Vakantie Noorwegen 2009

Woensdag 3 juni 2009 Atlanterhavsparken, Alesund

274 km gereden

Deels druilerig, deels zonnig

Gisteravond en vanmorgen was het buiten onder de 5 C, brrr… De bergen waren witter dan toen we eerder deze week aan kwamen, het was best frisjes!

Voor vandaag werd er ook nog wel aardig wat regen voorspeld dus wilden we een deel van de dag binnen door brengen, in dit geval in het zee aquarium in Ålesund. We hadden de wekker op 7.30 uur gezet maar we kwamen er pas een half uur later uit. Dat kwam waarschijnlijk doordat het vannacht weer zo laat was geworden… Toen ik om 8.00 uur naar buiten stapte scheen de zon, maar deze was na 10 minuten al weer verdwenen. Het begon te regenen en de bergen werden weer in wolken gehuld. Toen we de spullen bij elkaar pakten om deze dag mee te nemen wierp ik een blik uit het raam. In de appelboom op een paar meter voor ons huis zat een koekoek heel relaxed, wat een geweldig gezicht! We konden hem mooi op de foto en video zetten. Een mooi begin van de dag!

Rond 9.15 uur stapten we in de auto en reden weg richting Ålesund. Al snel zakten mijn oogleden steeds verder naar beneden, ik kon ze echt niet meer open houden, hoe graag ik alles ook wilde zien. Ik voelde me even net zo’n klein kind dat vecht tegen de slaap, maar gaf de strijd al snel op. De weg naar Ålesund was niet moeilijk, dus dat moest Remco alleen af kunnen. Ik dommelde weg, werd af en toe half wakker om daarna weer in slaap te sukkelen. Het was heerlijk! Ik zat vast heel charmant met mijn mond open of zo, maar dat tukje had ik gewoon nodig! Vlak voor Ålesund maakte Remco me wakker. Ik voelde me weer fris en fruitig en was klaar voor de dag. We reden het prachtige Jugendstil stadje in en vonden al snel de route naar het aquarium. Om 11.05 uur parkeerden we de auto en liepen naar de ingang toe. Vanaf 11.00 uur was het aquarium open, dat hadden we mooi gepland! Eén of twee klassen met kleine kinderen hadden ook een dagje aquarium gepland, maar gelukkig bleef het daarbij. Geen hordes met joelende kinderen, gewoon een paar, dat was te overzien. In de verschillende aquaria zaten veel platvissen maar ook anemoontjes en speciale vissen. Het was erg leuk om te zien, vooral toen we bij een bassin kwamen met kreeften en platvissen. De roggen kwamen soms half boven water langs zwemmen (ze worden op bepaalde tijden gevoederd, vandaar waarschijnlijk dat ze zich redelijk tam gedroegen), je kon ze zelfs aaien. Ik wilde wel maar durfde op het laatste moment toch niet… Uiteindelijk maar wel gedaan; wat een vreemd gevoel! Ze voelen heel ruw aan, net schuurpapier. En wat zijn ze mooi zoals ze door het water ‘vliegen’, zo soepel en gracieus.

We kwamen langs nog een paar aquaria, waaronder eentje met prachtige anemonen. Er was ook een aquarium met allemaal garnalen en kreeftjes, sommige met een heel kort achterlijf maar wel met hele lange voorpoten (scharen?). Ook zeekomkommers waren van de partij, sommigen met vreemde aanhangsels, lijkend op vertakte tentakels of zo (hoe leg je dat uit?!).

Je kon ook naar buiten, daar was een klein bassin met pinguins en een baai. Bij de baai was een groepje kinderen druk bezig om van alles en nog wat te ontdekken, met z’n allen zaten ze om een klein poeltje heen, schelpjes en zo te bekijken. Ze waren zeer enthousiast, grappig om te zien. We banjerderden zelf ook wat rond en zagen een vogeltje, iets van een rotspieper denken we.

Na dit buiten bezoekje gingen we weer naar binnen en kwamen bij het ‘kinder activiteiten centrum’. Dat moest ik zien! Ik mag dan wel bijna 33 zijn (argh) maar ik voel me nog steeds een kind! Het was echt heel leuk op gezet: er was een bak met kreeften, krabben en vissen waar de kinderen een ‘hengeltje’ konden uitwerpen. Het hengeltje bestond uit een touwtje met een wasknijper, en aan die wasknijper zat een garnaal geklemd (een dode garnaal, geen levende hoor). Voor de kinderen was het natuurlijk schitterend om te zien dat ‘hun’ garnaal werd verorberd door een hongerige krab. Terwijl Remco het tafereel stond te filmen begon een jochie tegen hem te kletsen. In het Noors… Jaha, het zal wel. We lachten vriendelijk naar het manneke maar konden er verder helaas niets mee.

Er was ook nog een andere bak waar zeesterren, anemonen, krabben, kreeften, zeekomkommers en zee-egels in zaten. Hier konden de kinderen (en ik!) de beestjes aanraken en oppakken. Er stond iemand bij de bak om alles in de gaten te houden en uitleg te geven. De kinderen vonden het prachtig (en ik ook), de één was stoerder dan de ander, maar allemaal waren ze ontzettend geïnteresseerd in alles wat er in de bak lag en bewoog. Of de beesten zelf het leuk vinden weet ik niet, maar echt last leken ze er niet van te hebben. Het belangrijkste is, denk ik, dat de kinderen zien hoe mooi het leven in de zee is, dat ze er niet bang voor hoeven te zijn en dat ze er respect voor krijgen. Ze deden allemaal ook zeer voorzichtig (gelukkig), dus volgens mij heeft het meer voordelen dan nadelen. Ik dacht dat zee-egels giftig waren maar toen ik het vroeg aan de jongen die achter de bak stond zei hij dat je ze wel voorzichtig op kan pakken, als je er maar niet op gaat staan bijvoorbeeld. Hij pakte een zee-egel voor me uit het water en legde hem op mijn hand. Wauw, ik had een zee-egel vast! Ik kon het beestje omdraaien en zijn ‘mondje’ zien, prachtig! Ik begon het nog leuker te vinden dan aan het begin, deed mee met de kinderen en genoot. Even later had ik een zeekomkommer op mijn hand: een zacht doch stevig aanvoelend dier, geen idee wat voor- of achter kant was, en ook boven- en onderkant kon ik niet onderscheiden. Maar, hoe vaak krijg je de kans om een zeekomkommer in je hand te hebben?! Een vrouw had een krabbetje vast en liet me zien hoe je ze vast hield. Direct daarna mocht ik het krabbetje van haar over nemen. Wilde ik dat wel? Ja natuurlijk, dit was mijn kans! Zelf viste ik een heremietkreeftje uit het water (heremietkreeftjes hebben een week achterlijf, welke ze verstoppen in een schelp dat ooit van een slak is geweest), bij de schelp vast houden vind ik niet zo eng, dat durfde ik wel. Daarna nog een zeester geaaid die iemand op de hand had. De bobbels op het lichaam voelden hard, veel harder dan ik had verwacht. In het water zien ze er zo lekker zacht uit, maar dat zegt dus blijkbaar niets. Toch voelde het niet eng of vies aan, alleen een beetje gek.

Echt waar, ik voelde me weer zo kind, ik was zo enthousiast en nieuwsgierig! Het water was koud maar ik bleef toch in het water klooien en beestjes zachtjes aan raken. Zelfs Remco kwam los! Eerst wilde hij geen zeekomkommer op zijn hand hebben, want het zag er zo vies uit (je kan er in knijpen, net een soort ballon), maar ging uiteindelijk toch overstag. Het viel reuze mee, het lijkt gewoon viezer dan dat het is. Later gaf een meisje hem een grote kreeft en Remco pakte hem nog over ook! Het beest had veel meer kracht dan de kleine krabbetjes en kreeftjes. Het meisje vond het prachtig om ons de verschillende beestjes aan te geven, ze genoot er zichtbaar van dat wij haar stoer vonden! Het was echt een heel erg leuke en bijzondere ervaring!

Na een klein uurtje was de pret voorbij, het gebeuren ging voor een uurtje sluiten. Jammer maar helaas, het was echt een te gekke ervaring!

Er volgde nog een aquarium waar o.a. een paar inktvissen in zaten, echt heel gaaf. Er zat er eentje tegen de glazen wand aangeplakt en iets verderop was er eentje zich langs de glazen wand aan het voortbewegen, een geweldig mooi gezicht! We liepen nog even langs de expositie ruimte en zagen een bord staan dat er tot en met april slangen te bewonderen waren. Het was intussen juni, maar aangezien het bord er nog stond… En ja hoor, we konden ook nog genieten van verschillende soorten slangen! Om 13.30 uur liepen we zeer tevreden weer naar buiten, een paar ervaringen rijker! Ik voelde me weer helemaal kind, ik kon mijn geluk niet op!

We liepen even snel naar het kleine strandje naast het aquarium en vonden een paar schelpjes. Het begon te regenen en snel liepen we terug naar de auto. We reden naar het centrum van Ålesund en zochten een parkeerplekje. Een klein rondje door het stadje leverde mooie foto’s op van de Jugendstil huizen met prachtig versierde gevels. Het was droog en het zonnetje kwam zelfs af en toe door. We zochten iets te eten op en doken daarna de Irish pub ‘Dirty Nelly ‘ op voor een drankje en voor internet. Eindelijk konden we onze eerste verhalen op onze website plaatsen en doorsturen naar familie en vrienden. Om iets over drieën stapten we weer in de auto met het plan om naar het eilandje Giske te gaan, met het vasteland verbonden door een tunnel onder de zee door. Op weg naar de tunnel kwamen we langs het bordje dat wees naar HET uitzichtpunt van de stad, vanaf hier kon je de hele stad overzien. We reden de berg op en kwamen inderdaad op een prachtig uitzichtpunt terecht. Het was verbazingwekkend om te zien hoeveel huizen en panden er op het kleine stukje land stonden, alles was tot aan de kust vol gebouwd. Maar wel met mooie panden, dat scheelt dan weer. Ook hadden we uitzicht over de omliggende eilandjes en de oceaan, niet echt verkeerd! We zagen de verschillende weersomstandigheden: hier scheen de zon en daar viel regen, of andersom. De kleur van het water was bijzonder blauw, bijna turkoois.

Toen we de berg weer af reden probeerden we te vinden waar we de tunnel naar de eilandjes konden nemen, maar hoe we ook zochten, we zagen nergens bordjes die er naar toe verwezen. Zelfs geen borden die naar plaatsen verwezen, we waren aan ons lot over gelaten! De spits was begonnen, het was overal druk met auto’s en we schoten niet op. Geen tunnel te bekennen… We besloten via een omweg naar huis te rijden en de eilandjes (voorlopig) te laten voor wat ze waren. Misschien dat we er deze vakantie nog aan toe komen om een nieuwe poging te wagen.

Ik leidde Remco via een andere weg naar huis, langs fjorden waar we de mooiste uitzichten hadden. Bij een tolpoortje had Remco de pech dat er net een flinke hagelbui naar beneden viel terwijl hij met zijn hoofd uit het raampje moest om geld in de automaat te stoppen…

We zagen uitgestrekte fjorden en onheilspellend donkere luchten. Maar ook blauwe luchten waren vertegenwoordigd, het was een beetje raar weer. Bij een klein kiezelstrandje parkeerden we de auto en liepen het strandje op. We namen wat foto’s, vonden wat schelpjes en namen een paar stenen mee naar de auto. Toen we de weg weer op wilden rijden, een klein heuveltje op, kostte dit aardig wat moeite… De auto slipte en kwam niet vooruit! O, o… Gelukkig kwamen we uiteindelijk toch de weg op, ook al was de auto een beetje gaan stinken!

We reden verder en zagen om ons heen grote gordijnen van regen die de omgeving verhulden. En dat terwijl we regelmatig in de zon reden. Het waren donkere, onheilspellende luchten waarvan we wisten dat het ook zeer koude buien zouden zijn. We genoten van het spel van licht en donker, het spel van zonnige bergflanken met daarnaast zwarte luchten. De bergtoppen werden regelmatig in de wolken verstopt, om vlak daarna weer te voorschijn te komen. Regen is niet altijd erg, het kan ook voor de meest fascinerende schouwspellen zorgen!

Rond 19.00 uur kwamen we weer bij ons huisje, het regende en de auto had teveel moeite om achteruit het heuveltje naar ons huisje op te komen. Na een paar keer slippen en door draaien in de modder zetten we de auto maar ergens anders neer. Snel pakten we onze spullen en glipten het huisje in. Binnen trokken we een lekkere trainingsbroek aan en zetten de laptop aan om video en foto te bekijken. Bij één van de laatste foto’s viel opeens de stroom uit. Hmmm, maar weer naar Olav toe…  Terwijl ik naar de voordeur liep hoorde ik achter me een deur open gaan: onze Duitse buurman kwam naar buiten. Ik vroeg (in het Engels) of zij ook geen stroom meer hadden waarop hij antwoordde dat dat inderdaad het geval was. OK, zou ik ook door geven. Lovice (de vrouw van Olav) was in haar regenpak bezig in de tuin. Ik zei eerst dat het wel lekker weer was om in de tuin te werken, waarop ze haar schouders ophaalde, het hoorde er bij. Daarna vertelde ik dat wij en de buren zonder stroom zaten. Ze vroeg eerst of we dekens nodig hadden tegen de kou (echt zo lief) en zei toen dat ze zou zorgen dat we weer stroom hadden. Toen ik terug liep naar het huisje kwam de Duitser weer naar buiten en keek me vragend aan. Ik zei dat Lovice het ging regelen waarop hij zei dat ze misschien teveel stroom hadden gebruikt tijdens het koken. Oooo, dus het was jullie schuld???!!!  Niet veel later deed alles het gelukkig weer, het was zeer snel verholpen!

We begonnen met koken en hadden vrij snel een lekkere pasta en salade op tafel staan.

Er vielen nog een paar flinke buien maar als de wolken even verdwenen waren konden we goed zien hoe wit de bergen waren geworden, het leek wel kerstmis!