Vrijdag 15 december 2006 Natuurgebied De Houtwiel

Dokkum – Jistrum ± 24 km

Bewolkt, koude wind, droog, ± 8°C

Het is al drie maanden geleden dat we een gedeelte van een LAW hebben gelopen! We hebben in de tussentijd wel een keertje vanaf Fort Vechten naar huis gelopen, en vorig weekeind hebben we het poldergedeelte van het Soester klompenpad gelopen. Wel iets dus, maar niet erg veel.

We hadden erg veel zin om de route in Friesland weer op pakken, maar de busverbinding in het weekeind is daar niet geweldig. Een doordeweekse dag zou sneller zijn, en vandaag was het dan zover. Om 7.12 uur reden we weg. Het was al redelijk druk op de weg maar we konden tot aan Jistrum lekker door rijden. Het werd steeds minder donker, maar een dik wolkendek hield elk zonnestraaltje tegen.

Zonder veel moeite kwamen we aan in Jistrum, om 8.50 uur, waar we de auto langs de route parkeerden. We deden onze rugzakken op en liepen naar de dichtstbijzijnde bushalte. Deze was zo’n 1½ km verderop, en we kwamen er mooi op tijd aan. Rond 9.20 uur kwam de bus en stapten er samen met ons nog zo’n 6 of 7 mensen in. In de bus was het ook al druk, maar we vonden een zitplekje. Wat later zette de buschauffeur ons af bij de juiste halte, Quatrebras, waar we op de volgende bus moesten overstappen. Op onze internetuitdraai stond dat we bij halte Oost  moesten overstappen, maar dit bleek halte zuid te zijn. In een grote zijstraat iets verderop zagen we ook een bushokje dus liepen we daar maar naar toe. Eerst moesten we een grote, drukke weg over steken, en de stoplichten bleven we een eeuwigheid op rood staan. Toen we eindelijk aan de overkant kwamen, maar nog niet bij de halte waren, kwam ‘onze’ bus er aan. Hij moest wachten voor een rood stoplicht en terwijl deze op groen sprong konden wij nog net zijn aandacht trekken en mochten we instappen. Dat was wel erg fijn!

Om 10.00 uur stonden we in Dokkum en na even oriënteren begonnen we aan onze wandeling. We werden het stadje uitgeleid via een woonwijk, een parkje en een fietspad tussen huizen en sloten door. Een Beaglehond kwam vrolijk op ons af gerend en begroette ons, heftig kwispelend. Het baasje kwam er achter aan; de hond was weer eens ontsnapt. Het nog jonge beestje luisterde nog niet goed, maar was gelukkig altijd blij om mensen of honden te zien, zodat zij hem weer in kon halen en aan kon lijnen.

Iets verderop lieten we dan echt Dokkum achter ons. We liepen over een asfaltweggetje ( 1^e stuk fietspad) met aan weerszijden van ons sloten en elzenbomen. Remco ontdekte twee puttertjes vlak voor ons in de bomen en struiken. Leuk om te zien! Een paar kilometer verderop kwamen we bij het dorpje Damwald (Damwouude), waar we het dorpje al voor het eigenlijke dorp alweer verlieten. Wel liepen we even naar het kerkje, uit zestiennogwat, met begraafplaats. Langs een klein, moerassig elzenbosje gingen we over een schelpenpaadje richting Broeksterwoude. Er stond een ijzig koude polderwind, af en toe vrij onaangenaam. Gelukkig had ik een lekkere capuchon op mijn fleecejas, maar Remco moest met bloot hoofd en blote oren de koude wind trotseren.

Het gehucht Broeksterwald hebben we amper gezien, we werden langs de rand geleid.

We hadden intussen wel zin in een bankje. We zagen genoeg bankjes, maar allemaal in tuinen, privé dus. Een stuk verderop kwamen we bij het water van de Valomstervaart, waar twee picknicktafels stonden. Het was heerlijk om even te kunnen zitten, maar door de harde en koude wind koelden we heel snel af. Na een klein kwartiertje gingen we verder en kwamen al snel bij het natuurreservaat De Houtwiel. Het gebied valt tegenwoordig onder het beheer van Staatsbosbeheer. Je schijnt er nu ook rondleidingen per boot te kunnen doen, wat volgens mij hartstikke leuk kan zijn.

Op het internet stond bij de routewijzigingen over dit gedeelte dat je beter rechtdoor langs het fietspad kon blijven lopen i.p.v. door het natuurgebied te gaan, maar ze vertelden er niet bij waarom. Waarschijnlijk omdat het een stuk om is, denk je dan. Wij wilden natuurlijk wel door het gebied lopen en volgden de officiële route van het Zevenwoudenpad. Over een graspad liepen we tussen riet, water en veen door. Het was er heerlijk rustig dus we schrokken ons rot toen er naast ons opeens twee fazanten met veel lawaai uit het riet opvlogen. Een derde fazant vloog vlak daarna op, maar daar schrokken we gelukkig niet meer van.

We liepen weer verder. Het pad was goed te belopen. Ik had verwacht dat het een drassig pad zou zijn, maar dat viel meer dan mee. (Een eventueel drassige pad kon natuurlijk ook een reden zijn om dit niet te lopen) Toch klopte er ergens iets niet… Volgens het kaartje in het wandelboekje was het een kort stukje door het gebied en zouden we vlak bij de electriciteitskabels blijven lopen. Wel jammer dat ze precies in dit natuurgebied staan… We kwamen echter steeds verder van de kabels, en ook de rode-paaltjes route die we volgens het boekje moesten volgen was nergens te zien. Wel was er een gele- paaltjes route, welke eigenlijk overbodig was volgens mij, want er was gewoon maar 1 pad. Nergens was een ander paadje, dus liepen we maar door, er van uitgaande dat het toch een soort rondje zou blijken te zijn.

Dat bleek uiteindelijk ook wel te kloppen, maar het was echt een veeeeel groter rondje dan het volgens het boekje had moeten zijn. Gelukkig was het echt een heel erg mooi gebied en zijn we blij dat we het hebben gedaan.

We volgden de route weer verder en kwamen bij Kuikhorne, een paar huisjes bij elkaar. Na het laatste huisje ging de asfaltweg over in een steenslagpad. Halverwege het pad ontdekte Remco een ree, iets verderop in een weiland. Aan het eind van het pad kwamen we bij een drukke weg, die we helaas een kilometer lang via de parallelweg moesten volgen. Halverwege deze weg hebben we een korte pauze genomen op een picknickbank aan het water van de Kuikhornstervaart.

Vanaf hier moesten we nog zo’n 5 kilometer lopen voor we bij de auto zouden komen. We hadden eigenlijk willen picknicken, maar de koude wind deed ons besluiten dit in de auto te doen. De port die we bij ons hadden maakten we wel snel open, lekker warm!

Een halve kilometer later sloegen we een klinkerweg in. Er werd druk gegraven en gedaan langs dit weggetje en er lagen allemaal metalen platen om het weggetje tegen de zware wagens te beschermen. We liepen er snel langs en kwamen verderop bij een zandpad. We kwamen langs een boerderij en een vrolijke hond kwam naar ons toe, begroette ons enthousiast en na een paar keer aaien draaide hij zich weer om en ging terug.

We volgden het pad dat achterlangs de boerderij liep. We liepen de landweg helemaal af en na een paar meter asfalt sloegen we de volgende landweg in. Over een asfaltweg bereikten we uiteindelijk Jistrum, waar we al snel bij de auto kwamen, om iets voor drie uur.

We gingen op zoek naar een plekje om, in de auto, te gaan picknicken, en reden naar It Heechsan, waar een klein kerkje staat waarvan de toren volledig met klimop is begroeid. Mooi om even naar te kijken, maar voor ons hapje reden we nog even door naar Eastermar. Bij de jachthaven parkeerden we de auto en vielen aan op de toastjes met kaas en salade. Smullen maar! Daar waren we aan toe.

Om 16.00 uur reden we, moe maar voldaan, weer richting huis, waar we rond 17.50 uur aan kwamen. We waren moe, hadden een pijnlijk lijf en hoofdpijn van de koude wind, maar waren erg blij dat we weer eens hadden gelopen.

De mensen in Friesland zijn erg aardig; iedereen zegt gedag, van jong tot oud. Het landschap waar we door heen kwamen bestaat voornamelijk uit natte polders, sloten en elzen.