Zaterdag 31 december 2005 Laatste etappe op de laatste dag van het jaar

Hilversum (Drakenburgh) – Soest (Pijnenburg), ± 18 km

Bewolkt met af en toe een klein buitje, ± 3°C

 

Op de laatste dag van het jaar wilden we de laatste kilometers van het Trekvogelpad lopen. Gisteren aan het eind van de middag begon het te sneeuwen en ’s avonds konden we nog een mooie, winterse avondwandeling maken door een prachtige laag poedersneeuw. ’s Nachts was de temperatuur echter gaan stijgen waardoor het vanmorgen al flink aan het dooien was. Ondanks de voorspelde ijzel en gladheid vielen de wegen goed te berijden en Corry was zo lief om ons een slinger naar het beginpunt van vandaag te geven. Iets over negenen reden we in ‘onze’ taxi weg. Het scheelde ons ruim een uur met de bus en wachten tussendoor, dus dat was luxe!

Om 9.20 uur begonnen we aan onze laatste Trekvogelpad-etappe. Over een asfaltweggetje met een laag glibberige, half ontdooide sneeuw gingen we verder vanaf het punt waar we afgelopen woensdag weer bij de auto waren uitgekomen. We staken het spoor over en gleden het bos in. De natte sneeuw maakte het lopen zwaar maar alles zag er wel mooi uit.

We moesten voorzichtig lopen want door de sneeuw zag je niet waar je liep, wat betekende dat je af en toe in een kuiltje stapte of door ijs, met daaronder een plas water, zakte. De rest van de tijd gleden onze voeten alle kanten op. Na een paar kilometer kwamen we bij het landgoed van kasteel Groeneveld waar er op de paden meer een laag glibberig ijswater lag dan sneeuw. Al met al konden we vandaag niet echt tempo maken maar toch was het een leuke afsluiting van het jaar, speciaal.

We waren nu eigenlijk vlak bij huis, de route echter ging naar de Laage Vuursche voordat we langs Soest zouden komen. Bij het Baarnsche Bosbad konden we de route even niet meer volgen, terwijl het hier in de buurt juist zo goed was aangegeven. Volgens de tekst moesten we rechtsaf, volgens het kaartje rechtdoor en volgens de markering naar links! We kozen er voor om de markering te volgen om dat dit recenter is dan het boekje. Na een paar honderd meter ging de route toch echt de verkeerde kant op dus zijn we weer omgedraaid en volgden vanaf nu de tekst. We werden ingehaald door een glibberende hardloper (foto van gemaakt, het zag er zo grappig uit) en kwamen we uiteindelijk een stukje verderop uit op de weg waar we eerder de route niet meer konden volgen. Het kaartje welke ‘rechtdoor’ liet zien was dus de juiste route geweest. Altijd de laatste optie die goed is, zo gaat het nou eenmaal.

We zaten nu in ieder geval weer op de route en gingen verder door de bossen, op naar de Laage Vuursche. Vlak voor het dorp, zo’n 13 km na onze start vanmorgen en 2,5 uur lopen, zakten we moe neer op een bankje in het bos. Een plastic bankje, neergezet door particulieren dus waarschijnlijk speciaal voor mensen zoals wij, mensen die heel hard aan een rustplek toe zijn. Voor een betrekkelijk korte afstand waren we al lang onderweg en voelden we onze benen en voeten behoorlijk. De sneeuw maakte het erg zwaar, telkens moesten onze spieren en gewrichten ons in balans houden en dat viel niet altijd mee. Gelukkig kwamen we dit bankje tegen en konden we nu tenminste even bijkomen. Tijdens onze pauze, op een kruising van boswegen, met een woning in één van de hoeken, kwam een reiger van het huis af door het bos gevlogen om daarna weer open land te zoeken. Knap hoe deze vogel zich tussen de bomen door wist te manoeuvreren. Als we niet hadden gezien dat het een reiger was hadden we ons afgevraagd welke grote roofvogel het zou zijn.

Na ruim een kwartier kregen we het een beetje koud en maakten we ons klaar om verder te gaan. Al snel kwamen we bij de Laage Vuursche. De weg waarover we het dorp binnen liepen hadden we met het Utrechtpad ook al gelopen. De straat stond toen aan beide kanten vol met geparkeerde auto’s en overal waren mensen. In een waas zijn we daar toen langs gelopen. Nu was het er heerlijk rustig. We gingen verder met de laatste kilometers naar Soest over de 300 Roedenlaan, een lekker breed bospad. Ook hier hadden we met het Utrechtpad gelopen. Aan het eind van het pad ging het Utrechtpad naar links en het Trekvogelpad naar rechts. De vorige keer waren we echter ook naar rechts gegaan, naar huis, tijdens een sneeuwstorm. Deze keer geen sneeuwstorm maar wel een wit en glibberig pad. Langs de Charlottehoeve en het pad achter de Wieksloot liepen we naar het eindpunt van het Trekvogelpad.

Rond 13.30 uur waren we thuis. We waren nog niet eerder zo moe geweest van 20 km maar waren wel voldaan van het ploeteren en het beëindigen van het Trekvogelpad. Het was een leuk pad maar leidde wel over veel asfalt. In 2006 gaan we het Waterliniepad proberen. Ik heb er zin in.