Zondag 16 november 2008 Station Dalfsen

Zwolle – Dalfsen, ± 23,5 km

Bewolkt, droog, fris windje, ± 10 °C

 

De laatste twee weekeinden hebben we niet gelopen; voornamelijk omdat we een nieuwe kat (Mo) hebben, maar ook vanwege afspraken en het weer. Vandaag was het dan eindelijk zover, we trokken onze wandelschoenen weer aan. Om 6.45 reden we, na een slaperige start, de straat uit om na een uurtje aan te komen bij het station van Dalfsen. We hadden nog ruim een half uur de tijd voor de trein zou komen. Het was frisjes maar niet koud. Vlak nadat we de treinkaartjes hadden gekocht kwam er een viertal mensen aan. Drie van de vier hadden een grote rugzak op en eentje liep met een geleidehond. Het gezelschap sprak (gebrekkig) Engels en vroeg ons hoe laat de trein naar Emmen zou komen. Degene met de hond (een Nederlandse meid) vroeg ons ook op welk perron ze moesten zijn. We hielpen ze en konden ook nog wat kleingeld wisselen zodat ze tenminste een treinkaartje konden kopen. De zon kwam op, de hemel kleurde zilver. Het bleek dat ze met elkaar op pad waren omdat het één of ander uitwisselingsproject tussen scholen was. Ze hadden allerlei opdrachten en om 9.00 uur moesten ze in Ommen zijn. Er ontstond een gesprek over de treinkaartjes, de jongen had blijkbaar geen geld om een kaartje te kopen of vond dat zonde. Hij wilde weten of hij mede gebruik kon maken van de treinkaart van de Nederlandse. De twee andere meiden hadden intussen een treinkaartje gekocht maar hij had er nog geen. De Nederlandse zei dat ze hem wel wilde helpen door aan de conducteur te vragen of ze op het volgende station een kaartje konden kopen maar de jongen was niet van plan dit kaartje dan ook daadwerkelijk nog te gaan kopen. Dat was tegen haar principes waarop hij weer vroeg waar ze dan moeite mee had. Al met al, het gesprek ging maar voort, toen wij in onze trein stapten waren ze nog niet klaar.

Het was druk in de trein voor zondagochtend 8.25 uur. Op de snelweg vonden we het ook al zo druk, meestal is het wat rustiger. We stapten een drukke coupé in waar veel vrolijk kwebbelende jeugd zat. Na tien minuten stapten we uit op station Zwolle om daar met de wandeling te beginnen.

Langs de gracht liepen we naar het centrum van Zwolle. We kwamen langs de Sassenpoort, de enig overgebleven stadspoort van Zwolle, uit 1400. Via een park kwamen we bij het Almelose Kanaal waar we een pad langs woonboten insloegen. Veel boten zagen er vervallen uit maar er werden er ook een paar opgeknapt en er zaten een paar luxe uitvoeringen tussen. Het pad bracht ons naar de rand van de stad waar we op wegwerkzaamheden stuitten. De zandvlakte was het probleem niet, het was meer dat je als voetganger over de weg moest lopen wat nou niet echt aantrekkelijk was. Voorzichtig bereikten we de andere kant van de werkzaamheden en vonden het pad dat we moesten hebben.

Over een smal asfaltweggetje verlieten we Zwolle. Een man met een bosje chrysantjes ofzo haalde ons op de fiets in, bleef even naast ons rijden voor een praatje. Hij had ook wel eens een stuk van het Havezatepad gelopen, hij vond het een mooie route. Hij zei gedag, hij ging naar Ommen om daar het bloemetje af te geven. Verderop kwamen we door het buurtschap Herfte, een paar knusse boerderijtjes tussen twee spoorbanen in. Na dit dorpje bracht de route ons over een fietspad door een golfbaan. Er waren aardig wat mensen aan het golfen, we hadden genoeg te zien. Ik moet eerlijk zijn dat ik meestal moet lachen als ik er goed naar kijk. Het getrappel met de voetjes, het eindeloos ‘proefzwaaien’ (?), ik blijf het apart vinden. De golfbaan ging naadloos over in een recreatiegebied met de Wijthmenerplas. Veel bankjes, zand, gras en water. Op een zomerse dag zal het er vast drukker zijn dan dat het nu was. Natuurlijk wel veel joggers. Eén van de wegwijzers wees naar “ongeklede recreatie”, een mooi woord voor naaktrecreatie vermoeden we. Je snapt het, het was een multifunctioneel terrein. Er was zelfs, midden op de golfbaan, een klein stukje natuurgebied; een piepklein strookje moerassig land. Het gaat om het idee denk ik dan maar. Langs het pad dat ons naar de andere kant van het terrein bracht stonden meerdere witte kluifjeszwammen.

Met een drukke weg naast ons liepen we bij het terrein vandaan. Een smalle, geasfalteerde eikenlaan leidde ons daarna naar havezate Soeslo. Eigenlijk waren we wel aan een korte pauze toe. Remco zei dat hij eigenlijk wat wilde drinken. Meestal wacht hij dan tot er een bankje komt, die dan vervolgens heel lang op zich laat wachten. Uiteindelijk neemt hij dan toch drinken en staat er vlak daarna vaak een bankje. We besloten het uit te proberen en namen wat water. Nog geen vijftig meter verderop, verscholen achter wat riet, stond waarachtig een bankje! We namen kort rust; er stond een fris windje en we koelden snel af. Het was net genoeg om onze benen even te laten ontspannen en bij te komen.

We liepen naar Huize Soeslo en gingen daar over een pad langs de tuin naar de andere kant van het huis. We verlieten het bos van Soeslo al snel en kwamen langs een verlaten sauna. Niet open op zondag waarschijnlijk. In de wei stonden mooie, donker gekleurde koeien. Langs het weggetje stonden prachtig oude knotwilgen. Iets verderop staken we de provinciale weg over en kwamen langs een bankje met daarop een gedicht in een lijstje, “neem deze dag”. Gewoon een mooi gedicht, anoniem. Een klein stukje verder liepen we Landgoed De Horte op. Ook hier stonden witte kluifjeszwammen. In het weiland waar de route langs kwam stonden twee reetjes; we hadden ze helemaal niet gezien tot ze opeens begonnen te rennen. Het blijft mooi om ze van zo dicht bij te zien!

Het werd wat donker en we voelden heel kleine spettertjes. Het pad stak een boerenerf over en kwam uiteindelijk uit bij Havezate De Horte, op dit moment het hoofdkantoor van Landschap Overijssel. De regen zette gelukkig niet door. Over een bruggetje konden we de tuin van de havezate in. Er stond een oude kas, er was een kleine boomgaard, er stonden bijenkasten en een klein hutje (dat op slot was). Ook stond er een Secqouia (?). zo’n mammoetboom. Deze zou zo’n 37 meter hoog zijn en zeker 100 jaar oud. Na dit korte maar leuke uitstapje gingen we verder.

Het werd weer tijd voor pauze; een bankje aan de rand van het bos, met uitzicht op een weiland met een paar koeien, vonden we een mooi plekje. Soms blies een koude wind langs ons heen maar het viel mee met de kou. Het zonnetje kwam zelfs een beetje door. Het was druk met wandelaars in het bos. Met de hond, een ommetje of een wat langere wandeling, er werd wat afgelopen. Een man en vrouw kwamen langs gelopen, het boekje van het Havezatepad in de hand. Hij zag dat we hetzelfde pad liepen, we wensten ze nog veel plezier. (In de auto, op weg naar huis, zagen we ze weer lopen). Iets later kwam er een man met een zwart-witte hond aan. De hond wilde erg graag spelen en het baasje speelde een gehoorzaamheidsspelletje met hem. De hond luisterde goed en als beloning werd DE stok dan weg gegooid. Later kwam de hond bij ons aan met een vermolmt stokje. Remco gooide hem weg. Het toch al zielige stokje werd in twee stukjes voor Remco zijn voeten neer gelegd. Nog een keer gooien graag!

Tijd om weer op te stappen, een donkere lucht kwam onze kant op. Langs een gracht in het bos, die bijna droog stond, liepen we verder over het landgoed van Mataram, de plek van de vroegere havezate Dieze. Het begon weer zachtjes te spetteren. We hoopten dat we de laatste drie kilometer niet al te nat zouden worden. Over onverharde en verharde paden vervolgden we de route en naderden al snel havezate Den Berg om niet veel later station Dalfsen in zicht te krijgen. We kwamen om iets voor tweeën, nog redelijk fit, aan bij de auto. De parkeerplaats was aardig gevuld, dit in tegenstelling tot vanmorgen vroeg.

Het was een lekkere wandeling zonder al te veel bijzonderheden. Het weer was goed te doen, de afstand ook. Heerlijk veel door afgevallen herfstbladeren kunnen marcheren.