Dinsdag 12 september 2006 Zon, zee en strand

De Waal – De Putten ± 32,5 km

Eerst mistig, later onbewolkt en weinig wind, ± 26 °C

Vakantie op Texel, met Corry en Camille. Twee weken. Lekker uitwaaien, tot onszelf komen en uitrusten op TEXEL. Het Texelpad.

Die combinatie konden we niet laten liggen. Afgelopen zaterdagavond kwamen we aan bij het huisje Veld-Vrede aan de Stuifweg, een stukje onder De Cocksburg. Geweldig weer, veel zon en zo’n 25 °C.

Wat ons betreft hoort bij Texel het bewandelen van het Texelpad er bij. Verdeeld over 3 etappe’s met in totaal zo’n 80 kilometer gaan we de komende twee weken dit pad belopen. Vandaag dus de 1e etappe met de respectabele afstand van 32,5 kilometer.

Het beloofde weer, net zoals de afgelopen dagen warm te worden, dus gingen we vroeg op pad. Vanmorgen reden we om 6.00 uur naar het dorpje De Waal, (zo’n beetje één straat) en parkeerden daar onze auto langs de route. Het was behoorlijk mistig, met soms een flinke mistbank. Ook was het nog stikkedonker. Om 6.15 uur parkeerden we de auto iets voorbij de kerk, en hopelijk op de route. Na vijf minuten begonnen we, nog steeds in het donker, aan het Texelpad. Met een zaklampje kon ik de tekst in het boekje lezen. Na even twijfelen sloegen we rechts af een fietspad in.

Het begon langzamerhand wat te schemeren, en vanuit de mist kwamen er opeens schapen op ons af gelopen. De dijk waar we over liepen word overdag druk begraasd, maar nu waren ze nog een beetje slaperig en duf. We kwamen langs een waal, een rond watertje, ontstaan na een dijkdoorbraak. In de mist zagen we een paar vogels op het water. De rode bol van de zon zagen we ook door een mistig geheel.

We naderden het dorpje De Koog en liepen door een stukje bos. In De Koog kwamen de mensen intussen tot leven, we zagen wat mensen rond lopen. De Koog, een dorpje met veel café’s, restaurants en dancings. Verder nog wat winkels maar zo ’s ochtends vroeg viel daar weinig te beleven.

De route ging door het dorp en werden vlak daarna de duinen in geleid. We besloten hier een korte pauze te nemen op een bankje. Er kwamen wat hondjes met baasjes voorbij. Met sommige baasjes maakten we een praatje. We gingen weer verder. De route was soms wat onduidelijk, maar we liepen gelukkig goed. Vlak bij het strand was er een camping waar een enkele fazant rond liep. In de duinen vlak hierna, waar we doorheen liepen, waren ook veel fazanten. Ze liepen op korte afstand van ons en waren niet heel erg bang. De zon stond laag aan de hemel en liet de dauwdruppels op de planten en spinnenwebben prachtig schitteren.

Verderop in de duinen stond een verkeersbord met daarop “wegwerkzaamheden”, en inderdaad, ze waren verderop met grote graafmachines bezig. Gelukkig niet op onze route.

We bereikten het natuurgebied “De Slufter”, een natuurgebied dat tweemaal per dag, door de getijden, onderstroomt. Er groeide veel zeekraal en zee-asters, en het gebied werd begraasd door schapen. Helaas kwamen we geen bankje tegen. In de plas, op het punt waar we de Slufter weer moesten verlaten, zaten veel vogels, waaronder een lepelaar. Vanaf nu volgden we een fietspad over de dijk richting het noorden van Texel. We kwamen langs een camping en het bijbehorende restaurant was gelukkig open. De vrouw die het terras stond te bezemen was heel aardig. We vroegen of we iets te eten konden krijgen. Het was inmiddels 11.00 uur en we hadden zin in een tosti. Ze ging vragen of dat mogelijk was en even later zaten we aan een heerlijk koude ijsthee en een paar tosti’s. Na een bezoekje aan de w.c. konden we er weer tegen aan.

We volgden het fietspad en na een van de vele bochten kregen we uitzicht op de vuurtoren. We stopten om een foto te maken. Ik stond er net klaar voor toen vier fietsers pal voor me stopten. Ook om een foto te maken. Zo egoïstisch… Ik koos dus voor een nieuwe positie, en wel precies voor die vier domme fietsers.

De route week van het fietspad af, en via een duinpad gingen we richting strand. De temperatuur bleef maar stijgen, en op het strand aangekomen hebben we onze schoenen en sokken uit gedaan om met onze blote voeten door het verkoelende water te lopen. Het was vloed en er was niet veel hard zand om op te lopen. Vlak voor de vuurtoren moesten we volgens de routebeschrijving het strand weer verlaten. We moesten dus eerst onze voeten zandvrij zien te krijgen voordat we onze sokken en schoenen weer aan konden doen. Dat lukte, dankzij de vier velletjes keukenpapier die in mijn tas zaten.

Achter de vuurtoren langs liepen we naar het strand aan de waddenkant en liepen door tot de aanmeerplek van het bootje naar Vlieland. Hier hield het strand op en ging de route verder over de geasfalteerde waddendijk. Bij De Cocksdorp haalden we bij een kraampje een flesje koud water en twee waterijsjes. Heerlijk! Onder aan de dijk, aan het water, legden we ons kleed neer op een ieniemini klein stukje strand en aten ons ijsje op. Als toetje hadden we een lekker koud Texels biertje. De zon brandde. Maar het was echt genieten! Een klein bootje kwam aangevaren, en meerde iets verderop aan. De schipper kwam in zijn lange, waterdichte broek door het water naar de kant. Hij begon een kort praatje met ons.

We gingen weer verder, op naar huis. De laatste kilometer ging boven- en onderlangs de dijk, allemaal asfalt en in de volle zon. We hadden het behoorlijk warm, hadden zere voeten en waren moe. Zoals vaker het geval is waren de laatste kilometers het zwaarst, maar zo zwaar als deze keer was lang geleden.

Het was wel een heerlijke wandeling door een mooi landschap.