Maandag 9 april 2007, 2^e paasdag Waar is de route?

Tiel – Beesd, ± 29 km

Zonnig met af een toe wind en een wolkje, 6 – 16 °C

Gisteren, 1^e paasdag hebben we geluncht bij mijn moeder, in de “bouwval”, en zijn daarna voor het paasdiner naar Odijk gegaan. Daardoor hadden we vandaag de vrijheid om lekker te gaan lopen. De weersvoorspellingen waren zeker niet slecht en de appelbloesem staat in bloei. Weer tijd dus voor een etappe van het Lingepad.

Het koste om 5.00 uur wat moeite om wakker te worden, maar eenmaal in de auto, rond 6.40 uur, waren we er klaar voor. Buiten was het heiig en nog frisjes, maar een jas namen we deze keer niet mee. Ze hadden beloofd dat er in het zuiden van het land voornamelijk zon zou zijn, dus die gok durfden we wel te nemen. Toen we in de auto stapten was het al aardig licht buiten en toen we rond 7.10 uur bij station Beesd aankwamen was de zon net opgekomen. Tijdens het korte tijdje dat we op de trein moesten wachten konden we de rode bol aan de hemel zien stijgen. Een mooi begin van de dag, dacht ik zo.

Om 7.26 uur stapten we in de trein naar Geldermalsen, 1 perronnetje verderop. Daar moesten we 20 minuten wachten op de trein naar Tiel, ook weer 1 perronnetje verder. Tijdens het wachten sprak een man ons aan; hij had geen pinpas bij zich maar moest een treinkaartje kopen. Een kaartje naar Amsterdam voor € 18,20. Hij had alleen maar een briefje van twintig, en daar kan je niets mee bij die apparaten. Hij kwam betrouwbaar over dus Remco pinde het kaartje. De man was heel discreet 5 meter verderop gaan staan. Hij het kaartje, wij het geld. Iedereen blij!

Om iets over negen konden we van start. We moesten alleen wel eerst de route vinden, en door de aanleg van de Betuwelijn was er een boel veranderd. Met het kaartje kwamen we een heel eind, maar toen we een drukke weg moesten over steken ging er iets mis… Vanaf dat moment zei mijn gevoel dat het niet goed ging, maar we wisten ook niet hoe we dan anders zouden moeten lopen. Mijn gevoel heeft het eigenlijk altijd bij het rechte eind… Uiteindelijk kwamen we bij een benzinestation (eigenlijk helemaal aan de rand van Tiel), en daar stond een plattegrond. Dat was onze redding! We bleken ons heel ergens anders te bevinden dan waar we hadden moeten zijn… Maar we wisten nu in ieder geval waar we waren, en met het kaartje kon ik vrij snel een nieuwe route uitstippelen. Hoe we op dit punt waren gekomen was ons nog steeds een raadsel, maar we wisten nu wel hoe we, waarschijnlijk, bij de route konden komen. Het duurde een uur voor we, vanaf het station, de route vonden. We hadden mazzel dat we daarmee wel een stuk hadden afgesneden van het Lingepad, want anders hadden we zo’n 35 km moeten lopen i.p.v. 29 km. En dat is best een groot verschil. Wel jammer dat we een stukje van het pad gemist hebben, maar we konden onze wandeling tenminste wel voortzetten.

Op het punt waar we de route weer hervonden werden we nog aangesproken door een jonge meid, die al joggend met haar man (of vader?) thuis kwam. Of we de weg konden vinden. Heel attent, alleen iets te laat, ha, ha!

Het zonnetje scheen al lekker, ik kreeg er weer zin in. Ook de boomgaarden die in bloei stonden hielpen mee aan een goed gevoel. Al snel liepen we om een akker vlak langs Erichem heen. Een mooi plekje om even vijf minuutjes te rusten. Het mooie kerkje achter ons en overal om ons heen bloesem. Op sommige plaatsen rook het echt naar de bloesem, heerlijk! We hadden al een heel mooi kerkje zien liggen in de verte, met een molen erbij, en het bleek dat die zich in Buren moesten bevinden. Daar ging de route precies naar toe. Langs een paar leuke ezels (eentje met veulentje) en het water van de Korne kwamen we bij de stadsmuren van Buren. Hier schoten we allebei de laatste foto’s van ons rolletje. Het Koninklijk Weeshuis uit 1613 was mooi om te zien. Nadat we langs de ronde, stenen stellingmolen ‘De Prins van Oranje’ uit 1716 waren gekomen kwamen we bij de kerk, met een toren van mooie rode stenen, gele accenten en een blauwe klok. Daarbij stond een waterpomp op de markt, met daarbij een waag en een standbeeld van Willem de Zwijger en Anna van Buren. We maakten een aantal foto’s en liepen rustig verder. We liepen het stadje uit en kwamen door een bosachtig park. De route leidde ons door een natuurgebied met vennetjes. De route was bij een boerderij iets gewijzigd omdat ze er een hele survivalbaan hadden gemaakt, maar ze hadden de wijziging vrij goed aangegeven. We liepen door het weiland langs een sloot. Er kwam een dagpauwoog voorbij gefladderd. De koeien die in hetzelfde weiland liepen waren heel relaxed aan het grazen, we konden op een halve meter afstand passeren zonder dat ze weg liepen. We zagen veel lammetjes, bloeiende pinksterbloemen, een paar biologische scharrelvarkens en bloeiend fluitekruid. Via een asfaltweg liepen we 1200 meter en konden toen een grasdijk op. Nou ja, ooit grasdijk, nu meer opgedroogde modderdijk. Veel hobbels en kuilen, ongemakkelijk lopen. We waren best moe, dus waren blij toen het een stuk verderop wat meer echte grasdijk werd. Langs het water van de Assche Wetering volgden we de graskade richting Buurmalsen.

Nu kwam er weer een stuk met veel asfalt. Het was een uur of twaalf en we merkten dat er steeds meer mensen op de been waren. Gelukkig hadden we het de hele ochtend lekker rustig gehad. We liepen langs de boomgaarden en kwamen vermoeid aan bij Tricht. Hier wilden we wat rusten en eten. Patat, tosti, maakte niet uit. Iets eten gewoon. Er stond wel een bord, maar we zagen verderop ook nog iets. Eerst wachten voor een trein die langs kwam, en er verderop achter komen dat het een supermarktje is… Terug dan maar, zover was het nou ook weer niet, en het was twaalf uur geweest; tijd voor een hapje. We kwamen langs de zijkant van het restaurantje bij een terrasje in de achtertuin. We zochten een tafeltje uit in het zonnetje en lieten onze vermoeide lichamen op de dikke kussentjes in de stoelen zakken. Remco bestelde een biertje, een patatje en een broodje frikadel, ik een rosé, een patatje en een broodje kroket. De jongen die bediende oogde nogal sullig, maar bleek spontaan te zijn met leuke humor. Af en toe verdween het zonnetje achter een wolk en stak er een windje op waardoor je kippenvel kreeg. Er kwamen ongelofelijk veel treinen langs, maar het plekje op het terrasje in de tuin was verrukkelijk. Het drinken en eten werd snel bezorgd, wat we helemaal niet erg vonden.

Voldaan en iets uitgerust vervolgden we onze wandeling weer. We volgden nu de Lingedijk, aanmerkelijk drukker dan we de hele dag hadden gehad. Enorm druk eigenlijk. Met auto’s, motoren, fietsers en andere wandelaars. De helft van de wandelaars heeft blijkbaar nooit geleerd dat je tegen het verkeer in moet lopen, zodat je zicht hebt op wat je moet zien. Het was soms dus een paar rijen dik op het smalle dijkje; wandelaars en fietsers aan beide kanten, waar dan ook nog auto’s uit beide richtingen tussendoor wilden. Je moest goed blijven opletten, wat minder ontspannend lopen is. Maar ja, wij gaan er lopen omdat de bloesem bloeit, en zo denken er natuurlijk nog veel meer mensen over.

Het duurde niet heel lang voordat we een pauzeplekje namen. Aan de dijk, boomgaard achter ons, weiland voor ons. En achter ons natuurlijk enorm veel auto’s, motoren, fietsers en wandelaars. Wij zaten lekker te genieten van een biertje en het zonnetje. En de (lichamelijke) rust natuurlijk. We hadden nog een kilometer of 6 te gaan. Best wat als je moe bent. En de fruitbomen aan de Lingedijk bloeiden nog niet (een ander soort blijkbaar dan de rest), dus die konden het asfalt, de zere voeten en moeie benen en al die andere toeristen niet opvrolijken. Het was nog even afzien voor we bij de auto kwamen. We liepen over landgoed Mariënwaerdt de laatste kilometers. Met heel veel mensen die van hetzelfde smalle paadje gebruik maakten. Touristisch? Een paar dagen per jaar denk ik.

Rond 15.10 uur kwamen we bij de auto. Eindelijk, wat deden mijn voeten zeer (een paar uur later: nog steeds!).

Even kort bij komen en naar huis. Om 15.13 uur reden we weg van het parkeerplaatsje bij het station, en twee minuten later zaten we op de snelweg. Een half uurtje later waren we thuis. Behoorlijk moe, maar wel met een mooie wandeling achter de rug en ook wel wat verkleurd. Lekker hoor!