Hier het verslag van het Texelpad. Je kan het hele verhaal in één keer lezen door hieronder te lezen. Je kan ook een bepaalde etappe lezen door op één van onderstaande links te klikken. Je komt dan gelijk bij het begin van het verhaal.

Overzicht etappes Texelpad:

12-09-2006 De Waal - Waddendijk 'De Putten' Zon, zee en strand

14-09-2006 Oudeschild - Waddendijk 'De Putten' Zand en langpootmuggen

19-09-2006 De Koog - 't Horntje Duinen en de Mokbaai

Texelpad, 80 km 

Dinsdag 12 september 2006 Zon, zee en strand

De Waal – De Putten ± 32,5 km

Eerst mistig, later onbewolkt en weinig wind, ± 26 °C

Vakantie op Texel, met Corry en Camille. Twee weken. Lekker uitwaaien, tot onszelf komen en uitrusten op TEXEL. Het Texelpad.

Die combinatie konden we niet laten liggen. Afgelopen zaterdagavond kwamen we aan bij het huisje Veld-Vrede aan de Stuifweg, een stukje onder De Cocksburg. Geweldig weer, veel zon en zo’n 25 °C.

Wat ons betreft hoort bij Texel het bewandelen van het Texelpad er bij. Verdeeld over 3 etappe’s met in totaal zo’n 80 kilometer gaan we de komende twee weken dit pad belopen. Vandaag dus de 1e etappe met de respectabele afstand van 32,5 kilometer.

Het beloofde weer, net zoals de afgelopen dagen warm te worden, dus gingen we vroeg op pad. Vanmorgen reden we om 6.00 uur naar het dorpje De Waal, (zo’n beetje één straat) en parkeerden daar onze auto langs de route. Het was behoorlijk mistig, met soms een flinke mistbank. Ook was het nog stikkedonker. Om 6.15 uur parkeerden we de auto iets voorbij de kerk, en hopelijk op de route. Na vijf minuten begonnen we, nog steeds in het donker, aan het Texelpad. Met een zaklampje kon ik de tekst in het boekje lezen. Na even twijfelen sloegen we rechts af een fietspad in.

Het begon langzamerhand wat te schemeren, en vanuit de mist kwamen er opeens schapen op ons af gelopen. De dijk waar we over liepen word overdag druk begraasd, maar nu waren ze nog een beetje slaperig en duf. We kwamen langs een waal, een rond watertje, ontstaan na een dijkdoorbraak. In de mist zagen we een paar vogels op het water. De rode bol van de zon zagen we ook door een mistig geheel.

We naderden het dorpje De Koog en liepen door een stukje bos. In De Koog kwamen de mensen intussen tot leven, we zagen wat mensen rond lopen. De Koog, een dorpje met veel café’s, restaurants en dancings. Verder nog wat winkels maar zo ’s ochtends vroeg viel daar weinig te beleven.

De route ging door het dorp en werden vlak daarna de duinen in geleid. We besloten hier een korte pauze te nemen op een bankje. Er kwamen wat hondjes met baasjes voorbij. Met sommige baasjes maakten we een praatje. We gingen weer verder. De route was soms wat onduidelijk, maar we liepen gelukkig goed. Vlak bij het strand was er een camping waar een enkele fazant rond liep. In de duinen vlak hierna, waar we doorheen liepen, waren ook veel fazanten. Ze liepen op korte afstand van ons en waren niet heel erg bang. De zon stond laag aan de hemel en liet de dauwdruppels op de planten en spinnenwebben prachtig schitteren.

Verderop in de duinen stond een verkeersbord met daarop “wegwerkzaamheden”, en inderdaad, ze waren verderop met grote graafmachines bezig. Gelukkig niet op onze route.

We bereikten het natuurgebied “De Slufter”, een natuurgebied dat tweemaal per dag, door de getijden, onderstroomt. Er groeide veel zeekraal en zee-asters, en het gebied werd begraasd door schapen. Helaas kwamen we geen bankje tegen. In de plas, op het punt waar we de Slufter weer moesten verlaten, zaten veel vogels, waaronder een lepelaar. Vanaf nu volgden we een fietspad over de dijk richting het noorden van Texel. We kwamen langs een camping en het bijbehorende restaurant was gelukkig open. De vrouw die het terras stond te bezemen was heel aardig. We vroegen of we iets te eten konden krijgen. Het was inmiddels 11.00 uur en we hadden zin in een tosti. Ze ging vragen of dat mogelijk was en even later zaten we aan een heerlijk koude ijsthee en een paar tosti’s. Na een bezoekje aan de w.c. konden we er weer tegen aan.

We volgden het fietspad en na een van de vele bochten kregen we uitzicht op de vuurtoren. We stopten om een foto te maken. Ik stond er net klaar voor toen vier fietsers pal voor me stopten. Ook om een foto te maken. Zo egoïstisch… Ik koos dus voor een nieuwe positie, en wel precies voor die vier domme fietsers.

De route week van het fietspad af, en via een duinpad gingen we richting strand. De temperatuur bleef maar stijgen, en op het strand aangekomen hebben we onze schoenen en sokken uit gedaan om met onze blote voeten door het verkoelende water te lopen. Het was vloed en er was niet veel hard zand om op te lopen. Vlak voor de vuurtoren moesten we volgens de routebeschrijving het strand weer verlaten. We moesten dus eerst onze voeten zandvrij zien te krijgen voordat we onze sokken en schoenen weer aan konden doen. Dat lukte, dankzij de vier velletjes keukenpapier die in mijn tas zaten.

Achter de vuurtoren langs liepen we naar het strand aan de waddenkant en liepen door tot de aanmeerplek van het bootje naar Vlieland. Hier hield het strand op en ging de route verder over de geasfalteerde waddendijk. Bij De Cocksdorp haalden we bij een kraampje een flesje koud water en twee waterijsjes. Heerlijk! Onder aan de dijk, aan het water, legden we ons kleed neer op een ieniemini klein stukje strand en aten ons ijsje op. Als toetje hadden we een lekker koud Texels biertje. De zon brandde. Maar het was echt genieten! Een klein bootje kwam aangevaren, en meerde iets verderop aan. De schipper kwam in zijn lange, waterdichte broek door het water naar de kant. Hij begon een kort praatje met ons.

We gingen weer verder, op naar huis. De laatste kilometer ging boven- en onderlangs de dijk, allemaal asfalt en in de volle zon. We hadden het behoorlijk warm, hadden zere voeten en waren moe. Zoals vaker het geval is waren de laatste kilometers het zwaarst, maar zo zwaar als deze keer was lang geleden.

Het was wel een heerlijke wandeling door een mooi landschap.

Donderdag 14 september 2006 Langpootmuggen en zand

Oudeschild – De Putten ± 24,5 km

Zonnig, lekker windje, ± 24 °C

De 2e etappe van het Texelpad. Na 1 dag rust moesten onze benen er weer tegenaan. Maar omdat het afgelopen dinsdag goed bevallen was en de weersvooruitzichten iets minder werden, besloten we om weer een wandeldag te doen. Vandaag een iets kortere afstand dus wel goed te doen lijkt ons.

Om 7.00 uur hadden we de auto al in Oudeschild geparkeerd en liepen volgens de route naar de haven. Langs het juttersmuseum liepen we vanaf de haven het dorpje in. Via het Skillepaadje gingen we richting Den Burg. Aan de andere kant van de sloot die langs het paadje stroomde, liepen schapen in de wei. Sommigen hadden een weg gevonden naar de naastgelegen akker, en voor onze neus deed een schaap voor hoe: hij perste zich door een kleine opening onderaan het hek.

We kwamen langs de “Wezenplaats”, een plek waar ze vroeger ijzerhoudend drinkwater aan de bemanning van passerende schepen verkochten. Dit water was duur omdat het door het ijzer langer houdbaar is was dan ander water. De opbrengst van de verkoop was voor de wezen, vandaar de naam.

Weer wat verderop leidde het pad ons de Hooge Berg op, een heuvel van maar liefst 15 meter hoog (een van de hoogste punten -behalve de duinen dan- van Texel). Hier waren de akkers volgens engels voorbeeld omzoomd met (tuin)wallen. Heel mooi om te zien, maar deze wallen hadden ook een nadeel voor ons. Uit het graspaadje kwamen bij elke stap tientallen of honderden langpootmuggen uit het gras gevlogen. Ze vlogen tegen ons aan, echt heel vies. En het duurde nog lang ook voordat we het paadje afgelopen hadden. Bah, bah, bah!

We kwamen langs een Russische begraafplaats met zo’n 500 graven van Georgische krijgsgevangen (van de Duitsers) uit de 2e wereldoorlog.

Het landschap waar we nu doorheen liepen bestond uit weilanden met tuinwallen; verhoogde aarden wallen die vroeger als afscheiding dienden. Op de wallen bloeiden nu veel grasklokjes.

We kwamen aan bij Den Burg waar zowel de beschrijving als de markering ons een beetje in de steek lieten. Na twee keer even fout te zijn gelopen vonden we toch de route weer. Over veel asfalt liepen we richting De Waal, waar we eergisteren waren begonnen met het Texelpad. Het begin van de dwarsroute, de doorsteek naar De Koog. Daar hebben we even een pauze gehouden. We hadden op dat moment iets meer dan 2 uur gelopen en waren er ook wel aan toe.

Onderaan mijn rug brandde het heel erg, er schuurde iets. Het leek wel zand. Het bleek dat er uit de rug van mijn rugzak zand kwam (we waren gisteren naar het strand geweest). Dat zand kwam dus door mijn t-shirt heen en bleef op mijn bezwete huid plakken en schuren, met als gevolg brandplekken. Met twee grote pleisters op de ergste plekken gingen we weer verder.

We liepen over de Bomendiek, waar we dinsdag in het donker de auto hadden geparkeerd. Nu, bij daglicht, zagen tenminste dat we over een bomendijk liepen! We waren alweer snel door De Waal heen, dat stelt echt niets voor. Bij de rotonde gingen we richting Oosterend en via een lange maar gelukkig vrij rustige weg, liepen we door de weide- en akkerlanden heen. Op een gegeven oment zag Violet in een weiland een schaap op zijn rug liggen, ze kunnen als ze zo liggen bijna of niet meer overeind komen. Dus gingen we op zoek naar een boer die het schaap wel overeind zou kunnen krijgen, dus op naar de boerderij waar we zojuist voorbij waren gelopen. Helaas deed er niemand open en er was ook niemand op het erf of in de schuren aanwezig. Toen we bijna weg wilden gaan kwam er net een auto met een boer erin aangereden. Dus eropaf gestapt en het verhaal aan hem verteld en hij ging meteen op even kijken. Hij reed weg, wij liepen erachteraan en allemaal zagen we geen schaap meer liggen. Maar er stond precies een ander schaap voor, dus was het even zoeken en toen zagen we hem liggen. De boer eropaf en al snel stond het schaap weer op zijn poten. We hebben dus een schaap van de dood gered!

We namen een pauze op een bankje bij de Zandkes Kleiputten. Deze zandput is ontstaan door het ophogen van de dijk. Onderaan de binnenkant van de dijk vervolgden we onze tocht, en iets verderop liepen we bovenop de dijk naar Oosterend. Over een asfaltweg kwamen we aan bij het dorpje, waar we ook weer heel snel doorheen waren. Inmiddels hadden we wel een beetje trek gekregen, maar helaas was daar geen snackbar of restaurant-achtig iets te vinden wat al open was of waarvan de keuken al open was. Dus zijn we maar verder gelopen. Aan de rand van het dorpje kwam een heel lief, heel mager poesje aangelopen. We hebben haar een half bolletje met pindakaas gevoerd.

De route ging verder langs het gehucht Zevenhuizen, waar 8 huizen stonden: nr. 1, 3, 5, 9, 39, 41, 43 en 45. Weer liepen we over een smal, geasfalteerd polderweggetje naar de waddendijk. Het weggetje liep dood maar via een trappetje konden we de grasdijk op. Aan de andere kant van de dijk lag een brakwaterplas, waar zich enorm veel vogels hadden verzameld. Het was tijd voor onze laatste pauze, dus spreidden we een kleed uit bovenop de dijk. Aan de andere kant van het water lag een asfaltweg met daarachter de zeedijk. Veel vogelaars stonden langs de weg te kijken naar de vogels. Tijdens ons biertje genoten we van de vogelgeluiden. Mijn rug schrijnde van het zand en de rugzak.

Na deze heerlijke pauze maakten we ons op voor de laatste kilometers, de dijk verlatend om via het gehucht Oost weer terug naar de dijk te gaan, waar we het laatste stuk van vandaag liepen. Rond 14.00 uur kwamen we bij het huisje, terwijl Corry en Camille aan het eind van de weg, bij de dijk, net om de bocht kwamen. Ze waren met de auto het eiland rond gereden, dorpjes bekijken.

Dinsdag 19 september 2006 Duinen en de Mokbaai

De Koog – ’t Horntje, ± 16,5 kilometer

Licht bewolkt, af en toe zonnig 17 tot 20°C

Vandaag het laatste stuk van het pad, we slaan een klein stukje over. Van Oudeschild naar ’t Horntje, ongeveer 8 kilometer door de polder. Het stuk van vandaag zou ons door de duinen, over het strand en weer door duinen naar de veerhaven bij ’t Horntje brengen.

Omstreeks 11.15 uur reden we bij het huisje weg naar ’t Horntje. We hadden geen idee hoe laat de bus precies zou rijden en gingen er dus op goed geluk heen. Omstreeks 11.30 uur waren we bij de veerhaven en parkeerden de auto. Toen moesten we op zoek naar de bushalte. Deze hadden we al snel gevonden. We moesten nog zo’n 15 a 20 minuten wachten tot de bus zou vertrekken. Dit was zo’n 5 minuten nadat de boot was aangekomen. Alle busverbindingen op dit eiland houden dus rekening met de boot.

Wij stapten als eersten in en de overigen, vanaf de boot, stapten al snel daarna in. Ook een hele troep Duitse vrouwen, al kakelend in die ‘mooie’ taal. Gelukkig gingen zij er al snel in Den Burg uit. Wij moesten nog een klein stukje verder tot De Koog. Welke halte precies moesten we ter plekke nog zien, in ieder geval een halte vlakbij ons beginpunt. Op het juiste punt drukten we op het stopknopje en konden we uitstappen. We liepen een klein stukje door De Koog en konden al snel het bos in, volgens de routebeschrijving moesten we ergens een pad in en een trap op. Er stonden weinig markeringen en er was geen trap te bekennen. Lekker vreemd. We liepen daardoor dus even verkeerd. We liepen de prachtige duinen in, deze waren heel mooi heuvelachtig en waren mooi begroeid met van alles en nog wat. Op een heuveltje zagen we nog een fazant met een prachtige staart. Hij liet zich heel goed bekijken. Na een stuk door de duinen te hebben gelopen gingen we weer een stuk het strand op om daarna weer de duinen in te gaan. Deze duinen waren gedeeltelijk met heide begroeid. Na een heel stuk erdoorheen gelopen te hebben kwamen we aan het eind ervan en aan de rand van het Texelse Bos. Daar hebben we even kort pauze gehouden. Na een minuut of 10 gingen we weer verder en nu door het bos. Helaas stonden er niet zo heel veel paddestoelen. Na het bos gingen we weer de duinen in. In dit duingebied stonden Schotse hooglanders te grazen. We liepen vlak langs Den Hoorn en aan de rand van het duin. Via een camping kwamen we uit bij de Mokbaai. Daar hebben we weer een lekkere pauze, met een biertje, gehouden. We hadden hier een prachtig uitzicht over de schorren (laagwater) met daarop veel water- en wadvogels. Ook liepen er schapen in het gebied.

Via de dijk liepen we weer verder langs de Mokbaai en kwamen uit bij de parkeerplaats waar onze auto stond. Zo dat was bijna het volledige Texelpad van ongeveer 75 kilometer in 3 etappes.