Zondag 2 januari 2005 Langs het Valleikanaal

Amersfoort Koppelpoort – Scherpenzeel, 24 km

Bewolkt, wind, ± 7ºC

Vanmorgen stonden we om iets over acht bij Cor. Ze zou achter ons aan naar Scherpenzeel rijden en ons daarna in Amersfoort af zetten. Het gebeurt nooit, maar vandaag had Cor zich verslapen. Ze was om kwart over acht wakker geworden, een beetje laat dus. Gelukkig is ze snel en reden we iets na kwart over acht toch weg. In Scherpenzeel aangekomen hebben we de auto neer gezet en zijn bij Cor in de auto gesprongen. Erg luxe om niet op een bus te hoeven wachten!

Om tien over negen liepen we op het punt waar we twee weken geleden begonnen waren, alleen gingen we nu de andere kant op. Via de Kleine Koppel liepen we het centrum in. De route viel een klein stukje samen met het Marskramerpad, die we vast ook nog een keer gaan lopen (2008: zie verslag Marskramerpad).

Langs de Heiligenbergerbeek verlieten we Amersfoort weer; de snelweg over, richting Leusden. De route ging door een nat heide en veengebied. Het ven ‘Langewater‘ is vroeger van ven tot akkerland gebracht maar wordt nu weer aan de natuur terug gegeven.

Een stukje na landgoed Den Treek zijn we even op een bankje gaan zitten. De bankjes waren vandaag dun gezaaid, alleen eerder op de ochtend waren we langs een picknicktafel gekomen, op een erg leuke locatie langs de A12. Niet dus. Het bankje kwam op het goede moment, we hadden er precies twee uur lopen op zitten, en stond op een leuke plek tussen de weilanden en landgoed Den Treek in. Na twee broodjes pindakaas met banaan (goed voor de energie) waren er twintig minuten voorbij en een paar druppels regen gevallen. Ook waren we behoorlijk aan het afkoelen (wel lekker want we waren tijdens het lopen best warm geworden) dus werd het weer tijd om verder te gaan.

Langs een oud tolhuisje van landgoed Den Treek liepen we naar de Heiligenbergerbeek. De beek was vrij breed en de weg erlangs lekker rustig. Iets verderop staken we de provinciale weg tussen Leusden en Woudenberg over en volgden we de beek via landgoed De Boom. We liepen door het bos verder en kwamen uiteindelijk bij een voormalig spoorwegtalud, Amersfoort – Kesteren. Weer een leuk stukje natuur. Intussen liepen we op één van de Klompenpaden uit de omgeving. We banjerden via een drassig, modderig pad langs de beek naar het Valleikanaal. Het pad ging over de Grebbelinie; een dijk langs het Valleikanaal met half in de dijk begraven bunkers. Er stonden prachtige bomen; oude accacia’s en mooie eiken. Het is een begrazingsgebied voor schapen en koeien. De schapen hebben we ontmoet.

Boven op de dijk vingen we aardig wat wind maar we hadden hem gelukkig in de rug. Het pad was daarnaast ook zo mooi dat de wind niet uit maakte. Remco zag zelfs een ijsvogel!!! Op een gegeven moment klommen we over het (zoveelste) hek een begrazingsgebied voor paarden in. We liepen nog steeds langs het kanaal, over de Grebbelinie, maar kregen het Limburggevoel omdat we zomaar door een weiland mochten lopen. De dijk was er even niet, en het weiland was behoorlijk drassig. We hadden aan de andere kant van het kanaal over het fietspad kunnen lopen, maar kozen er toch voor om door de modder en de koeienvlaaien te ploeteren. We waren weer blij met onze schoenen.

Intussen hadden we er zo’n 20 kilometer op zitten, met het laatste stuk veel hekjes waar we overheen moesten klauteren en een weiland dat liet voelen dat we weer aan pauze toe waren, zoals we al hadden ingeschat. Gelukkig hadden we veel onverharde paden gehad en waren er ook klaphekjes tussen de ‘klimhekjes’ door, we waren dus ‘lekker’ moe. We hadden geen last van duidelijk aanwezige pijntjes.

Iets verder kwamen we weer bij de dijk. Beneden aan de dijk, bij een bunker, hebben we onze pauze ingelast. We zaten nog maar net toen we een klein, kort hagelbuitje over ons heen kregen. Snel de regencapes aangetrokken, tassen eronder en blijven genieten. Zo snel als het buitje kwam, zo snel was ie weer over. Tijdens een half uurtje rust, met een klein drankje om warm te blijven, volgden er af en toe nog wat spetters maar het viel reuze mee. Volgens mij was er voor vandaag meer regen voorspeld maar het was heerlijk wandelweer. Iets voor half twee gingen we weer op pad. Iets last van een stijve knieholte, maar het ging lekker voor de ‘laatste loodjes’. Na drie kwartier kwamen we langs Huis Scherpenzeel, waar we van de route af gingen en het park verlieten door het hek tegenover de kerk, waar de auto stond. Het was tien over twee, we waren precies vijf uur op het Utrechtpad geweest. Bijna 25 kilometer met twee korte pauzes. We waren best moe, maar niet te. Bij zo’n afstand heb je tenminste het gevoel dat je iets gedaan hebt, want drie uurtjes lopen is net niets.

We hebben weer heerlijk gewandeld vandaag. Misschien gaan we volgende week weer verder.