Zaterdag 10 maart 2007 Heuvels

Wyler (D) – Zetten-Andelst ± 27,5 km

Droog, zonnig met wat wolken, veel wind, -1°C – 15°C

Bijna 11 maanden na de vorige etappe van het Lingepad pakten we vandaag de draad weer op. Gelukkig hebben we in de tussentijd nog wel het een en ander gelopen, maar het was nu ook alweer ruim een maand geleden dat we hadden gelopen. Het laatste wat we hebben gedaan was een etappe van het Zevenwoudenpad, op woensdag 31 januari jl. Omdat Corry met een grote verbouwing bezig is zit daar veel tijd van ons in. We proberen zoveel mogelijk te helpen met alle dingen die ze moet kopen, opruimen, bedenken etc. Dat gaat van onze wandeltijd af, helaas. Maar, voor vandaag werd er mooi weer voorspeld en bij Cor is op dit moment niet zo heel veel te doen, dus grepen we onze kans. Het eindpunt van het Lingepad ligt in Wyler, Duitsland. We zouden vandaag tegen de richting in gaan lopen, vanaf Duitsland dus. Nou ja, bijna, want we wilden de auto bij Herveld-Zuid neer zetten en vanaf daar naar Zetten-Andelst lopen. Daar zouden we dan het openbaar vervoer pakken.

Omdat Tommie, vanwege de verbouwing, bij ons logeert, moesten we vanmorgen wel eerst met hem lopen. Hij werkte gelukkig best goed mee, dus om 6.00 uur reden we weg. Het was nog donker, de maan scheen. Op het eind reden we iets verkeerd; We reden langs het kerkje van Herveld (dat zag ik vanaf de snelweg), maar er kwam geen afslag. Wel de brug over Waal… Ergens klopte er iets niet volgens mij. En mijn gevoel heeft meestal gelijk. De eerstvolgende afslag van de snelweg af, maar er was blijkbaar geen oprit de andere kant op.We kwamen dus op een provinciale weg. Gelukkig kwam ik er met een kaart vrij snel achter hoe we moesten rijden (ook al had ik niet echt zin om te kijken, ik was nog moe) en kwamen we rond 7.10 uur aan in Herveld-Zuid. Ik zag een zijstraat met een naam die in de tekst voor kwam dus we parkeerden op het eerste plekje dat we tegen kwamen, vrij snel. Het was intussen licht. Voor het eerst eigenlijk zo vroeg, de afgelopen dagen was het regenachtig dus dan duurt het toch net iets langer. Heerlijk dat de dagen weer langer worden!

Iets later begonnen we aan het eerste wandelingetje voor vandaag. We kwamen gelijk langs een oude T-boerderij uit 1734, met een waterzolder. Wat een waterzolder is blijkt aan het eind van de dag. Iets verderop liepen we langs de molen van Herveld. Deze molen komt uit 1722 en het gehele bovendeel kan draaien. En dat hele bovendeel, met wieken dus, rust op één paal! Ze waren vroeger echt niet gek. Achter ons kleurde de lucht wat door de opgaande zon. We liepen over de weg en kwamen al snel in Herveld-Noord. Het landschap met de fruitboomgaarden was heel wat anders dan wat we de laatste keren in Friesland hebben gezien. Dit is toch wel leuker. Bij de spoorbaan na het dorpje moesten we een pad volgen naar het station. Daar bleek de route echter niet meer te lopen. Als we de markering volgden, en op het kaartje keken moesten we volgens onze berekeningen toch wel iets omlopen. Geen idee hoelang, maar we moesten binnen een half uur wel een trein pakken, anders hadden we een uur vertraging. We zijn dus omgedraaid en hebben het fietspad langs de weg en de spoorbaan genomen. We kwamen mooi op tijd aan bij het station, kochten kaartjes voor naar Nijmegen en wachten tot de trein zou komen. Met de trein gingen we eerst naar Elst, waar we iets later over stapten op de trein naar Nijmegen. Vanaf hier namen we een Duiste bus naar Wyler. We zaten allebei voor het eerst in een Duitse bus. Het zat comfortabel en ik probeerde zo goed mogelijk te volgen waar we waren. Op het juiste moment drukte ik op het knopje om uit te stappen, zodat we om 9.20 uur onze eerste stappen op dit stukje route in Duitsland zetten. Langs de weg liepen we richting Nederland, Over een weggetje liepen we langs wat huisjes en weilanden. Iets verderop kwam er bos aan onze rechterhand. Over het holle paadje bereikten we de Nederlandse grens. Een paaltje… We liepen verder over het, nu Nederlandse, paadje en begonnen iets later aan een klim de Duivelsberg op. Vlak voor deze klim herkende ik, iets verderop het paadje waar we afsloegen, de heuvel waar we ooit met het Pieterpad hebben gelopen. Iets later kruisten we zowel het Pieterpad als het Streekpad Nijmegen. Er stond gelukkig goed aan gegeven op de markering welk pad het betrof. Het brede pad met grind welke we volgens de routebeschrijving over moesten steken had nog weinig grind liggen, maar de markering was goed. Het pad ging eerst vrij snel naar beneden, maar daarna moesten we behoorlijk rap klimmen. Het was wel een erg mooi bos waar we doorheen liepen (o ja, eindelijk weer bos) met watertjes en hoogteverschillen. In de tekst stond dat we tussen twee schuren een paadje in moesten, maar de schuren stonden er inmiddels niet meer. De markering was gelukkig zo goed dat we zonder moeite onze route vervolgden. Het pad ging weer vrij snel omhoog. Soms lag er een weilandje midden in het bos. Het bos aan onze linkerkant liep mooi omhoog. Boven aan de Wylersberg rustten we even uit op een bankje. Nu ging het pad naar beneden, en kwamen we langs wat huisjes. Bij een ‘oude’ grenspaal moesten we weer even klimmen en liepen langs de rand van Beek en Berg-en-Dal. Erg leuke weggetjes, met hoogteverschillen en mooie huizen. Bij een klein watertje zagen we groot Hoefblad in bloei staan! Wel erg vroeg dit jaar.

We liepen nog steeds door het bos, maar kwamen ook weer langs een strook met weilanden. Mooi glooiend, zowel bos als weilanden. Soms wat meer dan glooiend. Terwijl we weer een heuvel aan het beklimmen waren belde Cor. Bovenaan was er een bankje dus kon ik even uit rusten. Dit was vlak bij de Refter, een oud klooster of zo, waar we 1 of 2 jaar terug een excursie hebben gehad. We kwamen weer langs wat huizen en liepen langzaamaan naar Nijmegen toe. Over een smal paadje, achter de eerste huizen van Nijmegen langs, liepen we langs de rand van de stad richting de Waalbrug. In het parkje vlak voor de brug was een hutje met een terrasje en eten. We bestelden allebei twee tosti’s en gingen in het zonnetje zitten genieten. De temperatuur was erg aangenaam. Als de zon maar scheen, maar dat was op dat moment geen probleem. Het hutje werd bemand door twee homo’s. Erg vriendelijk en iedereen die langs kwam scheen ze te kennen. Het hapje smaakte erg goed, we konden er weer even tegen aan.

Even waren we de route kwijt, maar vonden hem gelukkig weer snel terug. We staken met de Waalbrug de Waal over. Het water stond redelijk hoog. De zon scheen gelukkig, want zo open en bloot boven het water stond er een behoorlijk straffe en koude wind. Aan de overkant van het water volgden we de Waaldijk. Het was drassig in het land onderaan de dijk, en veel stond onder water. Er waren wat ganzen en eenden lekker aan het badderen en van het zonnetje aan het genieten.

We begonnen moe te worden. En ik moest piesen. Gelukkig kwamen we nog door een klein bosje (al duurde het wel lang voordat we de koude dijk achter ons lieten) waar we allebei onze blaas hebben geleegd. Dat luchtte weer lekker op. De route leidde ons naar het dorpje Oosterhout. Vlak voor de huizen zijn we even op een bankje gaan zitten. Iets verderop kwamen we weer bovenaan de dijk, waar ook een bank stond. Even gezeten, maar de wind was te hard en te koud. We hadden wel behoefte aan een grote pauze, maar dit was niet aangenaam. Dus liepen we verder over de koude dijk. Omdat het uitzicht over het water zo mooi was werd de pijn iets verzacht, maar het werd steeds zwaarder. We hadden natuurlijk al een tijd niet gelopen, en dat merk je altijd gelijk. Daar kwam nog bij dat we eerder op de dag aardig wat heuveltjes hadden beklommen. Onze benen wilden niet erg meer. We konden ze ook geen ongelijk geven.

Bij het kerkje van Slijk-Ewijk hoopten we een plekje te vinden, in de beschutting van de dijk. Helaas was het hek dicht, dus liepen we verder, het dorpje door. Aan het eind van het dorpje sloegen we links af een volgend polderweggetje in. We kwamen steeds dichter bij de auto, maar moesten tussendoor toch echt even goed rusten. Bij de ‘oprit’ van een weiland, tegenover een fruitboomgaard, gooiden we het kleed neer waarna we daar op neer stortten. Het zonnetje verwarmde ons en onze benen konden even tot rust komen. Het biertje zorgde voor de geestelijke beloning. We moesten nu nog maar een kilometer of drie voor we bij de auto waren. Net na de pauze ging het wel, maar het laatste stukje was nog best ver. Gelukkig hadden we zowel onverharde stukken als asfalt. Het onverharde gedeelte werd een klein paadje, waar langs ze veel takken hadden gesnoeid. Deze takken lagen voornamelijk langs het paadje opgestapeld, maar regelmatig lagen er takken over het pad. Best lastig, zeker als je benen niet meer willen. Weer hadden we de mazzel dat het wel een leuk paadje was. We kwamen uit op een klinkerweggetje door de polder, vlak bij de snelweg. Het weggetje leidde ons uiteindelijk onder de snelweg door naar het kerkje welke ik ’s ochtend in het voorbij gaan had gezien. Bijna bij de auto… We zijn nog even 10 meter om gelopen langs de T-boerderij met waterzolder. Uit het bordje aan de weg bleek dat een waterzolder bedoeld was om met hoog water, overstromingen, het vee op zolder te zetten. We draaiden na deze uitleg snel om. Nog vijftig meter, en we kwamen bij de auto. Heerlijk. Het was 16.15 uur, nog een uurtje rijden en we waren thuis. Nog beter. Het was een heerlijke dag. We hebben bijna het idee dat we echt iets verkleurd zijn door deze voorjaarszon!