Zondag 6 februari 2005 Druk

Werkhoven – Oud Zuilen, 25 km

Licht bewolkt, zonnig, koud windje, ± 5ºC

Om vijf voor acht reden we vanmorgen naar Odijk. Rond kwart over acht zetten we de auto neer bij het huis van Remco zijn moeder. Ze lag nog te slapen dus konden we snel gaan lopen. Langs de Kromme Rijn liepen we naar Werkhoven. Het stuk naar Nieuw-Rijssenburg viel ons mee: de anders zo drukke asfaltweg was nog net niet uitgestorven, we hadden weinig last van auto’s. Tijdens de autorit naar Odijk was het ook al opvallend rustig, waarschijnlijk ivm het carnaval van dit weekeind.

Na een uurtje waren we bij de bushalte in Werkhoven, waar we de vorige keer geeindigd waren. In de tijd tussen Odijk en Werkhoven was de wereld wakker geworden. Het afgelopen uur hadden steeds meer vogels van zich laten horen. Na twintig minuten wachten kwam de bus om ons naar Utrecht te brengen. Tijdens het wachten kon Remco zijn hakken nog even intapen. Toen ik ’s ochtend voor we weg gingen had gevraagd of ie zijn hakken had ingepakt had hij ja gezegd. Jokkebrok! Op station Utrecht hoefden we niet zo heel lang te wachten op de bus naar Oud-Zuilen.

Zonder veel moeite vonden we onze weg van de bushalte naar kasteel Zuilen. Helaas gingen we daar eerst de verkeerde kant op, maar al snel liepen we weer goed. Langs de Vecht liepen we Utrecht in. Het was leuk om langs het water te lopen, alleen was het voornamelijk asfalt. In de stad was het hartstikke druk aangezien het koopzondag was. Met moeite ploeterden we voort, tussen alle mensen door zigzaggend. De drukte en het asfalt begonnen ons op te breken… Langs de Kromme Rijn en de Oude Gracht liepen we Utrecht weer uit, waarna we gelukkig op het onverharde jaagpad langs de Kromme Rijn mochten. Dit liep toch heel wat prettiger. Het probleem met de overvloed van mensen was echter nog niet verdwenen. Hele kuddes liepen er.

Hoog tijd voor een pauze, maar natuurlijk waren weer alle bankjes bezet. We hadden al besloten dat we dan toch langs het drukke, modderige jaagpad een plekje moesten vinden; veel mogelijkheden voor een rustige plek waren er niet, maar we waren wel echt aan pauze toe. Het pad was niet alleen modderig, maar ook vrij smal, niet echt lekker om en kleed neer te leggen… In de verte zagen we een bankje, wederom bezet. Ik kreunde tegen Remco “laat ze alsjeblieft op staan voordat wij er zijn, maar liever wel nadat die vrouw voor ons er voorbij is.” (de vrouw zag er namelijk niet uit alsof ze nog lekker liep) Tot onze verbazing stonden de mensen op van het bankje. De vrouw was er helaas nog niet voorbij, en haar op tijd inhalen ging ons niet lukken. Toen ze zomaar voorbij het lege bankje liep waren we erg blij, en zeker toen het bankje nog steeds leeg was toen wij er kwamen. We zijn heerlijk gaan zitten (13.05 uur), terwijl er in een half uurtje tijd verschrikkelijk veel mensen voorbij kwamen. Remco belde zijn moeder dat we rond drie uur bij haar zouden zijn voor een bak soep waarna we onze spullen weer pakten en op stap gingen. Het was bijna file-lopen wat we deden, en probeerden zo goed en kwaad als mogelijk de mensen in te halen en de tegenliggers te passeren, zonder ons ritme te verliezen. Het laatste stuk over het jaagpad, tussen Bunnik en Odijk, werd het gelukkig iets rustiger. Om vijf over drie kwamen we aan bij de auto en een heerlijke kop tomatensoep. Na een uurtje zijn we rozig weer in de auto gestapt en naar huis gereden. Nu nog maar een etappe Utrechtpad!