Zaterdag 11 oktober 2008 Grote rugzaklopers
Oud Heusden – Vught, ± 28 km
Eerst mistig, later zonnig, 8 – 23 °C
Om iets voor zeven uur vanmorgen reden we in het donker weg. Ruim een uur later parkeerden we de auto op een grote, lege parkeerplaats bij restaurant ‘De Rustende Jager’, ergens bij Udenhout in de buurt, precies langs de route. De zon was intussen opgekomen en het eerste dat we zagen toen we rond 8.15 uur op pad gingen was een knalrode zon boven het nog mistige landschap. De grote rode bol kleurde de ochtendhemel in prachtige tinten, van roze tot rood. De mist maakte het plaatje helemaal compleet. Vele foto’s en maar zo’n 500 meter later verlieten we dit prachtige beeld omdat de route het bos in ging. We liepen over het bospad en kwamen een klein stukje verder het bos weer uit bij een leuk, ruig gebiedje. Vanuit de bosrand sprong een ree tevoorschijn, en verrassend stil sprong deze verder van ons vandaan, het hoge gras in. Daar bleken nog een paar reetjes te staan. We namen de tijd om naar ze te kijken. De rest van het gebiedje was ook de moeite waard om bij stil te staan. De zon scheen prachtig op de bedauwde begroeiing, we genoten enorm van alles dat deze prachtige ochtend te bieden had. Een paar honderd meter verder sprongen er nog twee reetjes vlak voor ons het pad over, wederom zonder geluid te maken. Wat ontzettend mooi om van zo dicht bij te mogen zien!
We liepen weer door een bos, over een hobbelig ruiterpad welke ook nog eens bezaaid was met grote modderige plassen. Om al die grote plassen heen waren smalle kronkelpaadjes gevormd, we slingerden langs het officiële pad. De herfstkleuren van de bomen waren prachtig en de temperatuur deed denken aan een ‘Indian summer’. We hadden het best warm met twee wandeltruitjes aan, het werd tijd om wat uit te gaan doen. De route ging over een onverhard pad langs wat akkerlanden en voerde ons daarna langs de beek Broekleij naar de recreatieplas ‘De IJzeren Man’, het punt waar we de buurtbus naar Den Bosch zouden nemen. Het werd opeens enorm druk met allerlei hardlopers; eenlingen, kleine groepjes en grote hordes. Vlak bij de bushalte stond een bankje. We hadden nog lekker wat tijd voordat de bus zou komen, we konden even afkoelen en een hapje eten. Rond 10.45 uur stapten we in het buurtbusje naar Den Bosch. Er konden 8 passagiers in het busje mee, er waren al 6 plaatsen bezet. Hadden wij even mazzel! Volgens de 9292-OV uitdraai zou dit busreisje ons € 4,50 p.p. gaan kosten. Dat leek ons wel aardig duur voor een buurtbusje waar we ongeveer een kwartiertje in zouden zitten. Het bleek inderdaad niet te kloppen; voor € 1,60 p.p. mochten we mee. De chauffeur vroeg of we al hadden gelopen en hoeveel. Toen ik zei dat we nu 10 kilometer hadden gelopen en straks nog wat meer zouden doen was er een dametje in het busje dat vol bewondering reageerde. We namen plaats op de twee achterste stoelen en het busje reed verder. We kwamen bij de gevangenis van Vught. Hier draaide het busje en reed dezelfde weg terug. Bij de eerstvolgende bushalte stond een meisje te wachten. Eigenlijk was het busje vol maar ze mocht toch mee. Achter onze stoelen was nog ruimte om te staan, ook al was dat volgens de wet verboden. Nog een paar haltes verderop stonden er drie mensen te wachten. Ook zij mochten nog mee. Het was gezellig druk in het busje. Het werd nog gezelliger toen er weer verderop twee jongens stonden te wachten op het busje. Vooruit, zij mochten ook nog mee, maar dan moesten ze wel gaan zitten want dan viel het niet zo op dat het busje overvol was, we zaten immers met 15 personen in het busje terwijl dat er maar negen mochten zijn… Misschien zou er een grotere bus moeten rijden? Of elk half uur in plaats van één keer per uur? Maar goed, we kwamen allemaal veilig aan op het station in Den Bosch. Ik had het idee dat het busje een beetje laat was, en volgens de planning hadden we 8 minuten om over te stappen op de bus naar Oud Heusden. We stapten als laatste uit en de chauffeur vroeg nog even wat we nu nog gingen lopen. Hij wenste ons veel succes en wij wensten hem een iets rustiger ritje toe. Vlak naast het buurtbusje stond de bus die wij moesten hebben. We liepen er naar toe, sloten aan in de kleine rij en namen plaats. Bijna gelijk vertrok de bus, we hadden hem inderdaad maar net gehaald! Twee keer mazzel dus, want het zal je maar gebeuren dat je net je bus mist die maar 1 keer per uur gaat of dat het buurtbusje je laat staan omdat deze vol zit! Het is maar goed dat er chauffeurs zijn die een oogje dicht knijpen, anders zouden mensen op de tweede helft van de route gewoon niet aan de beurt komen.
In deze bus zaten we naast vier Franse meiden die ook wel een beetje Nederlands bleken te spreken. Wel met een dik Frans accent. Leuk om te horen. Het zonnetje scheen lekker de bus in, vooral op Remco zijn gezicht. Ondanks dat is hij deze keer eens niet in slaap gevallen!
We stapten om 11.45 uur uit bij de halte in Oud Heusden. Eerst trokken we een trui uit. Remco ging zelfs in korte mouw verder. De route ging vanaf hier langs een drukke weg. We liepen over het fietspad, zonder afscheiding of tussenstuk langs de drukke weg. Niet echt heel prettig, maar gelukkig duurde het niet al te lang voordat we een echt fietspad opkonden, weg van de drukke weg. Het fietspad kwam door een ruig en nat gebied, met veel populieren waar de wind zachtjes door heen waaide. Het ruisende blad klonk aangenaam. We zagen twee vogels in een landje, waarschijnlijk fazanten hennen. Vlak voordat we langs een eendenkooi kwamen (die we natuurlijk niet zagen) kwamen we langs een grote plas, omzoomd met poppels. De grote populieren lieten het water mooi uitkomen in het landschap.
Ik moest behoorlijk nodig piesen maar het was redelijk druk op het fietspad en er waren geen plekjes waar ik me verdekt op kon stellen zonder dat ik in de bramen of brandnetels hoefde te gaan hangen. Wel kwamen we langs een bankje waar we een korte pauze namen zodat ik mijn truitje uit kon doen en om onze pijpen af te ritsen. Ik deed mijn fototas weer om, keek naar links en naar rechts en besloot om toch maar een poging te wagen om mijn blaas te legen. Op de kaartjes in het wandelboekje zag ik niet veel andere mogelijkheden waar ik een beschut plekje zou kunnen vinden, ik zag van geen van beide kanten fietsers aan komen en dus besloot ik de gok te nemen. Het bleek een goede gok te zijn; er kwam niemand langs.
Er kwamen 3 Apache-helikopters over, de rust werd kortstondig door ze verstoord. Wij gingen verder met onze etappe. Er schoot iets weg voor ons. Het bleek een konijn te zijn die rustig in de berm van het gras ging zitten eten. Zag er niet uit als een wild konijn, meer als een half verwilderd konijn. We lieten het beestje rustig verder eten. De route bracht ons over een hoge dijk langs een aantal wielen. De zon koesterde ons en aalscholvers koesterden zich in het zonnetje. Ondanks de fietsers op het dijkje konden we vrij relaxed lopen. De vele ronde watertjes weerkaatsten het zonlicht fel, het water schitterde, het was een mooi stukje van de route. Een ouder echtpaar had hun fietsen in de berm geparkeerd en was druk aan het zoeken in het gras. We vroegen of we konden helpen met zoeken. Heel enthousiast klonken ze niet: ze waren een bril verloren en het was nu een kwestie van goed zoeken. We liepen verder, het eerste stukje nog grondig speurend in de bermen. Zonder resultaat, geen bril te zien, dus we zetten de pas er weer in.
We liepen langs de rand van Drunen. Veel mensen genoten van het mooie weer en waren buiten. We lieten de drukte al snel achter ons en kwamen langs een recreatieplas. Het had een leuke plek geleken om pauze te houden maar jammer genoeg was de oever begroeid met riet en andere waterplanten. Aan het eind was er een heel klein maar modderig strandje, niet echt uitnodigend om ons kleed uit te spreiden… We hadden wel zin in een pauze maar sloegen deze plek liever over en liepen dus verder. Op een grote boomstam iets verderop zaten vier personen te lunchen. Ook bezig met een wandeling. We zeiden gedag en liepen verder, in de hoop spoedig een pauzeplekje tegen te komen. We waren niet al te veel bankjes tegen gekomen dus met een beetje mazzel zouden ze nu in overvloed komen. Alles was minder waar… We kwamen bij de dijk langs het afwateringskanaal, we hadden daar wel een bankje of een mooi plekje voor ons kleed verwacht, maar tussen ons en het kanaal stonden bomen en struikgewas. We waren toch echt aan pauze toe en besloten op een geschikte plek van de dijk af te gaan om daar op de graskade langs het water ons kleed neer te spreiden. Het zonnetje scheen heerlijk op ons bolletje, de rust voor onze benen en voeten, het hapje en het drankje, we kwamen helemaal bij. Achter ons, bovenop de dijk, kwamen 4 wandelaars voorbij, de mensen die weeerder op een boomstam hadden zen zitten. Eén van de wandelaars zei: “Ooo, daar heb je de grote rugzakwandelaars”. We vonden het een mooie benaming! Wat zijn wij? Grote Rugzakwandelaars! Inderdaad, ze zijn niet klein maar daar zit dan ook wel van alles in! Zoals we deze keer toastjes en kaasje mee hadden. En afgebakken broodjes voor het eerste deel van de etappe. Plus veel water natuurlijk, de kleding die we intussen al hadden uit gedaan en standaard een picknickkleed, waarop we ook deze keer weer aan het genieten waren.
Terwijl we in het zonnetje zaten te genieten van de warmte, een toastje met kaas, een drankje en rust werden we vergezeld door tientallen lieveheersbeestjes. Het waren verschillende soorten maar allemaal massaal aanwezig. Ze kwamen in snel tempo langs gebromd maar vaker nog kwamen ze pauze houden, ergens op ons lichaam. Er waren minuten dat er geen lieveheersbeestje aan kwam maar er waren ook minuten dat we onder de beestjes zaten. Op onze benen, onze armen en ons gezicht. Op ons t-shirt en onze rugzakken. Overal. Veel verschillende soorten, en echt overal. Leuk maar soms zelfs bijna hinderlijk. Wel een paar leuke foto’s kunnen maken. Aan de overkant van het kanaal liep een fietspad, waar ook echt heel veel mensen overheen fietsten. Vandaag in ieder geval. We hoorden iemand zeggen: “Daar links aan de overkant zitten ze ook gezellig!”. Tsja, inderdaad. Veel mensen zouden dat ook wel willen, maar wanneer doe je dat nou?! Naast alle lieveheersbeestjes hebben we vandaag ook aardig wat libelles en waterjuffers gezien, waaronder een libelle die er goudkleurig uit zag. Misschien door het licht, misschien ook niet. Het was een heerlijk zonnige dag. De fauna nam het er van!
Nadat we lang genoeg van de heerlijk warme zon hadden genoten moesten we toch maar eens verder. We pakten onze spullen en klommen de dijk weer op. Onder de bomen door ging de route verder tot de eerstvolgende brug. Hier staken we het kanaal over en doken het bos in. Het bos van de Drunense Duinen, met veel zandpaden. Op een naastgelegen fietspad zei een man tegen zijn vrouw toen ze langs ons fietsten: “Kijk, dat zijn nou echte wandelaars”.
Er was weinig regen gevallen de laatste tijd dus het zand was lekker mul. Funest voor onze spieren… Daarnaast was de temperatuur niet onaardig, we hadden het behoorlijk warm. En dat in onze korte broek en korte mouwen! Half oktober!
De laatste kilometers liepen we door een zanderig bos met stuifduinen, vergelijkbaar met Soest. Ontzettend mooi maar ook vreselijk zwaar om te lopen. Terwijl de zon op onze hoofden brandde ploeterden we door het mulle zand. Er leek geen eind aan te komen. Toch wisten we dat het eind in zicht was, nog even volhouden en we zouden bij de auto komen. Het vele zachte zand was echt een verschrikking voor onze spieren en energie. Daarnaast raakten we ook de weg nog eens kwijt op één van de stuifzandvlaktes. Ondanks onze vermoeide benen en voeten liepen we door in de hoop de juiste route weer te vinden. Uiteindelijk lukte dit…
Met loden benen liepen we de laatste kilometers naar de auto. De parkeerplaats en het restaurant boden een volledig andere aanblik dan toen we vanmorgen de auto parkeerden. Was vanmorgen het restaurant nog gesloten, nu zat het terras bomvol en de vanmorgen nog volledig uitgestorven parkeerplaats was nu overvol, zelfs in de berm stonden auto’s geparkeerd. Het was iets voor 17.00 uur en we namen de tijd voordat we aan de terugreis begonnen. Gelukkig had de auto lekker in de schaduw gestaan en was het dus niet echt te warm.
Op weg terug naar huis hebben we nog even een snelle snack gehaald waarna we om 18.30 uur thuis kwamen. Na een lange maar geweldig mooie etappe. Zeker met het idee dat we half oktober nog in onze korte broek en ons t-shirt hebben kunnen lopen.