Links en tips
CONTACT
GASTENBOEK
592 km gereden
Onze laatste echte vakantiedag, en wat een verrassingen had deze in petto!
Toen we vanmorgen rond 6.00 uur uit bed stapten was er niets van de ons omringende bergen te zien; alles was in grauwe wolken gehuld en het regende zachtjes. Een goed moment om te vertrekken. Om 6.45 uur hadden we alle spullen in de auto en de laatste afwas gedaan. We gingen in de regen op weg naar huis. Nou ja, op weg naar huis… eerst naar Vinstra waar we zullen overnachten, dan morgen naar Oslo om op de boot naar Kiel te stappen en dan maandag echt naar huis.
We konden in 3 uurtjes bij het hotel in Vinstra zijn maar we wilden nog zo veel mogelijk uit deze laatste vakantiedag halen. In plaats van de kortste weg kozen we voor een behoorlijke omweg, waar we uiteindelijk 12 uur (inclusief pauzes) over hebben gedaan!
Via de Trollstigen, in dichte nevels gehuld, reden we de berg op en kwamen weer door het sneeuwlandschap erachter. Helaas gingen de supermarkten op zaterdag pas om 9.00 uur open en moesten we dus even wachten voor we een vers broodje voor het ontbijt konden scoren. Het maakte ons niet uit, we genoten van het druilerige en mistige landschap om ons heen. Om 8.00 uur kwamen we aan in Linge waar de veerboot naar de overkant van het fjord namen. De boot kwam precies aan toen wij arriveerden, lekker getimed! Voor ons gingen een aantal auto’s de boot op, en er werd ook een kar met post op gereden, die aan de overkant weer door een postbezorger werd opgehaald.
Aan de overkant reden we door naar Geiranger, eerst de berg op en daarna de berg weer af, via haarspeldbochten en door de wolken. Het was schitterend om door en langs de wolken te rijden, het gaf een heel andere sfeer aan de omgeving dan de vorige keer dat we daar hadden gereden. In Geiranger hing een START-vlag over de weg heen, en gezien de honderden oude auto’s die overal stonden gingen we er van uit dat er later op de dag een rit (of race) gehouden zou worden. We hadden dus mazzel dat we daar nu al voorbij waren, anders was het een stuk drukker geweest op de bochtige wegen. Met nog meer haarspeldbochten reden we van Geiranger vandaan, de volgende berg op. Hier stonden allemaal bordjes met kilometers erop vermeld, waarschijnlijk een fietstocht vanuit Geiranger naar de berg Dalsnibba, niet kinderachtig! We gokten op een fietstocht omdat we allemaal auto’s met fietsen langs zagen komen.
We kwamen langs de Dalsnibba (berg met prachtig uitzicht) en zagen dat het meer onderaan al wat meer ontdooid was dan de vorige keer dat we er waren. De ontdooide stukken hadden een prachtig blauwe kleur. In één van de dorpjes verderop (voornamelijk vakantiedorpjes) stonden 3 herten in een weiland. Eindelijk kwamen we bij een supermarktje waar we een broodje kochten. Nu nog een leuke parkeerplek om te ontbijten. We waren al langs tientallen leuke parkeerplaatsen gekomen dus we verwachtten dat het niet lang zou duren voor we een leuk stekkie langs de rivier zouden vinden. Alles bleek minder waar, in geen velden of wegen was een parkeerplaats te vinden. Dus reden we verder en kwamen uit bij Lom. In Lom staat een grote stavkirk, één van de grootste van Noorwegen, daar wilden we een kijkje nemen. Op de parkeerplaats voor het stavkirkje maakten we eerst ons broodje klaar en liepen daarna een rondje om de stavkirk heen. Er waren veel mensen, busladingen vol. Eerst namen we van buitenaf wat foto’s en liepen het begraafplaatsje over, waar mooie oude stenen stonden. Van de graven die waren geruimd stonden de mooiste stenen tegen een muurtje aan geleund, ze mochten nog blijven, ook al was er geen graf meer. Nadat we buiten alles hadden gezien en bewonderd wilden we binnen kijken. Dit bleek lastig omdat er een groep binnen was, maar als we even wachtten konden we naar binnen. Voor 40 Kronen p.p. mochten we iets later het kerkje in, foto’s en video-opnamen waren (helaas) niet toegestaan. Het kerkje was mooi van binnen en straalde ouderdom uit. Nadat we alles hadden bekeken kochten we nog een paar ansichtkaarten (ja, als je niet mag fotograferen… ze zijn niet gek hier!) en stapten weer in de auto. We keken of we ergens nog zakdoeken konden kopen (o, echt, het stroomt er uit) maar helaas.
Het was elf uur geweest, tijd om door te gaan, richting Jotunheimen. De weg naar en door Jotunheimen was prachtig, eerst een fjell gebied met naaldbomen en rotsen, daarna een hoogvlakte met sneeuw en (veelal winter-) vakantiedorpjes. Opeens zagen we, tussen al het moois, een paar elanden de weg over steken. Ge-wel-dig!!! Ze lieten zich prachtig zien, hadden absoluut geen haast en er was zelfs een jong bij! Terwijl we aan het genieten waren en foto en video gebruikten werd er achter ons opeens druk getoeterd. Ik keek achterom, lichtelijk geïrriteerd want de weg was breed zat om er langs te kunnen, het was hartstikke rustig, dus wat zeurden ze nou?! Gewoon langs rijden als je haast hebt! Ik dacht een jong gastje achter het stuur te treffen, maar nee, twee oude, grijze en bebaarde mannetjes waren aan het toeteren. Nou, ze konden onze rug op! “Geniet nog even van je leven voordat je dood gaat” dacht ik, en rustig gingen we verder met waar we mee bezig waren. Even later kwam er vanaf de andere kant ook een auto aan en gingen de elanden van de weg af. Rustig reden we verder, al snel ingehaald door de twee boze, bejaarde kabouters.
Op meerdere parkeerplaatsen stopten we om foto’s van het prachtige uitzicht te maken, maar bij één van de parkeerplaatsen was de toegang nog afgesloten door een flinke berg sneeuw. Grappig, het seizoen is duidelijk nog net niet begonnen. Zelfs de stokken langs de weg (i.v.m. sneeuwhoogte) stonden er nog.
Nadat we door dit schitterende landschap waren gereden volgden we even een ‘normale’ hoofdweg. Sinds het begin van de rit had ik al last van mijn oren gehad, de holtes zaten verstopt en het drukverschil tussen hoog en laag in de bergen maakten het tot een rampenplan… Telkens zaten m’n oren dicht, ik hoorde alles van heel ver weg, heel dof. Met moeite kon ik horen wat Remco zei, en van mezelf hoorde ik niet hoe hard of zacht ik sprak, best lastig en vermoeiend. Daarnaast deed het ook veel pijn als mijn oren weer open plopten, het was niet echt prettig. Gelukkig maar dat de omgeving zo mooi was!
Bij Fagernes stapten we even uit om te kijken of we hier misschien nog zakdoeken konden scoren. Het bleek dat mijn oren zo heftig te lijden hadden dat mijn evenwichtsorgaan werd aangetast; ik had soms moeite om overeind te blijven! Ik had niet het gevoel dat ik zou flauw vallen of zo, maar dacht wel op sommige momenten dat ik zo tegen de grond kon gaan, puur door het gemis aan evenwicht. Een eng gevoel. Er schoot door mijn hoofd dat als dit erger werd ik misschien een arts zou moeten raad plegen, en dat denk ik niet snel. Onze zakdoeken jacht liep op niets uit, jammer maar helaas. Dan maar keukenrollen gebruiken als er geen zakdoeken meer waren. Zelfs papieren zakdoekjes waren nergens te vinden, hoe doen ze dat hier???
In de loop van de middag namen we een korte stop op een parkeerplaats vlak bij Lillehammer, ook hier kostte rechtop staan me veel moeite. Maar, we kwamen in de buurt van Vinstra en ons hotel, nog even vol houden. Natuurlijk namen we weer niet de kortste route maar reden we over de Peer Gyntweg, een onverharde tolweg door een eveneens schitterend landschap. In het fjell gebied met meertjes en kreekjes reden we richting Vinstra. Er schoot een vogel voor ons langs. Beiden dachten we eerst aan een kramsvogel of een merel maar zagen toen een witte keelvlek. Een beflijster (ja echt, beflijsters bestaan!) wisten we allebei gelijk.
Naast ons ontdekten we een dubbele regenboog, de één duidelijk afgetekend tegen de lucht, de tweede een stuk vager. Het duurde niet lang of we kwamen in een regenbui terecht, terwijl voor ons de zon heerlijk scheen. Het frisse groen werd prachtig belicht, een donkere lucht op de achtergrond maakte het geheel tot een mooi plaatje. Nadat we uit de regenbui waren gereden zagen we achter ons weer een heel mooie regenboog. Met de loslopende schapen op de weg ook weer een prachtig plaatje.
Rond 18.45 uur kwamen we aan bij Vinstra en gingen eerst op zoek naar een tankstation. De enige die er was bleek onbemand te zijn, en pinnen in het buitenland is niet zo makkelijk wat dat betreft. Over een paar jaar zal het vast zonder moeite kunnen, maar nu valt het niet mee. Verder stelde het dorpje (stadje) ook niet veel voor dus reden we naar het hotel.
In hotel Amundsen, geleid door Nederlanders, werden we hartelijk ontvangen. Ik hoorde op dat moment bijna niets en voelde me daardoor ook niet echt prettig. Gelukkig was de vrouw, Berny, erg aardig en begon gelijk te vertellen dat er vanavond een feest in het hotel was, en dat alle kamers bezet waren, maar dat ze voor ons iets anders hadden. ??? Het bleek dat ze een huisje in de tuin hadden staan, pal aan de rivier. Haha, wat was dit dan?! Kregen we zomaar een vakantiehuisje in plaats van een hotelkamer?! We kwamen het huisje binnen en zagen dat dit 2 tot 3 keer zo groot was als het huisje waar we de afgelopen 2 weken in hadden gezeten. Het terras was al bijna net zo groot als het hele huisje in Innfjorden! Wat een lol, dit kon toch niet waar zijn?! Snel ging Berny weer verder met het voorbereiden van het buffet voor de groep gasten, en wij pakten onze spullen uit de auto. Er was een koelkastje met vriesvak, we konden daardoor al onze spullen uit de koelbox mooi op temperatuur houden, ideaal. Langzaam kwamen mijn oren een beetje bij, ik hoorde steeds meer, maar alles nog door een doffe waas.
Het licht op de wc bleek niet te werken dus daar moesten we nog even achter aan. We genoten eerst even van ons prachtige stekje en het bijbehorende uitzicht en liepen daarna weer naar het hotel om te vragen voor het licht en of we een fles wijn konden krijgen. Nu werden we geholpen door Maarten, de man des huizes. Hartstikke druk, want het buffet moest zo geopend worden, maar hij nam gelijk de tijd voor ons die nodig was. Het ‘lichtknopje’ in de wc bleek het knopje voor de verwarming te zijn, en het knopje voor het licht bleek in het gangetje te zitten. OK, wisten we dat ook weer. Hij vertelde dat het huisje laatst door iemand was verbouwd, waarbij bijvoorbeeld de keuken en doucheruimte waren omgewisseld. Iets later kregen we de fles wijn en twee glazen, we konden neerstrijken op het terras aan de rivier. Er vlogen tientallen gierzwaluwtjes rond, heerlijk!
Rond 20.30 uur gingen we eens kijken of we wat te eten konden krijgen. Ze waren nog steeds hartstikke druk met de grote groep gasten maar ze zouden wel iets lekkers voor ons maken. We zeiden dat we geen haast hadden, we konden wel even wachten. Een uurtje later, we zaten heerlijk op het terras van ons huisje, kwam de vrouw des huizes met een vriend een groot bord met vis en vlees brengen, daarbij nog brood, boter, een soort van ravigottesaus, een schaaltje heerlijke sperzieboontjes en 2 verschillende salades. Op het grote bord lag wat gerookte zalmfilet, een stuk zalmmoot, een hele forel, prachtig roze van kleur, een soort rollade van kalkoen (heerlijk mals en zelfgemaakt) en een paar plakjes vlees. We dachten te zien dat het rundvlees was, een soort rosbief, erg lekker! We voelden ons net een prins en prinses; het eten werd op het terrasje gebracht, wijntje erbij, riviertje voor ons, gierzwaluwtjes boven ons en een prachtig ondergaande zon schuin voor ons. Hoe onverwacht en hoe idyllisch!
Zo is het leven goed! Ondanks dat we vandaag al aan de lange terugreis waren begonnen voelde het op en top als vakantie! Wat hebben we vandaag nog genoten van het land, en hoe geweldig was onze laatste stek! Dit hadden we nooit verwacht, en daarom was het extra leuk!
Nu de zon ‘onder’ is (want ook hier is het buiten nog steeds licht om 0.17 uur) vliegen er vleermuisjes boven het huis en de rivier. Zo het bedje opzoeken en morgen vroeg op, ontbijten en richting Oslo zodat we om 13.00 uur de boot op kunnen. Hmmmmmm, eerst nog even genieten van deze mooie dag!