Zaterdag 21 augustus 2004 De Papeloze kerk

Schoonloo – Sleen, 22 km

18ºC

Om vijf voor zes vanmorgen reden we weg. In Sleen moesten we de bus van vijf voor acht naar Schoonloo halen, anders werd het pas anderhalf uur later.

Natuurlijk waren we weer ruim op tijd, maar dat weet je nooit van tevoren. Als we vanmorgen over de A1 hadden gemoeten, hadden we namelijk om moeten rijden omdat er een dodelijk ongeluk was gebeurd en de snelweg was afgesloten. Gelukkig moesten wij over de A28, dus verliep de reis voorspoedig.

Om kwart over acht werden we door de buschauffeur afgezet in Schoonloo, de wandeling kon beginnen. Wel met een licht regenbuitje helaas, maar de temperatuur was aangenaam. Al snel veranderde de regen in wat spatjes, wat onze bezwete lichamen heerlijk verkoelde.

We kwamen door veel bos, regelmatig onderbroken door heidevelden met veen en water. Omdat de hei net in bloei stond was er een mooie paarse gloed. De zandpaden werden veel vergezeld door fietspaden, wat deze keer fijner liep dan de modderige zandpaden ernaast. Ook de paden van kleine keitjes waren niet erg fijn om te lopen; ze waren glad en hobbelig. Aan de randen was er wel vaak een rand zonder keitjes, maar dan lagen er weer allemaal regenplassen.

Toch bleef het leuk om te lopen, je moest je weg gewoon een beetje zoeken. Over zoeken geschreven; we kwamen op een gegeven moment bij een richtingsbord “hennepdoolhof”. De route bleek langs een biologisch-dynamische boerderij te lopen, die van hennep hun specialiteit hadden gemaakt. We kwamen eerst langs een groot veld, vol met hennepplanten. Daarna lag de camping, alle stroom kwam volgens mij van zonnepanelen. Remco zag op een bordje staan dat ze ook hennepbier hadden, maar daar was het nog iets te vroeg voor.

We gingen weer verder door het bos, kwamen weer in een regenbui (de paraplu’s hadden we gelukkig mee) en moesten via een brug het Oranjekanaal over. Dit kanaal is tussen 1853 en 1858 gegraven t.b.v. de afwatering, maar dit bleek niet te werken. Ook de scheepvaart maakte er niet veel gebruik van, dus nu is het een bijna weelderig begroeid kanaal. Je mist alleen de bochten nog, en dan zou het een idyllisch riviertje zijn.

Wat kilometers verderop hebben we een afslag genomen naar de Papeloze kerk, een hunebed waar tijdens de hervormingen in de 16^e eeuw, gereformeerde geestelijken en hun volgelingen in het geheim, tegen alle verboden in, hun diensten, preken en vergaderingen te houden. Papeloos betekent ‘zonder priester’. Het hunebed was dus geen kerk, maar had wel deze functie. Toentertijd lag het hunebed op een groot, uitgestrekt heideveld, zodat ze hun vijanden van verre konden zien aankomen en ze dus op tijd konden vluchten. Tegenwoordig staan er allemaal bomen omheen. Dhr. A.E. van Giffen heeft rond 1930 het hunebed, toen in zeer slechte staat, gerestaureerd. De helft van het Hunebed ligt nu onder de aarde en gras, de rest is onbedekt gelaten om te laten zien hoe het er onder de aarde uit ziet. Het was een grote ovaal met daaromheen staande stenen, daarbinnen de steun- en dekstenen van het hunebed. De ingang was mooi te zien.

Na in totaal anderhalve kilometer extra lopen kwamen we weer terug op de plek waar we de route hadden verlaten. Iets verderop werd het bos onderbroken door een veengebied met grafheuvels. Van eentje is in ieder geval bekend dat ie van ongeveer 1300 v C is.

Weer verder door het bos, kwamen we uiteindelijk bij de plek waar de oude route was afgesloten en we een nieuwe route moesten volgen, dus moesten we goed letten op de langeafstandsroute –tekens, want zonder aanwijzingen van het boekje moet je af en toe best zoeken. Het kwam er op neer dat we iets van twee tot drie kilometer extra moesten lopen. Niet erg, maar toch het vermelden waard.

We waren toe aan onze lunch, maar het was weer aan het regenen, dus liepen we nog even door… Op het moment dat het van regen tot miezer over ging kwamen we een bankje tegen. Vuilniszakken er op, handdoeken er overheen, en zitten. We hadden uitzicht over akkers, achter ons lag bos. Langzaam aan werd het droog en brak de zon voorzichtig door!

De rugzakken werden weer ingepakt en op onze schouders gehezen. Iets later kwamen we aan in Noord-Sleen. Hier stonden ergens twee hunebedden die we door de omleiding hadden gemist. Na een kleine omweg vonden we ze. De eerste op ons (Pieter)pad was in vervallen staat. Hij had nog maar een of twee dekstenen, en zag er dus wat kaal uit. Er omheen stonden nog wel een boel stenen, maar het hunebed in het bosje verderop was echt veel mooier. Het was een heel groot hunebed met een stuk of acht dekstenen. De stenen daar omheen waren behoorlijk groot. Het was zeker de moeite van het omlopen waard!

De tocht vervolgend kwamen we langs akkers, deels geoogst, aan in Sleen, waar we de rugzakken in de auto konden gooien om ons daarna op het terras (het was nu immers droog) aan de overkant te belonen met een witbier(V), icetea (R), en allebei een tomatensoep, die erg lekker was. Waarschijnlijk extra lekker door de prachtige tocht die we achter de rug hadden. Met omweg hebben we nu zo’n 110 pieterpadkilometers in de benen. En nog steeds is het leuk!!!