Links en tips
CONTACT
GASTENBOEK
175 km gereden
Vanmorgen reden we om iets voor elfen weg en haalden in Andalsnes een broodje voor tussen de middag. Daarna namen we een kijkje in het stadje omdat daar vandaag het grote cruiseschip ‘Costa Mediterranea’ was aangemeerd, hetzelfde schip dat we in Geiranger hadden gezien. In Geiranger vonden we het al een indrukwekkend grote boot, maar hier in het kleine haventje was het helemaal groot om te zien. Het was in het stadje een drukte van belang, zo’n 2500 mensen van het schip liepen nu rond in het stadje. Verder hadden wij hier niets te zoeken dus reden we al snel het stadje weer uit, op naar een wandeling.
Rond 11.45 uur kwamen we aan bij het veer naar Solnes en konden er direct op rijden. Zo’n 20 minuten later reden we aan de overkant het land op en kwamen al snel bij Molde. We reden nog wat verder en parkeerden de auto op een parkeerplaats vanwaar een pad naar het trollkyrkja leidde. Dit is een grot waar een waterval naar beneden komt, op een witte steen of zo en dat daarom als een soort altaar wordt gezien, een kerkje dus. Er stond dat het ongeveer een uurtje lopen was, dat moest dus wel kunnen. Voor we weg gingen aten we eerst een stokbroodje en gingen daarna vol goede moed op pad. Het paadje kruiste een beekje en liep daarna langs een andere snelstromend watertje. Met een brug staken we het water over en liepen een bos in. Op een splitsing van 2 paden stond niet aangegeven welke kant we op moesten, dus gokten we voor het linkse pad. Al snel liep het pad omhoog, over boomwortels en keien, langs een snelstromende beek. Het pad werd steiler en raakte steeds meer bezaaid met stenen en keien. We kregen het er warm van, waar waren we weer aan begonnen? Lopen in Nederland is toch een stuk meer ontspannen! Uit een polletje gras sprong een bruin-rode kikker weg.
Bij het eerste picknickbankje langs het pad zat een Nederlands stel die even voor ons vanaf de parkeerplaats was vertrokken. Ze zaten lekker te lunchen en hoopten dat ze ongeveer op de helft van het pad waren. Wij hoopten dat ook maar hadden het vermoeden dat het wel eens langer kon duren dan er op het informatiebord stond aangegeven. Er had in ieder geval niet gestaan dat het pad zo omhoog zou leiden… We zwoegden weer verder omhoog in de hoop de donkere grot te bereiken. Op het volgende picknickbankje namen we een pauze en genoten van de rust en het prachtige uitzicht over het dal. Wat zaten we al hoog! Het Nederlandse stel kwam weer voorbij en liep verder de berg op. Het duurde niet lang of we haalden ze weer in. We vonden het allemaal een erg zware wandeling waar we niet op gerekend hadden. Het pad bestond hier alleen nog maar uit grote keien en rotsblokken, met daarnaast drassige turf. Tussen de rotsblokken door stroomde water. We zochten onze weg omhoog en kwamen eindelijk, na veel geklim en geklauter, weer op een zichtbaar pad door het turfgebied heen. Even liepen we over redelijk vlak terrein maar dat duurde helaas niet lang, weer ging het pad snel omhoog. Al hijgend en puffend vervolgden we het, soms onduidelijke, pad. De rotsblokken werden nog groter en sommige stappen omhoog waren met mijn korte beentjes bijna onmogelijk. Ik moest me soms met moeite omhoog hijsen maar ik moest en zou er komen. Er waren ook gedeeltes met gladde rotsen, geen rotsblokken maar eigenlijk meer een bodem van afgesleten rots.
Het Nederlandse stel was al een eind achter op ons en werden ingehaald door een jong stel, dat schijnbaar probleemloos de berg op liep, bijna huppelde. Ongelooflijk, waar haalden ze de energie en kracht vandaan om zo soepel omhoog te lopen?! Terwijl wij op een picknickbank zaten uit te puffen hobbelden ze relaxed voorbij. We dachten dat we bijna bij de grot waren en gingen moedig weer verder met, naar wij dachten, de laatste loodjes. Helaas kwam er maar geen eind aan de laatste loodjes, het pad bleef maar omhoog gaan en we zagen niet waar het ooit zou eindigen. Nadat we nog een tijdje verder hadden geklommen en er nog steeds geen eindpunt in zicht was, maar wel een volgende steile klim, besloten we het voor gezien te houden. Het was niet leuk meer en we moesten ook het hele eind weer naar beneden, ook geen grapje. Waarschijnlijk waren we niet ver van de grot verwijderd maar we konden het echt niet meer op brengen om over nog meer keien en rotsblokken verder omhoog te gaan.
We draaiden om en kwamen even later de Nederlanders weer tegen, die ook net waren omgedraaid. De man zei dat het net zo iets was als gisteren met de papegaaiduikers, ook een zware wandeling met weinig voldoening gevend resultaat. We vroegen of ze dus op Runde waren geweest. Ja dus. Toen ik vroeg of ze dan geen bootreisje om het eiland hadden gemaakt antwoordden ze dat ze dat inderdaad niet hadden gedaan. We vertelden dat wij dat wel hadden gedaan en dat we echt heel veel papegaaiduikers van dicht bij hadden gezien, en nog veel meer vogels, dat het echt de moeite waard was geweest. Daar baalden ze natuurlijk wel van maar zouden het onthouden voor een volgende keer. We hopen echt voor ze dat ze dat nog eens gaan doen, want het was zoveel leuker (en zoveel minder inspannend) dan het lopen over het eiland.
We liepen verder naar beneden, sneller dan de Nederlanders, en al snel waren we ze uit het oog verloren. We moesten tijdens de afdaling goed opletten dat we geen misstap maakten en we hadden allebei last van onze knieën. Ik zocht het beste pad naar beneden en Remco volgde. Er zat regen in de lucht, we hoopten dat we droog en heelhuids beneden bij de auto aan zouden komen. Ondanks dat het afdalen gevaarlijker is dan het stijgen kost het gelukkig een stuk minder energie. Bij de graspol sprong de bruin/rode kikker weer weg, maf beest, blijf toch zitten waar je zit!
We waren om 13.00 uur begonnen aan de wandeling en kwamen 3 uur later terug bij de auto. Moe en teleurgesteld dat we het niet tot de grot hadden gered, maar toch ook wel een beetje trots op onszelf dat we zo ver waren gegaan, dat we zoveel hadden geklommen. We zaten nog niet in de auto of de eerste regendruppels vielen. Toen we een paar minuten later weg reden kwam er een flinke stortbui naar beneden gevallen, we waren net op tijd geweest!
Op de terugweg richting Molde stopten we even op een parkeerplaats waar een paar winkeltjes bij zaten. We stapten het eerste winkeltje binnen en werden verwelkomd door een enorme kaarsenlucht. Overal stonden kaarsen, in allerlei kleuren en vormen. Verder verkochten ze ook allerlei servetten en andere spulletjes, het leek wel kerst. Grappig om te zien, maar er zat niet iets bij dat we wilden kopen. We keken bij het volgende winkeltje; er werd kleding verkocht (artistieke kleding) en er werd wat aardewerk tentoon gesteld. Allemaal leuk en aardig, maar ook net niets om te kopen. Wel was er een klein hoekje met etenswaren: snoepjes, honing, jammetjes, siroopjes, bevroren vlees, gedroogde vis en nog wat dingen. Voor Corry, die tijdens onze vakantie op de beesten hadden gepast, kochten we een zakje met gesuikerde amandelen (toch nog een souvenir uit Noorwegen) en voor onszelf een klein kaasje.
Hierna reden we verder naar Molde en reden naar het centrum. We hadden niet de behoefte om te gaan ‘winkelen’ dus parkeerden we de auto ook maar niet. Dat deden we wel bij een mega supermarkt aan de rand van het stadje. Hier verlekkerden we ons aan alles wat er te koop was en haalden nog een paar boodschapjes. Bij het vliegveld in het fjord stopten we even snel om een paar foto’s te maken en gingen toen echt op weg naar huis. De regen kwam met bakken naar beneden, wat hadden we vandaag een mazzel met het weer gehad! Halverwege de weg naar de boot remde er een auto voor ons; ik keek waar hij voor remde en zag een eland over steken! Het ging weer veel te snel, maar het was er wel eentje! Toen we bij het veer kwamen aangereden kwam deze er net aan. Binnen 5 minuten stonden we op de boot en om 18.00 uur reden we weer verder aan de overkant, op naar huis.
Om 18.45 uur waren we weer terug bij het huisje, pakten snel de spullen uit de auto en renden door de regen naar binnen. Onder het genot van een boek en een lekkere whisky kwamen we een beetje bij van de dag.