Zaterdag 26 juli 2008 Heb je geen fiets?!

Woudrichem – Oud-Heusden, ± 31,5 km

Bewolkt tot zonnig, warm en benauwd, 18-27 °C

Gisteravond kwamen er 2 vrienden op de BBQ, het was eindelijk warm, er werden wel onweersbuien voorspelt, maar we hoopten dat het droog zou blijven. Ook mijn zuster zou komen maar pas wat later. We hadden al lekker gegeten toen mijn zus rond 21.00 uur aankwam. Meteen barste er een plensbui neer. Onder de parasol kon een enkeling het aardig droog houden. Na de noodbui kon zus aan de bbq beginnen en de rest verder gaan met waar hij gebleven was.

Toen vanmorgen vroeg de wekker ging hoorden we ook gerommel in de lucht; een goeie onweersbui trok voorbij. Het bleef bij ons droog. Volgens de voorspellingen zou het vandaag een warme en broeierige dag worden met later op de dag kans op een onweersbui. Niet echt aangenaam om te lopen maar we wilden toch van deze vrije zaterdag gebruik maken zodat we tenminste met het OV konden reizen. We hadden een etappe gepland van ongeveer 31,5 km, een aardig eindje.

Om 5.50 uur reden we weg van huis, op naar Brakel waar we het eerste stuk van de wandeling zouden beginnen. Het was al 18 °C, dat voorspelde een warme dag. Onderweg werd ik een beetje wakker en bedacht me opeens dat de routeplanner ons wel weer eens via een pontje zou kunnen leiden. Hetzelfde pontje als de vorige keer, toen we de bushalte niet konden vinden en we een korter stuk hebben gelopen dan gepland… Wat we daardoor deze keer extra moesten lopen… Dit lichtje ging net iets te laat branden, we moesten een stuk omrijden. Daar ging onze mooie planning… We konden wel wachten tot het pontje om 7.00 uur zou gaan varen maar hoopten sneller te zijn met de omweg. Een kleine 10 minuten voor het pontje zou gaan varen parkeerden we de auto langs de route, op de Waaldijk in Brakel.

We begonnen om iets voor zevenen aan de eerste 11 kilometers van vandaag. Over een betonpad op de dijk liepen we tussen schapen door. De schapen waren behoorlijk aan mensen gewend en renden niet zo paniekerig weg als de meeste schapen doen. We kwamen langs een woning die rondom tegen het wassende water van de Waal werd beschermd door haar eigen dijken. Via een bruggetje (vanaf onze kant) was de ingedijkte woning bereikbaar. Onze aandacht werd getrokken door een alarmerend vogelgeluid. Het bleek dat 2 valkjes hun nest of kroost aan het verdedigen waren. Ze maakten hier aardig wat herrie bij. De route leidde ons langs een voormalig fort. Langs de onverharde dijk stonden een aantal walnotenbomen. We kwamen langs een aantal wielen, vogeltjes in het riet floten vrolijk hun deuntje en in de ronde plassen zwommen watervogels. Voor onze voeten sprongen veel kleine kikkertjes weg.

Via de brug bij de Wilhelminasluizen bij Giessen kwamen we langs het water van de Afgedamde Maas en liepen door een natuurgebiedje. We kwamen bij een knuppelbruggetje over een watertje heen. Van het watertje wilden we een foto maken, in de tussentijd werden we aangevallen door een soort van dazen. We maakten ons zo snel mogelijk uit de voeten. We kwamen aan de voet van de ‘Afsluitdijk’ waar een aantal schapen op liep. Dat vroeg om het maken van foto’s, terwijl we intussen wanhopig de stekende insecten van ons af probeerden te meppen. Langs heel veel schapen en tussen veel schapenstront door liepen we langs het water van de Afgedamde Maas. We hadden het warm, het zweet droop van ons af. De bewolking was helaas aan het verdwijnen waardoor we nog meer warmte van de zonnestralen kregen.

Over het asfalt bereikten we Woudrichem. De vorige keer waren we hier geëindigd, nu moesten we de bushalte zien te vinden. We hadden vrij weinig speling voordat de bus zou komen en we moesten nog wel een klein stukje lopen voordat we, hopelijk, de bushalte zouden tegen komen. Toen we voorbij de kerk liepen probeerde ik de routebeschrijving in het boekje te lezen. Dat lukte, alleen struikelde ik over een opgehoogd klinkertje. Ik struikelde een paar stappen verder, wanhopig proberend om maar niet te vallen. Deze poging mislukte… Uiteindelijk kukelde ik naar voren en kon mezelf nog net opvangen met voornamelijk mijn rechter hand. Hierbij klapten mijn vingers naar achteren, au! Nergens had ik schaafwonden maar mijn hand en vingers deden enorm zeer. Er was geen tijd om hier bij stil te staan anders zouden we de bus sowieso missen en moesten we nog een uur wachten voordat we verder konden. Ik krabbelde dus overeind, de pijn verbijtend. We liepen snel verder en bereikten de bushalte op het tijdstip dat de bus ongeveer zou moeten komen. We hoopten maar dat we hem niet net gemist hadden. We hadden het erg warm, het zweet kwam overal uit onze poriën. Gelukkig kwam het buurtbusje niet veel later en konden we instappen. Het was er warm en we moesten onze gordel om doen. Dat ging nou niet echt makkelijk met een zeer pijnlijke rechterhand! Na een tijdje klooien zat ik dan eindelijk in de gordels. Pfff.

Na bijna een half uur (de chauffeuse nam bijna een verkeerde afslag, “o, automatisme, zo moet ik door de weeks wel rijden!”) stapten we uit bij een busstation. De volgende bus kwam snel, we stapten in en een paar kilometer later, bij de eerstvolgende bushalte, stapten we uit. Remco strikte zijn schoenen opnieuw en ik zocht in mijn rugzak naar pijnstillers. Normaal slik ik eigenlijk nooit aspirine ofzo maar de pijn was zo aanwezig dat het me wel prettig leek. Ook al deed het zeer, ik bleef mijn vingers buigen en strekken in de hoop dat ze niet al te stijf zouden worden. Ik nam 2 pijnstillers en we gingen weer op pad.

Oud-Heusden deed, zoals de naam doet vermoeden, niet echt aan zoals een oud stadje, er stonden niet bepaald oude huizen. Op naar Heusden kregen we wel het gevoel van vroeger; de wallen van het vestingstadje met daarbij een kerktoren deden denken aan vroeger tijden.  We liepen langs de kerk en de oude huisjes van Heusden. Langs de haven een ophaalbruggetje en een paar molens liepen we over de wallen verder. De route leidde ons onder een afsluitbaar poortje en de Waterpoort door. Over een fietspad liepen we verder langs de haven en het water van de Bergsche Maas, één of ander bedrijf passerend die grote hoeveelheden roestende buizen had liggen. Van groot tot klein.

Het pad kwam langs het Bernse Veer, het pontje waarmee we gratis de Bergsche Maas over moesten steken. Het pontje was aan de overkant en kwam al snel op ons af. Aan de waterkant stonden een paar koeien met hun poten in het water, lekker verkoelend. Aan het eind van het weggetje naar het veer stonden een paar koeien bij een veetransport-wagen, lekker in de schaduw.

Aan de andere kant van het water bereikten we al snel het buurtschap Bern, bestaande uit een paar boerderijen. We kwamen nu op de Moffendijk (ik heb het ook niet bedacht!). Het asfaltweggetje werd ‘overdekt’ door 2 rijen met rode beukenbomen. Op de dijk naast de weg en bomen lagen een paar koeien te genieten. Door het hoogteverschil en de mooie compositie waren ook zij een aantal foto’s waard.

Na een tijdje lopen dook de route een bosje in. Op het pad naar het bosje toe kwamen we een groepje tegenliggers tegen. Een plaatselijke IVN-wandeling? Het paadje was zo uitgedroogd dat de scheuren in de rivierklei duidelijk uit kwamen. In het bosje namen we een korte en verkoelende pauze op een bankje, in de schaduw van de bomen. We konden hier weer een beetje op een normale lichaamstemperatuur komen en zagen ook gelegenheid om onze blazen te legen. Opgelucht en afgekoeld gingen we even later weer verder. Ongeveer een kilometer liepen we over een weggetje naar het veer, met aan beide kanten fruitbomen zoals walnoten, -kersen- en appelbomen. We kwamen, weer helemaal drijfnat van het zweet, bij het pontje naar Nederhemert-Noord. Hier moesten we 0,80 € betalen voor de overtocht. We stapten, na een leuk praatje met de schipper, uit aan de overkant van de Afgedamde Maas en liepen het dorpje Nederhemert-Noord in. Een koe stond tot aan haar enkels in het verkoelende water van de rivier. We werden vriendelijk en opgewekt begroet door de mensen in het dorp. Zowel de mensen die Chrysanten aan het afsnijden waren, als een klein stoer jochie op zijn fietsje, en als de mannen die met een biertje in de voortuin vertoefden. De laatste drie mannen vroegen: “Heb je geen fiets?!” Ha, ha, nee. Die van hun konden we niet lenen. Biertje? Hmmm, mooi aanbod, helaas nog iets te vroeg. We liepen stoer verder in de verzengende warmte. Leuke, fleurige tuinen ook in Nederhemert-Noord!

Nederhemert lieten we achter ons en stapten door tot het asfalt van de Eendenkade. Wat verderop sloegen we rechts af en doken gelijk een pad naar links op, tussen een sloot en de Drielsche wetering door. We hadden het erg warm en waren hard aan een pauze, liefst in de schaduw, toe. Het pad nodigde niet uit om het kleed neer te leggen. Jammer. We kwamen na flink wat tientallen hete meters terecht bij een wat breder grasveld bij een boerderij. Er was een reepje schaduw van de bomen aan de rand van de sloot. Zeer geschikt om even bij te komen. Al snel lag het kleed en zaten wij er boven op. Na een minuut of tien kwamen we een beetje bij en probeerden een drankje en wat chipjes. Op de boerderij was veel leven; er werd wat af- en- aan gefietst, en ook de auto werd regelmatig gebruikt. Corry belde tijdens onze welverdiende rust: vanmorgen rond 5.00 uur kwam het bij haar met bakken naar beneden. Wij hadden wel de onweersbui gezien en gehoord, maar regen was er niet echt aan te pas gekomen. Met max. 2 km verschil wel verrassend.

Na ongeveer drie kwartier pauze durfden we het aan om op te stappen en verder te gaan met de laatste 11 kilometer. We voelden ons nog behoorlijk goed na zo’n 20 kilometer in de hitte. Gelukkig maar. De warmte sloeg echter flink op ons neer, met af en toe een extra warme (of hete) luchtvlaag tussendoor. We kregen het steeds zwaarder. We hadden er natuurlijk ook al wel aardig wat kilometers op zitten maar we waren helaas nog niet in de buurt van de auto. De pijn in mijn hand en, voornamelijk, vinger, begon ook weer op te komen. Remco kreeg last van een blaar. We moesten nog even afzien voordat we bij de auto zouden komen.

Het Pelgrimspad leidde ons het dorpje Aalst in. We liepen er (gelukkig) ook snel weer uit en doken de Maasdijk op. De brandende zon werd nu soms een beetje tegen gehouden door een wolkje. We kwamen langs een aantal kassen, waar o.a. chrysanten werden geteeld. Het lijnenspel van de buizen in de kassen was bijzonder mooi. De schapen die we onderweg tegen kwamen probeerden een plekje in de verkoelende schaduw van iets, een boom of een kar te krijgen. Een stuk of 10 ooievaars vlogen rond in de lucht. Zouden er weer vliegende mieren zijn, een lekkernij voor vogels?!

Eindelijk konden we de ‘Koperen Ploert’ even verruilen voor de schaduw van het Brakelse Landgoed. In de schaduw stond een bankje waar we dankbaar gebruik van maakten. Nog even en we zouden bij de auto komen, even afkoelen tussendoor was echter noodzakelijk, het was gewoon te warm. Iets afgekoeld gingen we verder en bereikten al snel de rand van Brakel. Een verkoelend briesje vanaf de Waal vergezelde ons af en toe. Achter ons rommelde het in de vochtige en benauwde lucht. We vroegen ons af of we de auto droog zouden halen. Met de bui vlak bij kwamen we, behoorlijk warm en vermoeid, om 16.15 uur, aan bij onze auto. We hadden even de tijd nodig om bij te komen en een beetje af te koelen. We reden naar de pont en moesten daar even wachten. Het begon te spetteren. Twee fietsers zochten snel beschutting. Er kwam veel regen in korte tijd naar beneden. Wij zaten gelukkig al in de auto. Het pontje bracht ons over het water van de Waal en we reden richting de snelweg. Bij Utrecht kregen we weer een flinke stortbui over ons heen, zo heftig dat er een kleine file door stond en er op de vluchtstrook enkele tientallen auto’s stil stonden, waarschijnlijk door pech of omdat ze niet verder durfden met deze wolkbreuk.

Om ongeveer 17.30 uur waren we thuis, zwaar vermoeid en met pijnlijke delen van het lichaam, waaronder mijn geblesseerde vingers. Toch was het ondanks alle ongemakjes een zeer aangename en geslaagde wandeling, hoewel het net wat verder was dan we eigenlijk zouden willen lopen. Maar ach, je hebt niet altijd een keuze.

Met een vingertje minder heb ik toch dit hele verhaal getikt. Nog even zitten en dan lekker naar bed! Het was een lange, warme en vermoeiende dag. Wel enorm genoten!!!