Zondag 27 februari 2005 Sneeuwstorm

Oud Zuilen – De Stulp, 25 km

Lichte vorst, enkele sneeuwstorm, koude en gure, harde wind, af en toe een zonnetje

Vanmorgen begonnen we aan de laatste etappe van het Utrechtpad. Dat betekend dat we sinds 18 december j.l. 163 Utrechtpad-kilometers hebben gelopen, plus de extra kilometers om begin- en eindpunt te bereiken (bv van Soest naaar Amersfoort…), en een Pieterpad-etappe tussen door; “alweer een kilometer van mijn schoenen afgesleten, wat mijn moeder niet mag weten want dan krijg ik niets te eten…”

Om half acht vanmorgen (het was al licht) trokken we de voordeur achter ons dicht en liepen naar station Soest-Zuid, waar we om vijf over acht de trein naar Utrecht pakten. Na een kleine twintig minuten wachten op station Utrecht konden we op de bus naar Oud-Zuilen stappen. Toen we iets voor negen uur bij Oud-Zuilen uitstapten duurde het niet lang voor we in een heuse sneeuwstorm terecht kwamen. Midden in de polder, dus hebben we ons snel helemaal ingepakt en liepen als eskimo’s verder. Het voelde best stoer om in een sneeuwstorm door de polder te lopen, en het was ijzig koud! De twee molens (kleine en grote) die we tegen kwamen zagen er mooi uit in de grauwe sneeuw.

Toen we bij de Vecht uitkwamen werd de sneeuwval minder, hoewel het wegdek (vanaf het begin vanmorgen asfalt) wit bleef, en af en toe glibberig. Langs de Vecht liepen we Maarssen in, en ook weer uit. Half Maarssen zat waarschijnlijk in de kerk (de andere helft was aan het joggen) dus konden we bij de meeste huizen ongegeneerd naar binnen gluren terwijl we voorbij liepen.

Na Maarssen liepen we de ijzig koude polders weer in, richting Tienhoven. Het was KOUD!! Bij Tienhoven aangekomen gingen we naar links, richting Breukelenveen. Langs de Tienhovense-, Breukeleveense- en Loosdrechtse plassen liepen we verder, met een pijnlijk koude wind, schuin van voren. Half in de beschutting van wat bomen, maar toch nog steeds behoorlijk in de wind, kwamen we na ongeveer 12 kilometer (ongeveer twee uur en een kwartier lopen) bij een bankje met rugleuning. Goed genoeg voor een koude, korte maar zeer welkome pitstop. Broodje gegeten, slokje whisky (het was echt koud!!) en onze vingers waren al bevroren… Het was vooral de wind die het zo koud maakte.

Na de pauze (10 minuutjes) kwamen we weer redelijk makkelijk op ritme, maar wat was het koud! We hadden onze pet op (Remco daaronder nog een muts), en zo ver mogelijk over onze wenkbrauwen geduwd, en das (Violet) of kraag (Remco) zo ver mogelijk opgetrokken. We zagen niet veel, ongeveer een meter ondergrond, en vanuit onze ooghoeken een klein stukje omgeving. De wind was te koud om lekker om je heen te kijken, maar af en toe om je heen gluren was net te doen. Vlak voordat we bij een paar huisjes kwamen zag ik een ijsvogel, prachtig beschenen door de zon, dus stralend blauw, en in een lange vlucht, best hoog boven het water. Remco zag hem jammer genoeg niet, maar gelukkig had hij een heleboel Utrechtpad-kilometers terug er al eentje mogen bewonderen.

We kwamen steeds meer in de luwte van bomen, wat we als zeer aangenaam ervaarden. In het struikgewas zagen we een vogel, een lijster of merel, maar dan met een roodgekleurde vleugel. Een Koperwiek! We konden haar mooi van dichtbij observeren. Het werd tijd voor een wat langere pauze, maar dan wel in het bos, en niet in de gure wind. We waren nog niet lang in het bos toen we op een zevensprong een bankje in het zonnetje zagen. Met rugleuning! Het zat erg lekker, maar na een minuut of 25 voel je dan toch de kou weer komen. Tijd om weer verder te gaan…Op naar de Lage Vuursche, en op naar huis. Iets na de pauze kwamen we bij de Hilversumse heide, waar de wind zich weer flink liet voelen. Gelukkig duurde het niet lang voordat we het bos weer in doken. Aan de drukte merkten we dat we de Vuursche naderden. In de bermen stonden overal auto’s geparkeerd, op de weg liepen veel mensen en reden veel auto’s. De Lage Vuursche was overbevolkt. Normaal is een pauzeplek ons moeilijk gegund, maar vandaag vonden we een klein tafeltje naast de gashaard van het overvolle Jagersrestaurant. Een wijntje, een tosti en een soepje, ooohhh wat lekker! Na drie kwartier waren we helemaal warm, en het drankje en de hapjes maakten dat we ons extra lekker voelden. Nog anderhalve kilometer Utrechtpad, zodat we de volle 163 kilometer hadden afgelegd, en daarna nog via de Wieksloot naar huis. Ook nog wel een paar kilometer. Om ongeveer tien voor drie verlieten we het 163 km lange Utrechtpad, en begonnen aan onze laatste loodjes naar huis.

Zoals we vandaag waren begonnen met een sneeuwstorm, zo eindigden we ook. Minder indrukwekkend, dat wel, omdat we dichter bij de bewoonde wereld waren en het iets minder hevig sneeuwde, maar leuk was het! Om tien voor half vier staken we de sleutel weer in de voordeur om snel andere kleren aan te trekken en op de bank in te storten.

Het Utrechtpad was eg leuk, ondanks het toch wel vele asfalt… Score is in ieder geval 2x een ijsvogel!!!