Links en tips
CONTACT
GASTENBOEK
Soest – Kiel – Oslo (534 km gereden)
Eindelijk, vandaag begonnen we aan de reis naar Noorwegen, het land waar we 6 jaar geleden verliefd op zijn geworden. Gisteren waren we natuurlijk hartstikke druk met alle voorbereidingen; het inpakken van de laatste dingen, auto vol laden, schoonmaken en op tijd naar bed gaan.’s Ochtends had ik nog 1,5 uur bij de kapper gezeten om m’n haar te laten stijlen waarna ik weer beste koppijn had door alle heftige chemische luchten. Dat kon de voorpret echter niet deren! Volgens planning aten we (voor ons doen) zeer vroeg zodat we snel in bed konden liggen. Een badje moest mij daarmee helpen, want vroeg gaan slapen is niet mijn sterkste kant… Het badje miste zijn uitwerking niet, rond een uur half elf was ik onder zeil. Ook Remco had gelukkig weinig moeite om in slaap te komen. Na een verkwikkende nachtrust ging de wekker om 3.00 uur, we werden soepel wakker en begonnen met de laatste dingen. De katten en papegaai kregen eten en werden nog even lekker geknuffeld, de koelbox en -tassen werden ingepakt en de laatste spullen kregen een plekje in de auto. Het paste allemaal, gelukkig, en we hadden zelfs nog wat ruimte over. Onze eerste reis met de Ford Focus kon beginnen! De Ford zakte beduidend minder door zijn hoeven dan de Fiat Punto altijd deed, de Punto hing bijna op de grond als hij vol geladen was, daar was met de Focus nu geen sprake van.
Blij dat we tot nu toe alles hadden gered stapten we in de auto en reden naar Duitsland toe. Omdat het Pinksterweekend was begonnen en er wegwerkzaamheden tussen Bremen en Hamburg waren wilde ik ruim de tijd hebben voor de reis naar Kiel, alwaar we op de boot naar Noorwegen moesten stappen. We moesten uiterlijk om 13.00 uur bij de boot zijn, vanaf Soest zo’n 5 uur rijden. Op zich hadden we dus later kunnen vertrekken maar we wilden wel een stuk zekerheid inbouwen. Stel je voor dat we de boot zouden missen… Dan zouden we best een probleem hebben, want er gaat maar 1 boot per dag, en alles is vol geboekt… Geen risico’s dus.
Om 6.30 uur reden we over de grens, Duitsland in. Het gaspedaal kon ingedrukt worden, de Focus kon laten zien dat hij een slagje sterker was dan de Punto. Alles verliep voorspoedig, en toen we bij de eerste kilometers wegwerkzaamheden aan kwamen konden we nog goed door rijden. Het was natuurlijk nog vroeg, maar toch was het al behoorlijk druk op de snelweg. Al snel werd het zo druk dat we bij de wegwerkzaamheden toch wat langzamer moesten rijden, er ontstond op sommige punten wat oponthoud. Elke keer was het een stuk van een kilometer of zes, dan weer een stukje weg zonder werkzaamheden, dan weer langzaamaan. Doordat we een speling hadden ingebouwd zaten we niet te stressen of we wel op tijd bij de boot zouden arriveren. Ook al kon er natuurlijk nog van alles mis gaan… Je hoeft maar 1 flinke file te hebben om een paar uur vertraging op te lopen… Maar de vakantie was ons gegund, rond 11.00 uur reden we Kiel binnen en zochten een zaak om te snacken. Terwijl we de stad in reden zagen we aan de andere kant van het water de grote cruiseschepen liggen. Ook de onze lag klaar, de grootste van allemaal! We vroegen ons af op welk van de vele (13) dekken we een hut zouden hebben, en hoopten dat het niet, zoals de vorige keer naar Noorwegen, ergens onder in het schip zou zijn waar je het bed uit trilde door de motor. Maar eerst moesten we wat eten. We vonden een McDonalds en een parkeerplekje, en binnen een half uur waren onze magen gevuld en konden we naar de boot. Natuurlijk reden we weer iets te ver door, maar daardoor kwamen we wel langs een tankstation waar we de auto vol gooiden voor morgen. Iets voor twaalven sloten we aan in rij 2 voor de boot. Vanaf 13.00 uur zou het inchecken beginnen, maar een kwartier voor tijd gingen rij 1 en 3 al rijden. Dat schoot lekker op dus. Dachten we… Terwijl beide rijen naast ons al lang leeg waren stonden wij nog steeds te wachten in de rij. Het duurde best lang voordat er wat gebeurde, maar uiteindelijk konden we moeiteloos de boot op rijden. Toen de auto op de juiste plek stond was het vrij krap om je spullen te pakken, maar alles wat we op de boot nodig hadden en/of niet in de auto wilden achter laten konden we verzamelen. Nu moesten we ons nog tussen de rijen auto’s door wurmen om bij de toegang naar de hutten, winkels en restaurants te komen. Het viel niet mee, alle auto’s stonden zo dicht op elkaar dat je echt op moest letten, maar uiteindelijk vonden we de deur waar we doorheen moesten. We stonden op dek 4A en moesten naar dek 11 om bij onze hut te komen. Het bleek dat dek 11 boven lag dus we sjouwden 7 verdiepingen omhoog. Niet met de lift, dat was ons te druk, maar alle 7 verdiepingen met de trap. Natuurlijk waren we bekaf toen we bij onze hut aan kwamen, maar ook dit hadden we gered. Het was erg warm in de hut, maar gelukkig konden we de temperatuur aanpassen. Ook vonden we een klein koelkastje waar we onze drankjes in konden koelen. Toch wel lekker! Nadat we een beetje waren bij gekomen gingen we de boot maar eens bekijken. Het zag er allemaal luxe uit. Om 14.00 uur vertrok de boot keurig volgens planning.
We bekeken wat waar te doen was (zwembad, winkelstraat met winkeltjes en restaurantjes, casino, spelletjeshal, tax free shop, alles sjiek en zelfs met glazen liften) en eindigden op het zonnedek, aan de achterkant van het schip. We namen een halve liter beker bier en namen plaats op een ligstoel, lekker in de zon. De wind waaide behoorlijk maar de zon zorgde voor evenwicht. In onze (dunne) afritsbroek en trui (mouwen eventueel opgestroopt) was het heerlijk. De wind woei mijn pas geknipte haren heen en weer, de haren die daarvoor zo lekker in een staart hadden gezeten ontsnapten in rap tempo aan mijn elastiekje. Het was genieten, de zon, de wind, het vakantiegevoel, zalig! Om met een boek, een biertje en de zon op een ligstoel op de dek te liggen was toch wel ultiem genot. Hoewel, het was nog beter geweest als er wat minder wind was, maar een zeur die daar over klaagt! We konden nu in ieder geval onze witte voeten een beetje laten bij kleuren zodat ze iets meer bij onze licht gebruinde benen passen.
Nadat we een beetje hadden gelezen en gedommeld gingen we terug naar de hut om uit de wind te zijn en op bed wat rust te pakken. Het duurde niet lang voordat Remco in dromenland was, en ik dommelde na een paar bladzijden lezen ook een beetje weg. Om 18.00 uur ging ik een peukje paffen op het dek. Gelukkig had ik voor de zekerheid mijn fototoestel mee genomen; we kwamen namelijk net onder de brug tussen Denemarken en Zweden door. Daar waren we 6 jaar terug natuurlijk ook al onderdoor gekomen, maar het blijft mooi. Terwijl Remco nog lag te dromen maakte ik een paar prachtplaatjes. Het zonlicht achter de brug was fantastisch! Het licht weerkaatste fel op het zeewater waardoor de brug een extra dimensie kreeg. Echt geweldig! Ik ben er al aan gewend geraakt dat ik Remco soms op dit soort prachtmomenten moet missen omdat hij op één oor ligt, ook in mijn eentje is het mooi. Geweldig om de auto’s en vrachtwagens over de brug te zien rijden; zo ontzettend klein! Het spel tussen licht, water en brug (vorm en kabels) was perfect, maar wat ging de boot toch snel… Na een paar foto’s voeren we al onder de brug door. Indrukwekkend om te zien hoe hoog onze boot was en hoe hoog de brug. Bijna raakten zij elkaar, maar uiteraard is het één op het ander afgestemd. Er kan in ieder geval nooit een extra verdieping op een cruiseschip als deze komen want dan kan hij niet meer onder de brug door.
Toen ik terug in de hut kwam werd Remco een beetje wakker. We liepen een rondje over de sjieke boot en eindigden weer op het zonnedek. We pakten twee stoeltjes en gingen voor zover mogelijk een beetje uit de wind zitten. De avondzon scheen op onze gezichten, de wind wapperde onze haren heen en weer. Met mijn ogen dicht kwam ik in mijn “innerlijke stilte”, het heerlijk rustige, ontspannen en tevreden gevoel wat ik kan krijgen. Misschien dat het een soort van trance of meditatie is, ik weet het niet, sinds vandaag noem ik het echter zo. Dit gevoel van innerlijke stilte overkomt me als ik buiten ben in de elementen van de natuur. Zon, wind, rust, ze nemen me mee op reis. Op reis naar waar? Naar een andere dimensie, een wereld waarin ik (anders) gelukkig ben, waar ik thuis ben en me zo licht als een veertje voel. Of zo. Een gevoel hoef je ook niet altijd uit te leggen, soms is het er gewoon en is dat genoeg.
We gingen weer terug naar de hut om nog even te lezen. Er kwam een sms van Camille binnen: of we nog op de boot zaten? Grinnikend stuurde ik terug dat we er als het goed was tot de volgende ochtend 10.00 uur op zouden zitten. Rond 20.15 uur zochten we het restaurant op waar we hadden gereserveerd voor het buffet van 20.30 uur. We zagen allerlei soorten mensen in allerlei soorten kleren, van sjieke avondkleding tot makkelijkere kleding. Wij waren uiteraard van het simpele slag maar er liepen er genoeg in galajurk of strak pak! We snappen allebei niet waarom je in godsnaam in zulke mooie kleding op een boot rond paradeert, maar dat zal wel aan ons liggen…
Bij de ingang van het restaurant was het al druk met wachtende mensen (de deuren van het restaurant waren nog dicht) maar al snel konden we naar binnen. Het was even onduidelijk hoe alles werkte maar uiteindelijk kon ik ons voucher bij de balie overhandigen en werden we naar ons plekje gebracht. En hoe romantisch: we zaten pal naast de piano die werd bespeeld door een dame. Ze speelde vol overgave de mooiste romantische nummertjes, het leek wel speciaal voor ons! Niet dat wij (of ik) nou zo romantisch zijn, maar dit voelde wel speciaal. We bestelden een fles rosé en liepen naar het buffet. Hier vulden we onze bordjes met koude vleesjes en andere koude gerechtjes. Toen we bij ons tafeltje terug kwamen stond er een fles rosé en een glas met een klein bodempje om te proeven. De wijn was lekker, het eten was lekker, de service was goed, pianospel direct naast ons maakte het feestje af.
Mijn lege bordje werd gelijk afgevoerd, de wijn werd bijgeschonken, ook al waren er veel gasten, het hele team was er klaar voor om iedereen zo goed mogelijk ‘in de watten te leggen’. We gingen voor een 2e bordje eten, nu werd het vis en schaaldieren. Het zag er allemaal prachtig uit, echt waar. Schitterend mooi rode rivierkreeftjes, grote garnalen, kleine garnalen, kaviaar, makreel, zalm en ga zo maar door. Je moet er van houden, maar er was keus genoeg. Het warme buffet met aardappels, nasi, vlees en nog meer hebben we deze keer maar overgeslagen, er lag al zoveel anders lekkers.
Na deze 2 porties ging ik een peukje roken in het tegenoverliggende casino, volgens mij de enige plek op het schip waar je binnen mag roken. Tussen de gokautomaten in begon ik aan mijn verslaving, niet helemaal op mijn gemak tussen alle knipperende lampjes op de automaten maar wel blij met de benodigde nicotine… Al snel was ik terug bij Remco, maar ik zat nog niet of ik stoof weer overeind: zonsondergang! Hup, hup, hup, snel naar boven, het dek op! Remco bleef rustig zitten om zijn sla op te eten. Even twijfelde ik of ik met de trappen zou gaan of met de lift, maar ik zag dat ik geen tijd te verliezen had, de lift dus! Op dek 12 liep ik snel naar buiten en nam zoveel mogelijk foto’s terwijl ik intussen ook nog ‘live’ probeerde te genieten van die grote rode bol die in de zee verdween. Na dit schouwspel ging ik zo snel mogelijk weer naar Remco, die aan het tafeltje in het restaurant op me wachtte tot ik tijd had voor het dessert. We pakten een nieuw bordje en zochten het fruit op. Ergens had ik nog een mooie vrucht zien liggen (weet de naam even niet, een soort van cactusvrucht, maar dan zonder stekels) dus ik trok de stoute schoenen aan en vroeg of ik die mocht pakken. Ja hoor, natuurlijk mocht dat. Hmmmmmmmmm.
Na het fruit haalde Remco nog wat gebak en koffie en thee. Het gebak was natuurlijk voor Remco (wat moet ik met die zoetigheid?!), hij smikkelde nog even door. Toen de fles rosé op was en de thee en koffie ook vroegen we om de rekening en vertrokken. Het was intussen 22.30 uur, de hoogste tijd om te gaan slapen? Nou, niet dus! Eerst nog even het verhaal van vandaag tikken, nog een rondje maken en een peukje doen, genieten van het avondgloren aan de horizon en nog even een bezoekje aan het casino voor een windstil rookmoment. Er waren aardig wat mensen in het casino, aan de speeltafels maar ook zeker achter de gokkasten. We zagen een man die al even bezig was. Zijn geld was op dus wilde hij een briefje (van € 10,- ?) in de gokkast gooien. De kast spuugde het briefje echter keer op keer uit (vals geld?) en de man bleef het maar proberen, telkens met het zelfde briefje. We bleven wachten om te zien welke vorm zijn frustratie zou nemen, hoe lang hij het zelfde briefje zou proberen en wat er daarna zou gebeuren. De man raakte rustig aan wat meer geïrriteerd en drukte op een aantal knoppen, wat natuurlijk geen effect had. Na nog een paar pogingen haalde de man zijn portefeuille tevoorschijn en pakte een ander briefje. Hij zat al klaar met zijn hand om het uitgespuugde briefje weer op te vangen en terug te douwen, maar de automaat was nu wel tevreden, het briefje werd opgegeten en kwam niet meer terug. De man kon weer verder met het drukken op de knop. Net zo zinloos als roken…
Het was intussen al middernacht, we besloten naar de hut terug te keren om nog even wat te lezen en te tikken. Toen we over de smalle gang naar onze hut liepen kreeg in een vrijwel onbedwingbare neiging om op de metalen deuren van de andere hutten te bonken, het was overal zo stil en de deuren waren zo verleidelijk… Ik heb me heel braaf ingehouden, maar wat had ik het graag willen doen!
0.30 uur, Remco ging pitten, ik tikte nog even verder, rookte nog een peukje en probeerde daarna ook maar eens de slaap te vatten. Was alleen bang dat ik zou gaan dromen over al die dikke Duisters die we vandaag hebben gezien!
Toen ik ‘nachts buiten op het dek mijn peukje rookte kon ik genieten van het fantastische uitzicht over de zee. Achter ons, richting Duitsland, was het donker, maar richting Noorwegen was het nog prachtig met avondrood verlicht. Daar stond ik dan, helemaal alleen op een dek wat ’s middags nog overbevolkt was. Het was zalig, ik voelde me helemaal in mijn element! De wind door mijn haren, het geluid van de zee en de golven die de boot (in het verder rustige water) maakte, het zachte gebrom van de boot, ik genoot. Om alles extra te voelen wilde ik het liefst mijn ogen sluiten, maar ja, er was ook nog die prachtig verlichte horizon. Dus stond ik het ene moment met mijn ogen dicht om ze daarna toch maar snel weer open te doen, want ik wilde niets missen. Stiekem wist ik dat ik echt naar bed moest gaan, maar ik wilde nog niet. Dus bleef ik daar staan genieten. Het was ook echt te mooi: een donkere zee, daarboven een dikke streep roze-rood avondgloren, en daarboven kleurde de lucht van lichtblauw naar turkoois en naar donkerblauw. Het was al bijna 1.00 uur, wat fantastisch om een voorproefje te krijgen van de lange dagen in Noorwegen, met nachten dat de zon maar even onder gaat en het niet echt volkomen duister wordt. Nog even…
Uiteindelijk dwong ik mezelf om naar binnen te gaan, ik had het moment al te vaak uitgesteld, het was echt de hoogste tijd om te gaan pitten!