Woensdag 16 maart 2005 Gezellig, Duitsland…

Tolkamer (Vreestraat) – Groesbeek 25 km

zonnig, lentedag, ± 20°C

Remco heeft een Pieterpaddag opgenomen; op zondag is het niet mogelijk om met de bus en trein van Groesbeek naar Tolkamer te gaan… Vandaag, op een doordeweekse dag, doen we er nog twee uur en een kwartier over! Vanmorgen om half zeven stapten we in de auto. Na 100 km kwamen we aan in Groesbeek, rond kwart voor acht. We hebben de bushalte opgezocht (en gevonden) waar we nog 10 minuutjes moesten wachten. Mooie timing. De bus bracht ons met 20 minuten naar het station Nijmegen. Terwijl Remco kaartjes kocht ben ik snel deo gaan halen. deze was ik vanmorgen vergeten, en anders ga je toch wel behoorlijk stinken. Toen we aankwamen stond de trein al klaar. Na een kwartiertje trein bereikten we Arnhem, waar we na vijf minuten al op de bus naar Tolkamer konden stappen. Deze busreis duurde een uur en tien minuten dus we konden rustig ontbijten!

Na de ontspannen busreis, die snel voorbij ging, stapten we om kwart over tien uit in Tolkamer. We hadden ruim drie kwartier om vier kilometer te lopen; haalden we dat niet, dan moesten we nog twee uur (!) wachten tot de veerboot naar Millingen weer zou komen. We moesten flink hard lopen, de nodige piesbeurt voor allebei tussendoor, en snel weer verder. Onze jas kon vrij snel uit, zo warm was het al! We hebben de benen onder onze kont vandaan gelopen. Gelukkig maar, want toen we aankwamen kon ik nog net een foto van het bootje maken voordat deze aanlegde. De wind was stevig en de golven behoorlijk, het bootje ging op en neer, alle kanten op: zeebenen waren welkom. Binnen vijf minuten waren we aan de overkant, waar ik gelijk m’n truitje heb uitgetrokken, om met korte mouwen (16 maart!) weer verder te lopen.

We gingen door een winderige maar zonnige polder verder. De wind floot af en toe in onze oren, we konden elkaar daardoor soms moeilijk verstaan. Via het dorpje Leuth, waar we een korte pauze in de zon hebben genomen, liepen we richting Duitsland. Over een bruggetje liepen we ons buurland in. De eerste twee Duitsers die we tegen kwamen groetten ons niet terug, en de derde stak haar middelvinger omhoog toen ik aangaf dat ze wel iets rustiger mocht rijden; ze kwam met een noodgang aangescheurd in haar auto, midden in het dorpje over het smalle weggetje waar wij liepen. Trut. Onaardige pest-duitsers. Het dorpje heet Zyfflich, er zaten twee ooievaars op een nest. Ga toch in Nederland nestelen…

Na een tweede korte pauze, heerlijk in ons t-shirt in de zon met een aangenaam windje, liepen we Nederland weer in, de Duivelsberg op. De berg ging flink omhoog maar was te doen, en was eindelijk onverhard. Volgens de routebeschrijving zouden we bij een houten wegwijzer komen. Deze zagen we echter pas na nader onderzoek, ingegroeid in een boom. Na een paar stevige klimmetjes en afdalinkjes zaten we heerlijk te pauzeren, weer in het zonnetje, in een dal tussen verschillende heuvels, met akkers en bos. We hoorden het gejoel van veel honden: een slipjacht. En inderdaad, na een kwartiertje zagen we wel 50 ruiters over de dijk gaan. Wel een bijzonder gezicht, al zagen we alleen de hoofden van de paarden en de bovenkant van de ruiters.

Nog vier kilometer te gaan en dan zouden we zijn weer bij de auto zijn.

We moesten nog een klein klimmetje maken, waarna we vrij snel het bos van de Duivelsberg achter ons lieten en het laatste stuk tussen de akkers door liepen, in de toch wel brandende zon. We bereikten de bebouwde kom van Groesbeek en weken bij de kerk af van de route, richting centrum, met hapje en drankje. Het was echt super lekker weer, dus wilden we graag op een terrasje zitten. Het kleine terrasje waar we langs kwamen zat echter vol, dus zijn we uiteindelijk op een picknickbank bij een cafetaria terecht gekomen. Een patatje en een lekker koude bitter lemon, hmmmm. Rond half vijf stapten we weer in de auto. Het verkeer zat ons mee (de andere kant op was wel veel file), dus om zes uur reden we Soest in, bijna twaalf uur nadat we vanmorgen weggereden waren.

Ik heb vandaag de longen uit mijn lijf genoten, me door de zon laten koesteren, lekker gelopen en de lente intens beleefd. Overal stonden sneeuwklokjes en krokussen uitbundig te bloeien, zo mooi. Heel toevallig hebben we de allereerste echte lentedag (hoewel, 20°C lijkt wel op zomer) uitgezocht om te lopen, we hadden het niet beter kunnen plannen!

We hebben wat kleur opgedaan, en alle energie van de zon in ons op genomen. Ik geniet altijd van het eerste-lentedag-gevoel, maar vandaag was het wel heel bijzonder. Heerlijk! Dat is een van de voordelen van het lopen. En zoals vandaag mag het wel altijd zijn, echt perfect weer! Ondanks 15 kilometer asfalt, waarvan de eerste vier in een zeer hoog tempo, en het oversteken van de Duivelsberg (met zijn zeer terechte naam), was het een fantastische etappe. Gelukkig waren de laatste 10 kilometers voornamelijk bospaden, akkerwegen en graspaden, wat toch een stuk aangenamer loopt.