Woensdag 10 september 2008 Extra kilometers
Goor – Delden, ± 31 km
Half bewolkt, half zonnig, droog, ± 22 °C
Na een korte nachtrust stonden we om 5.30 uur op. Vijf kwartier later stapten we in de auto en reden naar Station Delden toe. Het was nog behoorlijk donker. We waren net op tijd om de trein van 6.19 uur te pakken. Precies 7 minuten later stapten we uit op station Goor. Die 7 minuten met de trein zouden we in zo’n 6 uur terug lopen. Het is maar waar je zin in hebt…
De eerste 2,5 km vanaf station Goor hadden we vorige week ook al gelopen. We staken het Twentekanaal over, de vorige keer konden we een bepaald pad niet vinden dus deden we nu extra ons best om de juiste route helemaal te volgen. We zagen een heel klein spoor door het behoorlijk hoge gras van het talud. Voorzichtig zochten we onze weg naar beneden en staken de verkeersweg over. Conform de routebeschrijving liepen we een boerenerf over. We voelden ons enorme indringers zo vroeg in de ochtend maar de route liep toch echt over het boerenterrein. We liepen legaal maar toch voelde het niet prettig. Gelukkig kwam er niemand op ons afgerend, we konden rustig verder. Over een graspad kwamen we bij het punt waar we de vorige keer de route weer hadden opgepakt. We hadden het warm en hoopten een bankje tegen te komen waar we onze wandeltrui konden uittrekken. We liepen langs huize Weldam en zagen iets verderop een bankje staan. Toen we dichterbij kwamen bleek het ooit een bankje te zijn geweest; alleen de betonnen poten stonden nog. Tegelijkertijd kwam ik er achter dat de route een beetje onhandig omschreven was, we waren al voorbij het pad gelopen waar we in hadden gemoeten. We draaiden om en volgden alsnog het juiste pad. Door het bos van het landgoed kwamen we wat later langs Huize Wegdam. Over nog meer zandwegen, graspaden en bospaden vervolgden we de route over het landgoed. De route was hier niet gemarkeerd dus we moesten goed op de tekst letten. Ergens is dat mis gegaan want op een gegeven moment klopte route en tekst niet meer met elkaar. We besloten, een beetje op goed geluk, verder te lopen en kwamen al snel weer op de juiste route terecht. Een bankje waren we echter nog steeds niet tegen gekomen.
Weer leidde de route ons over een boerenerf. Er stond een tafeltje met twee stoeltjes maar ik vond dat we het niet konden maken om er zomaar plaats te nemen, het was tenslotte niet ons erf waar we overheen liepen. In de stallen hoorden we bedrijvigheid maar zagen niemand. Net na het erf stond een schattig bankje waar we dankbaar gebruik van maakten. De boerin liep over het erf en zwaaide ons vriendelijk toe. Even later stapte ze op haar fiets, kwam onze kant uit en stopte om een klein praatje met ons te maken. Het bankje waar we op zaten had ze van haar man en kinderen gekregen voor haar verjaardag omdat ze dat zo graag wilde. Ook hadden ze een bospad gemaakt in het bosperceel naast het erf. Zij was er blij mee en wij ook. Haar kinderen liepen het Pieterpad en omdat ze altijd op de boerderij mee helpen brengen pa en ma ze op zondag weg naar hun wandelbestemming. Zo helpt iedereen elkaar een beetje. Nu moest ze weer verder, ze ging 5 kilometer fietsen. Ze had artrose maar zolang ze bleef fietsen ging het wel redelijk goed. Zowel ’s ochtends als ’s avonds ging ze 5 kilometer fietsen, als het werk op de boerderij gedaan was. Laatst hadden ze ook de fietsroute van het Vechtdal gefietst, zo’n 460 kilometer. Mooi mensje was het! Ze fietste weg en even later stapten ook wij op.
We kwamen bij het Twentekanaal en liepen over het zandpad verder. De oevers waren gedeeltelijk afgeschermd van het kanaal waardoor vissen, vogels en andere waterdieren een mooi plekje hebben om hun jongen te laten opgroeien bijvoorbeeld. Daarnaast zag het er ook nog eens erg leuk uit. Er kwam een groene specht langs gevlogen. Helaas gingen we na dit zandpad enorm de mist in. We staken middels een brug het Twentekanaal over, dit klopte nog, maar aan de overkant raakten we helemaal de kluts kwijt. De routebeschrijving kwam niet overeen met het kaartje en beide kwamen niet overeen met de markering. We snapten er helemaal niets meer van toen de markering zich op 3 punten tegen sprak. De ene markering ging naar links, de ander naar rechts en de volgende rechtdoor. Ook stond er een kruis waar tegelijkertijd een teken stond dat de route door liep. Na een paar minuten kijken op het kaartje, naar de markering en de tekst waren we nog steeds in onzekerheid. We besloten de tekst te volgen: de ene markering leidde naar niets, de andere markering leidde ons via een heel stijl en glibberig paadje naar de oever van het Twentekanaal en de andere markering wees in de richting waar de tekst ook naar verwees. Alleen zouden we volgens de tekst naar rechts moeten, een boerenerf over, en gaf de markering niet aan dat we van koers moesten wijzigen. Helaas hadden we op internet niet gekeken of er routewijzigingen beschikbaar waren, dat had ons heel veel tijd en kilometers kunnen schelen… We namen dus eerst het weggetje naar de boerderij maar besloten bijna aan het eind van de ‘oprijlaan’ dat het er niet op leek dat we het erf over mochten. Na even dubben besloten we terug te lopen en een paadje naar de oever te nemen. We volgden het spoor over de graskade langs het Twentekanaal en kwamen aan de andere kant van de boerderij terecht. We waren nu vlak bij de spoorbrug waar we volgens de tekst en het kaartje onderdoor moesten. Hier liep het spoor echter dood; tussen de brug en het kanaal was geen ruimte om te lopen. Het paadje tussen een heleboel bramen door leek ook nergens uit te komen dus draaiden we maar weer om. Wat een frustratie, we hadden zo’n 3 kilometer voor joker gelopen en waren nog steeds niets verder… De enige mogelijkheid nu was om via het asfalt bij het graspad langs het kanaal te komen. We staken de spoorbaan over en zagen een picknickbank. Zonder een moment van twijfel stopten we en gingen lekker zitten. We aten een beetje en dronken wat. Intussen koelden we lekker wat af. Het treintje kwam een paar keer langs maar kon ons niet storen in onze rust. We baalden van de verloren tijd en de extra kilometers. Maar ja, soms zit het mee en soms zit het tegen. Mijn bolletje smaakte me ook niet dus gooide ik het weg; wat deed dat zeer aan mijn (nog steeds) geblesseerde vinger. Na onze pauze gingen we met frisse moed weer verder. De markering was ook weer aanwezig wat wel zo prettig was. De route was blijkbaar verlegd, hadden we internet maar moeten checken…
Wederom liepen we over een erf, en over een grasveld waarvan we dachten dat het een tuin was. De mensen van het huis zaten echter buiten en kwamen niet om ons weg te sturen. We bereikten inderdaad het graspad aan de andere kant van de spoorbrug, langs het water van het zijkanaal naar Almelo ofzo. Hè, hè, dit hadden we gered. Over een graspad langs een aantal koeien gingen we verder langs het kanaal. Op een paaltje zat een (waarschijnlijk) roodborsttapuit. Hij vloog telkens voor ons uit. Vlak voordat de route van het kanaal zou afwijken hoorde ik een hoge fluittoon. Ik vroeg aan Remco of we nu een ijsvogeltje hoorden. We keken over het water maar zagen niets. Na even wachten gingen we verder. Nog een laatste blik achterom en daar zag ik hem vliegen. Ik had het dus toch goed gehoord!
Ik moest piesen en hoopte dat het restaurant een klein stukje verderop open zou zijn. Het was een pannenkoekenrestaurant maar we konden er vast ook wel alleen iets drinken. Op het bord stond “wandelaars welkom” maar helaas waren ze uitgerekend deze week gesloten. Pech voor mijn blaas dus, nog even volhouden graag.
Vanaf hier volgden we een smalle, kronkelende asfaltweg langs verschillende boerderijen en over een enkel erf. We kwamen uit bij het kanaal en liepen over de grasdijk langs het water. Het was er stil en afgelegen. In het weiland zagen we ver weg twee reetjes. Niemand die ons zag. Tijd voor een piespauze dus! Opgelucht kon ik weer verder. We liepen onder een verkeersweg door, ik herkende het gedeelte van het Marskramerpad. Ik wist nog dat ik toen dacht: “Hier kan je lekker pauze houden.” Dat hebben we iets verderop dan ook gedaan, op een picknickbank bij een paardenrustplaats. Het was intussen een uur of half twaalf en we waren wel aan een picknick toe. Nadat we een beetje waren bijgekomen en afgekoeld pakten we de toastjes en smeersels. Het was weer genieten. We namen er lekker de tijd voor en gingen ongeveer een uur later weer op pad. We hadden nog zo’n 11 kilometer voor de boeg, met een geplande pitstop tussendoor bij de Noordmolen op Landgoed De Twickel. Tijdens het Marskramerpad hadden we daar een ijsvogeltje gezien dus misschien deze keer ook??? Uitgerust en vol goede moed gingen we verder, eerst nog langs het kanaal en daarna een paar kilometer door het boerenland. Door het bos kwamen we bij de Twickelervaart. Onze benen waren moe, we hadden last van de muggenbulten die we de avond ervoor tijdens een wandeling hadden opgelopen en Remco had daarnaast ook last van een blaar. Nog een paar kilometer voor we bij de auto zouden komen.
Het duurde langer dan we hadden verwacht voordat we bij de Noordmolen aankwamen. Gedurende de tocht over het landgoed heeft Remco meerdere malen een slagboom(pje) voor me omhoog gehouden. Het was erg druk met fietsers en het ijsvogeltje liet zich mooi niet zien. We namen nog wel een kleine pauze. Nog een kilometer of drie en we zouden klaar zijn met deze etappe. De route kronkelde door het landschap en leidde uiteindelijk naar het Kasteel Twickel. Het was een mooi pand om te zien maar we hadden geen zin (meer) om naast de andere toeristen foto’s te gaan maken en rond te lopen. We gingen liever verder met de laatste kilometer voor vandaag. Om 15.00 uur kwamen we bij de auto, warm en moe maar wel zeer voldaan. Lekker dat we de afgelopen tijd zoveel kilometers hebben kunnen maken. Lekker om door zo’n mooi landschap te lopen!
Woensdag 10 september 2008 Extra kilometers
Goor – Delden, ± 31 km
Half bewolkt, half zonnig, droog, ± 22 °C
Na een korte nachtrust stonden we om 5.30 uur op. Vijf kwartier later stapten we in de auto en reden naar Station Delden toe. Het was nog behoorlijk donker. We waren net op tijd om de trein van 6.19 uur te pakken. Precies 7 minuten later stapten we uit op station Goor. Die 7 minuten met de trein zouden we in zo’n 6 uur terug lopen. Het is maar waar je zin in hebt…
De eerste 2,5 km vanaf station Goor hadden we vorige week ook al gelopen. We staken het Twentekanaal over, de vorige keer konden we een bepaald pad niet vinden dus deden we nu extra ons best om de juiste route helemaal te volgen. We zagen een heel klein spoor door het behoorlijk hoge gras van het talud. Voorzichtig zochten we onze weg naar beneden en staken de verkeersweg over. Conform de routebeschrijving liepen we een boerenerf over. We voelden ons enorme indringers zo vroeg in de ochtend maar de route liep toch echt over het boerenterrein. We liepen legaal maar toch voelde het niet prettig. Gelukkig kwam er niemand op ons afgerend, we konden rustig verder. Over een graspad kwamen we bij het punt waar we de vorige keer de route weer hadden opgepakt. We hadden het warm en hoopten een bankje tegen te komen waar we onze wandeltrui konden uittrekken. We liepen langs huize Weldam en zagen iets verderop een bankje staan. Toen we dichterbij kwamen bleek het ooit een bankje te zijn geweest; alleen de betonnen poten stonden nog. Tegelijkertijd kwam ik er achter dat de route een beetje onhandig omschreven was, we waren al voorbij het pad gelopen waar we in hadden gemoeten. We draaiden om en volgden alsnog het juiste pad. Door het bos van het landgoed kwamen we wat later langs Huize Wegdam. Over nog meer zandwegen, graspaden en bospaden vervolgden we de route over het landgoed. De route was hier niet gemarkeerd dus we moesten goed op de tekst letten. Ergens is dat mis gegaan want op een gegeven moment klopte route en tekst niet meer met elkaar. We besloten, een beetje op goed geluk, verder te lopen en kwamen al snel weer op de juiste route terecht. Een bankje waren we echter nog steeds niet tegen gekomen.
Weer leidde de route ons over een boerenerf. Er stond een tafeltje met twee stoeltjes maar ik vond dat we het niet konden maken om er zomaar plaats te nemen, het was tenslotte niet ons erf waar we overheen liepen. In de stallen hoorden we bedrijvigheid maar zagen niemand. Net na het erf stond een schattig bankje waar we dankbaar gebruik van maakten. De boerin liep over het erf en zwaaide ons vriendelijk toe. Even later stapte ze op haar fiets, kwam onze kant uit en stopte om een klein praatje met ons te maken. Het bankje waar we op zaten had ze van haar man en kinderen gekregen voor haar verjaardag omdat ze dat zo graag wilde. Ook hadden ze een bospad gemaakt in het bosperceel naast het erf. Zij was er blij mee en wij ook. Haar kinderen liepen het Pieterpad en omdat ze altijd op de boerderij mee helpen brengen pa en ma ze op zondag weg naar hun wandelbestemming. Zo helpt iedereen elkaar een beetje. Nu moest ze weer verder, ze ging 5 kilometer fietsen. Ze had artrose maar zolang ze bleef fietsen ging het wel redelijk goed. Zowel ’s ochtends als ’s avonds ging ze 5 kilometer fietsen, als het werk op de boerderij gedaan was. Laatst hadden ze ook de fietsroute van het Vechtdal gefietst, zo’n 460 kilometer. Mooi mensje was het! Ze fietste weg en even later stapten ook wij op.
We kwamen bij het Twentekanaal en liepen over het zandpad verder. De oevers waren gedeeltelijk afgeschermd van het kanaal waardoor vissen, vogels en andere waterdieren een mooi plekje hebben om hun jongen te laten opgroeien bijvoorbeeld. Daarnaast zag het er ook nog eens erg leuk uit. Er kwam een groene specht langs gevlogen. Helaas gingen we na dit zandpad enorm de mist in. We staken middels een brug het Twentekanaal over, dit klopte nog, maar aan de overkant raakten we helemaal de kluts kwijt. De routebeschrijving kwam niet overeen met het kaartje en beide kwamen niet overeen met de markering. We snapten er helemaal niets meer van toen de markering zich op 3 punten tegen sprak. De ene markering ging naar links, de ander naar rechts en de volgende rechtdoor. Ook stond er een kruis waar tegelijkertijd een teken stond dat de route door liep. Na een paar minuten kijken op het kaartje, naar de markering en de tekst waren we nog steeds in onzekerheid. We besloten de tekst te volgen: de ene markering leidde naar niets, de andere markering leidde ons via een heel stijl en glibberig paadje naar de oever van het Twentekanaal en de andere markering wees in de richting waar de tekst ook naar verwees. Alleen zouden we volgens de tekst naar rechts moeten, een boerenerf over, en gaf de markering niet aan dat we van koers moesten wijzigen. Helaas hadden we op internet niet gekeken of er routewijzigingen beschikbaar waren, dat had ons heel veel tijd en kilometers kunnen schelen… We namen dus eerst het weggetje naar de boerderij maar besloten bijna aan het eind van de ‘oprijlaan’ dat het er niet op leek dat we het erf over mochten. Na even dubben besloten we terug te lopen en een paadje naar de oever te nemen. We volgden het spoor over de graskade langs het Twentekanaal en kwamen aan de andere kant van de boerderij terecht. We waren nu vlak bij de spoorbrug waar we volgens de tekst en het kaartje onderdoor moesten. Hier liep het spoor echter dood; tussen de brug en het kanaal was geen ruimte om te lopen. Het paadje tussen een heleboel bramen door leek ook nergens uit te komen dus draaiden we maar weer om. Wat een frustratie, we hadden zo’n 3 kilometer voor joker gelopen en waren nog steeds niets verder… De enige mogelijkheid nu was om via het asfalt bij het graspad langs het kanaal te komen. We staken de spoorbaan over en zagen een picknickbank. Zonder een moment van twijfel stopten we en gingen lekker zitten. We aten een beetje en dronken wat. Intussen koelden we lekker wat af. Het treintje kwam een paar keer langs maar kon ons niet storen in onze rust. We baalden van de verloren tijd en de extra kilometers. Maar ja, soms zit het mee en soms zit het tegen. Mijn bolletje smaakte me ook niet dus gooide ik het weg; wat deed dat zeer aan mijn (nog steeds) geblesseerde vinger. Na onze pauze gingen we met frisse moed weer verder. De markering was ook weer aanwezig wat wel zo prettig was. De route was blijkbaar verlegd, hadden we internet maar moeten checken…
Wederom liepen we over een erf, en over een grasveld waarvan we dachten dat het een tuin was. De mensen van het huis zaten echter buiten en kwamen niet om ons weg te sturen. We bereikten inderdaad het graspad aan de andere kant van de spoorbrug, langs het water van het zijkanaal naar Almelo ofzo. Hè, hè, dit hadden we gered. Over een graspad langs een aantal koeien gingen we verder langs het kanaal. Op een paaltje zat een (waarschijnlijk) roodborsttapuit. Hij vloog telkens voor ons uit. Vlak voordat de route van het kanaal zou afwijken hoorde ik een hoge fluittoon. Ik vroeg aan Remco of we nu een ijsvogeltje hoorden. We keken over het water maar zagen niets. Na even wachten gingen we verder. Nog een laatste blik achterom en daar zag ik hem vliegen. Ik had het dus toch goed gehoord!
Ik moest piesen en hoopte dat het restaurant een klein stukje verderop open zou zijn. Het was een pannenkoekenrestaurant maar we konden er vast ook wel alleen iets drinken. Op het bord stond “wandelaars welkom” maar helaas waren ze uitgerekend deze week gesloten. Pech voor mijn blaas dus, nog even volhouden graag.
Vanaf hier volgden we een smalle, kronkelende asfaltweg langs verschillende boerderijen en over een enkel erf. We kwamen uit bij het kanaal en liepen over de grasdijk langs het water. Het was er stil en afgelegen. In het weiland zagen we ver weg twee reetjes. Niemand die ons zag. Tijd voor een piespauze dus! Opgelucht kon ik weer verder. We liepen onder een verkeersweg door, ik herkende het gedeelte van het Marskramerpad. Ik wist nog dat ik toen dacht: “Hier kan je lekker pauze houden.” Dat hebben we iets verderop dan ook gedaan, op een picknickbank bij een paardenrustplaats. Het was intussen een uur of half twaalf en we waren wel aan een picknick toe. Nadat we een beetje waren bijgekomen en afgekoeld pakten we de toastjes en smeersels. Het was weer genieten. We namen er lekker de tijd voor en gingen ongeveer een uur later weer op pad. We hadden nog zo’n 11 kilometer voor de boeg, met een geplande pitstop tussendoor bij de Noordmolen op Landgoed De Twickel. Tijdens het Marskramerpad hadden we daar een ijsvogeltje gezien dus misschien deze keer ook??? Uitgerust en vol goede moed gingen we verder, eerst nog langs het kanaal en daarna een paar kilometer door het boerenland. Door het bos kwamen we bij de Twickelervaart. Onze benen waren moe, we hadden last van de muggenbulten die we de avond ervoor tijdens een wandeling hadden opgelopen en Remco had daarnaast ook last van een blaar. Nog een paar kilometer voor we bij de auto zouden komen.
Het duurde langer dan we hadden verwacht voordat we bij de Noordmolen aankwamen. Gedurende de tocht over het landgoed heeft Remco meerdere malen een slagboom(pje) voor me omhoog gehouden. Het was erg druk met fietsers en het ijsvogeltje liet zich mooi niet zien. We namen nog wel een kleine pauze. Nog een kilometer of drie en we zouden klaar zijn met deze etappe. De route kronkelde door het landschap en leidde uiteindelijk naar het Kasteel Twickel. Het was een mooi pand om te zien maar we hadden geen zin (meer) om naast de andere toeristen foto’s te gaan maken en rond te lopen. We gingen liever verder met de laatste kilometer voor vandaag. Om 15.00 uur kwamen we bij de auto, warm en moe maar wel zeer voldaan. Lekker dat we de afgelopen tijd zoveel kilometers hebben kunnen maken. Lekker om door zo’n mooi landschap te lopen!