| Links en tips | CONTACT | GASTENBOEK |
Elst – Ede NS ± 34 km
Eigenlijk hadden we gisteren willen gaan lopen, maar toen om vier uur (!) de wekker ging was er net een hevig onweer losgebroken dus hebben we ons weer lekker omgedraaid. Na een week warm tot zeer warm weer was het onweer ook wel terecht: de eerste hittegolf van dit jaar is een feit! Voor vandaag waren de voorspellingen weer goed, dus ging vanmorgen de wekker weer voor vieren af. Om iets voor vijf reden we, keurig volgens planning, de straat uit.
We hadden bedacht om de auto bij een sportveld buiten Veenendaal te parkeren en vanaf daar de ‘laatste’ tien kilometer naar Ede te lopen. Dit was bijna alleen maar asfalt, en aangezien de etappe vandaag vrij lang was leek het ons prettig het asfaltgedeelte eerst te lopen. Bijkomend voordeel was dat we twee uur eerder konden beginnen, want het openbaar vervoer begon pas om tien voor acht. Om kwart voor zes stond de auto op een parkeerplaats en liepen wij naar het beginpunt voor vandaag.
Door de polder liepen we naar Bennekom en Ede, over inderdaad bijna alleen maar asfalt. De hemel was bewolkt maar de temperatuur was lekker. Niet lang daarna kwamen we bij het ‘eindpunt’ van de etappe, een uur en drie kwartier later, 9,5 km verder. De bus die we moesten hebben kwam gelukkig langs de halte iets verderop, dat scheelde ons ruim een kilometer lopen naar het station. De bus-chaufeuse wist niet hoeveel strippen het naar Elst was, dus mochten we gewoon mee rijden. Heel attent! Op het busstation in Wageningen moesten we nog even wachten op de bus die ons naar Elst zou brengen, en om tien voor negen gingen we verder met het Trekvogelpad waar we de vorige keer gebleven waren. We hadden gelijk een onverhard pad, heerlijk. Cor belde op om te vragen hoe het ging en vertelde ons dat ook al was het nu bewolkt, we zouden het nog warm gaan krijgen vandaag.
We liepen door het bos achter Elst langs. Na een kilometer of acht kwamen we bij een voormalige zandafgraving; de route ging bovenlangs en we hadden een mooi uitzicht. We zagen Veenendaal liggen, eindpunt van deze dag. We waren warm en moe, tijd voor een pitstop. Deze vonden we snel; een bankje met uitzicht over de afgraving en verder. In het zonnetje (er was intussen bijna geen wolkje meer te bekennen) hebben we hier even zitten bijkomen. Afgekoeld en iets opgeknapt gingen we verder door het bos richting Rhenen. Sinds Elst hadden we nog geen asfalt gehad. We werden echter wel moe, wat ook niet zo gek is als je ruim 20 km hebt gelopen! Voordat we onze echte, grote pauze zouden hebben wilden we eerst nog een kilometer of acht lopen, zodat we daarna nog maar een uurtje naar de auto hoefden te overbruggen.
Het kleine stukje dat we langs de drukke weg langs Ouwehands Dierenpark liepen, liepen we langs een lange rij auto’s die allemaal naar het dierenpark wilden. Het was intussen twaalf uur, dat is toch ook geen tijd om nog naar een dierentuin te gaan?!
Toen wij na 1 uur en 3 kwartier lopen de bus namen, reden we rond half negen langs het dierenpark; alles was nog stil en dicht, wat een groot verschil met een paar uur later!
Via een landweg liepen we tussen de akkers door naar het bos van de Grebbeberg. Vlak voordat we het bos in gingen zijn we op een bankje, in de schaduw van een boom, even gaan zitten voor een korte pauze. We hadden bakjes gemengde meloen meegenomen, wat erg lekker smaakte. Het was warm en dan is zo’n sappig hapje niet verkeerd.
De tekst en markering waren weer eens niet duidelijk en ergens op de Grebbeberg gingen we verkeerd. We gingen met een trap naar beneden, wat volgens de tekst zou moeten kloppen, maar blijkbaar waren we eerder al fout gelopen dus konden we de lange trap weer op klimmen. Omdat de markering minimaal was moest het ook wel ergens fout gaan. Toen we hijgend weer bovenaan de trap stonden zagen we verderop een markering, we hadden het pad weer gevonden!
Langs het militaire ereveld Grebbeberg liepen we het natuurgebied Laarschenberg in. Toen we het bos uitkwamen was het een kort stukje asfalt om bij de Grift/Valleikanaal te komen. Het eerste stuk ging over een fietspad langs het water. Het was mooi, maar we waren wel aan pauze toe. We moesten nog even volhouden want iets verderop zouden we van het fietspad afgaan en een graspad langs water volgen. Eigenlijk mag je daar niet lopen, maar met het Trekvogelpadboekje wel. Lekker rustig dus. Om het pad ontoegankelijk te maken hadden ze het water uit gebaggerd en dat op een grote berg aan het begin van het pad gestort. Een stel met een hond kwam vanaf het pad, en net iets te laat zei de man dat we langs de linkerkant moesten lopen… op dat moment zakte ik tot over mijn enkels weg in de blubber. Gelukkig stroomde het niet mijn schoenen in.
Een stukje verderop zijn we neergezakt langs het water. Helaas was er geen schaduw, het zonnetje scheen fel op ons neer. We hadden intussen zo’n 30 km gelopen en waren best moe. Na de nodige rust hezen we ons weer omhoog en gooiden de rugzakken weer over onze schouders. De laatste kilometers gingen verder over het graspad langs het Valleikanaal, in de brandende zon. We hadden het zwaar en heet, en konden het niet meer opbrengen om met elkaar te kletsen. Ik kan me niet heugen dat ik zo naar de auto verlangde (hoewel je die keren vaak snel weer vergeet) en we waren dan ook enorm blij om ons bakkie weer te zien, 15.00 uur. We waren vooral blij om te zien dat ie heerlijk in de schaduw stond! Het was lekker koel in de auto, wat een verademing was. We hebben eerst tien minuten zitten bijkomen voordat we op een patatje uitgingen.
Dat patatje was nog probleem… Het was zondag, en zie dan in Veenendaal maar eens een toko te vinden die open is. Sowieso is een snackbar vinden daar niet makkelijk, maar toen we er eindelijk eentje vonden, de auto parkeerden en er naar toe strompelden, bleek dat de zaak pas over en uur open ging. We zijn richting huis gereden en hebben ergens anders een patatje gescoord, met een broodje kroket.
Het was een lange, erg zware etappe, maar mooi!