Zaterdag 15 december 2007 Gans in de boom

Wassenaar – Scheveningen, ± 18,5 km

Droog, bewolkt (aan het eind zon), 1 – 5°C

Het was al weer even geleden dat we een goede wandeling hadden gemaakt, en vorig weekeind hadden we eindelijk weer de tijd om het er op te wagen. De weersvoorspellingen waren echter erg slecht, veel regen. Aangezien het de hele week al drama was door de vele regen en de koude wind, besloten we om niet te gaan lopen en ons op het huis en de kerstversiering te storten.

Dit weekeind hadden we dan toch echt een wandeling voor de boeg, ook al besloten we dat pas gisteren. Snel bedachten we welke weekboodschappen we nodig hadden en haalden de spullen in huis, want na het lopen hebben meestal niet meer de behoefte om nog uitgebreid de supermarkt in te gaan…

Ook hebben we gisteravond onze wandelkleren uitgezocht. Het zou maximaal 2°C worden, dus we hadden wel wat laagjes kleding nodig. Tijdens het lopen krijg je het meestal snel warm, maar tijdens een pauze koel je heel snel af en moet je weer wat extra’s aantrekken. Ook het wachten op het openbaar vervoer kan erg koud zijn.

Vanmorgen gingen we dus goed voorbereid op pad. Om 6.40 uur wreven we de laatste slaap uit onze ogen en stapten in de auto. Een uurtje later parkeerden we de auto in een parkeergarage bij het Kurhaus in Scheveningen. Remco wisselde snel van schoenen en we zochten de bushalte op. Om 7.50 stapten we op bus 23 om bij het Witte Witsplein over te stappen op bus 91. Dat plein lag bij een groot kruispunt met meerdere bushaltes, allemaal aan een andere kant van het kruispunt. De halte waar we uitstapten was niet degene waar lijn 91 langs kwam. We probeerden een andere en daar kwam bus 91 richting Den Haag (zoals de OV-planner had aangegeven) wel langs. Alleen de tijd klopte voor geen meter. De tijden die bij de halte hingen waren van 7-12-2007, dus behoorlijk up-to-date, maar i.p.v. 8.14 uur zou de bus pas om 8.54 uur komen. Om 7.13 uur zou er echter wel een bus 90 voorbij komen, met dezelfde route. Dan zouden we die wel nemen. Toen de bus kwam vroeg ik of hij inderdaad naar Wassenaar ging. Nee, dan moesten we de bushalte aan de overkant hebben. We hadden welgeteld 1 minuut om twee drukke, grote wegen over te steken. We staken net de 1^e weg over toen de bus aan kwam rijden. Het stoplicht was rood dus hij moest wachten. We gebaarden of we in konden stappen en hij gebaarde terug dat we dan bij de halte moesten zijn. Kut hé, moesten we als een gek nog 4 rijbanen oversteken, waar niet eens een voetgangersoversteekplaats bleek te zijn. We hebben het gehaald! We stapten de bus in en gingen zitten, Het bleek dat er in deze bus geen “digitaal” bord was waarop je kon zien welke halte de volgende was. Toch maar even gaan vragen of de chauffeur ons een seintje wilde geven als we er waren. Achteraf gelukkig maar want ik had het zelf vast niet gevonden, was vast kilometers eerder uitgestapt. Alles ging wonder boven wonder goed, om 8.25 begonnen we met onze wandeling.

We liepen langs prachtige, grote huizen, zoals normaal is in Wassenaar. In de meeste huizen was het nog donker. Buiten was het al licht, en we hoorden en zagen heel veel vogels en vogeltjes. De leukste waren wel de halsbandparkieten die hier tegenwoordig ‘verwilderd’ zijn. In het park kwamen we veel vroege baasjes met honden tegen. Er kwam een vrolijke hond op ons af voor een aai, iets verderop kwam een volgende hond. Er wonen blijkbaar ook veel teckels in Wassenaar, we kwamen er aardig wat tegen. Één teckeltje kwam al kwispelend op ons afgerend toen ik floot en wilde graag knuffelen. Toen de vrouwtjes arriveerden (twee oude dametjes) zeiden ze dat het eigenlijk nooit gebeurde dat de teckel aandacht van mensen wilde. Toen ik zei dat ik een teckelmens was zei ze, zoals bijna alle teckel-eigenaren “eens een teckel, altijd een teckel”. We liepen weer verder over de paadjes langs vijvers en sloten, park in, park uit. De routebeschrijving en markering lieten ons soms in de steek, maar we bleven de route volgen. We zijn wel een keertje fout gelopen, maar kwamen dan uiteindelijk toch weer op de route uit. Het was dan alleen een kleine omweg. We kwamen langs een kerk waar we een mooie afbeelding zagen hangen. Het bleek een aparte ruimte te zijn, met glazen schuifdeuren, waar je altijd terecht kan om te bidden. We gingen weer verder langs de grote woningen en vonden met een beetje moeite de route.

We hoorden een gans luidruchtig geluid maken en Remco vond dat ie z’n mond moest houden. Een stuk verderop kwamen we de blatende gans tegen: we liepen langs de bosrand en kwamen langs een weiland aan onze rechterkant. Op het landje liepen schapen, vergezeld door ganzen. In het watertje erachter liepen twee ooievaars. Vanuit de boom naast het pad en het weiland vloog opeens een gans naar het weiland. Een gans, uit een boom??? Weer hoorden we geblaat, vanuit de boom waar net een gans uit was gekomen. Toen we omhoog keken ontdekten we een tweede gans die op een tak in de boom zat. We zijn van mening dat het arme beest per ongeluk in de boom was beland en dat het niet meer wist hoe er weer uit te komen. We konden hem niet helpen dus zijn maar weer verder gegaan. Thuis in Soest vroegen we aan Corry en Camille of ganzen in bomen zitten. Ze antwoorden allebei volmondig ‘nee, echt niet!’ waarop wij natuurlijk even het tegendeel gingen vertellen.

We bleven maar over paadjes door parken lopen, het was erg leuk en ontspannen. Veel te zien, leuke honden en katten onderweg die wel voor een knuffel wilden komen. Het was genieten om eindelijk weer eens te lopen. We kwamen in de buurt van Den Haag, langs Huis ten Bosch. Ook leuk om eens in ‘het echt’ gezien te hebben. Vlak voor het paleis kwamen we in het bos, van Reigersbergen, ineens een groot aantal muren tegen, dit is waarschijnlijk in het verleden een soort tuinommuring geweest. Het schijnt dat hier wel een soort landhuis, of boerderij gestaan heeft. Het leek wel heel oud. Vlak buiten de muren was een kleine grafsteen in de grond te zien, het enige wat hierop stond was ‘BABIJ 20 maart 1911’. Geen idee verder wie of wat dit grafje heeft gemaakt. Verder vond Remco nog een oud pijpenkopje op dit landgoed.

De in het boekje vermelde zessprong bleek in de praktijk toch echt een vijfsprong te zijn, maar gelukkig was de markering hier in orde. Na ruim 10 kilometer lopen kwamen we bij Station Den Haag NS. De routebeschrijving was hier erg vaag; we moesten oversteken naar het station en dan langs het station doorlopen tot de stoplichten waar we naar rechts moesten. Uiteindelijk bleek dat we helemaal niet over hadden hoeven te steken… We hadden gewoon ons pad kunnen vervolgen en dan rechts af slaan. Ik denk dat ze het zo hebben beschreven voor het geval je met de trein verder had willen gaan. Beetje sloom, want dat station kan je echt niet over het hoofd zien.

We gingen nu voor de laatste 8 kilometer van het Marskramerpad en de etappe die we vandaag zouden lopen. (We hebben nu nog niet het hele Marskramerpad gelopen, we hebben nog wel wat etappes tussendoor te lopen.) De route leidde ons nu echt door Den Haag; we liepen over het Binnenhof, toch wel indrukwekkend om te zien. We wisten niet dat het zoooo groot was. Langs het Buitenhof gingen we weer verder, waarbij we intussen verschillende ambassades passeerden. Via een winkelstraat werden we verder geleid. In het leuke, sjieke en drukke straatje belde Corry op over de kerstkaart van ons. Ze zou de foto laten afdrukken zodat we er dit weekeind kerstkaarten van konden laten maken. Ze konden gelijk een tekst op de foto afdrukken, voor hetzelfde geld. Corry had al de kreet ‘een vrolijke noot in 2008’ bedacht (foto hazelnoten 2008 in sneeuw) dus of we die nog even snel konden aanvullen. Nou, in ieder geval niet in deze drukke straat, bel zo wel terug. Een paar straten verder was het een stuk rustiger en hadden we er intussen ook samen even over kunnen nadenken. Ik belde Corry en gaf de gewenste tekst door. Ook het lettertype werd bepaald en intussen leidde Remco ons met behulp van de routebeschrijving verder. Nog meer consulaten, het Vredespaleis en nog veel meer doken we weer een park in.

Nu kregen we het toch wel zwaar. We hadden al die kilometers maar één korte pauze genomen, vrij aan het begin. Onze benen en voetzolen begonnen van zich te laten horen (voelen). We kwamen nu bij Scheveningen, bijna bij het strand, het eindpunt voor vandaag. Rond 12.30 uur kwamen we dan eindelijk aan bij het Kurhaus, en een paar stappen verder bij de boulevard, eindpunt. Het moment dat we de zee zagen was natuurlijk geweldig! We hebben even naar de zee en het strand gekeken en gingen toen de restaurantjes op de boulevard af om te zien wat er op de kaart stond. Uiteindelijk gingen we ergens naar binnen waar we een lekker tomatensoepje en een tosti konden nuttigen. Met een biertje/wijntje erbij kwamen we weer een beetje tot rust. Daarna liepen we over het strand terug richting het Kurhaus en onze auto. Natuurlijk lagen er schelpjes en kon ik niet anders dan schelpjes zoeken ik zoeken. Ik had nog niet tegen Remco gezegd dat er hier toch zeker wel wenteltrapjes moesten liggen toen ik er eentje vond. Schelpen zoeken blijft erg verslavend, maar door de vermoeidheid kon ik nu redelijk snel doorlopen zonder constant door mijn hurken te zakken.

Hierna stapten we in de auto en reden naar huis. In Soest moesten we nog even een boodschap halen en daarna de kerstkaarten bij Corry. De kerstkaarten waren erg goed gelukt, ze zagen er geweldig uit, maar toen ik in de auto, op weg naar huis, zag dat er een typefout in zat baalde ik stevig. Corry heeft weer met de fotozaak gebeld en met wat moeite wilden ze, zonder vergoeding, de foto’s opnieuw afdrukken, en dan zonder spelfout. Vanaf half vijf konden ze worden opgehaald. Thuis hebben we even ontspannen en konden toen de goede foto’s ophalen.

Onderweg hebben we heel veel eenden in de vijvers en sloten gezien, waaronder ook wat afwijkende soorten zoals de mandarijneend, een mooie kleurige vogel die zijn vleugels mooi omhoog houdt. Ook hebben we een hele grote eend gezien, bijna zo groot als een gans. Een soepeend?

En we hebben dan wel veel eenden gezien, maar dat aantal overtreft het aantal bankjes maar net. Het was echt niet te geloven hoeveel bankjes we onderweg zijn tegen gekomen! We liepen natuurlijk voornamelijk door parken, en hier waren de parken voorzien van enorm veel bankjes, iets wat je vaak mist. Ik denk serieus niet dat ik overdrijf als ik zeg dat we langs zo’n 150 bankjes zijn gekomen!! En dat tijdens een etappe waar we geen pauze hadden gepland…

Al met al was het een heerlijke wandeling, met een beetje mazzel volgende week weer.