liepen het pad met de bocht mee, maar ik begon te twijfelen: moesten we niet langs de weg blijven lopen? We bestudeerden het kaartje en ja hoor, we moesten terug. Over een bruggetje (brede plank) staken we een slootje over. De plank zat aan 1 kant niet vast en bewoog dus behoorlijk. Zonder een nat pak bereikten we de overkant. In het land liepen 2 jagers te knallen, wat een rot geluid. En met hun geknal verjoegen ze natuurlijk ook alle vogels die wij zo graag wilden zien, op 2 Scholeksters en een Smient na. We kwamen bij de andere kant van Goudriaan waar we even een korte pauze namen om iets te eten. Het zonnetje begon weer te schijnen en achter ons zagen we een mooie regenboog.
De route bracht ons nu verder over een fietspad. Naast het pad zagen we een deel van de kaak van een koe (?) liggen. Best groot! Bij Noordeloos staken we de Provinciale weg over en liepen over een rustige asfaltweg verder. In een boomgaard stond een open kast voor roofvogels en we zagen allebei dat er een vogel in zat. De afstand was helaas zo groot dat we het niet goed konden zien. Het blijkt dat het een Torenvalk was en dat de combinatie van zo’n kast en een boomgaard eigenlijk altijd op een Torenvalk duidt. Jammer hoor, we hadden op een uil gehoopt!
Het asfalt ging over in een graspad en bracht ons naar het dorpje Overslingeland. We liepen richting de Oudendijkse molen en moesten op weg daarnaar toe tientallen Kolganzen, die op het graspad zaten, storen. Tussen alle Kolganzen liep een afwijkende gans: een hybride, een kruising tussen een Kolgans en een Brandgans. Zie hier voor een Kolgans, hier voor een Brandgans en hier voor onze hybride. Uiteindelijk kwamen we te dicht bij en gingen de ganzen op de wieken. Het graspad lag bezaaid met de uitwerpselen van de ganzen, lekker hoor! We kwamen bij de Oudendijkse molen in Hoornaar, een wipmolen uit 1683 (linkje en linkje). Het pad liep nu langs het riviertje de Giessen. Een soepgans liep in z’n eentje rond. De gans had aan beide kanten een andere tekening/verdeling van kleur. Gek om te zien. Het was weer begonnen met spetteren, maar deze keer bleef het niet bij lichte regen… Er kwamen steeds meer druppels naar beneden en uiteindelijk trokken we toch onze regencapes maar aan. We zagen een paar puttertjes van elzenboom tot elzenboom vliegen en een mannetjes fazant liep over een akker.
Het graspad kwam uit bij een gemaal vlak bij het dorp Pinkenveer. Vanaf het gemaal leidde het pad naar de Scheiwijkse molen, een wipmolen uit 1638 (linkje en linkje). We staken de Giessen over en liepen naar het dorp. Nogmaals staken we de Giessen over, nu via een bruggetje waar vroeger een pontje dienst deed. Aan de overkant was het oude tolbord met de prijzen nog te zien. Echt voor alles was een tarief, onderhandelen over de prijs was vast niet mogelijk (zie foto).
Na Pinkenveer liepen we een stukje verkeerd. Volgens de tekst moesten we de provinciale weg over steken, wat we dus ook deden. Aan de overkant zei ik tegen Remco dat ik geen markeringspaaltje zag. We liepen verder omdat we niet wisten waar we dan verkeerd zouden zijn gegaan. Langs de weg stond een informatiezuil met allerlei foldertjes er in. We bekeken het even maar zagen geen foldertjes die voor ons interessant waren en liepen dus weer verder. Het gevoel dat we verkeerd liepen bleef knagen en bij een splitsing vergeleek ik de omgeving met het kaartje. Het leek erop dat we inderdaad niet goed liepen en nadat we alles nog een paar keer goed bekeken hadden, besloten we rechts af te slaan. Als het goed was zouden we dan uiteindelijk weer op de route moeten komen. En hoera, we hadden goed gegokt! Het duurde echter niet lang of het ging alweer mis, maar ook nu kwam ik er redelijk snel achter. We liepen weer terug en zochten naar markering. We zagen wel markering, maar dat bleek van een ander pad te zijn. Het fietspad was recentelijk vernieuwd waardoor er waarschijnlijk markering verdwenen was. We liepen dus zoals het volgens het kaartje leek dat we moesten lopen. Een Grote zilverreiger vloog weg om iets verderop weer te landen.
We waren aan pauze toe en waren blij toen we een picknickbank tegen kwamen. Vlak langs de provinciale weg, maar de wind stond de goede kant op, we hadden niet veel last van het geluid. De wind maakte het wel koud, we bleven dan ook niet al te lang zitten. Vanaf nu zouden we alleen nog maar graskade voor ons hebben, heerlijk! Maar in de verte, waar vermoedelijk ons pad liep, zagen we grote voertuigen staan en grote bergen zwarte aarde. O nee hè, ze waren toch niet aan het uitbaggeren of met dijkverzwaring bezig?! Ooit hebben we over een dijk moeten lopen waar ze bezig waren met dijkverzwaring. Bij elke stap zakten we toen centimeters weg in de aarde, niet echt prettig om te lopen. Het gevolg was een ontsteking aan mijn voetboogspier waardoor ik weken geen fatsoenlijke wandeling heb kunnen lopen. Een ‘nachtmerrie’. We twijfelden of we de graskade moesten proberen of dat we het (nieuw aangelegde?) fietspad naar het dorpje Ottoland zouden nemen. Dan zouden we waarschijnlijk een kortere maar wel een saaiere route hebben. We kozen er toch voor om de graskade te doen, we konden altijd nog omdraaien.
Op het eerste deel van het graspad kwamen 3 honden ons tegemoet gelopen, het baasje er achter aan. De honden hadden lekker gezwommen en begroetten ons enthousiast. We maakten een praatje met de man en gingen verder. We kwamen bij het gedeelte waar we eventuele problemen hadden verwacht maar dit bleek enorm mee te vallen! De werkzaamheden waren op de andere oever, we hadden dus nergens last van. Nou ja, wel weer van overijverige mollen… Grote gedeeltes werden weer ondermijnd met gangenstelsels en de vele molshopen staken overal omhoog. Langs het water van de Ottolandse vliet liepen we tegen een harde wind in. Naast de wind en de molshopen- en gangen werden we ook gehinderd door gekapt riet dat overal over het pad lag. Al met al was het redelijk vermoeiend lopen, maar de schitterende omgeving maakte veel goed. Mooie wolkenluchten, wuivend riet, wijdse uitzichten over het land, wat wil je nog meer?
We kruisten het lintdorp Ottoland en vervolgden de graskade, wederom een kade met riet en mollengangen. Voor ons zagen we de kerk van Goudriaan. In het land zagen we een Grote zilverreiger en 2 ooievaars lopen. Een Torenvalk vloog boven de weilanden. We kregen weer een paar regendruppels over ons heen maar werden daarna voor de 2e keer deze dag getracteerd op een regenboog. Het graspad had een bocht naar rechts gemaakt: links van ons lag Goudriaan en voor ons Ottoland. Vlak voor Ottoland maakte het pad weer een bocht naar links en bracht ons naar Goudriaan. De zon begon weer te schijnen ook al zagen we om ons heen donkere wolken.
Om iets over 13:00 uur bereikten we Goudriaan en de auto. De 23 km door dit mooie landschap zaten er weer op. Aan de ene kant jammer, maar we zouden wel lekker op tijd thuis zijn. Dat was ook de bedoeling geweest aangezien we ’s avonds nog naar het theater zouden gaan om naar Fernado Lameirinhas en zijn broer te luisteren. Heerlijke Fado-muziek, gemaakt door 2 bijzondere mensen. Ze zijn geboren in Portugal maar wonen al heel lang in Nederland. Voor de mensen die nog nooit van Fernando Lameirinhas hebben gehoord: misschien ken je het nummer dat hij met Blof heeft gemaakt, Abrace-me.
Het was een mooie afsluiter van een mooie dag! Een dag met zon, wind en regen, met molshopen en door mollen ondermijnde paden. Een dag met maar liefst 5 Grote zilverreigers, een leuke hybride gans, een prachtige omgeving en mooie molens.
