Woensdag 31 januari 2007 Openbaar vervoer

(Drachten - ) Rottevalle – Beetsterzwaag, ± 26 km ( + 7,5 km)

Bewolkt, straffe wind, op het laatst een regenbuitje, ± 4 – 7 °C

Remco zijn laatste vrije dag, morgen begint hij met zijn nieuwe baan! Ik kon gelukkig mijn vrije donderdag omruilen voor deze woensdag, zodat we er samen nog op uit konden trekken voor de volgende etappe van het Zevenwoudenpad.

Vannacht werd ik wakker en dronk wat water. Ik keek op de wekker en zag dat het iets na vieren was. Een heerlijk gevoel, ik kon nog twee uur slapen. Dacht ik… Iets later realiseerde ik me dat we er al bijna uit moesten omdat we gingen wandelen. Viel dat even tegen. Maar daar stond dan weer wel tegenover dat ik niet hoefde te werken.

Om 6.00 uur reden we, weer in het donker, weg van huis. De reis verliep voorspoedig en rond 7.20 uur reden we Beetsterzwaag binnen. We hadden nog bijna een half uur om een plekje voor de auto te vinden en naar de bushalte te lopen. Het was iets kouder dan we hadden verwacht, dus trokken we snel de trui aan die we voor de zekerheid hadden mee genomen. Ze hadden tot 12 °C voorspeld voor vandaag, maar over die koude wind hadden ze het niet gehad. Wel dat het in de loop van de middag in het noorden van het land wat lichte regen kon vallen. Maar het was dus redelijk frisjes. We liepen naar de bushalte en hadden nog een kwartiertje over. Keurig gepland, zeg je dan. We wachtten en wachtten in de kou, maar die bus kwam maar niet. Kan gebeuren, vervelend genoeg, maar nu konden we onze aansluiting op de volgende bus niet halen en zouden we een uur (!) moeten wachten voor we de volgende konden pakken. Twintig minuten te laat kwam de bus alsnog (ik had verwacht dat die bus niet meer zou komen, maar die van een half uur later). De bus zat en stond propvol, maar we konden er nog bij. De bus die had moeten komen had pech gekregen in een paar dorpjes terug. We moesten ons staande houden tussen allemaal andere mensen. We hadden niet erg goede houvast, en de buschauffeuse trapte het gaspedaal aardig in, waardoor ze af en toe ook flink in de remmen moest. Het was vermoeiend, en ik vond het eigenlijk onverantwoord hoe hard ze reed (en remde) met al die mensen in de bus. Maar we kwamen heelhuids aan in Drachten. Onze bus was er inderdaad al vandoor, dus keken we of we echt nog bijna een uur moesten wachten op de volgende bus. We hadden binnen tien minuten vervoer naar Rottevalle, ons beginpunt voor vandaag, kunnen hebben, maar dat hadden we dan een uur van te voren moeten bestellen… Dikke, vette pech dus. Ook was het onduidelijk of we nou op het goede busstation waren, Ze hebben er blijkbaar meer in Drachten, en op onze internet uitdraai stond alleen maar “busstation”. Op het bordje stond nog wel onze buslijn vermeld, maar er stonden geen tijden van… Net zoals vorige week bij Houtigehage, waar de bus sinds kort niet meer rijdt. Ik vond het helemaal niets; sta je straks 3 kwartier te wachten in de kou, komt de bus niet eens daar langs! Je weet het gewoon niet. Ik was het zat en stelde voor (besloot) dat we vanaf Drachten naar Rottevalle gingen lopen. Het ligt niet heel veel bij elkaar vandaan, dus proberen maar. Behoorlijk op de gok kozen we een richting en liepen het stadje uit. We zagen een richtingsbord naar Drachtstercompagnie, en besloten niet een stuk van de route af te snijden maar nog even door te lopen in de verwachting dan een bord naar Rottevalle te zien. We liepen in ieder geval in de juiste richting. Dat had natuurlijk ook niet zo kunnen zijn. En dan baal je pas echt.

Vol goede moed liepen we verder en kwamen bij het dorpje Opeinde een bordje richting Rottevalle tegen. Nog drie kilometer te gaan, en al aardig wat gehad. Een uur na het begin kwamen we aan de rand van Rottevalle, iets later op het stukje wat we vorige week ook al hadden gelopen en na uiteindelijk 1.15 uur kwamen we bij de bushalte waar we vorige week in de bus waren gestapt. Die bus was toen trouwens ook al aan onderhoud toe, die brandlucht die we toen roken…

Als we op het busstation in Drachten waren blijven wachten op de bus, als de bus daar al was langs gekomen, dan waren we iets eerder uit de bus gestapt, maar waren dan wel koud geweest van het wachten. Dit voelde beter, maar we hadden nog wel heel veel kilometers te gaan, want de geplande etappe was zo’n 26 kilometer… We zouden dus boven de dertig gaan komen, en na 1½ maand niet lopen, met alleen vorige week 18 kilometer, is dat best veel. In de bus had ik tijdens een van de rem-acties waarschijnlijk een spier in mijn kuit verrekt, en dat voelde ik wel met lopen. Het zou nog een zware dag worden… We liepen via wat asfaltweggetjes door de polder naar Houtigehage. We wilden even pauze nemen op een bankje, maar natuurlijk kwamen we juist nu geen bankje tegen. We kwamen bij de paar huizen en kerk van het gehucht Luchtenveld. Het kerkje was leuk om te zien, maar een bankje was nergens. In een poep en een scheet waren we het plaatsje door gelopen en sloegen iets verderop een asfaltweg in, richting Drachtstercompagnie. Net toen we de hoop op een bankje hadden opgegeven kwamen we er eentje tegen. Door de koude wind was het niet erg aangenaam, maar we hoopten in Drachtstercompagnie, over 1½ kilometer, in een café-restaurant of zo wat op te kunnen warmen. We namen dus een korte pauze op het koude bankje, en liepen verder. Over een schelpenpad bereikten we de doorgaande weg van Drachtstercompagnie. Nergens langs de route zagen we iets waar we wat konden eten en op konden warmen. Dan maar verder… Na het dorp liepen we via asfaltweggetjes, met toch nog aardig wat auto’s, en mochten uiteindelijk weer een half verhard pad op. Hierna werd het weer asfalt en staken we wat later de A7 over. We liepen nu richting Ureterp, waar we toch zeker een maaltijd een warmte gingen scoren. Hoopten we althans. Over een onverhard en bobbelig pad liepen we stug door, We waren best aan pauze toe, en eten kon er ook wel in. We kwamen bij de doorgaande weg van Ureterp, waar een mooi kerkje stond, met daarachter een klokkenstoel. Remco schoot hier zijn fotorolletje vol, en ik iets verderop, bij het plaatsnaambordje ‘Ureterp / Oerterp’. We kwamen langs een cafetaria en vonden het niet de moeite waard om te kijken of er verder ook nog iets in het dorp te vinden was. We waren moe en hadden behoefte aan pauze.

Na een patatje, een broodje kroket en wat cola konden we na een tijdje wel weer verder. De pijn in onze benen en voeten viel mee, dus dat was een meevallertje. We liepen het dorp uit en via een schelpenpaadje kwamen we bij het eindpunt van dit kaartje en daarmee ook bij de splitsing van de oost- en de westroute. Wij gingen deze keer voor de westroute, richting Beetsterzwaag. Het was veel asfalt, we kregen al meer pijntjes en waren moe. De harde wind maakte het er allemaal niet makkelijker op. Vermoeid liepen we door. We zouden eindelijk door bos gaan lopen, en door de wind verlangden we naar de beschutting van de bomen. We kwamen iets eerder een picknickbankje tegen, langs het water in vol in de wind. Die sloegen we over, hoe hard we ook aan een bankje toe waren. Wel spannend, want je zal net zien dat je er dan verder geen meer tegen komt. Met onze laatste krachten liepen we verder, over een asfaltfietspad door het bos. De wind was hier weg gevallen, iets aangenamer gelukkig. Het duurde even voor we weer een bankje tegen kwamen, maar we vonden er eentje aan de rand van het bos, naast het kanaaltje. Beschut en simpel; een klein bankje tussen twee bomen. Sinds het plaatsen van het bankje zijn beide bomen wat gegroeid, waardoor de bomen al voor een deel om het bankje waren gegroeid. Aan het eind van onze pauze (een rustplekje en een portje) begon het zachtjes te spetteren. We moesten nog iets van 4 kilometer lopen, en hoopten dus dat het niet heel hard zou gaan regenen. Het ging wel iets harder, maar we konden het zonder regencape af. We werden door het bos geleid en liepen opeens het oude gehuchtje Olterterp in. Een schattig kerkje en wat huizen en boerderijen, meer niet. Maar we waren wel weer wat dichter bij de auto. We hadden best moeite om het laatste stukje af te leggen, we waren echt moe. Niet zo gek ook, we hadden er zeker 30 kilometer op zitten! Na nog wat polderweggetjes kwamen we dan toch bij Beetsterzwaag en liepen op onze laatste krachten naar de auto, waar we iets voor half vier aan kwamen. Heeeeeeeeeel erg moe.

Remco wilde snel naar huis, ik vond dat geen gek idee. Om iets voor vijven waren we thuis, waar ik vrij snel deze tekst ben gaan schrijven. Maar goed dat mijn vingers nog uitgerust waren.

Ook al zat er vandaag veel tegen (het openbaar vervoer, de wind, de afstand en op het laatst de regen), we hebben weer heerlijk gelopen. Nu ga ik snel op de bank hangen, ik ben echt kapot!