Zaterdag 7 maart 2009 Vennen, vogels, laatste winterdag? Voorjaar?
Waalre – Someren, ± 27 km
Bewolkt en mistig, later zonnig, -1 – 9°C
Vandaag gingen we weer eens in Brabant lopen (niet in Friesland zoals we al aan sommige mensen hadden verteld: sorry, ik had me in het pad vergist!). Het zou een dag met zon worden en misschien een enkele maartse bui. Wij hoopten vooral op de aanwezigheid van de zon en de afwezigheid van een eventuele maartse bui. Volgens de voorspellingen was het in ieder geval de beste dag van het weekeind om buiten te zijn.
Dan hadden we nog het openbaar vervoer, weer een hele klus om uit te zoeken. De route liep buiten het dorp Someren langs, een buurtbus kwam wel vlak langs de route maar deze ging dus pas vanaf 12.30 uur. Niet echt een geweldige tijd… Veel te laat, we zouden dan al het grootste deel van de etappe gelopen kunnen hebben. Zoekend naar een andere mogelijkheid vonden we een redelijk alternatief: we zouden ongeveer 3 km meer lopen, naar het dorp Someren, maar konden dan wel al om 7.15 uur een bus pakken.
Voor 7.15 uur in Someren zijn betekende dat we vroeg weg moesten. Toen vannacht de wekker ging probeerden we wakker te worden met de Vrijdag Freaknacht van Giel Beelen en Gerard Ekdom. Buiten was het koud, het vroor 3,6 graden! In een helder moment bedacht ik me dat ik de routebeschrijving naar Waalre had uitgeprint maar dat we naar Someren moesten. Niet zo handig… Snel de PC aan ,aar er was geen internet verbinding te krijgen. Dan maar met de laptop. Uiteindelijk deed alles het weer en kon ik toch de route nog uitprinten. Bleek wel dat we een kwartier langer reistijd hadden dan gepland, we moesten dus opschieten! De A2 kende veel snelheidsbeperkingen door alle wegwerkzaamheden en verschillende mistbanken maar we zouden desondanks de bus nog kunnen halen. De routebeschrijving klopte blijkbaar niet meer met de huidige situatie want we reden helemaal verkeerd. Een stukje voorbij Lierop (met een bijzondere kerk, een neogotische koepelkerk uit 1892, zeer groot voor dit kleine dorp) draaiden we om en keken op een plattegrond die langs de weg stond. Snel zagen we hoe we op de juiste plek moesten komen. Met nog vijf minuten speling parkeerden we de auto vlak bij de bushalte. Ik had het idee dat er nog een andere halte moest zijn, iets dichter bij de route, maar we hadden geen tijd meer om dat nog uit te zoeken.
We stapten in de bus en kwamen na 40 minuten aan bij Eindhoven NS. We hadden niet veel tijd voor onze volgende bus zou komen. Op de digitale borden stond onze lijn 171 niet vermeld, maar dat was wel de bus die we volgens mij moesten hebben. We kregen het koud en bus 171 kwam maar niet. Ik bedacht dat ik nog een printje bij me had van de reis op een ander tijdstip en zag daar dat we dan bus 172 moesten nemen. Gelukkig zou bus 172 binnen een kwartier zou komen. Toen we in de bus konden stappen hadden we het best een beetje koud gekregen, (het vroor nog steeds een beetje) we waren blij dat het lekker warm was in de bus. Het zat me dwars dat het OV niet met mijn informatie klopte. In de bus bekeek ik alles nog eens goed en toen viel het kwartje: ik had de planning van een uur later bekeken, die was net iets anders dan die van nu. Lekker knullig, maar gelukkig had het geen problemen gegeven en snapte ik nu ook waar ik de fout in was gegaan. Om 8.30 uur stapten we uit langs de provinciale weg bij Waalre waar we met onze wandeling begonnen. Het was nog frisjes maar al snel liepen we ons warm. Het zonnetje probeerde door te komen maar de mist overwon. Het bleef kil terwijl er een mooie dag was voorspeld. Het landschap was echter mooi en de paden waren onverhard. De half bevroren wereld begon zachtjes te ontdooien. Op één van de zandpaden zagen we pootafdrukken die ons opvielen. Het leken geen afdrukken van een hond, maar waarvan dan wel wisten we ook niet. Proberen we nog uit te zoeken.
We kruisten het snel stromende beekje de Tongelreep en bereikten het buurtschap Achtereind. Over een onverhard pad liepen we tussen de kale akkers door richting een bos. Over een breed zandpad liepen we het bos in. Een stuk voor ons kwam er een reetje het pad opgesprongen, bleef even staan en sprong toen verder, het bos weer in. Een tweede reetje volgde. We hadden precies genoeg tijd om een foto te nemen en de video te kunnen gebruiken. Heerlijk om zo in de natuur te kunnen zijn, dat je voor je vroege opstaan wordt beloond met twee reetjes op je pad!
Niet lang na de reetjes kwamen we aan bij het Meeuwven, één van de vele vennen waar we vandaag langs zouden komen. Aan de rand van het ven lag een dun laagje ijs op het water. Tegen onze verwachting in was er geen vogel op het water te bekennen. Gelukkig werden we onderweg wel vergezeld door talloze mezen en andere kleine vogeltjes die de lente toe floten. We kruisten de A2 over een viaduct, rechts van ons waren de wegwerkzaamheden aan de snelweg zichtbaar, nog even en een derde rijstrook ligt klaar. Aan de andere kant van de snelweg liepen we gelijk weer door bos en langs heide, na een klein stukje asfalt al weer heerlijk over zandpaden. Op dode takken langs de bosrand zagen we verschillende soorten paddestoeltjes, een gele trilzwam en een vermiljoenhoutzwam. In een bosje zagen we meerdere bonte spechten, het waren er minimaal 3. Een stukje verderop bracht de route ons over een smal en verhoogd paadje langs het brede zandpad ernaast. Helaas werd het pad voortdurend verspert door omgezaagde bomen. We konden er wel makkelijk overheen stappen maar echt handig was het niet. Een gezin dat ons, over het brede (en niet door bomen versperde) pad, tegemoet kwam vroeg of we het zo makkelijk vonden lopen. Nou, niet echt nee! Gelukkig konden we al snel weer terug naar het brede zandpad. De geur van het gezaagde hout was trouwens wel erg lekker!
Wederom over zandpaden liepen we door bos en langs akkers verder. We naderden het dorp Heeze. Vlak voor het dorp namen we een korte pauze op een bankje in het bos. Ik zag dat Corry me geprobeerd had te bellen dus ik belde terug. Ze feliciteerde ons met de prachtig zonnige dag. Prachtig zonnige dag??? Het was hier mistig, niks zonnig! In Soest bleek het zonnetje volop te schijnen. Jammer maar helaas voor ons. Ondanks dat genoten we enorm van het landschap waar we door heen liepen, van het vogelgezang en het lopen zelf.
Na de pauze kwamen we al snel in Heeze. Hier kregen we natuurlijk wat verharde stukken maar het was te verwaarlozen met alle zandpaden die we tot nu toe hadden gehad. Terwijl het steeds mistiger werd kwamen we langs een kasteel. Weinig bijzonder, wel leuk om te zien. In het bos kwamen we langs een ijskelder en kruisten we het snelstromende beekje, de Kleine Dommel of Rul, net zoals bij de Tongelreep een ideaal beekje voor ijsvogels. Helaas, geen ijsvogel gezien. Hoeveel ijsvogeltjes zou deze strenge winter gekost hebben???
In dit bos kwamen veel routes samen, een wirwar van tekens was her en der op verschillende manieren aanwezig. We kwamen aan de rand van de Strabrechtse Heide, een enorm gebied met uitgestrekte heidevelden, vochtige gedeeltes en vennen, natuurlijk ideaal gebied om te wandelen en fietsen. Het gebied vormt samen met de Lieropse Heide het grootste aaneengesloten heidegebied in Noord-Brabant. Aan het begin zagen we hoe hard er werd gewerkt om het gebied groter te maken; talloze bomen waren gekapt, een troosteloos begin van onze wandeling over de Strabrechtse Heide. We lieten dit zo snel mogelijk achter ons en begaven ons naar de mooiere gedeeltes. Er liepen schapen rond, de afwisseling tussen natte en droge grond is bijzonder mooi. Tussen de heide stond veel hoog, geel gras, Buntgras. Bij één van de vennen zagen we minstens 5 zilverreigers en om ons heen zongen tientallen boomleeuwerikjes hun lied. Ook konden we soms mooi zien hoe de leeuweriken zich als een parachute uit de lucht naar beneden lieten glijden. Wat de vogels betrof was de lente aangebroken!
Aan de rand van een bos namen we pauze op een bankje. Drankje en toastjes met kaas erbij, heerlijk. We zagen hoe een roofvogel, waarschijnlijk een buizerd, door een kraai-achtige werd verjaagd. Terwijl we zaten te genieten kreeg het zonnetje steeds meer kracht en brak uiteindelijk door de mist heen. Na een heerlijke pauze gingen we verder, de route bracht ons over nog meer heide en langs nog meer vennen. We zagen een vogeltje, na het bekijken van de foto bleek het een roodborsttapuit te zijn.
Nadat we het grote heideveld hadden gekruist leidde de route ons over een pad langs één of ander afwateringskanaal. Het water zag er vies bruin uit. Een kronkelig bospad bracht ons verder richting ons einddoel, Someren. De soms drassige gebieden staken we over door middel van knuppelbruggetjes, wat soms erg lomp liep. We kwamen aan het einde van de officiële etappe, de provinciale weg. Vanaf hier moesten we nog een paar kilometer lopen naar Someren, waar onze auto stond. We kregen mooi zicht op een molen en bereikten de rand van Someren. We zagen bij een boerderij een paartje patrijzen. Nadat we wat foto- en videowerk hadden gedaan liepen we weer verder. De boer, die bezig was met de mestput, vroeg ons of we de boerderij wilden kopen omdat we foto’s maakten. We vertelden dat we, hoogstwaarschijnlijk, patrijzen hadden gezien. Hij dacht dat het misschien ganzen waren… We wensten elkaar nog een fijne dag en gingen weer verder.
De laatste kilometers bestonden uit asfalt, we konden niet wachten tot we de auto zouden zien! Het was, zoals verwacht, een saai laatste stuk. Een klein stukje voor de auto kwamen we langs een klein kapelletje voor ‘De Hoeder van Brabant’. Na een foto duurde het niet lang meer voor we bij de auto waren. Om 15.00 uur stapten we in en reden naar huis. Op de terugweg zagen we nog twee reetjes en ongeveer 15 fazanten, goed zichtbaar langs de snelweg. Een paar regenspetters vielen neer, het zonnetje scheen niet meer. Om 16.30 uur kwamen we thuis. We hadden nog genoeg tijd om even bij te komen en te eten, voordat we naar het theater (lekker om de hoek) zouden gaan om een voorstelling van Van Houts en De Ket bij te wonen.
Het was een lekkere dag om te lopen. We hebben van de natuur genoten, van het uitgestrekte heidelandschap en alle vogeltjes die we onderweg hebben gehoord en gezien. Het was fijn dat we ’s middags toch nog wat zon hebben gehad, dat maakte het lekkere gevoel compleet. Wat een prachtig stuk natuur hebben we vandaag doorkruist. Een route om nog eens te doen!