Zaterdag 4 april 2009 Veen en vennen

Wilhelminaoord – Hoornsterzwaag, ± 28 km

Mistig en bewolkt, fris windje, 6-10 °C

De afgelopen twee dagen leek het wel zomer; de zon scheen volop en de temperatuur kwam rond of zelfs boven de 20°C. Voor vandaag zag het er in eerste instantie bijna net zo goed uit, maar met het uur werden de verwachtingen slechter. Omdat we al hadden besloten dat we zouden gaan lopen hielden de voorspellingen ons niet tegen, we zouden vandaag hoe dan ook gaan. Op het vroege tijdstip waarop we wakker werden konden we genieten van de Vrijdag Freaknacht op 3FM. Gerard Ekdom is altijd leuk om naar te lijken en luisteren, een lekker begin van de dag. Deze keer kwam Dimitri langs met een clipje van HipHopKloon, een band waar een neef van me als basgitarist in speelt. Het was heel leuk om mijn neef midden in de nacht op tv te zien! Gaaf hoor!

Rond 6.10 uur stapten we het huis uit en werden begroet met een prachtig vogelconcert. Het was nog donker en mistig toen we richting Friesland reden. Ruim op tijd kwamen we aan in Hoornsterzwaag, een lintdorpje. Langs de doorgaande weg parkeerden we de auto, vlak bij de route en de bushalte. Het duurde nog wel even voordat de bus zou komen en buiten was het behoorlijk frisjes. We bleven nog even behaaglijk in de auto zitten maar zorgden er wel voor dat we op tijd bij de bushalte stonden. Op het moment dat we echt begonnen af te koelen door de mist en wind kwam de bus er aan. Hij had waarschijnlijk nogal haast want hij kwam met een noodgang aan gereden. We stapten in en betaalden de 8 strippen (!) om in Heerenveen te komen. De chauffeur jakkerde met een aardige snelheid over de smalle polderweggetjes, tegenliggers of niet. Gelukkig kwamen we een half uur later veilig aan bij station Heerenveen. We moesten nog even wachten voor we op de trein naar Steenwijk konden stappen. Er stond een venijnig koude wind, ik had het echt koud. Hier hadden we niet op gerekend…

Op het station was het enorm druk, geen idee waar iedereen naar toe ging, maar het hele perron stond vol. Terwijl we ons verbaasden over de grote hoeveelheid treinreizigers vroeg ik me opeens af waar perron 1 was gebleven. Wij stonden op perron 3 en daarnaast lag perron 2. Een ander perron zagen we niet. Voor ons een vraag…

Toen de trein was gearriveerd klonk al vrij snel het fluitje van de conducteur, de trein ging vertrekken. Nou, nog even niet dus, want we waren nog niet binnen! Als laatste stapten we de trein in en namen plaats op het balkon. Eén station verder, in Steenwijk, konden we al weer uit stappen. Hier hadden we nog een krap half uur de tijd voordat we de bus naar het beginpunt van onze wandeling konden nemen. Ik had het intussen zo koud dat ik heel graag een trui of jasje zou willen kopen… We zagen niet echt winkels maar besloten van de tijd gebruik te maken en op zoek te gaan naar een eventuele kledingwinkel. We kwamen in een winkelstraat terecht en vonden zowaar ook nog eens een zaakje waar ik een leuk vest zag hangen. Binnen 5 minuten had ik een extra laagje aan en voelde het weer iets behaaglijker. Deze aankoop maakte het vooruitzicht van de voor ons liggende wandeling een stuk prettiger. Toen we terug kwamen bij het station stond ‘onze’ bus al klaar. We namen plaats in de heerlijk warme bus en wachtten totdat de bus vertrok. Om iets voor tienen, na bijna 2 uur met het OV onderweg te zijn geweest (incl. wachttijd), stapten we uit bij Wilhelminaoord. Volgens de beschrijving van OV9292 moesten we uit stappen bij halte Oranjelaan. Bij de halte er voor zag ik echter markering van een LAW, moesten we er hier al uit? Ik wist het niet en durfde het niet te gokken. Ook geen tijd om het even uit te zoeken. Toen we bij halte Oranjelaan uit stapten bleek echter al snel dat we inderdaad een halte eerder hadden moeten nemen… Leuk hoor, die OV9292 site, ze sturen je alleen regelmatig naar de eerstvolgende halte in plaats van de halte die je had gevraagd… Zo ook waar we vanmorgen op de bus stapten; bij de straat ‘Freulewei’ was een bushalte, de OV9292 info gaf echter een bushalte een kilometer verderop. Dit had ik al wel van te voren opgemerkt maar de eindhalte was me ontgaan.

Na even twijfelen over waar de juiste route liep (de welke kant op) vonden we het juiste pad. Aan de huizen die we zagen kregen we sterk het idee dat Wilheminaoord verbonden was/is met het koninklijk huis. We kwamen langs mooie huizen, waaronder één of ander Haags instituut voor Natuur of zo. Iets Haags in Friesland??? We liepen richting de juiste halte waar de route ons rechts om de dorpskerk heen leidde, een bos in.

Al snel kwamen we twee andere wandelaars tegen. Een man en een vrouw, beide met een artistiek uiterlijk. We kwamen in gesprek en het bleek dat zij een Bed & Breakfast hebben, langs het Zevenwoudenpad, in Ureterp. Zie eventueel www.jetjepijpekrul.nl. Het was een vrolijk en spontaan stel, zeer gastvrij denken we. Na een praatje wensten we elkaar een goede wandeling en gingen verder.

Een stukje verderop kwamen we langs het eerste ven van vandaag. Door het drassige bos liepen we verder en kwamen uit bij een paar akkers. Een smal voetspoor bracht ons tussen de akkers door naar een volgend drassig bos. We kwamen bij een ander ven en werden afgeleid door een eend die we nog niet eerder hadden gezien. We probeerden (zo goed en zo kwaad als het ging door het struikgewas) de eend op foto en video te zetten zodat we het thuis misschien zouden kunnen uit zoeken. Na het zandpaadje langs het ven kregen we een volgend zandpad. Aan de rand van weer een ander ven kwamen we uit op een asfaltweggetje. Na een klein stukje over dit asfalt te hebben gelopen sloegen we wederom een zandpaadje in. In het boekje stond al dat het een modderig pad met hoog gras kon zijn… Het hoge gras ontbrak (nog niet het seizoen) maar het pad was zeker modderig. Terwijl we werden afgeleid door alle water- en bos vogels om ons heen (kuifeenden, slobeenden, wilde eenden, grote bonte specht en veel klein spul) liepen we langs het ven.

Langs het pad ontdekte Remco een konijnenkeutel aan een takje, op ongeveer 50 cm hoog. Vreemd… Iets later zag ik net zo’n ‘konijnenkeutel’, maar dan aan een grasspriet. De ‘keutel’ zat vast met een wittig soort schuim en deze ‘keutel’ was, in tegenstelling tot de vorige, nattig. Geen idee wat het was, maar konijnenkeutels waren het zeker niet! Het waren een soort van coconnen denken we. Nog steeds liepen we door vochtige bossen (met heel donker water) en door akkerland. De omgeving wisselde lekker af, de paden waren voornamelijk onverhard. Op zich heel erg lekker, maar vandaag, vandaag waren m’n benen moe… En al die onverharde paden maakten het daardoor best zwaar. We genoten ondertussen van de weinige vogels in het land om ons heen. Een enkele kievit liet zich zien en horen, wat klein grut vloog al tsjilpend van boom tot boom. Een paar roodborsttapuiten kwam al fluitend langs gevlogen om iets verderop neer te strijken op prikkeldraad. Typisch gedrag van roodborsttapuiten; op een paaltje of draadje gaan zitten, iets hoger dan het omliggende land. Een boer die mest over zijn land strooide bleven we net voor maar de luchten haalden ons in… Leve het voorjaar!

We kwamen op de grens van Drenthe en Friesland. Bij een grenspaaltje lieten we de bossen van Drenthe achter ons en liepen we het akkerland van Friesland in. We waren aan een pauze toe en hoopten dat er in Boijl, iets verderop, een leuk café zou zijn. In het boekje stond iets over café De Tille, het dorpscafé waar wandelaars hartelijk ontvangen zouden worden. Toen we bij Boijl aankwamen zagen we het torenloze kerkje met daarnaast een mooie klokkestoel. Deze klokkestoel komt oorspronkelijk uit 1600 en is één van de oudste van Nederland. Het café dat we iets verderop zagen heette ’t Zwaantje (en dus niet De Tille), was tevens een snackbar en oogde nou niet echt gezellig. In een schuilhut bij de bushalte namen we een korte pauze en besloten daarna het dorpje even in te lopen om te kijken of er nog iets anders was. Er stonden leuke huisjes maar het supermarktje bestond al niet meer en een ander café kwamen we niet tegen. Wel kwamen we aan het eind van de straat bij vakantieboerderij Te hooi en te gras, een camping met een paar plaggenhutten, appartementen en een slechtweeraccommodatie. Het zag er leuk uit, vooral door de twee oude wandelschoenen onder het bord: in de schoenen stonden viooltjes en de schoenen zelf waren groen bemost. Een prachtig stilleven.

Nadat we terug waren bij de kerk pakten we de route weer op. Een zandpad leidde ons het dorpje uit. Een veulentje huppelde vrolijk rond in een weilandje waar ook een pony stond te grazen. Toen het veulentje iets te lang en te dicht bij de pony had gestaan haalde de pony even flink uit naar het veulen. We lieten ze maar met rust en gingen verder. Over een klinkerpad kwamen we bij een paar boerderijen. In de bocht van het weggetje stond een soort overkapping met daarin een houten beeld. Het bleek een beeld van Nelson Mandela te zijn. Naast het beeld stond een schrift waarin je als voorbijganger iets kon opschrijven. Op de kaft zat een tekst van Mandela geplakt. Je kon een kopie van deze tekst tegen een vrijwillige bijdrage meenemen. Heel bijzonder om zoiets tegen te komen, dat mensen zoiets doen.

Iets verderop hoorden we tientallen spreeuwtjes en toen we onder de bomen waar ze zaten door liepen was het geluid enorm! Ze kwetterden en floten er op los, oorverdovend gewoon. We lieten deze kakofonie achter ons en kwamen niet lang daarna bij het gekanaliseerde riviertje de Linde. Op een picknickbankje onder de bomen namen we pauze. Voor ons stroomde de Linde en achter ons waren de contouren van de Bekhofschans zichtbaar. Zichtbaar door boomstammen die in de vorm van de voormalige schans waren gelegd. De Bekhofschans is een 17e eeuwse schans, onderdeel van de Tjonger-Linde verdedigingslinie die tijdens de 80-jarige oorlog het Friese land moest beschermen. Het was maar heel klein, een vierkant van 22,5 x 22,5 meter met stervormige punten. Ondanks de geringe grootte schijnt de schans zeer sterk te zijn geweest.

Het was nog steeds fris en grauw maar de toastjes en het drankje smaakten goed. Vanaf een tak iets verderop werden we gadegeslagen door een buizerd.

De zon kwam een klein beetje door op het moment dat we verder gingen, maar na een paar minuten had het wolkendek alle zonnestralen al weer verdreven. Het pad liep zo’n 2 kilometer langs de Linde, door een heiig landschap. Aan onze linkerkant liep een slootje, er sprongen wat kikkers weg. Er bleek kikkerdril in de sloot te liggen en er schreven een paar schrijvertjes over het water. Schrijvertjes komen eigenlijk alleen maar voor op zuiver water, deze sloot zag er nou niet echt heel gezond uit. Toch zagen we overal schrijvertjes op het water, de waterkwaliteit zal dus wel goed zijn geweest. Na een paar kilometer kwamen we aan bij het dorpje Nijeberkoop. Van het dorp zagen we niet meer dan een paar boerderijen. Over een zeer ongelijke en bolle klinkerweg liepen we verder richting het Diaconieveen. Langs deze oude weg stond een informatiebord, behorende bij een kleine route in het naastgelegen bos. Er bleek een kleine begraafplaats met klokkestoel te zijn. Ooit lag deze begraafplaats in het hart van het dorp Nijeberkoop, tegenwoordig midden in een bos. Ook zou er bovenop de heuvel een kerk hebben gestaan. De foto op het informatiebord zag er mooi uit en het leek niet ver van de route af te liggen. We besloten om het even te proberen en al snel zagen we door de bomen de klokkestoel staan. Om er te komen moesten we via een plank een klein slootje over steken. Toen we het hekje naar de begraafplaats open deden kwamen we terecht op een prachtige plek! De stilte, alleen verstoord door vogelgefluit en ons, was zalig. De mossige heuvel met de oude grafzerken lag prachtig aan de voet van de klokketoren. Naast alle oude graven lagen er een paar nieuwe. Ik bedacht dat ik hier ook wel begraven zou willen worden, wat een serene plek, zo mooi, zo rustig, een klein paradijsje.

Nadat we het begraafplaatsje over waren gelopen staken we via de plank de sloot weer over en pakten iets daarna de route op. We kwamen bij het Diaconieveen, een grote plas in een moerasbos. Op het water zagen we een aantal eenden, waarschijnlijk ook een stelletje slobeenden en iets van een dodaars-achtige eend. De route liep onderlangs het veen en leidde ons uiteindelijk van de plas af, het bos weer in. Hier werd ik afgeleid door witte veren in het bos. Ik liep er naar toe en zag dat er een vleugel met uitstekend bot aan een tak hing en vlak daarnaast lag een andere vleugel op de grond. In de buurt van de plaats delict lagen meerdere witte veren maar geen andere lichaamsdelen of bloed. Het is ons een raadsel wat daar is gebeurd…

Bij een volgend ven moesten we langs een paar grote runderen, een soort Schotse Hooglanders ofzo. Ze waren in ieder geval zeer indrukwekkend. Toen we de eerste drie koeien waren gepasseerd zagen we dat er ook een jong kalf in de struiken lag. Gelukkig waren de koeien niet agressief! Nu moesten we nog twee koeien passeren, waarvan eentje waarschijnlijk de stier was; de massieve rechthoekige koe loerde vervaarlijk naar ons. En Remco had een knalrood shirt aan!!! Behoedzaam liepen we tussen de twee koeien langs, onze aandacht voornamelijk gericht op de stier. Zonder problemen kwamen we ook hier veilig langs en bereikten daarmee ook aan het eind van het gebied van het Diaconieveen.

Over een betonpad we liepen we richting Sluiszicht en het riviertje de Tjonger. Langs de weg stonden borden met een omleiding voor auto’s en fietsers. Voor wandelaars stond er niets. Er stond wel een bord dat de weg voor bestemmingsverkeer nog wel toegankelijk was. Hmmm, zou de route voor ons gestremd zijn? We wisten het echt niet dus probeerden we het uit. Als we er niet door zouden kunnen hadden we een aardige omweg voor de boeg. Bij de brug over de Tjonger aan gekomen zagen we allemaal hekken staan. O, o, zou er geen brug meer zijn??? We zagen een gapend gat tussen ons en de overkant, de brug was inderdaad weg. We bekeken de situatie iets beter in de hoop op een oplossing. Het bleek dat we over 2 smalle sluisdeurtjes met railing de overkant konden bereiken om ons daar nog tussen een hek en het water door te moeten wurmen. Voorzichtig staken we over en om daarna net zo voorzichtig langs de smalle opening tussen het hek en het water te passeren. Dat hadden we mooi opgelost.

We volgden het fietspad langs de gekanaliseerde Tjonger en kregen zicht op Hoornsterzwaag. In de verte stond onze auto op ons te wachten. Voordat we daar kwamen moesten we eerst nog een breed graspad volgen en een weiland door steken. In het weiland zagen we een boerenzwaluw en in de verte huppelden drie reetjes over een akker. Aan het eind van het weiland kwamen we uit op een asfaltweg richting Hoornsterzwaag, onze auto stond aan het eind van deze weg waar we om 17.15 uur aan kwamen. We waren moe en blij dat we eindelijk naar huis konden. Het was een grauwe, mistige dag geweest met af en toe heel lichte motregen. Gelukkig wel door een prachtig landschap. Een paar vogels gezien die we (nog) niet op naam kunnen brengen, langs interessante plekjes gekomen, een leuke ontmoeting gehad, veel zandpaden; het was een leuke wandeling.

Om 18.45 uur kwamen we eindelijk thuis na deze vermoeiende maar leuke dag.