Haaren – Den Bosch, ± 20 km

Bewolkt, klein beetje zon, beetje regen, 14 – 17 °C

Het blijkt niet zo makkelijk om op zondagen bepaalde geplande etappes van het Pelgrimspad te lopen. Na een nauwkeurige berekening van afstanden en bereikbaarheid met het OV kozen we ervoor om vandaag de 1e etappe van deel 2 van het Pelgrimspad te gaan lopen. We hoefden maar een half uurtje met een bus om een etappe van maar 20 kilometer te gaan lopen. We hadden voor een relatief korte etappe gekozen omdat het weer niet echt optimaal was. Gisteravond reden we op de snelweg door een enorme plensbui, we konden elkaar amper verstaan, zo hard sloeg de regen tegen het raam. Voor vandaag werd er iets droger weer verwacht, maar met een harde wind en maximaal 18 °C, niet echt lekker voor de tijd van het jaar.

De eerste bus vanuit Den Bosch vertrok pas om 9.45 uur, we konden eens een keertje ‘uitslapen’. Om 8.30 uur reden we weg en kwamen een klein uurtje later aan bij het station in Den Bosch. Er was een mooi parkeerplekje langs de weg waar je op zondag gratis kon parkeren. We zochten de bushalte op en wachtten tot de bus kwam. De wind maakte het frisjes, zo in onze korte broek en t-shirt. De bus kwam gelukkig iets te vroeg, we konden al snel weer warm worden. Na een half uurtje stapten we uit op de Kasteellaan in Haaren, bij een café en een parkeerplaatsje. Over een asfaltweg begonnen we aan de route en sloegen niet veel verderop een landweg in. We werden lastig gevallen door plakkerige vliegen en muggen. Het spetterde heel lichtjes en in de lucht zagen we aan de ene kant een half blauwe lucht en aan de andere kant een dreigend donkere wolkenpartij.

De bermen waar we langs kwamen stonden vol met bloemetjes, het zag er vrolijk uit. Ook zagen we al weer aardig wat paddestoelen staan. Na een paar kilometer werd de landweg een smal asfaltweggetje en kwamen we langs een enkele boerderij.

We kwamen weer op een onverhard pad terecht. Het was droog, de temperatuur was aangenaam, tegen het benauwde aan zelfs. Het gras op het pad kriebelde aan onze benen. De route bracht ons verder over brede zandpaden met een fietspad ernaast. We kwamen langs een terrein waar (waarschijnlijk) politiehonden werden getraind. Er zaten mannen in van die beschermingspakken en er werd geknald. Iets verderop was er ook een hondenschool, maar dan niet voor politiehonden. Het was ook best druk met auto’s op de zandwegen van het bos. Een ouder echtpaar kwam aan gefietst. De man uitte een krachtige vloek over de auto´s die op het fietspad geparkeerd stonden.

Over de zandpaden bereikten we de rand van Vught. We sloegen nu wat smallere bospaadjes in en liepen langs de voormalige stelling van Lunetten. Hier hebben nooit gebouwen gestaan, het was wel een plek van waaruit werd verdedigd. Het gebied bestond uit aarden wallen, begroeid met bomen, met daaromheen grachten met veel waterlelies.

Langs de hele route hadden we maar één plek met 2 bankjes gezien. We waren verbaasd dat er ook hier geen bankje te bekennen was terwijl er veel mensen aan het wandelen waren of hun hond uit lieten. En eerlijk gezegd hadden we best wel zin in een bankje.

De tekst klopte niet helemaal met de route, we waren even de weg kwijt. We draaiden weer om en kozen voor het enige pad wat nog zou kunnen. Ja hoor, we zaten weer op de route. De markering bracht ons nu zonder moeite naar een pad langs een gracht.

Een bankje kwamen we niet tegen maar wel een mooi plekje onder de eiken aan de rand van één van de grachten. We legden het kleed neer en gingen lekker zitten. Er kwamen aardig wat mensen met honden langs. Ook kwam er een stel langs die lekker aan het wandelen was. Bij de plek waar wij zaten was een smalle doorgang van de ene gracht naar de andere. De doorgang was een beetje dicht geslibt. De man wilde proberen om naar de overkant te komen. Het lukte. De vrouw had er duidelijk minder zin in om het te proberen en uiteindelijk zeiden ze elkaar gedag en liepen beide hun eigen weg, op naar een punt waar ze elkaar weer zouden treffen. Het bleek dat de man geen kant op kon aan het eind van de gracht. Zijn vrouw stond vlak bij hem en hij kon niet bij haar komen zonder een nat pak te halen. Uiteindelijk draaide hij weer om en kwam via dezelfde route terug naar zijn vrouw. Al giebelend liepen ze samen verder.

Of de man het uiteindelijk ook nog droog heeft gehouden betwijfel ik: we zagen een donkere lucht aan komen. Na een half uurtje pauze pakten we snel onze spullen in; het werd donker. We waren nog bezig met inpakken toen de eerste druppels vielen. Al snel, heel snel, waren de druppels straaltjes geworden. Onder het blad van de eiken hadden we een klein beetje extra tijd maar op het water van de grachten zagen we hoe hard het regende. Remco had net op tijd zijn regencape aan, de druppels kwamen nu door de bladeren heen. We bleven even staan, in de hoop dat de bui heel snel voorbij zou zijn. We besloten toch om maar verder te gaan. Heerlijk zo’n regencape! En zo’n zomerse wolkbreuk kan dan ook een feest zijn!!!

We verlieten het bos en kwamen uit bij een kanaal. De regen werd minder en al snel vielen er alleen nog maar druppels uit de bomen. Het zonnetje begon zelfs voorzichtig te schijnen. Nadat we een tijdje langs het kanaal hadden gelopen leidde de route ons over de wallen van fort Isabella. Wat verderop kwamen we uit bij het water van de Dommel. Achter ons zagen we een donkere lucht. Misschien was dat wel de bui die we over ons heen hadden gekregen. Een paadje tussen de Dommel en een rijtjeshuizen door leidde ons verder richting het eindpunt van onze etappe. We zagen in de verte de kerktorens van Den Bosch al op ons wachten.

Na nog een paar miezerbuitjes kwamen we aan bij de grachten van Den Bosch. Na een kleine wandeling door de stad, langs de prachtige kathedraal Sint Jan, kwamen we uit op de Markt, waar één of ander festival gaande was. Er stond in ieder geval iemand op een podium te zingen, oer Hollands en er waren veel mensen met een pintje in de hand.

Wij liepen verder, op naar de auto. Om 15.00 uur bereikten we de auto, met een paar modderige kuiten van de wandeling. Het was een lekkere etappe, het weer was voor het grootste deel goed. De wolkbreuk gaf een extra tintje aan de wandeling, daar zullen we nog wel eens met een grinnik aan terug denken!