Links en tips
CONTACT
GASTENBOEK
325 km gereden
Vandaag zou het weer wisselvallig zijn en eigenlijk alle dingen die we hier perse wilden zien hadden we gezien. Wat we nog konden doen, en wat ook spectaculair scheen te zijn maar onbekend, waren de Aursjovegen, een tolweggetje van Eikesdalen naar Sunndalsora. De Trollstigen zijn spectaculair en toeristisch, maar dit weggetje scheen het te overtreffen. We besloten dit vandaag zelf te gaan ervaren. Om iets voor half elf reden we weg en haalden in Åndalsnes een broodje voor onderweg. Het was droog, de zon kwam soms half door de wolken heen, en we hoopten maar dat we niet in al te slecht weer terecht zouden komen. We reden richting Eikesdalen en kwamen aan het begin van de tolweg (privé weg). De automatische slagboom stond omhoog en er stond een auto. Een man, blijkbaar bij de auto horend, was ergens mee bezig. We wilden stoppen om de tol te betalen maar hij zwaaide dat we verder konden rijden. OK, dat scheelde weer wat geld, prima! Direct verlieten we het asfalt en kwamen op een onverhard pad terecht. Het pad was niet lang geleden bestrooid met grind, wat nou niet echt makkelijk reed. We bevonden ons nog maar net op het pad toen we voor ons een vos zagen lopen. Even keek hij onze kant op en liep daarna relaxed weer verder over het weggetje. We stopten zodat we hem op de video konden zetten, wat trouwens prima lukte. De vos deed net alsof wij er niet waren. Even later verdween de vos een zijpaadje op en verdween uit beeld. Wat een geweldig begin van deze spannende weg. Het weggetje ging rap omhoog de berg op en opeens reden we een tunnel in. We zijn hier wel gewend aan de vele tunnels, de één lang, de ander kort, maar overal is verlichting. Hier was geen verlichting, wat het tot een andere ervaring maakte. Ook was de tunnel vol met bochten, terwijl de meeste andere aardig recht zijn.
Het groene landschap veranderde al snel in een onherbergzaam ogend gebied, met veel rotsen en grote keien. Steeds meer sneeuw bedekte het landschap en steeds meer beekjes, kreekjes en watervalletjes lieten het heldere water naar beneden stromen. Dit was weer het adembenemende Noorwegen waar we zo van houden. Ruig en toch prachtig schoon. De planten die hier groeiden waren aangepast aan de extreme omstandigheden die hier heersen, ze waren klein en hadden taaie, stevige blaadjes waardoor ze minder vatbaar waren voor kou en droogte. Des te verder we het weggetje af reden, des te mooier werd het landschap. Bij een groot stuwmeer stonden verschillende houten huisjes. Je zal hier maar vakantie hebben! Prachtig hoor, maar wel erg afgezonderd van de buitenwereld.
We waren op een gegeven moment toe aan pauze, om wat bij te komen en om wat te eten. Op een heuveltje stond een picknickbankje met een prachtig uitzicht over het omringende landschap. We zetten de auto neer en liepen met onze spulletjes naar de picknickplek. Het was koud hier, en de wind maakte het nog iets kouder, maar het was gelukkig droog. In de verte zagen we flarden regen over het land en de bergen trekken, een onheilspellend gezicht. Toen onze vingers koud genoeg waren liepen we terug naar de auto en begonnen aan het laatste stuk van het weggetje. Weer overal watertjes, meertjes, kreekjes en beekjes, overal sijpelde en stroomde water. Er waren nog flinke stukken bedekt met sneeuw, het was weer fantastisch. Plotseling zagen we in het midden van de weg iets liggen, het leek wel een koffertje of een jerrycan. Remco stapte uit om het ding aan de kant te leggen, maar het koffertje voelde zwaar aan. Er bleek een mooie (gebruikte) boormachine in te zitten, met een oplader en een reserve accu. Dat was mooi, in de auto met het koffertje!
De weg duurde lang maar ging uiteindelijk in rap tempo naar beneden, het dal in. Aan het eind van de tolweg bleek dat we zo´n 60 kilometer over het weggetje hadden afgelegd, dat we normaal gesproken 50 Kronen hadden moeten betalen en dat we een mooie boormachine rijker waren. Niet gek voor een ´ommetje´!
Het was 15.30 uur toen we de doorgaande weg weer bereikten en om iets over half zes waren we weer thuis, met onderweg een flinke plensbui. Toen we thuis waren kwam Tijger op een gegeven moment weer om te spelen en te knuffelen. Toen we binnen gingen zitten nam ze vorstelijk plaats op de schommelstoel en ging een heerlijk tukje doen. Terwijl wij gingen eten bleef ze lekker liggen, zonder ook maar oog of neus voor het eten te hebben. Wat een schatje! Ze is de hele avond gezellig gebleven om dan eens te klieren en dan weer te knuffelen. Ze vindt het heerlijk om op schoot te liggen. Uiteindelijk ging ze met ons me naar buiten en huppelde ze vrolijk weg. Wij deden de deur dicht en gingen naar bed.