Zondag 21 december 2008 Zouthuisjes

Delden – Enschede Drienerlo, 23,1 km

Bewolkt, weinig tot geen wind, droog, 5-10 °C

 

Vandaag liepen we een etappe over vrij veel zandpaden en zat het weer best mee voor de tijd van het jaar; er stond eigenlijk geen wind en de temperatuur was zacht. Daarnaast hielden we het ook nog eens droog. Het was een niet al te lange afstand en de omgeving was leuk.

 

Gisteravond vielen we in slaap met Serious Request op 3FM, vanmorgen werden we er mee wakker. Het is een jaarlijkse actie van 3FM voor het Rode Kruis, deze keer voor vluchtelingen. Drie dj’s, zes dagen opgesloten in een glazen huis, zonder eten maar wel met een druk programma. Een goede actie en leuk om te volgen via radio en tv.

Toen mijn wekker om kwart over vier afging wist ik niet hoe snel ik mijn bed uit moest komen; ik had weer eens last van ernstige buikkrampen. Omdat ik hierdoor mijn ‘snooze-moment’ miste besloot ik nog even terug het bed in te duiken. Om 6.10 uur reden we weg richting Enschede. Het miezerde maar we hoopten dat het straks droog zou zijn. Toen we de snelweg hadden verlaten en op een smal weggetje terecht kwamen konden we nog net uitwijken/remmen voor een overstekend konijn. Het was nog pikkedonker, we zagen eigenlijk alleen de weerkaatsing in de ogen. Vlak erna sprong er weer een konijn over de weg, ook deze kwam er genadig van af. Vlak hierna parkeerden we de auto in het pikkedonker bij het Johanneskerkje in Twekkelo (Enschede). In de omgeving hoorden we de eerste hanen kraaien en boven de kale akkerlanden voor ons hoorden we in het donker de kreet van een uil.

Om een uur of half acht begonnen we aan onze etappe. Gelukkig had Remco de zaklamp bij zich want die hadden we heel hard nodig! Het was nog zo donker dat de route niet te lezen was zonder zaklamp. We hadden het zo gepland omdat FC-Twente vanmiddag thuis zou spelen en we de auto niet daar (bij het station en stadion) wilden parkeren. We begonnen dus een iets eerder om vanaf daar naar het station te lopen. De eerste 500 meter ging over een smal asfaltweggetje met daarlangs een aantal zouthuisjes (waarover later meer). We werden een smal graspad tussen akkers opgestuurd. Het was soms modderig, soms scheef en glad, met hobbels en kuilen. Met zaklamp konden we onze weg volgen zonder uit te glijden of te struikelen. We staken een beekje over en kwamen even verderop, via een draaihekje waar ik met heuptas en rugzak amper door heen kon, in een weiland terecht. Het eerste stuk was helemaal vertrapt door koeienhoeven, zwaar modderig en drassig. Met behulp van de zaklantaarn (wat een goede uitvinding!) zochten we onze weg. En dat was niet zo makkelijk! Het was nog steeds pikkedonker en we zagen geen duidelijk pad, alleen maar heel veel modder en vertrapt weiland waar we in weg zakten. Terwijl ik op het ‘pad’ scheen verkende Remco de route. We kwamen uiteindelijk aan de andere kant van het weiland en zagen gelukkig ook weer een markeringsteken. Tot nu toe was het waarschijnlijk een erg leuk pad, door een leuke omgeving, maar we zagen echt niets dus het was meer avontuur dan ontspannen. Tot ‘overmaat van ramp’ kwamen we uit bij een ‘zandpad’; Het modderige pad had twee diepe tractorsporen en zag er erg zompig uit… De tractorsporen waren zo diep dat je er zeker tot aan je knie in zou verdwijnen. Ook zagen ze er zo modderig uit dat, als je er in zou gaan staan, je er nog verder in zou kunnen weg zakken. Via de linkerkant leken we wel verder te kunnen maar op een gegeven moment werd de weg versperd door een struikje met stekels. Via de verhoging in het midden van de diepe sporen kwam Remco voor me en hield ridderlijk de struik voor me aan de kant!

Uiteindelijk moesten we aan de andere kant van de sporen gaan lopen; prikkeldraad aan de ene kant, een diepe moddergreppel aan de andere kant. Een smal en glibberig paadje waar je regelmatig in weg zakte, niet echt heel fijn om in de schemering te lopen. Stel je voor dat je in die stinkende bagger zou vallen!

De route kwam uiteindelijk op een iets beter graspaadje uit. Een fazant vloog al roepend uit een boom voor ons over het pad. We lieten de modder achter ons en kwamen bij de rand van Enschede. De route was ons even onduidelijk; we kwamen uit bij een hek met prikkeldraad. Na opnieuw georiënteerd te hebben besloten we toch door dat hek te moeten. Het bleek te kloppen en via een brug staken we het Twentekanaal over. Nu zagen we het voetbalstadion en een schaatsbaan van Enschede. Het begon licht te worden. We waren nu vlak bij het station, ondanks de moeilijke start waren we wel op tijd voor de trein. We moesten nog een kwartier wachten voordat de trein zou komen. Het begon te regenen. Hmmm, dat was niet de bedoeling...

Om 8.50 uur stapten we in de trein om vijf minuten later uit te stappen op het station in Hengelo. Hier moesten we, op een behoorlijk druk station, een kwartiertje wachten voor de trein naar Delden zou komen. Geen idee of het intussen nog regende want het was een overdekte stationshal. Na een kwartier wachten stapten we in de trein die ons naar Delden zou brengen.

Om 9.20 uur stapten we uit op station Delden en gingen daar verder aan onze etappe. We verlieten het station en zagen in een boom een slang hangen. Of het een echte slang of een neppert was weten we niet zeker. We liepen door het dorpje naar het Twentekanaal welke we overstaken. Een enkele boerderij was versierd met kerstartikelen- en lichtjes. De route kwam langs het Jodenkerkhof, al honderden jaren in gebruik en tegenwoordig een cultuurmonument met beschermde status, afgesloten met een slot om het hek. Jammer.

Over een zandpad liepen we langs afwisselend bos en heide. Het bos was vrij nat, een beetje veenachtig om te zien, met veel water en graspollen. In een weiland zat een roofvogel, waarschijnlijk een buizerd, in het gras, aan het pikken naar iets. Hij hupte een stukje verder en ging weer door met pikken. Aan de andere kant van ons pad zaten meerdere staartmeesjes in de bomen en struiken. We volgden een oud kerkenpad, het Kerkvelder voetpad, van Beckum naar Delden, in tegenovergestelde richting. Bij een slagboom zag Remco een paar paddestoeltjes zitten in een gat in de slagboom. Daar moest ik een paar foto’s van maken. Terwijl ik daar mee bezig was viel er een klein vogelstrontje op Remco zijn hoofd. Remco hoorde een geluidje en zag daarna iets vallen. Gelukkig had hij zijn pet op en rolde het strontje er zo weer af. Een klein restje bleef achter op de pet. Maar goed dat die pet op zijn hoofd zat, anders was het strontje onvermijdelijk in zijn haren terecht gekomen, zo goed was het gemikt!

We bereikten Beckum en liepen al snel het dorp weer uit. De route bracht ons over landgoed Twickel, over smalle asfaltweggetjes en onverharde paadjes over boerenerven. Zoals altijd een raar gevoel om over iemands erf te lopen. Zitten we echt wel goed? Gelukkig was de markering goed en konden we ons bijna niet vergissen.

Op een bankje namen we een pauze. Voor ons lag een weiland met daarachter één of andere camping. Het zonnetje deed haar best om door de wolken heen te komen. Het lukte een beetje. De boerderijen achter ons werden op een bepaald moment prachtig verlicht. Na deze pauze zag Remco een gaspeldoorn in bloei staan, verrassend in deze tijd van het jaar!

We kwamen terecht op een modderig bospaadje en uiteindelijk bereikten we Boekelo. Aan de rand van het dorp kwamen we langs Eetcafé De Buren waar we heerlijk hebben gepauzeerd. We hadden eerst een drankje besteld en deze werden snel bezorgt. Mijn roseetje kwam netjes op tafel te staan terwijl het biertje van Remco op de tafel ernaast belandde! De serveerster stootte deze per ongeluk van het dienblad af waardoor het met een boog vanuit het glas op het naastgelegen tafeltje terecht kwam. Het was maar goed dat daar niemand zat want anders was het een natte nek geweest! Het bier kwam gelukkig ook net naast mijn rugzak terecht, anders was het een plakkerige boel geworden… Voordat we ons eten bestelden verlieten een man en een vrouw het eetcafé. De vrouw wierp een duidelijke blik op ons tafeltje en zei dat ze wilde weten of we het Havezatenpad liepen; ze had het boekje thuis liggen. Toen we vertelden dat er hier veel onverharde wegen en paadjes werden gebruikt zei ze dat ze het een keer ging lopen. Het noordelijke gedeelte van dit pad was haar iets tegen gevallen; te veel asfalt. Het duurde niet lang of de soep en tosti’s stonden op tafel. Van de hete soep kregen we het best warm en het smaakte allemaal heerlijk.

Na deze warme pauze (met toilet!) liepen we al snel het dorp Boekelo uit. Via een, wederom modderig, paadje liepen we langs een beekje door een bos. Niet veel later staken we de A35 over ter hoogte van afslag 26, Enschede West. Aan de overkant van de snelweg zagen we de eerste hutjes die zout uit de bodem ophalen. Blijkbaar ligt onder de Twekkelse grond een groot zoutveld; door middel van water wordt het zout opgenomen en omhoog gepompt in de zouthuisjes. Je ziet niets van het proces maar je ziet wel overal van die kleine hutjes staan. Toch wel grappig dat de ‘huisjes’ ons nog nooit zijn opgevallen. Er zijn er niet veel van in Nederland en als je ze dan ziet denk je snel dat het een veehokje is ofzo.

Via landgoed Het Stroot kwamen we aan de rand van Enschede. Links van ons lag ongerept gebied, rechts van ons rukte de bebouwing op. De zandpaadjes waar we over heen kwamen waren soms zeer modderig, niet echt een pretje om over te lopen. Op sommige plaatsen moesten we ons half door de struiken heen wurmen om de modder te vermijden.

Vlak voor het eind liepen we ook weer over een breed en modderig zandpad. Bijna aan het einde van dit pad stonden twee auto’s. Eén van de auto’s had zich vast gereden in de modder, de ander was te hulp gekomen. We vroegen of ze het gingen redden; dat was geen probleem. Opgelucht liepen we verder; stel je voor dat ze onze hulp nodig hadden gehad... Ben je bijna bij het eindpunt, kan je nog even gaan modderworstelen!

Een zandpad en wat zouthuisjes later kregen we onze auto in het vizier, lekker! Om iets over tweeën zakten we neer op onze stoelen en reden even daarna richting huis. Geen files of ander oponthoud, om 15.30 uur waren we thuis.

Het was een lekker ontspannen wandeling over voornamelijk zandpaden. Geen regen, soms een beetje wind maar veel beter dan voorspelt. We kwamen veel langs water, helaas geen ijsvogeltjes. Wel goudvinken gehoord. Qua temperatuur een uitstekende dag om te lopen, mooie route, wat wil je nog meer?! En dat op de kortste dag van het jaar en de eerste winterdag!