Zaterdag 1 juli 2006 Door de grienden

Alblasserdam – Rhoon ± 24 km

15 – 30 °C , zonnig, onbewolkt

Het zou vandaag weer een warme dag worden, en aangezien we wilden lopen besloten we vroeg te vertrekken; om 5.05 uur reden we weg. Een stuk voor Rhoon, vlak voor het natuurgebiedje “Klein Profijt”, parkeerden we de auto op een parkeerplaatsje voorbij de golfbaan, vlak bij de oevers van de Oude Maas. Om kwart over zes begonnen we aan onze wandeling. Via een kort, smal paadje kwamen we bij een asfaltweg waar de markering gelijk afweek van de beschrijving in het boekje. Het Pelgrimspad liep wčl over het paadje dat we volgens het boekje moesten nemen, dus deden we dat gewoon maar. We liepen nu over een paadje aan de zijkant van een golfbaan, met aan de andere kant De Grienden. Er stonden veel brandnetels naast het pad, en omdat we al heerlijk in onze korte kleren rond liepen moesten we goed op letten. Aan het eind van het pad bleek er inderdaad een routewijziging te zijn, over een asfaltweggetje. We waren blij dat we dat niet hadden gedaan.

Via een fietspad kwamen we bij de Rhoonse grienden, waar we over een schelpenpaadje tussen de lage knotwilgen door liepen. We kwamen over meerdere ophaalbruggetjes en genoten van de nog redelijk frisse warmte op dit vroege moment van de dag. Overal waren vogeltjes aan het fluiten, verder hoorden we niets.

We kwamen na een klein uurtje lopen weer uit bij het jachthaventje van Rhoon, waar we de vorige keer waren gestopt. We liepen naar het metrostation (deze keer liepen we in één keer goed, intussen wisten we beter) en konden vrij snel op de metro naar station Rotterdam Zuidplein. Daar stapten we na 20 minuten in de bus naar Alblasserdam.

Om iets over half acht konden we weer verder met onze wandeling. Na even oriënteren vonden we de route en gingen op pad. We staken het water van De Noord over via een brug, die open ging toen we er net vanaf waren. Dat was mazzel. We liepen naar de rand van Hendrik–Ido–Ambacht en stopten bij een bankje bij de voormalige haven om onze schoenen goed te doen en ons in te smeren met zonnebrand. De zon was inmiddels al hoger aan de hemel. Het was al behoorlijk warm. We volgden de Dorpsstraat, die door het dorpje kronkelde, en liepen vervolgens over een polderweg, tussen boerderijen door, richting de A16 en het dorpje Rijsoord.

In een klein parkje namen we een korte pauze om iets af te koelen en een broodje te eten. Weer voerde de route ons over asfalt, deze keer niet over een fietspad maar over een polderweggetje, waar regelmatig auto’s overheen kwamen. De omgeving was gelukkig mooi; we liepen langs het water van de Oude Waal. Het was bloedheet, we zweetten, onze voetzolen deden pijn. Toen we na al dat asfalt aankwamen bij Heerjansdam keken we uit naar een bankje in de schaduw. In een parkje tussen de Oude Waal en de begraafplaats vonden we er eentje. Dat was lekker!

Toen we wat waren bij gekomen, en ons weer hadden ingesmeerd met zonnebrand, gingen we verder. Nog meer verharde wegen, maar het duurde niet lang of we kwamen bij de recreatiegebieden langs de Oude Maas. Hier kregen we eindelijk weer een schelpenpaadje en gras onder onze voeten kregen. Helaas waren ze al zo pijnlijk dat alles zeer deed, verhard of onverhard.

We kwamen nu dicht bij onze pauzeplek, hetzelfde stukje als waar we de vorige keer ná de wandeling hadden gepicknickt, met toastjes en kaasjes. We waren blij dat we de hadden besloten om de route tegen de klok in te lopen, i.v.m. pauzeplek. Nu hadden we tenminste nog een stukje onverhard te gaan, terwijl we anders al moe en warm waren geweest en ook nog eens alleen maar asfalt voor de boeg hadden gehad. We liepen voorbij alle mensen die genoten van het zomerweer. Wat verderop, waar het rustiger was, vonden we een heerlijk plekje, in de schaduw. We legden onze kleden neer, koelden wat af en pakten een koel drankje en meloen. Een chipje erbij, wat een genot! Onze boeken hadden we ook mee genomen, dus we verveelden ons niet. Door de schaduw en een zacht briesje was het aangenaam vertoeven. Achter ons kwam een turks gezin zitten, waarvan de man en de kinderen accentloos ABN spraken. En dat vlak bij Rotterdam!

Na ongeveer een uurtje gingen we weer op stap, en kwamen snel weer op asfalt terecht. We staken de Heinoordtunnel over en kwamen na 1˝ km bij de Carnisse Grienden. We liepen over een pad van planken, zo’n 1˝ meter boven de bodem. In natte tijden zal het er vast heel anders uit zien. Over de oever van de Oude Maas liepen we het laatste stukje naar de auto, waar we verhit en moe aan kwamen. We hadden wel mazzel dat de auto heerlijk in de schaduw stond!

Het gebied waar we vandaag door gelopen waren was erg mooi, maar het had wat minder asfalt mogen zijn…