Zaterdag 9 juli 2005 Weekeindje weg

Susteren – Schimmert, ± 25 km

’s ochtend dichte mist, later zonnig met stapelwolken, ± 23°C

Dit weekeind gaan we, als het goed is, het Pieterpad af maken. Daarom hebben we maar weer een stacaravan c.q. chaletje gehuurd, deze keer op camping Mareveld in Schimmert. Gistermiddag vertrokken we om half vier. en na een aantal kleine files en langzaam rijdend verkeer kwamen we in zuid-limburg. Bij de zoveelste file zijn we maar wat eerder van de snelweg afgegaan, bij afslag Susteren. We moesten toch nog kijken of we ergens stokbrood en olijfolie konden halen. Bij Sittard wilden we naar het centrum, maar die weg werd voor onze neus afgesloten! Dus probeerden we de volgende weg naar links, met als gevolg dat we een kwartier door een nieuwbouwwijk hebben rond gereden om daarna weer op hetzelfde punt uit te komen. We zijn door gegaan naar Geleen en vonden er een AH. Het stokbrood was op maar ze hadden nog wel een ander brood dat er lekker uit zag.

Rond half zeven kwamen we bij de camping aan, waar we via een verlaten receptie een uitgestorven restaurant binnen liepen. In de keuken vonden we leven; we werden ingeschreven (we moesten contant betalen want ze hebben geen pin, we hadden daar niet op gerekend en dus hadden we ook niet genoeg geld bij ons) en kregen de sleutel. Jammer genoeg zit er geen vriezertje in de koelkast van het huisje en kunnen we onze koelblokken dus niet gebruiken, maar er staan wel heerlijke banken en ook het bed is goed.

Vanmorgen reden we om kwart over zeven naar Maastricht. Het was behoorlijk mistig, we konden niet hard rijden. Bij Maastricht gaven de borden alleen maar wijknummers aan dus waren we te laat bij het station om de eerste trein naar Susteren te halen. We besloten op zoek te gaan naar een parkeerplek langs het Pieterpad, tussen de Pietersberg en het station, zodat we de volgende dag twee kilometer minder hoefden te lopen. Uiteindelijk vonden we zo’n plekje. Om tien over acht lieten we de auto achter en binnen een half uur waren we bij het station. Nog even prutsen met de kaartjesautomaat, onze passen deden het niet, de automaat was stuk. We stonden nog maar net op het perron of de trein kwam al aan gereden.

Na een half uurtje, om tien over negen, stapten we samen met vijf kakelende Pieterpadvrouwen de trein uit. We gaven de dames een kleine voorsprong maar haalden ze al heel snel weer in. Binnen twee kilometer hadden we het al zo warm dat we onze lange mouwen uit deden. We kwamen langs Nieuwstadt en staken even later de toekomstige rijksweg R73 over. Hier was alles al geasfalteerd. Hoe lang het Pieterpad nog via deze route loopt is de vraag.

Via het Limbrichterbos en Limbricht liepen we Sittard binnen. We zijn even van de route afgeweken om een pin automaat te zoeken zodat we vandaag de rest van de huur konden betalen. Rond elf uur liepen we de markt op waar we op het marktje zelf nog wat bolletjes voor morgen hebben gehaald. Hierna zijn we bij een eetcafe op het terrasje gaan zitten en hebben tosti’s besteld. Na een half uurtje gingen we weer verder, Sittard uit.

De zon was door gekomen dus intussen liep ik in mijn hemdje. Tot nu toe hadden we alleen maar verharde wegen gehad, maar nu liepen we eindelijk een veldweg op. We liepen tussen akkers met mais, koren, tarwe, bieten en aardappels. De zon brandde op ons hoofd. Na een aantal kilometer kwamen we door Windraak. Bij een soort boerderij stond een bankje, daarboven hing een bord met tekst “voor Pieterpadders en andere wandelaars”, naast het bankje hing een kastje met knopjes en daaronder een waterkraantje. De drie knoppen waar je uit kon kiezen stonden voor ‘platvoeten’, ‘dorst’ of ‘iets anders’ waarna je aan de zijkant op een knop kon drukken zodat er water uit het kraantje kwam. Grappig en lief. Het koele water over ons hoofd was trouwens erg lekker.

We kwamen aan in het dorp Puth en werden daar via de akkers weer vandaan geleid. Bij de Geleenbeek zijn we gestopt om onze pauze te houden. We konden kiezen uit een zon- of schaduwplekje en kozen voor de koele schaduw. Aan de andere kant van de beek stond een prachtige , grote jeneverbes. Na drie kwartier van de rust te hebben genoten, zowel lichamelijk als qua geluiden om ons heen, zijn we weer verder gegaan, de laatste kilometers naar huis. Iets verderop kwamen we langs een voormalige steengroeve, tegenwoordig een vuilstortplaats en schietterrein. Als de rode vlag was gehezen moesten we een andere route nemen. De vlag was niet gehezen, maar jammer genoeg werd er wel geschoten. Best wel eng af en toe. We gingen via een brug over de A76 en liepen weer tussen akkers door. Daar zijn we ergens zo’n tien minuten blijven staan om naar twee stuntende vliegtuigjes te kijken. Leuk om te zien. Het laatste stuk ging ook langs de akkers, met de zon pal boven ons. Het was warm.

Om vier uur waren we weer bij ons huisje, om daar heerlijk niets te doen. Nou ja, niets, eerst de tafel en stoelen schoon maken en daarna dit hele verhaal op schrijven…

De route had vandaag veel verharde paden maar het landschap was prachtig. Op de onverharde paden moesten we ons regelmatig een weg langs of door grote plassen en flinke stukken modder banen. Soms moesten we de kanten van de holle wegen op klimmen om op die manier de ergste stukken te overbruggen. We waren blij dat het droog was, want bij regen kom je de kant amper op of af omdat het dan veel te glad is.

Het weer viel aan alle kanten mee; het zou vandaag regenen maar de zon scheen! Het enige nadeel daarvan is dat je voor joker die regencapes mee sleept, maar daar klagen we niet over.

Morgen maken we het Pieterpad af. Raar hoor…