Donderdag 12 juli 2007 Eigenwijs???

Ezeltocht, Schijndel-Schijndel, ± 17 km

Droog, zon en wolken, aangename temperatuur

(V) Morgen ben ik jarig en word ik 31. Ik wilde, zoals we altijd doen, een leuke dagactiviteit hebben. Normaal doen we dat op onze verjaardag zelf, maar omdat ik dan toevallig geen vrij kon krijgen werd het vandaag. Tijdens één van de laatste wandelingen wist ik opeens wat ik wilde gaan doen; wandelen met een ezel. Op internet heb ik verschillende sites gevonden waarbij we een ezel konden huren voor een wandeling. Degene die me het meest aansprak was ’t skônste plekske’ in Schijndel, van een jong stel met kinderen. Ik heb contact opgenomen en sprak met Monique die heel enthousiast en aardig klonk, het contact was gelijk leuk en klopte met de internetsite. Begin deze week bevestigde ik de afspraak en kreeg op woensdag een mailtje terug met de vraag of we met twee ezels wilden gaan lopen, voor de prijs van één. Dat leek me helemaal geweldig en voelde me gelijk al jarig!

Om 7.30 uur reden we van huis weg en kwamen, echt keurig volgens afspraak, om 9.00 uur aan bij de boerderij ’t Skônste plekske. Er liepen verschillende soorten kippen en konijnen in het daarvoor bestemde stukje tuin, een hond vroeg aandacht en Monique kwam tevoorschijn. Na kennis gemaakt te hebben liepen we naar de twee ezeltjes die al voor ons klaar stonden, Nina en Griet. Monique had ons eigenlijk Beatle mee willen geven, maar omdat ze over ongeveer vier weken zou moeten bevallen, was 17 kilometer een beetje teveel. Zo kwam het dat we i.p.v. 1 ezel er 2 mee kregen, want Nina en Griet zijn ‘onafscheidelijk’. Monique liet daarna verschillende ezels zien die in de wei stonden, samen met hun veulentjes en een hengst. In een landje verderop stonden Beatle en nog twee ezels. We pakten onze rugzakken, deden een klein beetje bagage in de tassen op Nina d’r rug en liepen met Monique mee. Nina wilde wel, maar vooral Griet was erg afgeleid door al het lekkere gras in de berm. Iets verderop, bij de spoorwegovergang, ging Monique weer terug, en wij liepen met Nina en Griet verder. Volgens de routebeschrijving sloegen we het eerste pad rechts in. Ze liepen aardig goed mee, maar Griet bleef afgeleid door al het eten waar ze langs kwam. Nina zette er opeens tempo in, met als gevolg dat ze allebei in galop gingen. We renden met ze mee, het touw vast houdend, en konden ze gelukkig snel tot rust krijgen. Hierna ruilden Remco en ik van ezel; Remco kreeg Nina en ik nam Griet. Nina liep namelijk wel mee als Griet maar liep, maar Griet daar en tegen wilde graag elke keer stoppen om te eten. Dus spoorde ik Griet wat meer aan, hield haar wat korter, waardoor ze in het voorbij gaan happen gras en bladeren mee griste. Zo kon ze dus wel eten maar bleven we ook in beweging. Het was grappig.

Bij een paar grote plassen over het zandpad liepen we over de verhoogde rand waar kleine greppeltjes door kruisten. De ezeltjes namen de geultjes met een charmant sprongetje. We liepen lekker met z’n vieren maar hadden wel af en toe last van auto’s die voorbij kwamen. Gelukkig ging het de hele tijd goed, maar toen we pauze wilden houden bij een bankje langs een weggetje bleven ze maar op de weg staan. Ze wilden niet dat verse, malse, sappige en smakelijke gras op. Mochten ze eindelijk eten, wilden ze het niet. En toen kwam er nog een auto aan ook. Ze wilden allebei geen kant op, niet naar links, niet naar rechts, geen beweging in te krijgen. We moesten er wel om lachen, en de bestuurder van de auto gelukkig ook. Toch kregen we ze aan de kant van de weg en liepen daarna verder. Ze wilden blijkbaar geen pauze, of het was niet de juiste plek, dus dan maar door. We liepen door het boerenland, hadden een lekker temperatuurtje en het was droog. Nina en Griet waren lief en liepen lekker mee.

Op het volgende bankje, langs een graspad, probeerden we nogmaals om pauze te houden. We bonden ze vast en gingen lekker zitten. Nu vonden ze het niet erg. Na de pauze liepen we verder over het graspad. Verderop sloegen Nina en Griet weer even op hol omdat ze een paard in een weiland zagen. Het koste nu wel wat meer moeite om Griet te laten stoppen, waarna Nina automatisch stopte, maar gelukkig lukte het me uiteindelijk. Pffff.

Aan het eind van de wandeling kregen Nina en Griet de volle laag van Dazen, Griet bloedde er zelfs van. Langs de spoorrails kwamen we bij de achterkant van het land van ’t skônste plekske, waar Monique ons toe riep dat Beatle was bevallen, een paar weken te vroeg dus. Nina en Griet waren erg geïnteresseerd in Beatle en het veulentje aan de andere kant van het spoor. We staken verderop de spoorovergang over en doken het land van Monique en Arjan op. We ‘zadelden’ de ezeltjes af en liepen daarna mee met Monique naar Beatle en Noukie, nog wankel op haar lange beentjes. Monique was thuis gekomen van boodschappen doen en zag dat er iets met Beatle was; er staken pootjes uit maar verder gebeurde er niets. Monique heeft toen geholpen en alles is goed gegaan. Beatle was wel een beetje suf, maar Noukie probeerde al te huppelen.

Na deze geweldige ontmoeting stapten we weer in de auto en reden naar huis. Daar hebben we onze handen gewassen, die waren wel heel zwart geworden van de ezels, en ons omgekleed. We waren behoorlijk moe, maar gingen nog wel even een hapje eten bij de tapasbar.