Zondag 26 februari 2006 Hond verstoort de picknick

Culemborg – Gorinchem, + 39 km

Zonnig, droog, -2 tot 3 °C

Net na half zeven reden we in het donker weg voor onze laatste en langste etappe van het Waterliniepad. Om 7.10 uur parkeerden we de auto op de parkeerplaats bij de haven van Gorinchem. We liepen weer via de stadswal naar het station en kochten de treinkaartjes. Om 7.48 uur reden we weg in de trein naar Geldermalsen om daar op de trein naar Culemborg te stappen. Om 8.25 uur stapten we in Culemborg uit en liepen richting het veer waar we de route weer op pakten.

Via een graspad door de Baarsemwaard liepen we langs de Lek naar de Goilberdingerwaard. Daar moesten we tussen Galloway-runderen door. Bij het bruggetje waar we overheen moesten stonden een moeder-rund, een kleintje en een grote papa. Een puber-rund daagde ons uit waar we wijselijk niet op in gingen. Het gezinnetje nam iets afstand van ons en we waagden ons over het bruggetje. Zonder een confrontatie konden we verder, langs nog meer runderen.

Omdat we nog zoveel kilometers voor de boeg hadden besloten we om de oude, iets kortere route te nemen. Een klein stukje maar het scheelde ongeveer toch een kilometer. Over de hoge dijk lopend hadden we een mooi uitzicht over het omliggende land. We kwamen langs verschillende ‘wielen’, ronde plassen met riet, ontstaan door vroegere dijkdoorbraken. Over het asfalt liepen we langs Schoonrewoerd richting Leerdam. Ver weg in een weiland zagen we 3 reetjes staan.

We waren al een tijdje onderweg en het werd tijd voor een korte stop. We kwamen vlak na elkaar 2 bankjes tegen maar die kwamen net een paar kilometer te vroeg. Gelukkig hadden we vanmorgen tijdens de treinreis een bankje bij het spoor bij Leerdam gezien en als het goed was zouden we daar langs komen. We liepen dus vol hoop verder om er uiteindelijk achter te komen dat het bankje aan een andere weg stond, te ver om even naar toe te lopen. Verder zagen we nergens een bankje, alleen een paar boomstammen. We besloten om de boomstammen maar als een alternatieve bank te gebruiken.

Toen we weer een beetje waren opgeknapt liepen we verder naar Acquoy met haar scheve toren ( 1 m 15 uit het lood) en iets verderop vonden we de plek voor onze eerste grote pauze.

Op een graskade voorbij Acquoy zijn we langs het water en riet van de Linge op ons kleed gaan zitten om bij te komen.Het was een lekker plekje maar helaas was er net een koude wind opgestoken waardoor we snel afkoelden. We hadden er inmiddels zo’n 21 kilometer op zitten maar hadden er nog ongeveer 17 voor de boeg! We liepen het pad verder af, gingen de Nieuwe Zuider-Lingedijk op en even verderop weer naar beneden langs de dijk over een graskade. Blijkbaar liepen we een klein stukje verkeerd maar we kwamen vanzelf weer op de route. Het pad dat we hadden gemist was een modderig pad met deels verrotte, deels in bagger ondergedoken planken. Niet zo erg dat we die hadden gemist.

Over een lage grasdijk langs een grote plas gingen we verder langs de akkerlanden en natuurgebiedjes. Via afwisselend graspaden en asfaltwegen bereikten we het gehucht Vogelswerf. Bij een gemaal vonden we een mooi plekje om even in te storten. Na wat vruchtensap en een banaan-kiwi yoghurt voelden we ons sterk genoeg om ons aan de laatste 10 kilometer te wagen.

We kregen gelijk heel wat kilometers asfalt en met moeite overbrugden we de 5 kilometer naar ons pauzeplekje. We kwamen door het dorpje Vuren. Het koste veel moeite om op het laatste stukje, een hobbelig graspaadje, rechtop te blijven, maar met de Waal voor ons in het zicht, en dus pauze, konden we nog even doorzetten. We liepen af op de Waal en zagen blij dat er een prachtig mooi strandje was waar we ons kleed uit konden spreiden. Wat waren we blij toen we konden neer ploffen en onze schoenen uit konden trekken!

Na zo’n lange wandeling, en tegelijkertijd de afsluitende etappe van het Waterliniepad, vond ik dat we dat met een lekkere picknick moesten doen. Uit mijn rugzak kwamen 3 verschillende kaasjes; roombrie, camembert en een roche baron. Samen met toastjes, witte druiven en een lekker portje was het een heerlijke picknick. Helaas werd dit tijdelijk verstoord door een vrolijke, doch zeer lompe hond die enthousiast kwam aangerend, zijn poot midden in de bak druiven plantte en zand over de kaasjes gooide. Er kwam nog een hond aangestormd maar nu waren we voorbereid en hadden de kaasjes snel afgedekt. Toen de honden weer samen met hun baasjes (sorry, sorry, sorry) waren vertrokken bekeken we de schade. Een aantal kapotte druiven, de rest in het zand. De kaasjes waren gelukkig grotendeels aan de dans ontsprongen, alleen de camembert zat onder een aardige laag zand. Nadat ik dit er zorgvuldig vanaf had geveegd gingen we weer verder met onze picknick. Met een lekker zonnetje in ons gezicht keken we uit over het water van de Waal. Er kwamen veel grote schepen voorbij en telkens kwamen er daardoor grotere golfjes. We genoten, het was heerlijk!

Na een kleine drie kwartier pakten we onze spullen weer in en kwamen met veel pijn en moeite op onze stramme, stijve en vermoeide benen. Onze voeten deden zeer en Remco had weer een grote blaar op de achterkant van zijn hak zitten. Ooooo, wat deden de eerste stappen ons zeer. Het duurde even voordat we weer in ons ritme zaten. We moesten een hek over klimmen, wat zeer deed. Maar ja, we hadden dan ook al wel heel ver gelopen. We liepen de dijk weer op en strompelden iets verder onderlangs de dijk, over een graspad. Er waren duizenden ganzen bij elkaar die opvlogen om daarna iets terug met zijn allen weer neer te strijken. Een prachtig gezicht! We kwamen langs het dorp Dalem, dat bijna wordt ingebouwd door nieuwbouwwijken van Gorinchem. Het laatste stuk deed zeer, het koste ons echt moeite. We waren ook zo blij toen we bij de haven en iets verderop bij de auto kwamen! Helemaal kapot gooiden we onze rugzakken in de auto en hijgden uit. Het was 17.45 uur!

Ondanks de lange, lange afstand ( ± 39 km, ongeveer 7.43 uur lopen) was dit toch wel de leukste etappe van het Waterliniepad. Lekker afwisselend en lekker weer. We zijn langs aardig wat forten en bunkers gekomen en ook langs een ‘kogelvanger’, een groot metalen scherm. Midden in het polderland. Rond 18.30 uur waren we thuis. We hebben ons snel omgekleed en zijn op de bank ingestort.