Zondag 29 januari 2005 Voetballen of niet?

Amerongen – Wijk bij Duurstede, 21 km

Koud en heiig, ± 0ºC

De afgelopen week vroor het ’s nachts en werd het overdag iets warmer. De grond was echter aardig bevroren, dus of het voetbal voor Remco vandaag door zou gaan was zeer twijfelachtig. We hadden besloten om eventueel zowel zaterdag als zondag te lopen. Remco zou vandaag in Woudenberg moeten ballen, en gisteravond was er nog geen afgelasting. Toch wilde Remco het er graag op gokken. Hij had liever spijt dat ie na 20 kilometer lopen nog een wedstrijd moest spelen dan dat ie spijt had dat we niet waren gaan lopen terwijl de wedstrijd uiteindelijk toch niet door bleek te gaan. Deze week hadden ze helaas ook maar twaalf man, afzeggen was geen optie.

Dus ging om half zes de wekker… maar wakker worden om iets leuks te doen gaat veel makkelijker dan wakker worden om te gaan werken. Gek he?! Iets voor zeven uur reden we weg. Het was koud maar we hoefden niet te krabben. Om iets over half acht parkeerden we de auto in Wijk bij Duurstede, op de hoek van de Hoogstraat en de Singel, precies op de route van het Utrechtpad.

We hadden nog zo’n 20 minuten om de bushalte te vinden, gelukkig… In het centrumpje was bijna alles afgesloten voor gemotoriseerd verkeer, en een bushalte vonden we niet. Gelukkig liep er een dame die haar hond uit liet, ze kon ons vertellen hoe we bij de halte konden komen. Vanaf de auto hadden we eigenlijk rechtsaf i.p.v. linksaf moeten gaan. Maar goed, we waren alsnog ruim op tijd voor de bus, die ons met een kwartiertje naar Doorn bracht. Daar moesten we nog 20 minuten kou kleumen tot de volgende bus zou komen, en ons naar Amerongen zou brengen. Broodje gegeten, maar tegen de koude neus en tenen hielp niets.

Eindelijk in de bus werden we weer wat warmer. Nog een broodje naar binnen gewerkt en we waren er klaar voor. We drukten voor de juiste halte op het stopknopje en na een kwartiertje lopen kwamen we weer op het Utrechtpad. Negen uur ’s morgens precies.

We gingen direct aardig omhoog, door het bos. Na tien minuten klimmen kwamen we op de top van de Amerongsche berg, 69 meter boven NAP en daarmee het hoogste punt van de Heuvelrug. De lichtval was mooi, de zon was nog geen uur op. Het Utrechtpad ging op en neer over de Amerongse heuvels, vaak glad en glibberig van ijs en sneeuw. Op een gegeven moment liepen we op een omhoog gaand bospad welke uitkwam op een klein, driehoekig heideveldje, in lichte mist gehuld. Een heel leuk en onverwacht stukje natuur.

Iets verderop kwamen we langs een oude beuk die 'ijs lekte'. Over zijn bast liep over pakweg een halve meter een soort van ijspegel naar beneden. Het ijs was op sommige plaatsen 5 centimeter dik. Heel bijzonder. Na een uurtje Utrechtpad kwamen we bij de Ginkelse heide, een mooi groot heidegebied dat werd begraasd. Er waren hier aardig wat wandelaars, vooral bij de Leersumse plassen waar we langs liepen.

Intussen waren we twee uur, ongeveer tien kilometer lopen, op het Utrechtpad. Via een paadje langs de rand van het Breedeveen liepen we door het bos richting Leersum. Nog even een heuvel op met de tombe van Nellesteyn, en door naar de polder en landgoed Broekhuizen. Pauze gewenst.

Bij landgoed Broekhuizen aangekomen bleek echter dat ze bezig waren het landgoed te veranderen. De route konden we niet echt volgen, we zagen nergens markeringen. Het bankje bij de schapen, heerlijk in de zon, zagen we wel zitten voor een pauze, maar het hekje er naar toe zat dicht. Teleurgesteld liepen we verder om er iets later achter te komen dat we niet meer op de route zaten. Middels de markering van het Trekvogelpad kwamen we weer op onze route uit, en tussen twee houtwallen door kwamen we bij een asfaltweg die we voor bijna anderhalve kilometer moesten volgen. Het was een smalle weg met aan de ene kant boerderijtjes en aan de andere kant een sloot of beek. Er reden aardig wat auto’s dus waren we blij toen we eindelijk weer een onverhard pad in sloegen. Halverwege dit pad besloten we ons kleed uit te spreiden om even snel een broodje te eten en onze schoenen uit te doen. We zaten nu op een doodlopend pad, tussen weiland en struweel. Een klein watertje in het land naast ons, schaapjes verderop en lekker in het zonnetje. Sms-je of voetbal door ging. Tot onze grote verbazing was het antwoord ja! We hadden nog een uur lopen voor de boeg en moesten dan ook nog naar huis rijden. En de teckel ophalen. Snel ons broodje opgegeten en de spullen weer gepakt. Remco sms-te terug dat ie rechtstreeks naar Woudenberg zou komen. Terwijl ik klaar stond om te lopen en Remco bijna zover was, ritselde het in de bosjes. Er kwam een ree tevoorschijn en sprong op drie meter voor ons over het pad en het prikkeldraad, schampte daarbij zijn pootjes, en rende verder. Het witte kontje huppelde snel uit het zicht. We hoorden nog een ree in de bosjes en zijn dus maar snel verder gegaan. Wat een leuke ervaring was dat!

Het pad waar we voor de pauze op liepen was een stuk beter dan het vervolg. Het was een grote modderzooi. Je moest al glijdend je voeten uit de bagger trekken en proberen vooruit te komen zonder op je bek te gaan. Behoorlijk vermoeiend, maar na een kwartiertje geploeterd te hebben kwamen we weer op asfalt uit. Om iets daarna een volgend drassig pad op te gaan.

Via de volgende asfaltweg naderden we Wijk bij Duurstede, en de auto waar we om kwart over één aan kwamen. Geen tijd helaas om nog ergens een kop soep of zo te nemen, maar ach, de wandeling was erg leuk geweest. Snel naar Soest gereden, Tommie opgehaald en weg was Remco weer. Bikkel!