Zaterdag 27 oktober 2007 Boekje vergeten
Stroe – Terschuur, ± 24,5 km (Zwartebroek – Terschuur, Stroe – Zwartebroek)
Bewolkt, droog, + 10°C
Vanmorgen reden we om 7.20 uur in het pikkedonker de straat uit. Toen we 20 minuten later de snelweg afkwamen om naar Terschuur te gaan, het eindpunt van onze wandeling vandaag, bedacht ik me opeens dat ik het wandelboekje niet bij me had! Voor het eerst in al die tijd was ik hem gewoon vergeten mee te nemen. Op zich kan je een heel stuk komen zonder boekje, maar ik vind het niet prettig om niet te weten waar we zijn en of we nog wel op de route lopen. Daar kwam bij dat de etappe van vandaag grote stukken zonder markering had, dus moesten we terug naar huis om het boekje te halen.
Om 8.30 parkeerden we uiteindelijk de auto in Zwartebroek. We hadden nu genoeg tijd om alvast een stukje van de etappe te lopen voordat we in Terschuur de bus zouden nemen. Het was intussen licht, we konden het ons omringende polderlandschap goed zien. Op het pad voor ons zagen we een donkere vlek liggen. Het bleek een Sint Bernardhond te zijn die vrolijk kwispelend op stond om ons te begroeten. De hond kreeg een paar aaien en we lieten hem weer achter ons. Iets verderop, aan de rand van Terschuur, kwam een klein jongetje ons tegemoet met een klein, vrolijk, stoer hondje. We zeiden het jochie gedag en vroegen naar zijn leuke hondje. Het hondje bleek Twinkel te heten en was ook niet zo’n held als we hadden gedacht… hij vond ons erg interessant maar durfde niet te komen voor een aai. We kletsten nog even en zeiden gedag. Na een paar stappen kwamen het jongetje en het hondje achter ons aan gerend; Twinkel wilde met ons mee lopen.
We kwamen al snel bij de bushalte en moesten nog een kwartiertje wachten voor de bus kwam. De vriendelijke buschauffeur hielp ons met het overstappen op de volgende bus. We hoefden maar een paar minuten in deze bus te zitten voordat we aan zouden komen op onze plaats van bestemming. Gelukkig maar want er zat een dame voorin de bus te praten tegen de buschauffeur, zwelgend in zelfmedelijden: ze kwam uit een groot gezin en vroeger moest zij, als oudste, voor al haar broertjes zorgen (ja, ze was het enige meisje) en had dus helemaal geen jeugd gehad. D’t ouders hadden nooit tijd voor hun kinderen gehad. Intussen zal ze toch een jaar of 55 zijn geweest maar ze zat er blijkbaar nog steeds mee. De chauffeur kwam er amper tussen en toen hij zei dat de kinderen van tegenwoordig veel in de crčche doorbrengen, dus dat het nu ook niet alles is, vond ze dat geen vergelijking. Nog een paar uitspraken van deze opgewekte dame: “Als mijn broertjes iets groter werden vond mijn moeder daar niets meer aan en kreeg ik ze. Mijn broers komen nooit meer langs, en dat terwijl ik zo lang voor ze heb gezorgd. Daarom kan ik ook zo goed alleen zijn.” Als je na al die jaren nog steeds zo kan klagen over dat je geen jeugd hebt gehad zal het ook nooit meer wat worden… We snapten best dat er niemand bij haar langs komt.
Om iets over half tien stapten we uit in Stroe en lieten de depri-dame achter ons. We pakten de route weer op. Langs wat huizen en Sportpark ‘V.V. De Bosrand” liepen we naar het bos. Bij het Watergraafsmeertje, een watertje met vennengebied, hoorden en zagen we een zwarte specht. We namen aan de rand van een heideveld een korte pauze, waar de specht zich ook weer liet horen en zien.
In de bossen waar we doorheen liepen zagen we nog aardig wat verschillende paddestoelen staan, maar wel minder dan de vorige keer. Ook waren er in het begin nog veel sporen van wilde zwijnen (naarmate we Stroe verder achter ons lieten werden de sporen minder en verdwenen). In de bossen bij Stroe en Garderen werden de grote plassen op de paden zo te zien veelvuldig gebruikt door de varkens om een lekker modderbad te nemen.
Verderop in het bos raakten we heel even van de route af maar vonden deze gelukkig snel weer terug. Het was druk in de bossen, met wandelaars, af en toe een auto en heel veel motoren die langs kwamen, maar dat was gelukkig op de grote bospaden. Bij het gehucht Veenhuizerveld liepen we het bos uit. We waren nu ongeveer op de helft van de etappe, met nog 12 kilometer voor de boeg. Op het eerstvolgende bankje wilden we nog even een korte pauze houden om daarna door te lopen naar een plek voor de grote pauze. We kwamen langs de SaunaDrome, een sauna waar we ooit eens zijn geweest, en liepen iets verder het bos van landgoed Gerven in. De route bracht ons door nog meer bos, langs weilanden, akkers en heide. Alleen niet langs een bankje…
We liepen door en kwamen langs een ‘nieuw’ natuurgebiedje met watertjes. We waren intussen aardig vermoeid en aan pauze toe. Volgens het boekje moesten we nog een paar honderd meter voor er een bankje zou komen, dus we hoopten dat het bankje onbezet zou zijn. Gelukkig was het bankje inderdaad leeg dus lieten we ons er op neer zakken. Er was wind gekomen dus we deden snel een extra trui aan om niet te veel af te koelen. Na een half uurtje heerlijke rust stonden we weer op en begonnen aan de eerste, pijnlijke, stappen. Nog een kilometer of 5 te gaan, dat ging lukken.
Het landschap veranderde, er was minder bos en meer weide. We liepen over landgoed Appel, met veel nieuwe ‘oude’ boerderijen en hooischuren. Het eind van de etappe naderde. Om 14.40 kwamen we aan bij de auto, aan de rand van Zwartebroek. We waren moe maar hadden wel een heerlijke wandeling achter de rug.