Vakantie Noorwegen 2009

Zondag 31 mei 2009 Welkom in Noorwegen

Oslo – Innfjorden (494 km gereden)

Zonnig, boven de 20 C

Om 5.45 uur werd ik wakker. Meestal heb ik redelijk veel moeite om wakker te worden, maar vandaag stond ik gelijk naast het bed. Ik wilde weten waar we waren, of er al iets te zien was en hoe het weer was. Remco werd ook een beetje wakker maar bleef nog even liggen. Gewapend met m’n fototoestel snelde ik een verdieping naar boven, daar kon ik het dek op. Dacht ik tenminste… Er werd echter druk schoon gemaakt, met brandslangen werd het dek schoon gespoten. Nou, daar wil je dan echt niet staan! Dus nog een verdieping omhoog, daar kon het wel. We waren al behoorlijk dicht bij Oslo, aan weerszijden zag ik de kust van Noorwegen liggen. Het was nog rustig met mensen, het zonnedek was uitgestorven en verder liep er een enkele vroege vogel rond.

Ik liep terug naar de hut, dacht ik… Verdwaasd keek ik om me heen, ergens klopte er iets niet. Ik stond nog een verdieping te hoog! Toen ik terug kwam in de hut ging Remco even douchen. Daarna gingen we samen weer naar boven om buiten te kijken. Helaas werd er nu overal met water gespoten, echt prettig was het niet. We werden van onze droge stoeltjes verdreven naar het hoogste dek, waar alle stoeltjes nat waren van de schoonmaak die daar al was langs geweest… Hadden ze dat niet ’s nachts kunnen doen terwijl iedereen sliep?! Iets verderop vonden we een bankje dat we een beetje droog probeerden te maken, en even later zagen we droge stoeltjes. Die namen we in bezit en in de ochtendzon begonnen we in onze boeken te lezen. Het was heerlijk! Er kwamen steeds meer mensen een kijkje op het dek nemen. Na een uurtje besloten we weer even naar de hut te gaan. Aangezien ik een redelijk korte nachtrust had gehad besloot ik mijn oogjes nog even toe te doen voordat we van de boot af zouden moeten. Na zo’n 3 kwartier dommelen werd ik wakker, het was 9.15 uur, nog even en we zouden in Oslo aan komen. We gingen nog even op het dek kijken, waar het inmiddels zwart zag van de mensen. Niet veel later konden we met onze spullen naar de auto gaan. We sjouwden van de 11e verdieping naar de 4e en stonden onder aan de trap met een aantal motorrijders te wachten tot de deur naar het autodek open zou gaan. Een Duister wilde zelf wel even proberen of de deur echt niet open kon… Wat dacht ie nou? Dat niemand dat nog had geprobeerd??? Het lukte dus ook niet. We stonden er braaf te wachten, maar toen er een schoonmaakster ofzo voorbij kwam vroeg iemand wanneer de deur open zou gaan. Ze dacht dat we dan bij een andere deur moesten zijn, aan de andere kant van het schip. Braaf liepen we allemaal de trap op naar de bovengelegen verdieping, liepen naar de andere zijde van de boot en gingen daar weer met een trap naar beneden. Ja hoor, hier was DE deur, en die stond open. Snel wurmden we ons met alle spullen tussen de auto’s door. Bij de auto aangekomen hadden we het bloedheet. Snel deden we onze trui uit en gooiden de spullen in de auto. Onze ervaring met boten was dat het wel even duurde voordat je van de boot af kon rijden, maar deze keer ging het enorm snel, al om 10.10 uur reden we naar buiten.

Nu nog door de douane heen komen. Omdat alles in Noorwegen zo duur is, vooral drank, hadden we wat meer drank mee genomen dan toegestaan (je mag namelijk bijna niets in voeren), maar de vorige keer waren we niet gecontroleerd… We wilden best een klein risico nemen door wat extra mee te smokkelen. We hadden dus wel wat aan te geven, maar deden dat natuurlijk niet. Zonder problemen reden we door de douane het terrein af, Oslo in. We reden gelijk de juiste weg op en waren al snel Oslo uit. Het landschap was hier nog niet zo bijzonder en wegwerkzaamheden vertraagden het tempo. Maar ach, we waren in Noorwegen en het huisje stond vast op ons te wachten. Bij een meertje met parkeerplaats en een kiosk stopten we even om wat te eten. Bij de kiosk haalde ik een klein stokbroodje gezond en Remco nam brood wat we mee hadden genomen uit Nederland. Ook de Hollanders die we in Duitsland op de parkeerplaats hadden gezien en later voor ons geparkeerd stonden op de boot kwamen hier een korte pauze houden. Ze zouden toch niet ook een huisje in Innfjorden hebben hè?!

We reden verder naar het noorden, het landschap om ons heen veranderde langzaam. De weg bracht ons langs Hamar, waar we het Olympisch (schaats)stadion zagen liggen. Een tijdje later, rond 13.00 uur bereikten we Lillehammer. Op één van de heuvels zagen we de skischansen liggen. Ze leken maar klein zo vanuit de verte. Op advies van het reisbureau verlieten we kort na Lillehammer de hoofdweg en begonnen aan een korte omweg over een leukere weg. Het begon een beetje triest; weer allemaal wegwerkzaamheden en dus veel troep en machines. Maar het werd al snel beter. We zagen de eerste plukjes sneeuw op de bergen liggen en kwamen langs de eerste waterval. Dit was het Noorwegen wat we wilden! De weg slingerde zich door het landschap, de bergen om ons heen werden hoger. De weg kwam uit bij Vinstra waar we over twee weken op de terugweg een nacht zullen verblijven in een hotel gerund door Nederlanders. We vingen een glimp op van het hotel, prachtig aan een rivier gelegen, met aan de andere kant van het water een mooi kerkje.

Nu wilden we echter naar ons huisje voor de komende 2 weken toe. Het was inmiddels 15.00 uur en we hadden nog wel een stukje voor de boeg. We volgden de hoofdweg weer en zagen steeds meer sneeuw en watervallen. De weg kronkelde mee langs een woest kolkende rivier, en om iets voor zessen kwamen we aan bij Andalsnes. Vanaf hier was het nog maar een klein stukje naar het huisje, eerst door een tunnel van 6,6 kilometer en dan moesten we na ongeveer 10 minuten een zijweggetje nemen. Binnen 2 minuten zagen we een weggetje, dat kon het wel eens zijn… Maar in de beschrijving stond 10 minuten. We reden dus verder maar al snel besloot ik dat het niet klopte, we moesten toch echt dat ene weggetje in. Zo gezegd, zo gedaan, en ja hoor, daar was de boerderij en daar was ons huisje. We parkeerden de auto op het terrein en belden aan. Een vriendelijk uitziende man deed de deur open. Hij had een vragende blik in zijn ogen. Toen ik hem de brief overhandigde waarin stond dat we een huisje hadden gehuurd trok hij zijn wenkbrauwen nog verder omhoog. “Nee hè”, dacht ik… Ik vroeg snel (gelukkig sprak hij Engels) of hij ons niet verwacht had. Nee dus!!! Een herhaling van vorig jaar, Tsjechië. Niet te geloven, dat hadden wij weer! Spontaan barste ik in lachen uit en vertelde dat het niet onze eerste keer was dat we niet werden verwacht. De man zei dat ze ons pas de 3e hadden verwacht, ze hadden het er zelfs 10 minuten geleden nog over gehad… Gelukkig was het huisje wel beschikbaar, maar eerst moest er nog het één en ander gebeuren. Hij had zo’n 1,5 uur nodig om een kraan te repareren en het huisje moest nog worden schoon gemaakt. Toen ik vroeg of ze niet moesten eten begon hij te lachen, hij kwam uit de tuin waar hij lekker had zitten zonnen. Op mijn vraag of ik wel even naar het toilet kon kreeg ik gelukkig een bevestigend antwoord. Zijn vrouw kwam ook aangesneld en bracht ons naar het huisje. We hadden al wel verwacht dat het een klein huisje zou zijn, maar dit was toch wel heeeeeeel klein! Maar ach, de locatie was geweldig en ook in een kleine ruimte kan je leven. De vrouw zei dat ze het bed nog moest opmaken, we zeiden dat we in ieder geval zelf een dekbed bij ons hadden. Dat scheelde weer wat tijd. Ik dook de wc in om er achter te komen dat niet alleen de kraan gerepareerd moest worden, maar dat ook de wc-bril nog op de pot gezet moest worden… Ik besloot boven de pot te gaan ‘hangen’ en leegde mijn blaas. Toen ik wilde door trekken bleek dat er geen water was. Beetje genant, maar ik was al lang blij dat ik niet aan de diarree was geweest (zoals de afgelopen 2 dagen wel het geval was)! De man kwam weer aangelopen, met gereedschap deze keer. Ik zei dat “mijn pee nog in the toilet lag, because there is no water” waarop hij zei dat ik mijn husband maar mee naar hun terras moest nemen en dat zijn vrouw dan koffie zou brengen. We namen plaats op het terrasje en even later kwam de vrouw aan met koffie, thee, cake en koekjes. We kregen een bord en een lepeltje voor de cake (?). Ze verdween weer om het huisje in orde te maken en al snel kwam de man weer naar ons toe. Hij vertelde dat hij altijd even kletste met zijn gasten om te vertellen wat er in de omgeving te doen was. Zeer attent allemaal. Ze hadden ons dan nog wel niet verwacht maar we werden warm ontvangen. Ze waren blij dat we zo goed hadden gereageerd en we kregen meerdere malen excuses aan geboden. Het grapje dat we er al aan gewend raakten lag natuurlijk voor de hand. We kregen allerhande tips van de man en konden alles aan hem vragen. Internet zou hij morgen regelen voor ons, wat een luxe!

Ondanks deze rare start hadden we het al prima naar ons zin. Er liepen geiten rond en ik had een varken ontdekt. Het varken, een hangbuikzwijntje, zat samen met kippen in een hok en had ook een buitenruimte. Op het hok stond “The eggs and bacon house”. Het zwijntje kwam naar me toe en voorzichtig raakten we elkaar aan. Op het moment dat ik hem begon te aaien achter de oren ging zijn bekkie wijd open, hij vond het heerlijk! Ik begon achter zijn andere oor te kroelen en meteen wierp hij zich op zijn zij en begon te knorren. In de korte tijd had ik in ieder geval al 1 nieuwe vriend gemaakt. Er lopen ook koeien, en in een land wat verder op had hij ook nog paarden staan. En, er liep een klein katje over het terrein, zo schattig! Lekker rennen en klieren, een geweldig leven. Natuurlijk lopen er nog meer katten rond, we hebben al een grijze gezien en een langharige rood-witte kater is al een paar keer bij ons langs geweest.

Het uitzicht is hier ook fantastisch: hoge bergen (voor ons 800 meter, achter ons 1800 meter) met sneeuw en watervallen. Er vliegen veel vogels hier, veel zwaluwtjes en mussen, maar we horen ook wulpen en veel andere vogels. De mussen komen nog net niet op schoot zitten, maar veel scheelt het niet. Jonge koeien in de wei die achter elkaar aan rennen zijn erg grappig. Al met al hebben we een heerlijk stekkie!

Om 0.30 uur was het nog steeds hartstikke licht buiten! We konden nog gewoon foto’s maken, we hadden zelfs zonder problemen nog een boek kunnen lezen, echt zo bijzonder. Je kan je niet voorstellen dat het al midden in de nacht is terwijl het nog zo ontzettend licht is. Het rolgordijntje en de gordijnen op de slaapkamer hielden al het licht gelukkig buiten.

Nog even een beschrijving van het huisje: er is een half overdekt terrasje, een lekker plekje. Als je dan naar binnen gaat sta je in een woonkeuken, bestaande uit een gloednieuw fornuis/oven, een koelkast met vriesgedeelte, een klein aanrechtje, een gootsteen en een klein kastje met borden en glazen. Tegenover dit keukentje staat een tafeltje met daaronder twee krukjes. Tegen de muur staat een klein bankje half om het tafeltje heen en verder staat er nog een schommelstoel en een kastje in. Laat ik het zo zeggen: onze slaapkamer thuis is groter dan deze woon/kook ruimte! Heel knus dus. De slaapkamer is gevuld met een klein 2-persoons bed met boven de ene helft nog een één persoonsbed. Dwars aan het voeteneind staat ook nog een 1-persoonsbed, daartegenover een kledingkast. Via de slaapkamer kom je in de doucheruimte met wasbak, douche en wc. Deze ruimte is vrij laag, Remco past net onder de douche! De bedden die we niet gebruiken om te slapen zijn nu bezet met onze kleren (kast is een hangkast met 3 hangertjes, en aangezien er geen kapstok is…) en de 2 plankjes zijn gevuld met drank en andere boodschapjes. Het bankje in de woonkamer heeft 2 zittingen waar een klep op zit, onder deze kleppen is een beetje ruimte voor wat spulletjes. We hebben alles een beetje een plekje kunnen geven, zelf voor de vuilniszak hebben we een oplossing gevonden (er is namelijk geen vuilnisbak): de zak hangt buiten naast de deur aan een spijker. Je moet toch wat hè?!