Zondag 10 juli 2005 De St. Pietersberg, eindpunt

Schimmert – St. Pietersberg, ± 23 km

’s ochtends heiig, later zonnig, ± 25°C

Vandaag, op onze laatste Pieterpaddag, stapten we rond vijf uur uit bed. De vogels gaven een prachtig concert en vol goede moed stapten we een uur daarna de camping af. Iets verderop pakten we het Pieterpad weer op waar we gisteren waren gebleven.

Rechts van ons zagen we de kerk van Schimmert in de mist. Tussen de akkers en boomgaarden (vol met appels en peren) door liepen we naar Groot Haasdal en vlak daarna gingen we door het Ravenbos naar Valkenburg. Een leuk klein beekje vergezelde ons een tijdje. Langs de rand van Valkenburg ging de route verder naar de Geul. We volgden een pad langs de Geul om een stuk verderop met een flinke klim bij Berg aan te komen. De route liep door naar Terblijt en leidde ons weer tussen de akkers door naar de Bemelerberg. Op een bankje tussen de akkers hebben we een korte pauze genomen. We kwamen de eerste mergelgedeelten tegen en kwamen langs een grot. Boven Bemelen langs volgden we een onverharde veldweg verder richting Maastricht.

We kwamen weer over een behoorlijk modderig pad, wat soms lastig liep maar wel erg leuk was. Al snel waren we bij de rand van Maastricht. We volgden de route door de stad en kwamen uit bij het station. Vanaf hier was het nog vier kilometer naar het eindpunt, waar halverwege onze auto geparkeerd stond. Bij de auto aangekomen hebben we onze rugzakken afgedaan en in de achterbak gegooid. Het laatste stukje omhoog werd hierdoor tenminste iets minder zwaar. We kwamen genoeg andere wandelaars tegen, waarschijnlijk veel Pieterpatters die net waren begonnen. Boven op, bij het eindpunt zat een vage gozer een joint te roken. Verder was er niemand. Het leek ons geen goed plan om die gozer te vragen een foto van ons te maken met onze camera, en aangezien het verder leeg was hebben we dus geen foto van ons op het eindpunt nu. Toen we weer beneden kwamen hebben we in het restaurantje heerlijk geluncht en zijn daarna in de auto gestapt. Dat was het, het Pieterpad. Niet te geloven dat we een jaar geleden in Pieterburen zijn begonnen en nu in Maastricht zijn beland. Ruim 490 kilometer gelopen.

Wat ben ik blij dat we een jaar geleden met het Pieterpad zijn begonnen! We hebben daarnaast ook nog het Utrechtpad gelopen, wat losse wandelingen en zijn al begonnen met het Trekvogelpad. We genieten van het actief buiten zijn en de dingen die we zien, ruiken, horen en ervaren. Drenthe vond ik eigenlijk het mooiste gedeelte van het Pieterpad. Zuid-limburg is ook niet verkeerd, maar ik geloof dat mijn voorkeur bij Drenthe ligt. Wat we de laatste etappes hebben gedaan, een weekeind iets huren om te overnachten, is ons goed bevallen. Het is heel ontspannen. De wereldreizen die we met het openbaar vervoer hebben gemaakt waren leuk, we hebben enorm veel gezien. De leuke verrassinkjes onderweg, zoals een logboek wat iemand heeft neergelegd, of zo’n waterkraantje, een kraampje met snoep, drinken en andere dingen op een boerenerf, een bankje speciaal voor wandelaars, dat is erg leuk. Dan blijkt maar weer dat er ook nog leuke mensen op de wereld zijn.

Ik zal het enorm missen om geen Pieterpatter meer te zijn, de andere paden hebben toch een ander gevoel. Toch ben ik blij dat we het Pieterpad hebben afgerond omdat het heel speciaal is om je te realiseren dat je helemaal van bovenin Nederland naar helemaal beneden in Nederland bent gelopen. Gelopen! We gaan nog veel meer lopen, en gelukkig zijn er genoeg lange-afstandspaden. We zullen voorlopig niet te kort komen in ieder geval.

Dag prachtig mooi Pieterpad.