Zaterdag 2 februari 2008 Schrikdraad!

Nieuwveen – Breukelen, ± 24,5 km

Klein winters buitje verder droog, wind, zonnig, 1-4 °C

Het kostte aardig wat moeite om vanmorgen wakker te worden, maar het lopen vorige week was zo lekker geweest dat het een goede motivatie was om toch op te staan. Ze hadden voor vandaag een lekkere dag voorspeld met kans op winterse buien.

Rond 6.45 uur reden we weg en kwamen een half uurtje later aan bij Station Breukelen. We hadden nog ruim 20 minuten voor de trein zou komen dus bleven we nog even warm in de auto zitten. We konden op verschillende manieren naar Nieuwveen met het openbaar vervoer, maar bij allemaal waren we ongeveer anderhalf uur onderweg. De routes gingen over Amsterdam, Woerden, Schiphol en Rotterdam ofzo. Wij kozen voor Amsterdam en gingen met de trein naar Station Bijlmer Arena. Daar zouden we ruim een kwartier moeten wachten op de bus naar Amstelveen. Het was best frisjes dus waren we blij dat we in een vroegere bus konden stappen. We waren nu een kwartier eerder dan gepland in Amstelveen en moesten nu iets langer op de volgende bus wachten, ongeveer 20 minuten. Maar ook hier kwam er een bus naar onze volgende halte, een andere lijn maar met dezelfde bestemming. Eerder, dus lekker warm. Vanaf Amstelveen reden we naar het busstation in Uithoorn. Hier moesten we dan toch echt wachten op onze laatste bus. Er kwam een bui over met natte sneeuw, het waaide, brrr. Gelukkig kwam de bus 10 minuten eerder waardoor we niet zo heel lang hoefden te koubekken en weer lekker konden opwarmen. De natte sneeuw was intussen in een sneeuwstorm over gegaan. Prachtig om te zien. Een dorpje verderop sneeuwde het al niet meer (jammer, ik had graag door een witte wereld gelopen) en toen we dan eindelijk in Nieuwveen aan kwamen scheen het vroege ochtendzonnetje. We hadden intussen een hele reis achter de rug.

We begonnen klokslag 9.00 uur aan de wandeling. We kwamen al snel aan de rand van het dorpje waar de route verder ging over een grasdijk met schapen. En hekjes. Bij het eerste hekje zat schrikdraad. Het begon te sneeuwen/hagelen. Na een kudde schapen en een paar hekjes (die glibberig waren van een dun laagje half gesmolten sneeuw) kwamen we bij een huis. We zagen niet hoe het pad verder liep. We liepen om de tuin van het huis heen en kwamen weer op de dijk. Ook hier hekjes, soms met schrikdraad of prikkeldraad. Verderop kwamen we bij een hekje met daarachter 8 pony’s. Het was een hoge opstap en het hekje waar je overheen moest was ook hoog. Voor mij al een hele opgaaf, maar zo’n 10 centimeter achter het hekje, bovenaan bleek ook nog een draad te zitten. Het zag er uit als een dikke schrikdraad maar het tikte niet. Ik maakte als eerste de grote stap, met mijn hand steunend op een betonnen paal. Hierbij kwam ik onvermijdelijk met mijn bovenbeen tegen de dikke draad… en kreeg een flinke schok! Eerst hoorde ik een harde ‘tok’, voelde een schrijnend gevoel aan de hand waar ik op had gesteund en had een flink brandend gevoel aan mijn bovenbeen. Godsamme, het deed echt zeer! Ik was wel gelijk goed wakker…

Nu moest Remco er nog over heen zien te komen. Hij bekeek de mogelijkheden en besloot om eerst zijn ene been tussen het hekje en de draad te zetten en daarna over de draad te stappen. Het ging precies, pfff. De sneeuw/hagelbui was over en de pony’s kwamen op ons afgerend. Dat leidde me lekker van de pijn af. Het zoet na het zuur. Ik voelde het nog wel, maar knuffelen met zoveel pony’s tegelijk maakte het wat beter. Ze waren echt heel lief. We liepen verder over de dijk en bijna aan het eind keek Remco om. Alle pony’s waren achter ons aan gelopen, zo schattig. We hebben ze dus nog maar een aai of wat gegeven en hebben daarna het dijkje verlaten. We waren nog maar net op pad maar zaten tot onze knieën onder de blubber en schapenstront. Dat is wel het voordeel van dit seizoen, stel je voor dat we nu in een korte broek gelopen zouden hebben…

We liepen nu over een asfaltweg door het winderige polderlandschap en kwamen bij het dorpje Noordeinde en iets verderop Zevenhoven. De zon weerkaatste fel op het natte wegdek. Over nog meer asfalt liepen we richting het dorp Noorden. We kwamen steeds meer door een veengebied; veel water en riet. We kwamen bij de dorpjes Noorden en Noordse Dorp, een verzameling huizen rond de Noordse Plassen. We liepen langs een randje van Noorden, langs de Noordse Plas, Noordse Dorp in. Bij de kerk sloegen we een oud kerkenpad in; een smal paadje tussen de Noordse Plassen door (zouden ze plas 1 en 2 heten?) Op een bankje namen we een korte pauze. Door de koude wind wilden we al snel weer verder. Het was niet de beste plek met deze wind, maar verder kwamen we eigenlijk geen bankjes tegen.

We kwamen aan de andere kant van de plas uit in Noorden en liepen langs het drukke weggetje het dorp uit. We werden nat doordat de auto’s die ons passeerden door plassen reden. Ze konden niet anders maar we werden wel nat. Gelukkig konden we uiteindelijk over een ventweg lopen waardoor we meer afstand hadden. Toch kregen vrachtwagens ons nog steeds onder de spetters en reden er op de ventweg ook aardig wat auto’s. OK, er stonden wel allemaal huizen langs de ventweg maar waarom moesten alle bewoners zonodig nu daar gaan rijden? Het vele verkeer was jammer, de omgeving echter was prachtig. Dat maakte veel goed.

Achter één van de vele bruggetjes was het beginpunt van een wandeling, het Pietersenpad, een wandeling door een (smalle strook) broekbos en een trekpontje (behalve als er vee op het eilandjes loopt). We keken even op het bordje met tekst en uitleg dat erbij stond. We doken het broekbosje even in om te kijken. Ik was ook al een tijdje naarstig op zoek naar een geschikte plek om mijn blaas te legen maar in de open polder zijn die plekjes schaars. Dus, misschien kon ik hier terecht. Er stond een picknickbank en er was een halve kring met bankjes met daar tegenover een lessenaar met een bankje. Echt een plek waar lezingen gegeven worden, denken we. Het leek ons een erg leuk pad maar wilden deze niet vandaag lopen. Wel kon ik er inderdaad even piesen. We zijn weer terug gekeerd naar de route van het Marskramerpad en sloegen iets verderop een weggetje in naar de Westveense molen (wipwatermolen uit 1676) en het water van de Kromme Mijdrecht (bronrivier van de Amstel). We liepen over de dijk langs het water, het riet had een mooie kleur in de zon, en kwamen uit bij Woerdense Verlaat. Via een fietspad/ventweg langs een drukke provinciale weg volgden we de route verder. In de landen zagen we een zilverreiger.

We hadden wel zin in een pauze en waren blij dat we dat ene bankje bij die winderige Noordse Plassen hadden gebruikt. Intussen hadden we bijna alleen maar asfalt onder onze voeten gehad zonder dat we een bankje hadden gezien. We hadden ongeveer drie uur stevig door gelopen. Dat voel je wel. Bij het ophaalbruggetje stond een bankje. Vol in de wind, pal langs een drukke weg en precies naast een huisje waar ze met een slijptol of zoiets bezig waren. Hier liepen we dus maar voorbij. Een pauze moet wel aangenaam zijn…

Bij de volgende ophaalbrug kwamen we bij het buurtschap Spengen (jammer, geen plaatsnaambordje) waar tussen de 4 huizen een bankje stond. Goed genoeg; redelijk beschut en wat te zien. In de tuin tegenover het bankje werd geploeterd door een jongen. Hij was flink aan het hakken en spitten. Er kwam een mannetje voorbij “zo, even uitrusten?” Maakte hij gewoon een ommetje of een beetje nieuwsgierig naar ons? Iets later kwam hij weer terug gelopen. Na ongeveer een half uurtje hezen we onze rugzakken weer op en begonnen aan de laatste 7,5 kilometer.

We liepen over een smal asfaltweggetje, met sloten en huizen aan weerszijden, en kwamen na 1,5 kilometer bij een ventweg langs weer een provinciale weg.

De ventweg verliet uiteindelijk de provinciale weg maar er reden nog steeds veel auto’s langs ons heen. We liepen Kockengen in en snel daarna er weer uit. In Kockengen zit Kunst en Koffie, een eetcafé/winkeltje van Abrona. Het bleek echter niet op de route te liggen want we zijn het niet tegen gekomen. We hadden geen zin om te zoeken, we liepen dan liever naar de auto toe.

De route ging nu weer over een half verhard, smal dijkpaadje langs het water van de Heicop. Het smalle paadje was verderop geasfalteerd. Onafhankelijk van elkaar vroegen Remco en ik zich af hoe ze dat geasfalteerd zouden hebben. Zo smal, dat moest bijna wel handwerk zijn! We volgden het paadje en Breukelen kwam in zicht. We liepen onder de A2 door en kwamen om 14.30 uur bij het eindpunt van deze wandeling. De auto stond op de, nu volle, parkeerplaats op ons te wachten.

We hebben heerlijk weer gehad om te lopen, al had de wind iets minder gemogen. Ondanks het vele asfalt was het een erg leuke etappe. We hebben zeker 4 zilverreigers gezien, kuifeenden, staartmeesjes, groenlingen en sijsjes. Natuurlijk overal veel sneeuwklokjes en andere bolletjes. We hebben vooral heel erg veel zwanen gezien vandaag. We zijn weer moe maar zeer voldaan.