| Links en tips | CONTACT | GASTENBOEK |
Ede – Hoendeloo ± 31,5 km (incl. verlengde route ± 36km)
Vandaag reden we om 7.10 naar Otterlo. We zouden vanaf daar naar Park Hoge Veluwe lopen, en door het natuurgebied naar Hoenderloo. In Hoenderloo zouden we dan met de bus naar Ede gaan om vanaf daar weer naar de auto te lopen. Om kwart voor acht lieten we de auto achter ons, precies op de route, vlak bij een camping. Over de weg liepen we naar de hoofdweg, staken deze over en doken het bos in. Langs een andere camping liepen we naar Otterlo toe. Het was gisteravond feest geweest in Otterlo, overal zag je hoe gezellig het was geweest.
Bij Park Hoge Veluwe kochten we twee entreekaartjes (2002 fl. 8,- 2005 € 6,- !!) en liepen het nog stille natuurpark in. De grasvlakten waren prachtig goudkleurig. We liepen door het bos over smalle, kronkelige paadjes. Na een tijdje bleek de route te zijn gewijzigd, want volgens het boekje moesten we rechtdoor naar de beeldentuin, maar volgens de markering moesten we naar rechts. Naar rechts dan maar. Het bleek dat er een mooiere en langere route door het park was gemaakt. Dat betekende wel 4,5 kilometer meer lopen dan gepland, terwijl we al zeker 31,5 km zouden moeten. Dat werd een lange dag!
De vernieuwde route was leuk, het pad kronkelde door het bos, en via veel traptredes van houten bielzen liepen we heuveltje op heuveltje af. Zwaar maar wel leuk. We hebben echt veel geklommen, want later bleek dat we op de Fransche Berg zijn geweest, met 65 meter het hoogste punt van de Veluwe. Het bos waar we doorheen kwamen was erg afwisselend, en we zagen ook nog een hert met haar twee jongen. We kwamen weer aan de rand van een grasvlakte, met aan de rand twee hele grote bunkers, waar we tussendoor het bos uit kwamen. We liepen een stukje langs de rand van de vlakte om iets verderop het bos weer in te gaan, de Fransche Berg op.
We hadden nu eindelijk een beetje een idee van waar we waren, maar hoe de route verder ging wisten we nog niet. Verder op kwamen we bij het restaurant en bezoekerscentrum de Koperen Kop. Dit was het eindpunt van het eerste kaartje, maar ook vanaf hier was de route verlegd en moesten we nog steeds volledig op de markering vertrouwen. Dat ging gelukkig goed, maar we hadden echt geen idee waar we liepen en ook niet of we de bus nog zouden halen. We hadden bijna een uur speling, maar door de vernieuwde en verlengde route waren we die speling helemaal kwijt. We hadden mazzel dat de bus elk uur ging, het was dus geen ramp als we de eerste bus zouden missen.
We kwamen bij een vijver en een kasteel en bleken bij het jachtslot St. Hubertus te zijn, ver weg van de originele route uit ons boekje en ook nog ver weg van Hoenderloo waar we de bus zouden pakken. We besloten om op het eerstvolgende bankje dat we tegen kwamen te gaan zitten om even wat te rusten en te eten. Natuurlijk duurde het even voordat er een bankje kwam, maar toen het eerste bankje zich eindelijk aandiende zijn we er heerlijk op ons gemak gaan zitten. We hadden alle tijd want de bus zouden we toch niet halen.
Toen we in Hoenderloo het park uit kwamen volgden we het Trekvogelpad nog een klein stukje en verlieten deze toen om naar de bushalte te gaan. Na een kleine 20 minuten stapten we de bus in en om 12.10 uur zochten we de weg naar landgoed Hoekelum waar we de vorige keer gebleven waren. Het was zo’n 1,5 km lopen voor we er waren, maar dat kon er ook nog wel bij.
Via het landgoed liepen we het Hoekelumse bos in. We hadden vandaag heerlijk veel zand- en bospaden, zwaar maar wel lekker lopen. We liepen over een grindpad, hoog langs een spoorlijn en hadden het warm. Op de plek waar we het spoor zouden over steken stond een ijscokarretje waar we een heerlijk koud waterijsje hebben gekocht. Al verder lopend aten we ons ijsje op, en voelden ons met elke hap afkoelen.
Over een mul zandpad liepen we door het bos naar de Ginkelse Heide. We kwamen onder de A12 door en zagen gelijk de heide, heel mooi. We doken echter gelijk het bos weer in, waar de route en tekst weer eens niet overeen kwamen. We volgden de markering en pakten uiteindelijk de draad in het boekje ook weer op. De route bracht ons weer naar de rand van de Ginkelse heide waar we een stukje langs liepen. Waar we de heide verlieten was een camping met restaurant waar we misschien iets konden eten. De kaart die ze hadden was helaas te klein, met veel kip, duur en geen lunchgerechten. We zijn dus maar verder door gelopen. Na een kwartiertje kwamen we langs een picknickplek waar we op een bankje zijn gaan zitten. We hadden het erg warm en waren moe, dus erg blij met het bankje.
Nadat we waren afgekoeld en uitgerust gingen we verder. De lucht had regen in zich, maar het bleef nog droog. Door het bos liepen we naar de Planken Wambuis en over een ruiterpad weer verder naar het Mosselsche Zand. Daar wilden we bij een picknickplek onze grote pauze houden om daarna het laatste stukje naar de auto te lopen. De tocht ging lekker door het bos maar toen we bij onze bedoelde pauzeplek kwamen, moe en warm, hadden we pech; het bankje was bezet door een oma met haar zoon. Ze bedoelde het vast vriendelijk, maar de opmerking “jullie willen het vast zelf” terwijl we stonden bij te komen en een ander plekje om te rusten zochten viel niet erg goed bij mij. Mijn antwoord was dan ook “ja, maar dan mogen we toch ook wel moe zijn?!” Het bankje tien meter verderop was ook bezet, en hier kregen we de fantastische opmerking “voorlopig zijn er geen bankjes meer hoor.” Grrr… Alsof we keus hadden… Dus liepen we moe en geirriteerd verder, en kwamen een paar honderd meter verderop toch nog twee bankjes tegen. Wat nou, er zijn voorlopig geen bankjes meer?! Tot onze grote verbazing kwamen oma en zoon aan gehobbeld. Waarom hadden ze ons dat bankje dan niet aangeboden? Wat een stel sadisten!
Na een heerlijke pauze (bijzonder was het niet, maar het was rust) zagen we dat we bij de bezette bankjes naar rechts hadden gemoeten i.p.v. rechtdoor. Dat was weer zeker een kilometer extra! Gelukkig waren we weer een beetje bijgekomen en liepen goedgezind weer terug om de route alsnog goed te lopen. Het was iets verder naar de auto dan we hadden verwacht, maar uiteindelijk zagen we onze goede vriend staan. De laatste vijf of tien minuten kregen we nog wat regen over ons heen, wat eigenlijk wel lekker verkoelend was.